donderdag 1 augustus 2013

Nederland: Voor het eerst op pad met de camper

Wijhe (Loswal Wijhe (€ 6,-)

Na alle stress van gisteren was het vandaag nog stressvoller! Lyka had gisterenavond nog even met een Filippijnse vriendin afgesproken dat we aan het einde van de middag in Olst, Overijssel, zouden zijn. En dat terwijl ik nog voldoende werk aan de camper had dat ik eerst wilde afmaken voordat we morgen, vrijdag, voor het eerst echt op pad zouden gaan.
Dus ik stond vanochtend om zeven uur naast mijn bedje om de laatste hand te leggen aan de problemen of aanpassingen waar ik gisteren niet meer aan toe was gekomen. Mijn hele lichaam deed pijn en duizend spieren die ik lang niet had gebruikt lieten me weten dat ik er geen gewoonte van moest maken om ze opnieuw te gebruiken! Zelfs het op en neer fietsen naar diverse bouwmarkten in Zaltbommel waren mijn niet al te kleine dijbeenspieren te veel geworden.
Na het ontbijt vertrok Lyka naar school en ik naar de bouwmarkt om de diverse materialen die ik te kort had, of nodig had, door het veranderen van mijn strijdplan, op te halen en de ongebruikte materialen weer in te leveren. Eenmaal thuis waren de laatste klusjes zo geklaard! Een stevige buis zodat ik niet uit het hoge bed boven de bestuurderscabine kan vallen heeft de hoogste prioriteit! Een haakje hier en een aluminium plaatje daar en ik was klaar met het gereedschap.
Wat ik nu nog moest doen kon wel tot na het weekend wachten! En nu kwam eigenlijk het moeilijkste! Het inpakken van het voertuig. Een rugzak vele malen groter dan ik gewend was maar nog steeds moest alles zijn vaste plaats krijgen zodat we niet hoefden te zoeken. En wat hebben we dan toch weer veel nodig! De afgelopen drie luie maanden maakten het ook niet gemakkelijker.
Toen Lyka thuis kwam van zomerschool was ik al voor tweederde klaar met het werk maar toen we samen aan de gang gingen was het werk in een poep en een scheet geklaard. Nog even lasagna met stokbrood eten en we zijn klaar voor de eerste rit met de camper. Een virtuele ontmaagding voor ons en de camper waarvan wij vurig hopen dat zij veel plezier en geluk zal brengen.
Autorijden is net als fietsen! Je verleerd het nooit. Met hulp van mijn Garmin GPS, die ik nog steeds niet helemaal begrijp, rijden we over de van Heemstraweg richting het oosten. En dan gaat het meteen al verkeerd want binnen de kortst mogelijke tijd zitten we op een autosnelweg en dat is niet helemaal de bedoeling.
Wanneer ik de autosnelweg zat ben neem ik een afslag en voor een tijdje rijden we door de donkere bossen van de Hoge Veluwe. Ik was vergeten hoe mooi dat eigenlijk is. Rustig met z’n tweeën achter een knorrende diesel door de donkere bossen boemelen. Er vormt zich een lange file achter ons die me totaal niet opjaagt of op enige manier deert. Wij zijn op weg en ik ben de koning van de weg.
Een eerste stop in Oosterbeek en dat is wel even wennen. Lauwe cola want we kunnen de koelkast niet aan de gang krijgen op gas. Ik vindt het nog steeds een vreemd idee, koelen met een vlam! Ik zal later de gebruiksaanwijzing er nog wel eens op nalezen. Na een kwartiertje gaan we verder voor het laatste uurtje achter het stuur.

En weer stuurt de elektronische vrouw in de Garmin GPS mij de E30 op. En dat is balen maar voor nu nemen we gewoon dat ongemak en kruisen met een snelheid van rond de 90 Km/u richting Deventer. We passeren Deventer en komen in een open landschap. Een mooi Hollands rivierenlandschap schuift op onze breedbeeld voorruit voorbij. En daar is Olst, een weerzien met Rini en Gerlyn. Mooi en vreemd tegelijk om elkaar in deze vreemde omgeving te ontmoeten.
Een gesprek, een drankje en we gaan verder op zoek naar de camperplaats in Wijhe. Onze eerste camperplaats! Onze ontgroening, onze toelating tot het gilde van moderne zigeuners. Een hechte groep die als enige overeenkomst een caravan op wielen koesteren.

Op de camperplaats is er meteen contact met de buren en er heerst een sfeer van elkaar helpen. Voorzichtig breng is ons probleem ter sprake dat ik de koelkast niet aan de gang krijg. Binnen enkele minuten zijn er drie camperaars aan de gang om de koeler op te starten. Tips, en veel wetenswaardigheden die getuigen van ervaring, gaan heen en weer en binnen een kwartier hebben we de 23 jaar oude koelkast aan de gang. Het is misschien een oudje maar voor nu zullen we het ermee moeten doen, er is geen 220 Volt aansluiting voor handen.
Het hele idee bevalt me tot nu toe prima en ook Lyka is een ander mens. Ik hoop dat we het allebei leuk vinden en samen door heel Europa zullen trekken. Voor het eten trek ik het dorp in om een paar koude biertjes te scoren. Alcohol en verkeer gaan nu eenmaal niet samen maar een paar koude rakkers wanneer je buiten van het weer zit te genieten is nooit slecht. Een koude box Heineken blikken en een paar koude flessen Coke Light zijn de buit na een wandeling van enkele kilometers. Het eerste woord dat Lyka uitkraamt wanneer ik bezweet weer op de camperplaats aan de IJssel arriveer is, “Honger!”. M.a.w. Ik moet meteen aan de slag om de kant en klaar spaghetti op te warmen.
‘The spaghetti is not a winner!’, lacht ze me toe.

En dat is ook zo.
Eigenlijk is camperen een vorm van zelfkastijding zonder een religieuze achtergrond. Terwijl Lyka staat af te wassen stroomt het water onder de camper vandaan. Na een korte zoektocht is de bron van al dat water gevonden. Ik ben gisteren vergeten om de aanvoer van het water naar de boiler te stoppen! Zodra de pomp aanslaat stroomt het water uit de losliggende slang. Ik denk lang en diep na, en vindt de oplossing in de vorm van een markeerstift die ik met tape in en aan de slang vastmaak. Het is voor nu verholpen maar het heeft wel enige prioriteit zodat ik het morgen echt moet repareren.
We moeten er samen om lachen. Het ene na het ander ijskoude Heineken blikje vindt zijn weg naar mijn hand en de inhoud verdwijnt in mijn keel. Om half elf loop ik nog even een rondje en maak een praatje met en 85 jarige camperaar die met zijn vrouw door Nederland trekt. En dan voel ik me gesterkt en gemotiveerd. Het is een heerlijke gedachte wanneer ik dit nog 30 jaar zou mogen kunnen doen.

Onze eerste dag zit er op en onze eerste nacht in de bovenslaper kondigt zich aan. Ik open het laatste blikje uit het six-pack en denk terug aan de afgelopen week. Rachel en Freek in Purmerend, de twee dagen klussen en zweten, de eerste rit en nu de eerste nacht. Ik denk nog eens goed na over waaraan in ben begonnen. En ik kan kan alleen maar lachen, dit is vijf sterren backpacken en misschien had ik er al jaren eerder aan moeten beginnen.

Welterusten.
Copyright/Disclaimer