Thailand: De motor opgehaald

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Vroeg naar bed betekend ook vroeg op. Ik heb pijn in mijn rug van het liggen en te weinig beweging! Daar moet dus snel verandering in komen. Mijn geplande ontbijt wordt doorgeschoven naar morgen en ik kies maar voor een stevig ontbijt bij “Crazy Dave’s”!

Mijn motor verkeerd nog in een prima staat! Even de sleutel omdraaien en na een paar omwentelingen van de startmotor komt de 198 cc krachtbron tot leven. Er is alleen nog een klein administratief probleem. De verzekering en wegenbelasting moeten voor 26 december vernieuwd worden. En omdat ik morgen op pad ga wil ik daar niet te lang mee wachten. Want dat kan wel tot drie weken duren voordat je de papieren van je motor weer terug hebt!
En dan staat me een verrassing te wachten! In het afgelopen jaar hebben ze in Thailand een keuring voor motorvoertuigen ingevoerd. Die kost dan 100 baht en ze controleren de allerbelangrijkste zaken zoals verlichting en de remmen. Tijdens het keuren knijp ik mijn billen samen want de clignoteur van mijn richtingaanwijzers kleeft een beetje. Dat is het nadeel van de stalling in de zilte lucht van Pattaya.
Zijn duim gaat naar de knop van de richtingaanwijzer en die begint ombeurten te knipperen en te piepen. Ik heb dat ding jaren geleden laten plaatsen omdat er zoveel mensen met knipperende richtingaanwijzers rijden, en die dat niet in de gaten hebben, dat het gewoon gevaarlijk is. Het verkeer om je heen denkt dat je ergens heen gaat waar jij beslist niet heen wil.
Vandaag eet ik zelfs drie keer. Het is wel later dan gewoonlijk wanneer ik de droge noedels met varkensvlees bestel. Het smaakt me uitstekend!

Onder het eten denk ik na over de dagen en weken die voor me liggen. Waar zal ik heen gaan? Laos en Maleisië vechten in mijn gedachten. Ik moet Thailand nog een keer verlaten voordat ik in januari naar de Filippijnen ga.
Ook moet ik nog een keer aan de tegenslagen denken die deze reis eigenlijk helemaal op zijn kop hebben gezet. Niet alleen voor mij maar ook voor Jan. Ik baal nog steeds dat we niet naar Maleisië zijn gegaan. Het is meer het afzeggen waar ik van baal dan de financiële tegenslagen. Maar het is niet anders en ik heb het al geaccepteerd. Jan is nog steeds van slag en dat is te begrijpen, ik hoop dat hij straks ook inziet dat er geen andere mogelijkheden waren. Ik kon niet afreizen en mijn vrouw hier alleen achterlaten en haar eigen boontjes laten doppen. Dit is nu de laatste keer dat ik voor een ander boek en dat het achteraf problemen geeft. Ik weet nu bijna zeker dat ik in de toekomst nooit meer voor een ander iets zal regelen of boeken.
Ik schuif de dilemma’s van me af en beslis dat ik het deze rondreis met de motor wel allemaal zal aanzien. Dag bij dag, week na week. Eigenlijk zijn er maar twee dingen zeker. Als eerste moet ik over een paar weken weer terug naar Pattaya om de papieren voor de motor op te halen en op 8 januari 2014 moet ik naar de luchtvan in Bangkok om naar de Filippijnen te vliegen. Voor de rest ben ik zo vrij als een vogeltje!
Bij de Apotheek neem ik afscheid van mijn vrienden en drink enkele bieren. Niet teveel, want anders ben ik bang dat ik morgen weer op bed blijf liggen. Want in mijn geest vecht een depressie met mijn optimisme. Het ene moment voel ik me gedoemd en het andere moment overwinnaar.

Ik heb zelfs nog trek in het avondeten en bij een restaurant genaamd “The Jock” is er elke avond een speciale aanbieding. Hoe het heet ben ik vergeten, maar het smaakte me prima en het hele bord was leeg.

Misschien kan ik de komende weken ook mijn honger naar wat avontuur stillen. Om eerlijk te zijn, ik weet het echt niet. Ik moet maar gewoon op pad gaan en kijken waar het schip strand.

Thailand: Pech en eenzaamheid

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Dit verhaal valt weer in de categorie troubles! Ik ben nu zestien dagen in Thailand en het liefst zou ik mijn rugzak pakken en weer terug naar Nederland gaan! Het zit me niet alleen tegen, nee, het lijkt wel of alles me tegen zit!
Na de problemen en onverwachte kosten met Lyka’s paspoort dacht ik dat ik eindelijk aan mijn probleemloze vakantie kon beginnen. Lekker eten, heerlijk luieren en later deze maand met de motor op stap gaan.
Dat met die motor kan ik nog wel even vergeten want het regent hier ‘s middags zo hard dat de dolfijnen door de straten zwemmen! En als klap op de vuurpijl brak gisteren mijn kies af! Nu ben ik al niet zo’n held wanneer het op de tandarts aankomt maar op je vakantie adres een betrouwbare goede tandarts zoeken is net als een eindgetal voor een staatslot uitzoeken!
Ik heb het dus nog maar een dag voor me uitgeschoven maar morgenmiddag moet ik dus wel echt naar de tandarts. Laat het niet al teveel kosten want een paar van die onverwachte uitgaven laten mijn vakantiebudget toch aardig slinken!
Na zes dagen alleen begint ook de eenzaamheid aan me te zagen. Ik hoor maar niets vanuit de Filippijnen en dat vindt ik zeker niet leuk. Ik mis mijn vrouw en ik kan alleen maar hopen dat ze mij ook mist. Er zal wel geen internet in het kleine dorp zijn! Ik vul de dagen met lezen en eten, dat nu een stuk minder gaat door mijn opgezette tong. De scherpe randen van mijn gebroken kies snijden steeds in mijn tong wanneer ik slik of eet.

Morgen dus maar naar de tandarts en hopen dat het allemaal nog te repareren is.

Thailand: Gezeur over zwarte Piet

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Beste lezers, deze hele discussie over zwarte Piet is al uit zijn proporties geblazen. Het gaat om een kleine groep van onze samenleving die rond Amsterdam woont en die zich gediscrimineerd voelt! Maar het autochtone volk roert zich. En dat is haar goed recht. De meningen lopen uiteen en dat is de juiste basis voor een discussie.


Maar om aan te geven dat we met zijn allen als samenleving te ver zijn doorgeschoten heb ik dit voorbeeld gevonden: In de wet staat dat niemand zijn gezicht op een wijze mag bedekken zodat hij voor een beëdigt ambtenaar, b.v. politie, onherkenbaar is. Er wordt hier gewezen op het verbod van het in het openbaar dragen van bivakmutsen e.d.
Er wordt bij de boerka een uitzondering op gemaakt - gedoogt, een tussenoplossing waar Nederland heel goed in is - omdat dit kledingstuk een onderdeel van de geloofsbeleving is. Een vreemde uitzondering! Want de wet is toch duidelijk genoeg?

Een sikh op een motor is volgens de wet verplicht een helm dragen, en dat terwijl de tulband voor hem een belangrijk deel is van zijn geloofsbeleving. Maar hier wordt geen uitzondering gemaakt omdat de staat meent het recht te hebben om de persoon tegen zijn eigen geloof in en t.b.v. zijn eigen persoonlijke veiligheid te beschermen. Niets gedogen, gewoon een helm op!

De persoonlijke verkeersveiligheid van een persoon wordt boven de, voor vele mensen in de Nederlandse samenleving ervaren, intimiderende klederdracht van een islamitische splintergroep van de samenleving gesteld!

Persoonlijk vindt ik dit zeer vreemd! En ik neem aan dat U als lezer tijdens uw vakantie ook wel eens gediscrimineerd bent in het buitenland? Bijvoorbeeld wanneer er op het vliegveld de toeristen en de lokale bevolking twee gescheiden rijen voor de immigratie hebben. Gaan jullie maar een half uur in de rij staan! Wij lopen lekker door en hebben als eersten een taxi!

Maar wanneer mij dit overkomt vraag ik mezelf altijd af: Discrimineren zij opzettelijk, of heb ik een slechte dag en/of voel ik me tekort gedaan? In zo’n geval hangt mijn reactie meestal af van mijn bloedsuikerspiegel. Ik lach er om en dat terwijl ik om mij heen mensen in de rij zie die zich hier zeer aan ergeren. Zou dit een reden kunnen zijn om nooit meer naar dat land op vakantie te gaan? Discriminatie die al aan de grens begint!

Of bijvoorbeeld wanneer er twee prijslijsten aan de muur hangen en de toeristen betalen meer dan de lokale bevolking om een religieuze of culturele attractie te bezoeken. Vaak wordt dit door de toeristen afgedaan met: Maar zij zijn toch veel armer dan wij, dus dan betalen wij wel wat meer.

Dat is toch jezelf voor de gek houden? Want ik weet 100% zeker dat er in India en Thailand veel mensen wonen die veel rijker zijn dan wij en die ook geen dure vliegtickets hoeven te kopen voor een bezoek aan de tempel of natuurpark. Zoals op de boot naar Koh Samui, waar de lokale bevolking in zijn nieuwe Mercedes Benz minder betaald dan ikzelf met mijn rugzak!

Maar nu weer terug naar de Zwarte Piet!

Openlijke bordjes in een bus dat zwarten daar niet mogen zitten vindt iedereen fout, en dat is ook fout in mijn beleving maar dat heeft in de verste verten helemaal niets met een onschuldig kinderfeestje te maken! Openlijke rassendiscriminatie of discriminatie op grond van je godsdienst zou bovenaan de agenda van zichzelf respecterend en beschaafd land staan. Toch?
Maar bij hoeveel gebedshuizen en tempels heb ik in de afgelopen tien jaar niet gestaan terwijl ik er niet naar binnen mocht? Is dat tolerant? Is dat verdraagzaam? De pot verwijt de ketel tot hij zwart ziet!

En hoe gaan we straks verder? Gaan we in 2015 het carnaval verbieden? Het feest van het vlees! Een feest van drank en seks! De partij van de dieren, de linkse vegetariërs en de blauwe knopen van de streng reformeerden slaan de handen ineen en hebben genoeg stemmen om via een wetswijziging het vieren van carnaval te verbieden! Waar eindigen we dan als samenleving wanneer we niemand meer hun eigen pleziertje gunnen?

In een land vol met ontevreden mensen die geen enkel begrip en respect voor elkaar hebben. De IK-maatschappij heeft zijn intrede al stilletjes gedaan in Nederland. Een maatschappij waar elk individu zichzelf het belangrijkste vindt. Het is de bron van asociaal gedrag en burgerlijke ongehoorzaamheid. Want welk mens met een gezond verstand zou een hulpverlener aanvallen? Welk mens met gezond verstand verandert er naar een paar biertjes in een zogenaamde “kopschopper”? Om dan ook nog later minder straf te krijgen omdat zijn persoonlijke vrijheid en bescherming is geschonden! Dat is toch te gek voor woorden?
We zijn als tolerant en verdraagzaam volk op de verkeerde weg en het is aan de bestuurders van ons land om ons weer de juiste weg te wijzen. Ik denk persoonlijk niet dat een door de Verenigde Naties opgelegd zwarte Piet verbod alle problemen in Nederland zal oplossen. Integendeel, ik denk dat in veel lagen van de bevolking dit misschien wel tegengesteld zal werken. Het verzet tegen de gevestigde orde groeit en de anarchie steekt de kop op! Een nieuwe sterke orde zal uit de anarchie oprijzen uit de chaos, hebben we dan niets geleerd van de geschiedenis?

Maar is eigenlijk discrimineren? Discriminatie betekent letterlijk "het maken van onderscheid".

Dus zuiver theoretisch gezien zijn de dames- en herentoiletten een vorm van discriminatie!

Nu niet weggaan maar nog even doorlezen?

Maar wat is er in de loop der tijd gebeurt met de discriminatie? Eigenlijk niets? Discriminatie is al zo oud als de mensheid en het zal ook altijd een onderdeel uit blijven maken van onze beschaving. Met de nadruk op enkelvoud want ik denk dat alle mensen in de 21ste eeuw een onderdeel zijn van de globale beschaving, zeker nu je binnen 24 uur de aarde kan rondreizen. Er is aan het einde van de tweede wereldoorlog in de vorige eeuw, terecht, een nieuwe denkwijze opgekomen over de discriminatie. Die nieuwe denkwijze van het blanke westen heeft haar wortels in het schuldgevoel dat achterbleef na  de tweede wereldoorlog en de onafhankelijkheid van de tientallen koloniën in Afrika en Azië. Maar nu ruim 65 jaar later staat Indonesië en vele andere landen die toen hun onafhankelijkheid, al dan niet na een gewapende strijd in de vorm van een burgeroorlog of  een strijd tegen de koloniale machthebbers, nog bol van de discriminatie op basis van geslacht, geloof en/of huidskleur! En al die discriminatie wordt zonder problemen door onze regeringen geaccepteerd en zakken vol met ontwikkelingsgeld naar die landen gestuurd om de regerende, en voeten kussende, partijen in het zadel te houden.

De betekenis van het woord discriminatie is in maatschappelijk en juridisch opzicht gaan afwijken van de letterlijke betekenis; in die context wordt onder discriminatie verstaan: "het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen". Bij de vraag of het maken van onderscheid tussen mensen discriminatoir is, is het van belang om na te gaan of gelijke gevallen ook gelijk behandeld worden.

Neem dit voorbeeld uit ons eigen verdraagzame Nederland?

Er is in de afgelopen decennia honderden miljoenen uitgegeven aan mooie, maar ook zeker veel minder mooie architectonische aanpassingen voor medelanders in rolstoelen en mensen die slecht ter been zijn. Mijn oude Buys Ballot school werd voor duizenden guldens aangepast voor een enkele jongen in een rolstoel terwijl de toiletten in het gebouw allemaal uit 1934 stamden.
Helpen we er een of helpen we er enkele honderden?
Er zijn in Nederland wel meer dan twee miljoen mensen die dagelijks hinder ondervinden of problemen hebben met hun spijsvertering! En dat terwijl er in Nederland treinen rondrijden zonder toiletten, stations zonder toiletten, dorpen en steden zonder openbare toiletten.
En waarom? Zichtbaar of onzichtbaar? Zielig of eigen schuld? Of toch discriminatie?

Misschien drijf ik nu wel net zo ver af als die zwarte pieten cabaretier die zo graag zijn nieuwe show wilde promoten en niet heeft nagedacht over wat hij allemaal in de Nederlandse samenleving zou gaan losmaken? Het is tenslotte niet ondenkbaar dat door de loze kreet van een eenling, en een paar andere die zich tekort gedaan voelen in ons land van melk en honing, een grote groep Nederlanders straks heel anders tegen die groep gaat aankijken! In onze informatiesamenleving moet je tegenwoordig heel goed nadenken voordat je een scheet laat.

Onder discriminatie verstaat men het anders behandelen van mensen of groepen (meestal minderheden) op basis van uiteenlopende kenmerken zoals afkomst, ras, geboorteland, geloof, politieke of religieuze overtuigingen, sociale gewoonten, sekse, seksuele geaardheid, taal, handicap, leeftijd, enzovoort. Discriminatie staat het grondbeginsel dat zegt dat alle mensen gelijk zijn, in de weg. Discriminatie veronderstelt echter niet alleen een afzonderlijke behandeling, maar ook het ontbreken van rechtvaardiging voor deze aparte behandeling.

Wanneer ik de krant van vandaag lees of naar het nieuws kijk dan besef ik dat 90% van de ellende begint bij de bovenstaande verklaring. Ook onze eigen persoon staat vierentwintig uur per dag bloot aan discriminatie, bewust of onbewust. Maar de beslissing of het daadwerkelijk discriminatie is ligt bij jullie zelf!

Uit mijn jeugd herinner ik me de ophef over “Florrie Rost van Tonningen-Heubel”, bijgenaamd de zwarte weduwe, en het staatspensioen dat zij genoot omdat haar man, een hoogst discutabel, parlementslid was geweest. Als lid van de NSB had “Meinoud Rost van Tonningen” op elk gebied met de bezetters gecollaboreerd  en was zelfs door de bezetters benoemd tot “President van de Nederlandse Bank”.
Heel Nederland was in rep en roer toen in 1986 het nieuws bekend werd dat Florrie al sinds het einde van de tweede wereldoorlog een pensioen ontving omdat haar man een lid van het Nederlandse parlement was geweest! En dat pensioen was toch terecht? Of geld hier een uitzondering (=discriminatie) omdat de bezetter was verdreven en onze Meinoud, die werd geboren in Soerabaja als zoon van de KNIL-generaal Marinus Bernardus Rost van Tonningen, die zich in de strijd op onder andere Lombok, Atjeh en Bali had onderscheiden, voor de verliezende partij had gekozen?

Nog enkele dagelijkse voorbeelden van discriminatie!

Ladies night: vrouwen geen entreegeld en een gratis drankje! Discriminatie?
Leeftijdskorting bij een landelijke brillenketen! Discriminatie?

In de meest gebruikte betekenis, de maatschappelijke vorm, houdt discriminatie dus in dat er onterecht onderscheid wordt gemaakt tussen verschillende groepen mensen in hoe ze worden behandeld, hun rechten en hun plichten. Vaak houdt discriminatie in dat één bepaalde groep mensen anders behandeld wordt dan alle anderen, en meestal op een negatieve manier. Zo kan er onder meer worden gediscrimineerd op basis van:
• aantal afstammelingen in de eerste graad.
• etniciteit
• geboorteplaats
• geldelijk vermogen (zowel hoog als laag)
• geslacht (seksisme)
• Geslachtsidentiteit of transseksualiteit (transfobie)
• godsdienst
• handicap (validisme)
• huidskleur
• intelligentie
• klasse (klassisme)
• leeftijd
• nationaliteit (xenofobie)
• politieke voorkeur
• ras (racisme)
• scholingsgraad (zowel hoog als laag)
• seksueel gedrag
• seksuele geaardheid
• sociaal gedrag
• subcultuur (bijvoorbeeld punk, hippie, gothic)
• taal
• uiterlijk (lichamelijke kenmerken, w.o. afwijkingen)



Discriminatie komt in een aantal verschillende soorten voor, vaak in combinaties van onderstaande. Hoewel de meeste mensen discriminatie als iets slechts vinden klinken, hoeft het bij sommige soorten helemaal niet zo te zijn, of is er discussie over mogelijk.

• Directe discriminatie. Voorbeeld: een schip strandt ergens, aan boord zijn verschillende etniciteiten. Een helikopter komt te hulp met warme maaltijden voor de blanken en louter brood voor de zwarten.
• Indirecte discriminatie. Voorbeeld: wie Amerikaanse mensen aardig noemt, noemt daarmee ten minste één ander volk niet aardig.
• Subjectieve discriminatie. Voorbeeld: Een oude Nederlandse vrouw is bang voor buitenlanders, en gaat hen uit de weg.
• Objectieve discriminatie. Voorbeeld: Een Nederlandse regisseur wil zuiver Nederlandse acteurs voor zijn Nederlandse film, hij wil geen Marokkanen.
• Averechtse discriminatie. Voorbeeld: Een Turk die alleen kamers verhuurt aan Nederlanders.
• Tegengestelde discriminatie. Voorbeeld: Een Nederlander die niet wordt toegelaten in een bar voor donkerhuidige mensen.
• Omgekeerde discriminatie. Voorbeeld: Buitenlanders die beter worden behandeld en veel meer kansen krijgen dan Nederlanders.[1]
• Positieve discriminatie. Voorbeeld: De Publieke Omroep stelt een quotum in dat minstens 10% van de mensen op tv buitenlander moet zijn.
• Negatieve discriminatie. Voorbeeld: Een negroïde man vindt zichzelf beter dan alle blanken, alleen door de huidskleur.

Nu de cabaretier Quinsy Gario de knuppel in het Nederlandse hoenderhok heeft gegooid zijn we wereldnieuws! Het gaat zelfs zo ver dat de Verenigde Naties, die even niets de doen hebben bij gebrek aan oorlogen, natuurrampen en genociden, zich ermee gaat bemoeien. Er komt een werkgroep naar Nederland, per business class, gevlogen om de zwarte piet te onderzoeken. Maar de gezant die het moet onderzoeken heeft al voordat ze ook maar een voet op Nederlandse bodem heeft gezet haar oordeel klaar!

Zwarte Piet is terug naar de slavernij!

Nou, daar moet ik zelfs nog even naar die terugkoppeling zoeken. Dat gaat mij boven mijn pet! Gelukkig heeft Vlaanderen zich nu ook in het debat geworpen en daarmee is de Sinterklaasviering plotseling grensoverschrijdend geworden. En dat betekend veel, het is dus niet een land maar twee landen die zich aan systematische discriminatie schuldig maakt, of zich op een onschuldig kinderfeest werpen. Want iedereen ouder dan zeven jaar weet toch ook dat Sinterklaas niet bestaat!

Tenslotte nog even dit over de commissie!
Wanneer VN-gezant mevr. Sheppard klaar is met de Sinterklaas en zwarte pieten kwestie in Nederland moet ze direct terug naar het VN-hoofdkantoor in de Verenigde staten! Lees ook het volgende persbericht van RTL-Nieuws: Afro-Americans.

Zou het niet verschrikkelijk zijn wanneer ze het woord AFRO-AMERICAN in een zin zouden noemen met de JEWS! Maar joden liggen gevoelig terwijl de afro-Americanen een onbeschermde, onbevoorrechte groep binnen de maatschappij vertegenwoordigen!

Mijn tip! Die mevrouw en de begeleidende commissie op staande voet ontslaan en hun salaris voor de vluchtelingen in Syrië gebruiken!

Nu echt als laatste!

Verdraagzaam: bereidheid van anderen ook minder leuke dingen te verdragen.

Dus ik roep iedereen in Nederland op, ook de allochtonen, om meer verdraagzaam te zijn en niet overal iets slechts achter te zoeken.


Dit was Brandhout, goedenavond.

Thailand: Niet elke dag is een avontuur

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Het is niet iedere dag dat je onderweg bent is een avontuur! En dat kan ook niet, daar hebben we teveel externe factoren voor die van alles kunnen verstoren! Het was al vroeg duidelijk dat het vandaag een regenachtige dag zou gaan worden. De weersverwachting was niet al te best en ze zitten er hier niet vaak naast met die weersvoorspelling.
Ik ben nog steeds niet gewend om alleen wakker te worden hoewel ik wel weer mijn eigen ritmes van voor mijn huwelijk weet op te pakken. Een paar bekers oploskoffie met een paar boterhammen met Thaise boterhamworst op bed smaken me weer als vanouds.

Tijdens de ochtendwandeling zie ik in de lucht boven Pattaya hoe de wolken zich volzuigen met het door de felle zon verdampte water. Dit voorspelt niet veel goeds voor deze middag. Vroeger dan normaal ga ik weer richting mijn kamer omdat ik met de D600 onderweg ben ik die wil ik niet nat laten regenen!

En dan uit het niets een eerste bericht uit de Filippijnen op mijn iPhone!

‘Send me money quick! I have no more money and ATM card no work! Contact me on facebook?’

Nou, dat bericht verbaast me ten zeerste, er zou toch voldoende geld op haar rekening  moeten staan? Mijn hersenen schakelen meteen naar de overdrive en binnen enkele seconden weet ik wat er aan scheelt! Dom! Dom! Dom!
Op de kamer heb ik op mijn MacBook meteen contact met Lyka die helemaal in paniek is. Ik merk het aan de manier waarop ze schrijft, haar taalgebruik.
‘Geen paniek! Geef me 30 minuten? Dan kom ik bij je terug!’
Direct bel ik naar Nederland, Interhelp om precies te zijn, want we zijn hoogstwaarschijnlijk  vergeten om haar bankpas “aan te zetten” voor gebruik in het buitenland! Niet zo slim maar toch lastig, en ik kan tenslotte ook niet overal aan denken. Ik typ weer op mijn toetsenbord om te zien of ze daar nog is.
‘Probleem opgelost! ATM kaart zou nu moeten werken, zo niet, probeer het over een uur nog een keer? Laat het me weten wanneer het werkt?’
‘OK’, is het korte antwoord.
Een bedankje kan er al niet meer af terwijl buiten het verwachte noodweer in alle hevigheid is losgebarsten.

En daar lig ik dan te wachten totdat het droog wordt en opklaart. Na een half uur is de lucht nog steeds zo grijs als toen de bui begon en ratelen de druppels nog steeds met een ongekende kracht op de gegalvaniseerde golfplaten daken. Het roffelend geluid van een tropische regenbui.
Mijn maag knort als teken dat zij gevoerd moet worden en er staat alleen nog een noodrantsoen in de vorm van een beker instant noedels op de plank.
‘Honger maakt rauwe bonen zoet!’, en met veel smaak verorber ik de Mama noedels met varkensgehakt smaak.
Terwijl ik van de instant noedels geniet dwalen mijn gedachten af naar Narathiwat, een slaperig stadje in zuid Thailand. Een stadje waar ik soms wel weken bleef hangen en mijn dagelijkse lunch bestond uit instant noedels en een blikje haring in tomatensaus. Colonel Kurtz, een oude Amerikaan die lijkt op Marlon Brando uit de film “Apocalypse now” op het balkon van de kamer naast me rookt zijn derde joint van de dag. De tijd staat hier stil en het water in de Bang Nara stroomt langzaam naar de zee. Tijd heeft geen betekenis meer, alleen de literatuur in je handen die langzaam, pagina na pagina, in je hooft verdwijnt.
Half vier en nog steeds geen antwoord uit de Filippijnen dus het zal allemaal wel goed zijn gegaan. Wanneer ze geld op zak hebben hoor je ze niet, alleen wanneer de zakken leeg zijn! Om vier uur besluit Pluvius dat het genoeg is geweest voor vandaag en gunt de zon de laatste twee uurtjes van de dag. Ik heb geen zin om nog een paar uur te wachten en ga meteen op pad om wat te eten. Opnieuw scoor ik een pareltje!

In een zoete kerrie heel langzaam gestoofde kipkarbonade met gele rijst en een stuk aardappel, een moslim kerrie uit zuid-Thailand. Het bijzondere aan dit gerecht is de licht overheersende smaak van kruidnagel. Een specerij die je niet snel zal aantreffen in de Thaise keuken maar die door de moslims in het zuiden wel wordt gebruikt.
Na het eten besluit ik om ook vanavond weer rustig aan te doen en mijn lichaam wat rust te gunnen. Voor de late trek scoor ik nog twee donuts, die gaan er straks lekker bij de koffie wel in, en mijn dag zit er op.
Om acht uur zet ik de airconditioning aan en trek ik de dekens over me heen. Lekker in bed op de laptop een paar afleveringen van “Homeland” kijken en dan slapen.

Laten we hopen dat het morgen wat beter weer is.

Thailand: Een zonnige zondag

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Om zeven uur sta ik alweer naast mijn bed en kan ik met genoegen constateren dat mijn jetlag eindelijk weg is. Zeven uur! Een boterham met plastic kaas en een bekertje oploskoffie op de kamer om deze dag te beginnen. Het klinkt niet best maar voor mij is het dichtbij het paradijs. Buiten is het haast onbewolkt maar de schijn bedriegt! Iedereen die in de tropen is geweest weet dat de bewolking zich in de loop van de dag zal gaan opbouwen en aan het einde van de middag het verdampte water weer uit de hemel zal laten neerdalen.

Als eerste maak ik het verhaal van gisteren af en schenk nog een kop oploskoffie voor me in. Ik heb vandaag helemaal geen haast, er is ook niemand anders in de buurt waar ik rekening mee dien te houden. Nadat het verhaal van foto’s is voorzien wordt het gepubliceerd op dit weblog.
En dan is het tijd voor een wandeling gevolgd door de lunch. Ook dit laatste wordt een stuk gemakkelijker wanneer je niet steeds met een ander hoeft te overleggen en/of compromissen te sluiten waar je wil gaan eten. Mijn keuze voor vandaag is een niet zo voor de hand liggende maar wel een gemakkelijke.
Elke hypermarkt - zeer grote supermarkt - in Thailand heeft een foodcourt, zeg maar een bonte verzameling van kleine onafhankelijke restaurants met gemeenschappelijke zitplaatsen, waar van alles en nog wat te verkrijgen is, oriëntaalse en westerse gerechten. Mijn keuze valt op dunne noedels met varkensvlees.

Het is heerlijk, de saus is afgemaakt met anijs en dat geeft een heel speciale smaak die je in Nederland niet snel zal tegenkomen. Alleen het “Chinese vijfkruidenpoeder” komt erbij in de buurt.
En dan weer lekker terug naar de kamer om in de wind van de ventilator een boek op mijn Kobo te lezen. “De Boekendief” gaat over een jong weesmeisje in Duitsland tijdens de tweede wereldoorlog. Het is niet zielig maar wel boeiend. Terwijl buiten de zon fel schijnt geniet ik binnen van de koelte van de schaduw en een koude Coke Zero, wat kan een eenvoudige zondagmiddag toch mooi zijn. De enige drie beslissingen die ik vandaag nog moet nemen zijn: Hoe laat ga ik eten? Waar ga ik eten? Wat zal ik eten?
En na de zonneschijn kwam dus echt de regen, niet zo heel veel deze middag! Een uurtje later is het alweer droog en ik maak me op voor het avondeten. Voor een moment speel ik nog met het idee om wat eten op de kamer te laten bezorgen. Er is een mooie aanbieding bij Oishi Japanse restaurants. Na wat wikken en wegen hou ik die aanbieding maar tot het een keer slecht weer is en ik niet de straat op wil, dus ik kleed me aan en ga op pad.
Echt ver wil ik vanavond niet gaan dus ik hou de honderden reclameborden langs de weg maar in de gaten of ik iets van mijn gading zie. Ik ben nog niet eens zo heel ver in Soi Leng Kee wanneer een reclamebord van de “Jolly Friar” mijn aandacht trekt. “Fish and Chips” voor 169 baht. Nu is het vaak dat het eten op je bord in geen velden of wegen op de foto buiten lijkt. Maar in dit geval ziet het er prima uit.

Het gaat hier om een filet van een Dory, een vis waarvan ik eerlijk gezegd nog nooit heb gehoord en me afvraag of het misschien een fantasienaam is. Maar dat doet niets af aan de smaak! De maaltijd smaakt me uitstekend en ook de zelfgemaakte dikke patat is heerlijk. Ik krijg mijn bord niet eens leeg!
Op de weg naar de kamer koop ik nog een kleine kersen yoghurt en mijn dag zit er alweer op. Een beetje lezen, vier afleveringen van de tv-serie “Homeland” en het licht kan uit. Morgenvroeg begint er weer een nieuwe week.

Thailand: Ze is vertrokken!

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Met toch wel een heel vreemd gevoel in mijn lichaam wordt ik op deze ochtend wakker. Het bed naast me is leeg en hoewel ik nog geen bericht van haar heb ontvangen ga ik ervan uit dat het allemaal goed is gegaan. Gisterenavond, of beter gezegd op deze ochtend om 00:40, is Lyka dan eindelijk naar de Filippijnen vertrokken.
Het waren een uiterst vreemde tien dagen die geheel in het vertrek van Lyka naar de Filippijnen, en mijn niet vertrekken naar Maleisië, stonden. De tassen zijn opnieuw gepakt en we gaan samen met de taxi naar de luchthaven van Bangkok. Met de juiste documenten in de nieuwe bruine envelop zou het geen probleem meer moeten zijn maar in het corrupte Thailand weet je het maar nooit.

We hebben samen nog lekker gegeten en deze keer smaakte de peultjes met varkensvlees en kip met cashewnoten heerlijk. We waren beiden gerust op een goede afloop.
Onderweg in de taxi, in alle stilte met alleen het geruis van de banden op het beton van de snelweg, denk ik na over de afgelopen dagen. De regen, die regelmatig en hard uit de lucht kwam gevallen. De regen die ik niet eens voelde of opmerkte. Het Thaise eten op de kamer, dat ik niet eens proefde en meer brandstof dan een genotmiddel was. De stress, die ons beiden op scherp zette en onze lonten liet smeulen totdat ze wel heel erg kort waren geworden. De kamer, die veel mooier is dan ik tot nu toe heb kunnen voelen. De reis naar Bangkok om het document voor Lyka te halen waarin de exotische stad aanvoelde als een kleine Nederlandse provinciestad zonder enige aantrekkingskracht. Voor mijn gevoel waren we nog niet eens in Azië aangekomen.

Maar nu is ze weg! Ik lig hier alleen in bed na te denken over wat ik de komende tijd gaan doen. Eigenlijk had ik met een vriend in Malacca moeten zijn. Maar ik lig nog steeds in Pattaya op een bed en vraag me af of het wel zin heeft om naar Maleisië te gaan. Ik lig op mijn bed en luister naar Radio 2 op het internet. Da’s een opsteker, dat snelle gratis internet waar ik gebruik van mag maken!
Maar waar ik me nog meest over verbaas is de innerlijke rust die onzichtbaar en ongemerkt over me heen is gegleden. Ik hoef, ik moet, niet zozeer al die dingen gaan doen. Ik kan rusten, lezen en genieten van de hele kleine dingen. Over 82 dagen hoop ik mijn vrouw weer in mijn armen te sluiten. Ik heb al die tijd om eens goed mezelf uit te diepen wat ik nu eigenlijk verder wil doen met mijn leven.
Plannen heb ik genoeg, daar ontbreekt het niet aan, maar aan de andere kant kijk ik er ook een beetje tegenop om alleen op pad te gaan. Mijn vriend is door de tegenslag van het afzeggen van de reis naar Maleisië afgehaakt. Depressies, hij ziet het nu helemaal niet meer zitten om met me op pad te gaan. Misschien denkt hij dat ik vervloekt ben. Ik kan er enigszins wel wat begrip voor opbrengen.

Een file van een kilometer of vijftien voor de luchthaven brengt me terug bij de werkelijkheid. De zenuwen hebben mijn nagels tot een minimum laten krimpen. Gelukkig heeft de goedlachse taxichauffeur een oplossing. Omrijden via Lat Krabang, niet dat ik weet waar hij het over heeft maar ik vindt het in ieder geval een prima idee. De ruitenwissers gaan onafgebroken heen en weer om het overtollige hemelwater af te voeren terwijl buiten de straten van de buitenwijken van Bangkok alweer blank staan. Thailand aan het einde van het regenseizoen, dan regent het ook echt. En het water kan nergens heen! De klei voor de teelt van rijst is zo vet dat er geen druppeltje regenwater doorheen sijpelt. Alles moet door de te kleine of geheel niet aanwezige riolen worden afgevoerd.
Een half uur later dan verwacht komen we aan op de luchthaven en ik wordt meteen voorgesteld aan de chauffeur van een minibus die me weer terug naar Pattaya zal brengen. Het zijn al kostbare tijden maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn vrouw na al deze gebeurtenissen alleen op reis te laten gaan. Dan kost het maar wat extra maar ze moet nu echt op weg.
Het document dat we in de ambassade hebben gekregen is bij de luchtvaartmaatschappij bekend en zonder problemen kan ze inchecken. We hebben haast en allebei weinig trek om uitgebreid en romantisch afscheid te nemen. Het afscheid valt ons beiden zichtbaar zwaar, er zijn weliswaar geen tranen maar de stilte en de relatieve afstand zegt genoeg. Een laatste zoen op haar wang, we kijken elkaar nog een keer diep in de ogen, en daar gaat ze. Ik hoop dat ze meer geluk heeft tijdens haar reis naar de Filippijnen dan ik naar Maleisië. Terwijl de roltrap haar langzaam omhoog trekt zwaait ze voor de laatste keer met de envelop nog in de hand.

En weg is ze! Ik ben alleen en het klinkt misschien vreemd maar ik voel me ook meteen alleen, niet eenzaam, maar alleen. Ik mis iets in de zichtbare, en onzichtbare wereld, om me heen.
Vijf minuten nadat ik de chauffeur van de minibus heb gebeld verschijnt hij bij uitgang nummer 7 en binnen tien seconden zijn we op de terugweg naar Pattaya. Missie geslaagd? Ja, ik ontvang niet veel later dat ze ongeschonden door de immigratiedienst is gekomen en zit te genieten van een warme chocolademelk. Kon ik maar een minuut een vlieg op de muur zijn om te zien hoe het met haar gaat? Maar ja, je moet ze laten gaan, net als ouders zich van hun kinderen moeten losweken.
Voor het eerst in anderhalve week is mijn hoofd leeg. Er vormen zich heel weinig gedachten. Het koude drinkwater zoekt zich een weg door mijn donkere slokdarm naar beneden. Ik ben tevreden! Mijn vrouw is na ruim twee jaar op weg naar haar moeder. Ze verliet het ouderlijk huis als een meisje en komt terug als een getrouwde vrouw, dat moet voor haar moeder ook een enorme verandering zijn.

Dit avontuur zit er op en ik heb om 11:37 op deze zaterdagochtend nog niets van haar vernomen. Ik onderdruk de zorgen die ik nog heb en maak me op voor een ontbijt bij Crazy Dave’s, alleen deze keer. Alleen zal het zijn wat de komende 82 dagen de klok slaat!

Thailand: We houden moed

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Het afgelopen weekend hebben we samen in alle rust op de hotelkamer doorgebracht. Voor zolang ik me kan herinneren heb ik geen Formule 1 of MotoGP race gemist wanneer ik in de gelegenheid was om die te zien. Maar gisteren stond mijn hoofd er gewoon niet naar.
De teleurstelling dat ik de moderne gladiatoren op hun motoren in Maleisië niet aan het werk kon zien is nog steeds heel groot. Die teleurstelling zal alleen nog maar groter worden wanneer Valentino Rossi bekend maakt om na dit seizoen te stoppen met racen. Ik hoop met grote hopen dat hij het laatste jaar bij Yamaha nog uitdient maar ik heb mijn bedenkingen. Er staat een hele nieuwe generatie nieuwe jonge racers te popelen om het stokje van de oude garde over te nemen.
Ik heb nog nooit zoveel nagedacht in een weekend! Mijn problemen stapelden zich in de afgelopen weken maar op en ik probeer ze een voor een op te lossen, onderbroken door gezellige middagen met mijn vriend Jan. Lekker een koud biertje bij de apotheek tegen haast een weggeefprijs.
De inkoopprijs van het bier is in Thailand weer stevig omhoog gegaan maar de verkoopprijs is gedaald of gelijk gebleven. Bijna overal in Soi Buakaow zie je nu de grote borden voor de bar staan die goedkoop bier adverteren. Je kan bijna praten over een bieroorlog! 55 tot 60 Baht voor een grote Beer Leo is geen uitzondering meer en voor de echte bierdrinkers een geschenk uit de hemel.
Twee euro voor een klein flesje bier was natuurlijk stevig aan de prijs voor een land als Thailand! Maar over het hoogseizoen zal er waarschijnlijk wel een wapenstilstand worden gesloten. Met een knipoog! Want de Thai die geen hoge huren hoeven te betalen kunnen die lage prijzen wel eens handhaven. Het is niet niet moeilijk om een bar met goedkope alcohol te vinden! Wanneer je na tien uitgestorven horeca gelegenheden plotseling een bar tegenkomt waar het bomvol is dan is het doel gevonden!
Om zeven uur loopt de wekker voor de eerste keer af en ik voel me depressief, brak en moe. De laatste sporen van de vijf uur tijdverschil doen in mijn hoofd en over heel mijn lichaam pijn, dus draai ik me nog maar eens om in de richting van mijn vrouw. Haar selectieve gehoor heeft alle apparaten die haar uit haar slaap kunnen halen uitgeschakeld!
Tien seconden later, voor mijn gevoel dan, loopt de wekker opnieuw af. Acht uur, later dan ik wilde maar we moeten nu ècht uit bed stappen! Je weet namelijk nooit hoe lang de busreis naar Bangkok duurt. Ik schud voorzichtig aan haar arm en wek haar wreed uit haar slaap. Gelukkig realiseert ze zich al snel dat ze deze opoffering niet kan ontlopen!
Terwijl Lyka onder de douche staat zoek ik naar mijn ontbijt dat is gisteren in de 7-11 heb gekocht. De kleine croissants met ham en kaas zijn nergens te vinden! Navraag in de douche wijst uit dat Lyka ze gisterenavond heeft opgegeten toen ik al lag te slapen. Ze had trek en dacht dat het wel goed was. Dat is dus een tegenvaller dat ik met slechts twee bekers koffie in mijn maag op pad moet. Ik koop nog wel wat te eten bij het busstation.
‘Motortaxi’s! Twee! Naar het busstation!’
’60 Baht for one?’
‘Ja, dat weet ik zo ondertussen wel. Opschieten met die geit en rijden maar!’
Achterop de motortaxi scheuren we door het stille ochtendverkeer van Pattaya. Om negen uur ‘s ochtends slaapt zeker nog 70% van de bevolking en de toeristen. Pattaya is een stad van de nacht die pas tot leven komt wanneer de lichtjes ‘s avonds aan gaan. Het is geen stad voor cultuurliefhebbers! Een beetje klein beetje slecht strand en veel uitgaansleven, dat is wat de toeristen hier vinden.
‘Twee kaartjes naar Ekkamai?’
Dat is dan wel weer een koopje! Voor drie euro per persoon sta je met de bus in Bangkok. 09:50 depart! Een mooie tijd, da’s over twintig minuten. Nog even snel wat te eten halen! Maar ik ben vandaag niet de enige met die gedachte, de koeling in de kleine Family Mart is al helemaal leeggeroofd door de troep hongerige wolven die met de bus reist en er zijn alleen nog maar van die onsmakelijke broodjes te vinden met taro of rode bonen pasta. Ik schakel mijn verstand op oneindig en neem plaats op een stoel om te wachten tot de bus vertrekt.
Twee uur duurt de reis van Pattaya naar Bangkok op een normale dag en vandaag is het gelukkig een normale dag. We hebben alleen een klein probleem wanneer we bij het eerste BTS station (de skytrain) uitstappen. We weten geen van beiden waar de Filippijnse ambassade precies is. We weten het wel ongeveer maar ik had verwacht dat Lyka na 36 uur Facebook en internet in de afgelopen drie dagen op zijn minst had kunnen kijken waar de ambassade precies ligt. Dan maar op goed geluk en op het zicht. Vanuit de skytrain kijken we neer op een druk Bangkok. Bangkok slaapt nooit en de ochtendspits gaat naadloos over in de middag- en nog later in de avondspits.
We passeren Ekkamai, Thong Lo, en dan zien we de Filippijnse ambassade. Hij ligt ongeveer halverwege tussen twee skytrain stations dus we springen er bij het volgende station meteen maar uit.
Het is net na 12:00 wanneer we de consulaire ruimte van de Filippijnse ambassade betreden. Lunch van 12:00 tot 13:00 staat er met grote letters boven de balie aangeplakt. De moed zakt me in de schoenen maar voor deze keer hebben we geluk, het zijn Filippinos die hier werken en die hebben service hoger in het vaandel staan dan het middageten. We worden als laatste klanten voor de lunch geholpen!
‘We willen graag een nieuw paspoort aanvragen?’
‘Waarom?’
‘Nou, het oude paspoort is kapot!’
‘Dat kan niet, wanneer het paspoort kapot is kan je alleen een nieuw paspoort krijgen in de Filippijnen.’
‘En als dit nu in Nederland was gebeurt?’
‘Ook dan moet je terug naar de Filipijnen voor een nieuw paspoort!’
‘Ik kan u een verklaring voor terugreis verstrekken.’
‘Tja, dat moet dan maar’, lach ik hem toe.
‘Heeft u dit wel eens vaker gezien?’
‘Komt af en toe wel eens voor’, zegt hij emotieloos
Met een formulier in de hand staan we om tien over twaalf weer buiten in de brandende zon.
‘Eerst eten!’, schreeuwt mijn lichaam.
‘Eerst de papieren in orde maken!’, schreeuwt mijn verstand.
Wanneer het dan eindelijk zover is dat ik ook een blik op het formulier mag werpen blijkt dat er drie pasfoto’s nodig zijn. Lyka heeft er maar twee bij zich dus het maken van die pasfoto’s moet eerst maar gebeuren. Op weg naar de gouden bogen, die verder weg zijn dan ik dacht, passeren we een fotowinkel met een reclame voor pasfoto’s in de etalage.
We kijken elkaar aan en zijn het, wat niet vaak gebeurt, meteen met elkaar eens. Pasfoto’s maken in Thailand is niet even zo gedaan! Eerst moeten de haren worden gekamd, de kleding recht getrokken, de stoel klaar worden gezet, het gordijn op de achtergrond gefatsoeneerd, dan de foto genomen, even bewerkt in Photoshop, dan uitgeprint, de zes kleine foto’s worden met de hand uitgeknipt, nog even goedkeuren en afrekenen en ruim twintig minuten later staan we weer op straat met een klein zakje pasfoto’s. Zes stuks voor vijf euro, ze weten hier de prijs nu ook wel!
Tijdens het wachten heeft Lyka, op mijn advies, het formulier al ingevuld en mijn horloge geeft 12:38 aan. Ik denk nog eens diep na wat mijn volgende stap zal zijn en besluit de lunch uit te stellen totdat we het formulier hebben ingeleverd. Dus we gaan linea recta weer terug naar de ambassade waar we om iets voor een uur een overvolle geairconditioneerde wachtruimte binnen stappen. We zijn als tweede aan beurt en leveren het formulier in bij dezelfde man die het ons heeft overhandigt.
‘Een pasfoto is voldoende!’, zegt de medewerker van de ambassade en heel verbaasd en met grote ogen kijk ik hem aan.
Hij kijkt terug en kijkt nog eens naar het formulier, ‘Oh, ik bedoel drie pasfoto’s!’
Hij lacht zenuwachtig en zegt, ‘Neemt u alstublieft plaats?’
Ik schop twee dikke, op mobile telefoons videospelletjes spelende, kinderen van hun stoel en gebaar Lyka, die bloost en verontschuldigend om zich heen kijkt, dat ze naast me moet komen zitten. In veel Aziatische landen gaan de kinderen voor de volwassenen! Nou, niet in mijn belevingswereld. Lyka grijpt haar telefoon en gaat verder waar de kinderen zijn gestopt!
Ik denk dat ik het, ondanks dat ik zelf een fervent gamer van het eerste uur ben, nooit zal begrijpen dat de jongeren vandaag de dag eindeloos van die simpele spelletjes zitten te spelen. En dan wil ik het niet eens over Facebook en Twitter hebben! Ik haal mijn ebook reader tevoorschijn en begin aan “De Boekendief” van Markus Zusak. Een niet zo’n vrolijk verhaal over de tweede wereldoorlog in Duitsland. Na al mijn depressies en tegenslagen van de afgelopen dagen heb ik hier dan ook weinig trek in.
‘Lyka Reverente?’, klinkt er door de wachtruimte, ‘Cashier Please?’
1050 Baht (€ 24,76) gaat me het nooddocument kosten. Het lijkt op het eerste gezicht weinig maar de kosten van de tegenslag met Lyka’s beginnen ondertussen wel flink op te lopen en een stevige beet uit mijn vakantiebudget te nemen, mijn verliezen zijn al tot ruim boven de € 500,-- opgelopen.
We worden opnieuw verzocht om te gaan zitten en de twee kinderen schieten als dikke grote bruine kakkerlakken weg wanneer ze mij weer op hun af zien komen. Ik hoor een zacht gegniffel bij de andere volwassen aanwezigen in de wachtruimte.
En dan begint het eindeloze wachten. Mensen komen en gaan. Namen worden afgeroepen. Mensen verdwijnen achter deuren. Komen terug in de wachtruimte en vertrekken weer. Tot het moment daar is dat iedereen in de wachtruimte na ons is binnengekomen. Maar nog steeds zijn we niet aan de beurt. We kijken elkaar vragend aan.
‘Lyka Reverente?’, klinkt het plotseling.
Lyka moet eerst nog een verklaring opstellen hoe en waarom het paspoort kapot is gegaan, en mag dan weer gaan zitten. En verder wachten! Net voordat ik de hoop heb opgegeven klinkt haar naam opnieuw, het is ondertussen bijna half vier en ik heb nog steeds niets gegeten. Dat is niet bevorderlijk voor een mens met diabetes! Er daar klinkt de verlossende kreet!
‘Lyka Reverente, pick up your document?’
We bekijken samen de gestempelde en ondertekende vrijgeleide naar de Filippijnen. Ik kan straks in Pattaya meteen een nieuw ticket voor haar boeken zodat ze zo snel mogelijk naar haar moeder kan die ze al ruim twee jaar niet heeft gezien.
We kijken elkaar aan en roepen, ‘Eten!’, in koor.
‘Youju!’, roep ik er achteraan en Lyka stemt daar lachend en knikkend mee in.
Het Youju restaurant zit twee deuren verderop bij de 7-11 naast het Ekkemai busstation. Mensen die bekend zijn met het busstation weten wel waar ik het over heb. We hebben daar al enkele malen lekker en voor een redelijke prijs gegeten.
Zoals bijna altijd in Thailand begint het als een topper en na een paar maanden of een half jaar begint het door zijn eigen succes af te glijden tot een middelmatig of soms zelfs een slecht restaurant. De eigenaar is vandaag in geen velden of wegen te bekennen en de bediening is overgenomen door twee jongens die duidelijk andere zaken veel belangrijker vinden dan gastvrijheid en vriendelijkheid.

De “Korean Pork” is gelukkig nog wel goed en je kan zien en proeven dat er achter in de keuken nog wel met liefde wordt gekookt. Als ik eerlijk moet zijn vindt ik de bediening zelfs een beetje onbeschoft en dat beloon ik met een dubbeltje fooi voor de twee. Verbaasd staat de slungel, die nog nat achter zijn oren is, naar de vier baht op het schoteltje te kijken.
In het station koop ik voor 248 baht (€ 5,85) twee kaartjes voor de terugreis en we lopen zo van de kassa de halfvolle bus in. Ik heb maar heel zelden meegemaakt dat de bus niet vol was rond deze tijd. Zou de crisis hier ook zijn aangebroken? Veel tijd heb ik niet om daar over na te denken want onze persoonlijke crisis is belangrijker!
Een paar hazenslaapjes verkorten de busreis aanzienlijk. Eenmaal weer op de kamer moet ik van Lyka eerst en nieuwe vlucht boeken. En dat lukt, en ook nog eens voor een redelijke prijs. Lyka vliegt zaterdag aanstaande en dit probleem is zo goed als opgelost! Met de wetenschap dat nu alles geregeld is gaan we dat maar een vieren met een heerlijke maaltijd bij Cherry’s Restaurant.

Het was een lange dag en ik val al voor elf uur in slaap. Een probleem opgelost, nog enkele te gaan.

Thailand: We likken onze wonden

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Om half een ‘s nachts staat ze weer voor me te trillen en te snikken. Ik troost haar en stel haar gerust dat het niet haar fout is. Dat het gewoon domme pech is en dat je daar niets aan kan doen en dus moet je daar ook niet te lang bij stil staan.
Alsof ze wat van mijn haast eindeloze optimisme heeft geabsorbeerd zegt ze, ‘Misschien heeft Jezus me wel voor een ongeluk willen behoeden!’
Ik kijk haar verbaasd in haar betraande ogen en druk haar tegen mijn borst.
‘Laten we eerst maar gaan slapen? Dan zien we morgen wel wat de gevolgen zijn!’
Voor mij zelf zijn de gevolgen ook niet te overzien. Geen Maleisië, geen MotoGP, ticket weg, hotelboekingen weg en voor het eerst tijdens deze reis zou ik het liefst in Nederland in mijn eigen bed liggen.
Wanneer we wakker worden is de wereld een beeld dat we liever anders hadden gezien. Lyka zou bij haar moeder zijn en ik zou het beeld van de Petronas Twin Towers op mijn netvlies hebben, maar het mocht niet zo zijn!
Als eerste proberen we te bellen met de Filippijnse ambassade in Bangkok, tevergeefs.
‘Misschien zijn ze aan het lunchen?’, oppert Lyka waarna we besluiten om maar eens een stevig ontbijt te gaan nuttigen bij een klassieker. “Crazy Dave’s” is een alom bekend en geliefd restaurant in Pattaya waar je voor rond de € 2,50 een heerlijk ontbijt kan nuttigen, compleet met een grote mok koffie of thee.

Na het ontbijt wagen we nog een paar tevergeefse pogingen om de ambassade te bereiken maar uiteindelijk geven we het maar op. Het zal wel een of andere feestdag zijn en de ambassade onbemand want ook het nummer voor noodgevallen komt niet verder dan een hoop gepiep. Het mag dan wel dringend voor ons zijn maar het is zeker geen noodgeval.
We moeten er dus het beste van maken en gelukkig kunnen we net zolang in de kamer verblijven als we willen. Oktober heeft sowieso weinig boekingen in verband met de mogelijkheid van regen. Het weer kan ook meezitten, wij hebben al twee dagen mooi zonnig warm weer gehad, maar als het hier begint te regenen dan regent het ook meteen in bijbelse proporties. Onze moraal stijgt weer tot een normaal pijl en om de tegenslagen te gaan vieren trakteren we onszelf maar eens op een lekker gebakken visje met groenten en patat!

Na het eten trekken we ons terug in de kamer om wat tv te kijken. We moeten een beetje besparen op de uitgaven want ik kan de schade nog niet geheel overzien. Alles wat we nu besparen hebben we straks extra in de Filippijnen.

Morgen maar eens gaan uitzoeken of dit geval niet wordt gedekt door de reisverzekering!

Thailand: Win deze Oscar voor ons!

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

We worden rond elf uur wakker in een mix van een kater met een jetlag. Het zal geen gemakkelijke dag worden want we moeten enkele vrienden gaan bezoeken om achtergebleven kleding en andere spullen van Lyka op te halen. Deze spullen zullen in twee grote tassen, samen met de twee kilo chocolade die Lyka uit Nederland heeft meegebracht, worden verpakt en haar vergezellen naar de Filippijnen.
Als eerste kijkt ze deze ochtend vol ongeloof naar haar kapotte paspoort. Dit is een duidelijk geval van jezelf neerleggen bij het noodlot! Het is niet anders!
‘We kijken wel hoe het gaat vanavond!’, fluistert ze zachtjes in mijn oor waarna ik lach als een boer met kiespijn.
‘Laten we eerst maar eens wat gaan eten zodat mijn hersenen weer opstarten voor deze dag met veel en moeilijke beslissingen?’
We hebben maar weinig trek om te eten en een enkele boterham met tonijn mayonaise moet het doen als het begin van de dag. We willen eerst ons werk klaar hebben voordat we gaan eten. Nadat de twee tassen zijn gepakt en gewogen, 31 kilogram samen, gaan we maar twee magnetron maaltijden halen bij de 7-11. En geloof het of niet maar voor die euro per stuk zijn ze best te eten!

Nu komt het lange eindeloze wachten. De minuten voelen als uren en de seconden als minuten, de tijd kruipt traag aan ons voorbij terwijl Lyka doelloos haar Facebook pagina omhoog en omlaag rolt. Wachten op de taxi die Lyka naar de luchthaven van Bangkok gaat brengen. De spanning loopt langzaam op terwijl we tientallen keren door de verschillende scenario’s lopen. Als voor een filmrol vertel ik mijn vrouw wat er van haar verwacht wordt op de luchthaven tijdens het inchecken.
‘Laat je niet overdonderen door die ambtenaren! Hou stand en geef niet snel toe! Wees zielig en als het kan ga dan huilen!’
In stilte eten we onze, en hopelijk ook laatste, avondmaaltijd samen bij een Thais restaurant in Pattaya. Ik realiseer me niet eens of het me smaakt. De spanning neemt de emoties en beleving weg en alles staat in het teken van de ontsnapping naar de Filippijnen.

En daar is de taxi! Een paar minuten te vroeg en met een bonkend hart en een brok in mijn keel neem ik afscheid van mijn vrouw. Sinds onze ontmoeting, bijna drie jaar geleden, zijn we niet zo lang uit elkaar geweest. Nu zal ik haar pas over drie maanden weer zien. Hopelijk, want in het slechtste geval zal ze over ongeveer vijf uur weer voor me staan!
De tassen gaan achterin en ik geef de laatste instructies voor Mr. Nob.
Een kus, een omhelzing en de laatste woorden, ‘Win deze Oscar voor ons vanavond?’
Een glimlach, een traan en voor de laatste keer zwaai ik naar de taxi die in de neon verlichting van de avond verdwijnt.
‘Win deze Oscar voor ons vanavond?’, fluister ik nog een keer in mezelf terwijl voor mij nu het lange wachten begint. Het wachten op een goed òf slecht bericht.

Thailand: Het noodlot slaat toe

Pattaya (Almost Free Hotel (101)

Veel slaap hebben we niet gehad wanneer de stewardess ons wekt voor een chocolade muffin, de apple is op en ik hou niet van cranberry's, en een beker lauwe sterke koffie. Een ontbijt had ik nu wel op prijs gesteld maar dat gaat helaas niet wanneer de vliegtijd zo rond de zes uur is, dan is een maaltijd per vlucht wel voldoende. Ik schuif het luik in het raam omhoog en staar in het donker, de horizon, die alleen wordt opgelicht door de verlichte en licht gebogen vleugeltip van de Airbus 330-200.
Voor een moment kruisen de problemen, die ik hoofdzakelijk in Nederland heb achter gelaten, mijn gedachten. Ik probeer er zo min mogelijk tegen te vechten, en aandacht te geven, zodat ze weer net zo snel uit mijn gedachten zijn verdwenen als ze zijn opgekomen. Door een klein raam aan de andere kant van het vliegtuig zie ik de horizon verkleuren als teken dat de zon op weg naar zijn zenit is.
Tien minuten later kijk ik voor een moment naar het rustige grijze water van de Perzische golf. Een strook zoutwater omringt door woestijnen. Een paar honderd miljoen jaar geleden was dit een enorm oerwoud waar planten welig tierden. Het is moeilijk om je dat voor te stellen wanneer je die  dode woestenij met 800 Km/u onder je ziet doorglijden.
Maar we weten allemaal dat hier het zwarte goud omhoog wordt gepompt en dat zwarte goud heeft rijkdom gebracht aan de nomadische volken die hier decennia hun geld verdienden met de handel in zijde, specerijen en andere exotische producten. Maar het grote geld heeft ze niet het geluk gebracht wat wij denken! Rijkdom brengt bijna nooit geluk, het brengt ook afgunst met zich mee en er zijn er ook veel die van de kruimels van de taart moeten leven. Een kleine groep moslims die behoren tot de sjiitische tak van de islam zijn de overheersers over de soennieten die het een stuk minder hebben. Al die rijkdom die wordt belichaamd door glimmende glazen wolkenkrabbers, dure automobielen en dikke buiken kan niet verhullen dat er duidelijk iets mis is in deze maatschappij.

Direct na de landing in deze enorme zandbak moeten het nagelnieuwe vliegtuig via de trap verlaten. De warme droge woestijnlucht sluit zich als een strakke elektrische deken om je heen en de eerste zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd. Etihad Airways is sneller gegroeid dan het vliegveld van Abu Dhabi. Enorme bussen, met wel honderd passagiers en hun handbagage aan boord, vervoeren ons naar de hoofdterminal waar het een drukte van jewelste is. Nee, dit is niet de moderne oosterse reiswereld die ik had verwacht hier aan te treffen!

Bij de eerste de beste vrije zitplaats vallen we neer en dat blijkt ook nog eens naast de McDonald’s te zijn. Sterker nog, de tafels en stoelen maken een onderdeel uit van de McDonald’s. Ik mag dan ook op zijn tijd wel een hamburgertje waarderen maar die Arabieren zijn er helemaal verzot op! Helaas is het bij het bestellen wel een tegenvaller. De bekende ontbijt artikelen, zoals het heerlijke broodje ei, staan hier niet op het menu dus moet ik tegen onze zin in een hamburger met een enorme patat bestellen.

We kunnen niet alles op en nadat we beiden het toilet hebben bezocht worden we, door een zeer onvriendelijk medewerkster van de gouden bogen, dringend en zeer spoedig de zitplaatsen te verlaten zodat een nieuwe vliegtuiglading passagiers op doorreis zich te goed kunnen doen aan de kartonnen hamburgers in sponzen broodjes. En er zijn ècht geen vrije plaatsen in de terminal te vinden!
Verveeld sjokken we wat rond door de overbevolkte terminal, die vanbinnen op een moskee lijkt, om de tijd te doden. Totdat we eindelijk tot de ontdekking komen, ik moest dat zelf gaan navragen bij een balie bemand door een vrouw in een zwarte jurk en een man met baard in een witte jurk, dat ons vliegtuig naar Bangkok vanaf Terminal 3 vertrekt.
En dan breekt mijn klomp en alles lijkt op zijn plaats te vallen! Terminal 3 is de nieuwste terminal waar ook alles aanwezig is wat je verwacht op een moderne luchthaven aan te treffen, alleen is er nog geen enkele bebaarde in een witte jurk gestoken Arabier op het idee gekomen om enkele bordjes op te hangen die de bezoekers op doorreis er op attent maken dat veel vliegtuigen vanaf die nieuwe Terminal 3 vertrekken.
We vinden een zitplaats in de ruime wachtruimte en mijn gedachten dwalen af. Dat van die witte en zwarte jurken, waarom is dat eigenlijk? Wit is man, is slim en is de baas. Zwart is vrouw, is dom en onderdanig. Waar zouden ze dat vandaan hebben? Zouden onze eerste ontmoetingen met deze volkeren eeuwen geleden ten grondslag liggen aan deze kleur indeling?
Of is het mijn, zo ondertussen door de westerse regeringen geïndoctrineerde, geest die een schuldgevoel oproept over discriminatie en onderdrukking? Sinterklaas en zwarte piet! Ik moet er in mezelf om lachen en ik vindt nog steeds het hele verhaal over discriminatie erg opgeblazen en hypocriet.
Gelukkig schiet de tijd voor ons alweer aardig op zodat we aan boord kunnen van het vliegtuig dat ons naar Bangkok brengt. De Boeing 777-200 is al een oudje en heeft voldoende gebreken. Nee, dit vliegtuig is wel aan vervanging toe! Etihad Airways mag dan wel roepen dat je de jongste vloot ter wereld heeft maar dit is duidelijk een lelijk eendje. Na een uurtje krijgen we onze maaltijd waar we wel aan toe zijn!

De beef Massaman kerrie smaakt me prima, alleen geen wijn deze keer maar een Pepsi Light, en wat is dat een bocht zeg. Ik kan moeilijk geloven dat deze frisdrank nog wordt verkocht in de supermarkt. De uren kruipen langzaam voorbij en ik probeer samen met “commissaris van In” de moorden in het boek “Dood Tij” van Pieter Aspe op te lossen.
De stewardess komt met de immigratiekaarten voor Thailand rond. Lyka slaapt en ik leg mijn ebook neer, en om de tijd wat te doorbreken, ga ze maar invullen. Ik leg de beide paspoorten voor me op het klaptafeltje en tot mijn grote verbazing, als in slow motion, zie ik het paspoort van Lyka uit elkaar vallen. Het is zo onwezenlijk dat ik voor een moment denk dat ik slaap en dit droom!
Maar nee, dit is geen droom! Dit is een ware nachtmerrie! In alle stilte vul ik de immigratiekaarten in en mijn hersenen draaien op volle toeren hoe ik dit moet gaan oplossen, en aan Lyka ga vertellen? Hoe kan ik dit probleem in hemelsnaam oplossen?
Met al mijn reiservaring en duizenden ontmoetingen, met bekenden en vreemden, onderweg heb ik nog nooit een verhaal gehoord over een paspoort dat zomaar uit elkaar is gevallen. Ik pak het belangrijke donkerrode boekje op en bestudeer wat er is misgegaan. Het stiksel is gewoon uit het papier van de rug van de kaft gescheurd! Dat mag toch nooit gebeuren? Aan de buitenkant is het paspoort nog net zo nieuw als drie jaar geleden wanneer Lyka het in Legaspi ging ophalen.

Ondertussen is Lyka wakker geworden en kijkt met grote ogen naar haar kapotte paspoort en giet een vloed van beschuldigingen over me heen die zeker niet op zijn plaats, maar wel begrijpelijk, is. Ik probeer haar te bedaren en uit te leggen wat er is gebeurt. Door de herrie die we maken is hele omgeving ondertussen bekend met wat er is gebeurt. En dat is nu echt het laatste wat ik nodig heb. Nadat Lyka tot rust is gekomen loop ik door mijn mogelijkheden en om eerlijk te zijn zijn dat er niet veel. Gewoon wachten totdat we in Bangkok zijn en bij de immigratie uitleggen wat er is gebeurt. De laatste twee uurvan de vlucht naar Bangkok brengen we in stilte door. Lyka werpt af en toe een boze beschuldigende blik in mijn richting die ik met een verlegen glimlach probeer te pareren.
Het is druk bij de immigratie op Suvarnabhumi Airport in Bangkok, maar dat zijn we zo ondertussen wel gewend. Als kuddedieren schuifelen we in de haast eindeloze rij totdat die wordt opgesplitst voor de balies van de immigratie ambtenaren. Met elke stap loopt de bloeddruk in mijn lichaam op totdat ik de zuurstofrijke vloeistof door de aderen op mijn slapen naar de uithoeken van mijn lichaam voel kloppen.
Ik probeer de behulpzaamheid aan de gezichten van de strenge Thaise ambtenaren af te lezen en vraag me af of ik niet beter voor een vrouw dan voor een man kan kiezen. Maar zover komt het niet eens. Een kleine man met een dunne snor op zijn bovenlip zet ons in een rij en daar moeten we het dan voor deze keer mee doen.
De zenuwen gieren door mijn keel wanneer we aan de beurt zijn en Lyka heeft tranen in de ogen. De ambtenaar is zeer verbaasd wanneer het paspoort zo maar in zijn handen uit elkaar valt. Hij kijkt vol ongeloof ombeurten naar het reisdocument en naar ons. Ik lach schaapachtig en verontschuldigend terug terwijl bij Lyka de eerste tranen opwellen. Ik denk dat de boodschap is aangekomen.
Een langzaam krommende wijsvinger gebaard dat we mee moeten komen naar zijn baas en die zal over ons lot beslissen. Lyka hangt me aan bij de arm en loopt zachtjes huilend met me mee. Ik weet niet of ik medelijden met haar of met ons beiden moet hebben. Zijn baas blijkt even weg te zijn en tweede in rang is een jonge vrouw die wel begrip voor de situatie heeft en Lyka meteen probeert te troosten. Vrouwen onder elkaar! Mijn angst verandert in hoop. ‘Blijven huilen’, zeg ik zachtjes in mezelf terwijl ik haar zo goed mogelijk in het engels en op een vriendelijke zachte toon uitleg wat er is gebeurt terwijl ze Lyka nog steeds troost.
Het is voor ons beiden een zeer ongemakkelijke situatie! Ze legt ons in prima engels uit wat ze eigenlijk volgens de regels zou moeten doen. Dat is namelijk; Lyka direct terug sturen naar de luchthaven van herkomst, Abu Dhabi dus, en van daar zou ze dan meteen weer terug worden gestuurd naar Amsterdam. Vanzelfsprekend zou ik haar niet alleen laten gaan. En alleen god weet wat dat allemaal zou gaan kosten en of we deze winter nog wel naar Azië op vakantie zouden kunnen! Gelukkig heeft ze medelijden met ons en wrijft ze zich over haar hart en is van plan om ons toe te laten. Zelf wordt ik vooruit gestuurd naar de immigratiebeambte en even later komt Lyka samen met de vrouw en een gestempeld paspoort op me af.
Ik bedank daar op de Thaise manier met de handen op elkaar voor mijn gezicht een maak een diepe buiging en toon zo het respect dat ik voor haar heb. Voor een laatste keer verteld de vrouw dat we nooit moeten zeggen dat we met een kapot paspoort in Thailand zijn toegelaten! Het zit tegen, maar we zijn in ieder geval in Thailand en het had veel slechter kunnen aflopen.
In de taxi denk ik, onder het genot van een grote fles Leo bier om de zenuwen in bedwang te houden, na over wat we morgen moeten gaan doen. We hebben geen tijd om naar de ambassade in Bangkok te gaan dus Lyka moet maar proberen naar Manila met een kapot paspoort te vliegen. Dat is echt de enige mogelijkheid die we nu hebben. Wanneer Lyla de vlucht mist of niet wordt toegelaten aan boord is lood om oud ijzer, het ticket zijn we kwijt. M.a.w. het is de gok om naar de ambassade in Bangkok te gaan niet waard!
Mr. Nob, onze vaste en betrouwbare taxichauffeur (+66 86098 9152 voor BKK naar Pattaya), heeft een goedkoop hotel voor ons geregeld dat luistert naar de vreemde naam, “Almost Free Hotel”. Ik heb al heel wat vreemde en fantasierijke namen gezien in Thailand maar deze komt zeker in de top tien binnen! Ik weet ongeveer wel waar we zijn en het is niet al te ver van de “Boxing Roo”. De kamer ziet er prima en schoon uit en de prijs is ook oké, het is tenslotte maar voor twee nachten.
Ik neem nog een laatste biertje en we hoeven echt niet tegen de slaap te vechten, erger nog, we moeten vechten om de slaap te pakken na deze opwindende gebeurtenissen van vandaag. We liggen in elkaars armen te brainstormen wat er morgen allemaal kan misgaan en gebeuren, maar daar willen we niet aan denken. Morgen is morgen nu eerst proberen te slapen slapen!

Nederland: Voor het eerst met Etihad

Aan boord van vlucht EY 78, dinsdag 8 oktober 2013

Het is vreemd om op deze vertrekdag op te staan. Ik heb nog zo verschrikkelijk veel aan mijn hoofd dat het eigenlijk niet verantwoord is om te vertrekken.
Maar zoals een goede reisgenoot en vriend ooit tegen me zei: ‘Je moet geen reden zoeken om thuis te blijven maar een reden om op reis te gaan!’
En zo is het ook. Er zijn altijd wel zaken die extra aandacht verdienen maar de wereld draait gewoon door! En zo ook op onze vertrekdag. Op de lijst met belangrijke zaken wordt punt na punt weggestreept, een laatste kroket met brood als lunch en rond drie uur was ik klaar en wij samen gereed om op pad te gaan.
Onderweg naar het station namen we nog afscheid van een handvol vrienden die ons toevallig passeerden en daar zaten we dan te wachten op de trein van 16:12 naar Utrecht.

Met elke korte stop van de sprinter bij een station bleef er wat van de spanningen in mijn geest op het perron achter. Op Schiphol was mijn hoofd al zo goed als leeg. We hebben er zin in en er liggen een paar mooie maanden voor ons.
Etihad deze keer, een luchtvaartmaatschappij uit het midden-oosten met een goede reputatie, maar voor ons was de prijs belangrijker dan de reputatie! € 634,- p.p. retour Amsterdam-Bangkok voor een halfjaar ticket is een koopje.

De gesprekken over welke maatschappij dan ook zijn al honderden keren gevoerd en zullen nog wel vaker in de toekomst worden gevoerd. Zelf ben ik al met zes verschillende maatschappijen naar Bangkok gevlogen en aan het einde van de reis was het resultaat altijd hetzelfde. Ik was in een stuk op de plaats van bestemming aangekomen.
Eigenlijk zijn de passagiers in twee groepen verdeeld. De ene groep wil zo snel mogelijk naar Thailand en zo snel mogelijk weer terug naar Nederland en die vliegen non-stop, en dan ook nog vaak bij voorkeur in zo’n bredere stoel, onverkoopbare business class stoelen, met een exotische naam die wel € 100,- per enkele reis meer kost. Het geeft je een gevoel van macht over de passagiers in economy class. Ik heb het zelf ook wel eens gedaan. Maar als je echt luxe wil dan neem je toch gewoon de echte business class! Dan zit je ook tussen een heel andere groep mensen.
De andere groep wil zo goedkoop mogelijk en heeft vaak een tussenstop op de een of andere obscure luchthaven in een Arabisch of oud oostblok land. Zelf behoor ik tot deze groep! Die stop maakt me niets uit, ik kan even de benen strekken en wellicht even van het gratis internet gebruik maken. Die kop koffie van vijf euro of die pizza van tien euro deert me ook niet omdat ik uiteindelijk zo’n € 200,- goedkoper uit ben dan met een non-stop vlucht. Maar aan het einde is en blijft het een persoonlijke keuze.

We zijn nog voor half zes op Schiphol dus we hebben een flinke wachttijd voor de boeg! Dat we zo vroeg zijn op Schiphol vindt ik geen probleem. We hebben nu rust, er kan weinig meer misgaan en alles is onder controle. Voor de kleine trek delen we een hamburger menu van Burger King, niet mijn favoriet maar we hebben trek en moeten nog wat tijd doden voordat we kunnen inchecken.

De Airbus 330-200 van Etihad lijkt nagelnieuw en ik heb sinds Singapore Airlines zelden zo’n goede service genoten. Het avondeten sla ik maar over, daar kan Etihad weinig aan doen! Wanneer je pas om 22:00 vertrekt kan het zijn dat je om 23:00 geen trek hebt in het avondeten!

‘Doe mij maar een rood wijntje?’, en later nog een terwijl ik me verdiep in “Dood Tij” van Pieter Aspe op mijn Kobo-ereader. We waren op weg en er was geen wolkje aan de lucht, en dat kan ook niet op bijna twaalf kilometer hoogte! Na die twee wijntjes dommel ik langzaam in terwijl Lyka nog een film kijkt op het kleine beeldscherm in de stoel voor haar. Morgen in Abu Dhabi zijn we al bijna halverwege!

Tulpen uit Amsterdam

Nederland: Herfst

Zaltbommel

De herfst kondigde zich enkele weken alweer aan. Met een dag van regen en storm die de meesten van ons binnenhield en ons liet dromen van avond na avond heerlijke stampot en andere winterkost. Ook wij genoten, terwijl buiten de regen de ramen geselde, van zuurkool met worst.

Maar het verdwijnen van de zomer en het verschijnen van de herfst is ook de aankondiging van twee andere belangrijke zaken, bokbier en ons op handen zijnde vertrek. Als trekvogels in de noordelijke streken maken wij ons op voor de jaarlijkse trek naar het warme zuiden. En deze keer gelukkig na een mooie zomer. De koffers en rugzakken staan al ingepakt klaar.

Het is wel een vreemd gevoel om na bijna zes maanden in Nederland weer te vertrekken. Het waren zeker vreemde zes maanden die sneller zijn omgegaan dan het voelt. De vier stressvolle maanden in Bangkok, die voorafgingen aan ons vertrek naar Nederland, kregen een korte verlenging en nadat Lyka haar verblijfsdocument had gekregen hadden we bijna rust.
Bijna, want de eerste maanden in Nederland waren zeker geen gemakkelijke maanden waarin we ook nog voldoende stress hebben gehad. We wisten van te voren dat het niet gemakkelijk zou worden maar dat het zo moeilijk zou worden hadden we ook niet verwacht. De crisis heeft echt toegeslagen in Nederland en het land ligt onder een deken van angst en sluimerende onzichtbare armoede. Crisis, zoals in de jaren dertig, zou dat echt nog mogelijk zijn?
Voedselbanken, faillissementen en ontslaggolven in de industrie, komen we daar echt nog wel boven op? Maar veel over de crisis is ook bedacht! De hypotheek staat onderwater? En wat dan nog? Elke auto die wordt gefinancierd staat meteen als een onderzeeër onder water! En betekend dit dat de banken geen auto’s meer financieren? Nee, natuurlijk niet!
In de luxe van een rustig Nederlands leventje zijn wij nu ook langzaam in slaap gesust en veranderd in een van die kleurloze kuddedieren die de Nederlandse maatschappij en samenleving aan de gang houden. Je dagen vullen met werken of niets doen, belasting en kosten lopen op. Zonder ook maar enige uitleg wordt alles duurder zonder enige rechtvaardiging, de aandeelhouder staat voorop terwijl veel zaken tegen kostprijs zouden moeten worden doorgegeven. Zoals drinkwater en ons eigen aardgas uit Slochteren.
Je dagelijkse boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt is plotseling voor veel mensen in de financiële problemen het hoogtepunt van je dag. Dat kan toch geen toekomst zijn? Er is nog zoveel te zien in de wereld! En toch heb ik geen zin om te vertrekken.
Waarom?

We hebben een voorschot genomen op 2014. De kleine oude camper die we hebben gekocht gaat ons hopelijk volgend jaar samen door Europa slepen. Een eindeloze culturele en historische tocht over het continent waar ik ben geboren. Van Gibraltar tot de Noordkaap en van Ierland tot Turkije. Een nieuw avontuur voor Lyka en een weerzien met bekende plaatsen voor mij.
Maar dat is volgend jaar, eerst nog naar Azië!

Via Abu Dhabi belanden we in Thailand waar opnieuw het water veel mensen aan de lippen staat. Veel tijd hebben we niet! Onze wegen scheiden en Lyka gaat meteen door naar haar moeder in de Filippijnen terwijl ik de volgende dag alweer naar mijn geliefde Maleisië vlieg om de MotoGP bij te wonen. Op papier ziet het er allemaal mooi uit, laten we hopen dat we geen tegenslagen hebben en dat alles op rolletjes loopt.