De atoombom op Hiroshima is bij iedereen bekend en het is één van die plaatsen die je absoluut niet kan en wil overslaan tijdens je bezoek aan Japan. Natuurlijk gingen we op pad met de Hikari Shinkansen, die tegen alle voorafgaande beslissingen in weer op de foto werd gezet.
In mijn achterhoofd speelde de Nikon D90 opnieuw. Een nieuwe bezoeker van het hostel was ook in het bezit van zo’n kanon met een 18-200mm telelens er op. Ik had een paar foto’s van hem en zijn vrienden geschoten en om eerlijk te zijn zie ik zo’n apparaat best wel zitten. Ik heb hem al een paar keer geprobeerd en ik ben er zeker van dat hij in mijn tas past maar ik weet nog niet zeker of ik wel met zo’n zwaar fototoestel onderweg wil zijn. De kwaliteit van mijn Canon SX10-IS is ook uitstekend.
Vanaf het JR station in Hiroshima bracht een korte rit met de tram ons naar het park waar het symbool van de atoombom op deze stad als monument staat. Eigenlijk is het hetzelfde verhaal als gisteren. De stad was totaal verwoest en eigenlijk is er dus niets meer te zien. Toch weet ik dat heel veel mensen de kale stalen koepel meteen herkennen en kunnen plaatsen als ze hiervan een foto te zien krijgen.
 |
| Van Japan 2009, deel 2 |
Na een korte wandeling door het park besloten we om het museum maar over te slaan en snel op weg te gaan naar de tweede bestemming van vandaag. De rode tori van Miyajima en de eeuwenoude schrijn op het eiland. Met de tram terug en met een boemeltrein, 110 km/u, naar de pier vanwaar de veerboten naar het eiland vertrekken. Japan Rail heeft zelfs een eigen veerdienst waarmee we gratis op en neer naar het eiland kunnen.
Ik durf weinig over het mooie weer te zeggen omdat de weergoden me dan misschien wel in de steek laten, maar het was weer een stralende dag met blauwe luchten.
Vanaf de veerboot kregen we voor het eerst de rode poort te zien met de schrijn op de achtergrond. Het is minder indrukwekkend dan je zou verwachten. Dat lag ook aan de zon die hoog aan de hemel stond en de rode kolommen in een donkere harde schaduw zette.
Eenmaal voet aan wal waren we weer omgeven door herten. Ik had nooit geweten dat de Japanners zo gek waren op deze schattige dieren. Helaas zaten onze mutsjes in onze rugzakken, deze hadden hier niet misstaan.
De Itsukushima Shrine ligt op het eiland en hierover zijn er wat verwarrende zaken. Zo was Itsukushima vroeger de naam van het eiland en Miyajima was een populaire bijnaam. Nu worden ze door elkaar gebruikt. Voor ons maakt het allemaal weinig uit want het is een indrukwekkende lokatie.
In de tempel is op het moment dat wij hem betreden en ceremonie aan de gang. Een Japans stel wordt in de echt verbonden en met veel vertoon en muziek worden de boze geesten die hun pril geluk kunnen verstoren verdreven. Een dansende demon gestoken in een kleurrijk kostuum steelt de show.
Als we klaar zijn met het bezichtigen van de tempel is het pas kwart over twee! Een beetje te vroeg om terug te gaan en een korte blik op de brochure van de VVV brengt me op het idee om met de kabelbaan naar de top van de Mt Misen te gaan. Er is alleen een klein probleem. Tettje heeft hoogtevrees en ik weet zeker dat ik hem nooit in een reuzenrad krijg, maar een kabelbaan?
Voorzichtig opper ik het idee en tot mijn grote blijdschap antwoord hij niet meteen negatief op het idee. Hij wil eerst even kijken. Tijdens de korte wandeling bergopwaarts praat ik geruststellend op hem in. Hij stapt even later zonder twijfel in de kleine gondel. Nu moet ik ook in mijn eigen eerlijkheid vermelden dat ik er ook niet echt gerust op ben maar je moet nu eenmaal leiden om wat te kunnen zien.
Op de terugweg genieten we nog van het mooie weer op het grote plein voor het JR station van Hiroshima. Ik koop zelfs een blikje bier en geniet met volle teugen na van al het moois dat we vandaag en ook tot nu toe in Japan allemaal hebben gezien.
Terug in Fukuoka gaan we maar meteen eten. Dan hoeven dat hele stuk weer niet terug te lopen! Bij terugkomst in het hostel worden we aangenaam verrast door het spontane feest dat er is georganiseerd. Het duurt tot in de kleine uurtjes en opnieuw krijg ik de Nikon D90 in mijn handen geduwd. Ik schiet en schiet!
Licht beneveld door het bier en de Sake besluit om morgen nog maar een keer in de Yodobashi Camera winkel te gaan kijken.
