Wat kan het weer hier snel omslaan! Zo loop je een paar dagen in de stralende zon en zo komt de regen met bakken uit de hemel.
Het is onze laatste dag in Fukuoka en als ik naar buiten kijk dan wordt ik er niet echt blij van. Tettje is erg moe en oppert zelfs het idee om er vandaag maar een rustdag van te maken.
“We komen hier zeker nog een keer terug!”, weet hij zeker.
Voor mij is een rustdag onbespreekbaar! Ik heb een nieuwe camera en die moet aan het werk worden gezet. In Tettje zijn reisgids heb ik gelezen over de mysterieuze stenen Boeddha’s van Usuki. Nadat ik gisteren even had gegoogled wist ik zeker dat dit vandaag onze, en misschien wel mijn bestemming zou zijn. Tettje wist het nog niet zeker. Ik legde hem uit dat we de meeste tijd wel in de trein zouden zitten, minstens twee uur heen en twee uur terug. Twee uurtjes om de Boeddha’s te bezoeken en misschien zelfs wel een korte stop in Kokura. Tettje dacht nog eens goed na en bij de keuze uit:
een dag alleen in het hostel in Fukuoka, of
samen een dagje treinen en de Boeddha’s bezoeken.
Het duurde niet lang of hij koos voor de tweede optie.
Zo gingen we toch samen op pad door een druilerige regen. Zelfs de gouden bogen waren we nu zat! We kochten wat voorverpakte sandwiches in een supermarkt en naast het station kochten we nog een grote beker koffie bij de Starbucks.
De trein voor vandaag trein was dus helemaal anders. Geen kogeltrein maar een trein die met onze intercity is te vergelijken. Wat me nog het meeste opviel was dat de trein in het “Subaru Impreza” blauw was gespoten. Tijdens het overstappen in Beppu kwamen we zelfs in een trein terecht die nog veel meer lijkt op het materieel dat we in Europa gewend zijn. Japan is een mooi land voor treinfanaten.
Bij aankomst in Usuki stonden we alleen voor het kleine stationgebouw en keken naar een uitgestorven stad. Het was tijdens onze treinreis alleen nog maar harder gaan regenen. Er was niets en niemand om aan te vragen hoe we bij die Boeddha’s konden komen. Uit de reisgids wist ik dat ze een kilometer of vijf buiten de stad lagen maar het weer was niet erg uitnodigend om op de bonnefooi te gaan lopen.
“Can I help you”, vroeg een vriendelijke mannenstem achter ons.
Een oudere man met een veel jongere vrouw aan zijn zijde vroeg of we misschien ook naar de beroemde Boeddha’s van Usuki wilden. Ze zagen hier namelijk niet zo heel veel toeristen.
“Yes”, antwoordde ik.
De man zei vriendelijk en op een zachte toon dat we hem maar moesten volgen, zij gingen de Boeddha’s ook bezichtigen. Na een busrit van een minuut of tien kwamen we bij de parkeerplaats voor de ingang van het park aan. Die parkeerplaats was helemaal leeg! We waren de vier enige bezoekers van het hele park!
“Wel mooie foto’s zonder al die mensen”, dacht ik in mezelf en greep een gratis paraplu uit de paraplubak.
Tettje deed hetzelfde en zo gingen we op zoek naar de oude stenen Boeddha’s die hier een zevenhonderd jaar gelden uit de vulkanische rotsen zijn gehakt. Ze waren van ongekende schoonheid en ondanks het feit dat onze hoofden nu een beetje vol begonnen te raken met wat we allemaal hebben gezien en meegemaakt genoten we van de wandeltocht door de regen. Vooral het bamboebos met grasstelen zo dik als dijbenen maakt altijd weer indruk.
Het weer werd niet beter en onze stop in Kokura werd wegens het slechte weer afgelast. Met een flinke pas gingen we na aankomst in Hakata meteen naar ons favoriete restaurant zodat we er vandaag niet meer uit hoefden.
Tijdens het eten werd de regen minder en we kwamen bijna droog aan bij het hostel. Nog één nachttje slapen en nog één verplaatsing en we zijn op de laatste bestemming van deze reis. Vijf nachten in Yokohama en ik heb geen idee wat ons te wachten staat.
