Met een gevoel van verlossing stond ik vanochtend om zeven uur naast mijn bed. Na een toer van bijna zes weken ging ik weer richting Thailand en de meisjes. Mijn koffie smaakte beter dan gisteren en ik was zeker opgewekter dan gisteren. Ik moet wel eerlijk zijn dat ik niet depressief was het afgelopen weekend maar gewoon eerlijk mijn ervaringen en gevoelens heb geanalyseerd.
Koffie en een broodje bij de gouden bogen en daarna afrekenen aan de receptie. Het was een moeilijk afscheid omdat ik wist dat ik hier zeker de eerste twee jaar niet meer zou terugkeren. Het was dan ook geen afscheid maar een vaarwel.
De monorail bracht me naar het Sentral Stesen waar er al een bus klaarstond om richting de LCCT te gaan. Ik was goed op tijd en hoefde me geen zorgen te maken. Wel, de enige zorg die ik had was dat ze niet begonnen te zeuren over mijn lege Aquapure Traveller fles. En dat gebeurde niet dus zat ik netjes in de vertreklounge drie uur voor het vertrek.
Nog even over die Aquapure Traveller fles. Ik heb hem dus de gehele vier weken in Sri Lanka gebruikt en ik heb, met een uitzondering hier en daar, altijd gewoon kraanwater getapt en gedronken. Ik ben niet ziek geweest of heb ernstige diarree opgelopen. De korte problemen waren steeds terug te voeren naar het voedsel dat ik had gegeten of juist niet had gegeten. De fles heeft dus zijn werk goed gedaan en ik ben onder de indruk van de mogelijkheden. Op dit moment kan ik de fles, met filter, aanraden voor iedereen die landen gaat bezoeken waar het drinkwater verdacht kan zijn of voor mensen die een meerdaagse trek gaan maken door de bergen en/of bossen waar voldoende water aanwezig is. Het scheelt een hoop gesleep met vertrouwd water of de chemicaliën om het water te zuiveren. De volgende uitgebreide test zal in Indonesië plaatsvinden, na deze vier weken zal ik een betere conclusie kunnen trekken over het gebruik in het algemeen.
Vlucht AK882 was op tijd en na een kort gesprek met een jongen die ik op het circuit had ontmoet was ik in een vliegtuig vol met Finnen op weg naar Bangkok. Twee uur en vijf minuten volgens de kapitein en hij had gelijk. Om iets over half drie stapte ik op de Thaise bodem. Uit mijn vorige verhalen hebben jullie kunnen opmaken dat ik vanaf nu het openbaar vervoer neem om op de plaats van bestemming te komen. Deze keer zat er een kleine kink in de kabel. De bus die net buiten de vertrekhal vertrekt zou pas om 17:15 vertrekken. Ruim twee uur wachten? Nee, dit was het ideale moment om de gratis shuttlebus naar het openbare busstation te nemen. Een flinke rit, waarop ik tijdens de lange reis een paar keer dacht dat het mis zou gaan, bracht me naar een nieuw enorm busstation met een leeg winkelcentrum ernaast. De grootheidswaanzin van het shopping had ook hier zijn sporen nagelaten. Ne verrees er een kleine puzzel voor me. De eerste bus zou om 17:00 vertrekken, en ik wist haast zeker dat er één rond vier uur zou moeten zijn. Bij navraag kreeg ik leugenachtige antwoorden die er duidelijk op gericht waren om hun eigen zakelijke belangen te beschermen. Nou ja, dan was het niet anders!
Twee flesjes om de ergste dorst te lessen en mijn iPod om de tijd te doden.
Morgen weer op vertrouwde bodem?
Bij aankomst in Pattaya was het al donker en na een snelle douche ben ik op pad gegaan om een paar biertjes te drinken en te zien wat er zo was veranderd. Niet erg veel! De tijd gaat door maar er veranderd niets.
Morgen uitslapen en mijn spullen controleren, het is tenslotte maar twee weken voordat ik weer naar een andere bestemming vlieg. Macau, een vernieuwde kennismaking met een oude bestemming.
