De laatste excursiedag vandaag. De kwaliteit van het ontbijtbuffet is dusdanig laag dat ik het idee heb dat ik morgen weer dezelfde broodjes en beleg gepresenteerd krijg. Broodjes met een hardheid die kan worden vergeleken met staalsoorten en een kaas met uitgedroogde randen die steeds breder worden. Gewoon wegspoelen met een bakkie slechte koffie en er niet over nadenken.
Negombo, een ander bolwerk uit de tijd van de “Verenigde Oost-Indische Company”. De wandeling naar het dorp ging over de weg die meteen de slagader is voor het verkeer langs de kuststrook. Tuk-tuks en bedelaars in een rij wachtend op die ene rijke toerist. Voor de rest gewoon iedereen lastig vallen die langs komt. Je wordt moe van het beleeft zijn en iedere keer netjes antwoord te geven. Het “Hallo Money” klinkt iedere keer weer irritanter. Bedelen is gemakkelijker dan werken en hier uitgegroeid tot een complete industrie!
In de stad aangekomen werd ik ingehaald door een toergroep die ook nog uit Nederland bleek te komen. Ze waren ook op weg naar de vismarkt die een bezienswaardigheid zou moeten zijn.
Helaas is de mentaliteit van de mensen hier zo verslechterd dat ze nu geld eisen voor een foto van een bergje vissen. Niet betalen, geen foto! Ze blijven gewoon voor de camera heen en weer bewegen totdat je betaald.
Na de vismarkt was het fort van Negombo aan de beurt. Het fort bestaat uit niet meer dan een per ongelijk bewaard gebleven poort tegenover de gevangenis. Hier was het nog erger! Personen gingen steeds midden in je foto staan totdat je betaalde, dan gingen ze pas aan de kant. En dat brengt me meteen tot het hoogtepunt van de tocht naar Negombo vandaag. Een lange stoet aan elkaar geketende gevangenen werden door een klein leger gevangenisbewaarders met getrokken revolvers naar de rechtbank aan de andere zijde van de poort geleid. Een machtig schouwspel in de zich langzaam opwarmende stad. Van andere gebouwen die interessant hadden moeten zijn kon ik geen spoor ontdekken. Met een tros bananen in de hand ging ik voor twaalf uur alweer richting mijn hotel.
Een lange middag aan het zwembad van mijn hotel was het enige dat mij restte tot het einde van de dag. Weer daalde de regen neer in grote hoeveelheden. Nu had ik een drinkmaat in de vorm van Richard, een vriendelijke jongen uit Zoetermeer. Later meldde ook Mark zich nog bij ons en we hadden een smakelijk gesprek over de “Engelse Humor”. Om acht uur ging het licht weer uit.
Ik tel de uren die ik nog te gaan heb. Ik zal blij zijn als het vliegtuig voor me klaarstaat en vertrekt naar Maleisië.
