De gewoonlijk oh zo gezellige vrijdagavond viel letterlijk in het water, de regen begon voor zes uur ’s avonds en toen ik om tien uur de gordijnen dicht schoof om te gaan slapen viel het warme water nog steeds uit de lucht. Een goedkope vrijdagavond werd het dus, nuchter en niet echt moe probeerde ik te slapen. Er was teveel lawaai op Bukit Bintang en de oordoppen brachten uiteindelijk verlichting en stilte.
Zaterdagochtend was ik om zeven uur al wakker, op een natuurlijke manier welteverstaan, een kopje koffie en een boterham met cornedbeef als ontbijt. Dat was weer wat nieuws voor me, ik was het ontbijt bij de McDonalds nu zat en had gewoon een half brood en een paar blikken beleg gekocht. Ik hinkte op twee gedachten wat te gaan doen vandaag. Zou ik de brug tussen de Petronas Torens voor de 27st keer bezoeken of zou ik naar het Sepang Circuit gaan om de laatste training en de kwalificatie bij te wonen? Het werd het laatste, ik moet eerlijk toegeven dat ik in de laatste maanden een overdosis van Kuala Lumpur heb gekregen en voor het eerst heb ik een gevoel dat ik in deze fijne stad verveeld ben.
Voor het vervoer naar de race koos ik voor de goedkope airport bus en voordat ik het zelf in de gaten had was ik de reisleider voor drie Zuid-Afrikanen, vanuit mijn hotel, die hier voor de eerste keer waren. Eenmaal op het circuit was ik ze meteen kwijt omdat ik, met een mini pizza in de hand, als een haas richting mijn plaats in Vak E ging. De laatste training was al een minuut of tien aan de gang toen ik aan de poort van Vak E arriveerde. Het onbeschrijfelijke geluid van de krachtige motoren gilde over de aarde wal die was aangelegd om het uitzicht voor de niet betalende toeschouwers te verhinderen. Een fijne bijkomstigheid is dat er meteen een kunstmatige talud is aangelegd die als tribune kan dienen.
Het gras was alleen erg nat van de regen van gisteren en binnen enkele minuten was ik tot op mijn huid nat. Een lelijke donkere moddervlek was gevormd op de achterkant van mijn korte broek. Gelukkig vond ik in een vuilniscontainer wat karton dat voorheen een oude doos was geweest. Het hielp wel! Maar de bodem van karton en het krimplastic van de cover die samen 24 blikken Coca Cola hadden bevat perfectioneerde mij zetel. Ik was er nu klaar voor.
Na de Asia Porche Cup was het eindelijk tijd voor de kwalificatie. Bij het verschijnen van de snelle ranke auto’s verschoven mijn gevoelens voor deze edele sport van de plus langzaam richting de min. De regels zijn in de afgelopen jaren zoveel veranderd dat het zelfs voor de ingewijden moeilijk is om ze allemaal in de praktijk te brengen. Het nieuwe reglement voor de kwalificatie is nu voor de toeschouwers zo saai dat ik na de kwalificatie het gevoel had dat het nog niet voorbij was. Maar helaas was het wel ten einde en de beide Ferrari’s stonden op de eerste rij voor de twee McLaren-Mercedes bolides.
Tijdens de terugweg begon het opnieuw te regenen en mijn gedachten dwaalden af naar wat ik vandaag had gezien en hoe ik het had beleefd. Het was de achtste keer dat ik hier voor de Formule 1 was en ondertussen was ik hier ook geweest voor de A1GP en MotoGP. Mijn diepste gevoelens vertelden me dat ik het wel had gezien. Ik zou morgen voor de laatste keer een Formule 1 race bezoeken. In de toekomst zou ik nog heel veel reizen maar de kans dat ik een Formule 1 race zou bezoeken was heel klein.
De zaterdagavond was gelukkig wel droog en gezellig in Chinatown en gevuld met voldoende bieren en lekker eten. Ron zijn ouders waren gearriveerd en Pieter was vanuit Melaka naar Kuala Lumpur gekomen om de race bij te wonen. De gevoelens van vanmiddag wilden maar niet weg en stil in mijzelf, terwijl mijn tafelgenoten een gesprek voerden, dacht ik na over de race, Maleisië en Kuala Lumpur. De oude Lee van het Chinese restaurant, de man van de gebogen spijkers puzzel en nog veel meer mensen passeerden de revue. Het was nu echt tijd om verder te gaan. Ik wilde nieuwe dingen zien en het is natuurlijk gemakkelijk om terug te keren naar plaatsen waar je het naar je zin hebt en die veilig zijn. Na een biertje of tien keerde ik terug naar mijn hotel en had nog steeds dat onheimelijke gevoel over me.De Formule 1 is dood, lang leve de Formule 1.
Ik had gisteravond nog een gerucht gehoord dat de twee McLaren-Mercedes coureurs waren bestraft voor het hinderen van Nick Heidfeld en Fernando Alonso. Ze zouden een straf van vijf plaatsen terug op de startgrid gekregen. Daar stond het dan zwart op wit bij CNN op de tickertape terwijl ik het slaapzand uit mijn ogen wreef. Ik had het gisteren zelf gezien dat er nog veel meer wagens de twee coureurs hadden gehinderd tijdens de laatste ronde. Hier brak iets in me en ik schakelde de TV weer uit en ging opnieuw naar bed. Ik had hier geen zin meer in! Mijn persoonlijke opvatting dat de Ferrari’s worden bevoordeeld door de FIA was weer bewezen.
Dit was mijn laatste dag in Kuala Lumpur en mijn slechte gevoelens werden aangewakkerd door een mix van een slechte trip (Sri Lanka), een beetje eenzaamheid, de overdosis Kuala Lumpur en het onrecht in de Formule 1. Ik wist het nu ook 100% zeker dat ik in de toekomst geen Formule 1 races meer zou bezoeken.
Meer kritisch dan voorheen keek ik op mijn kamer vanaf het bed de race, en ik moet nu toegeven dat het steeds meer op een optocht begint te lijken. Er is geen spanning meer en deze race heeft waarschijnlijk de minste inhaalacties van het afgelopen vijf jaar laten zien. Ik ben klaar om weer naar Thailand te gaan en wat tijd met mijn vrienden door te brengen, ook al zal het maar van korte duur zijn want op negen april gaan we alweer richting Macau en Hong Kong. Reizen is mooi maar reizen is ook eenzaam.
