Zoals de titel al suggereert zit het gedeelte bezichtigen van oude tempels en paleizen er nu op. Nu gaan we rustig richting de luchthaven via een paar dagen in Kandy en een paar dagen op het strand.
De zon wekte me op een natuurlijke manier en ik was al bijna klaar met pakken toen de wekker om half zeven zijn luid piepende signaal gaf. Dat was het dus voor Anuradhapura! Nog een laatste inspectie van de kamer en een kort afscheid van de eigenaar die nog nadrukkelijk vroeg of ik een goede recensie voor hem wilde achterlaten op mijn weblog.
Het leek net of mijn rugzak een stuk lichter was geworden. Misschien was ik wel een stuk fitter en ook een paar kilo afgevallen? Mijn schouder was nog steeds erg pijnlijk na het probleem van een week gelden. De bakker had net zijn deuren geopend en de meisjes in het keurig geelgroene uniform gestoken waren bezig de vitrine te vullen met verse heerlijkheden uit de bakkerij. Een kleine fles drinkwater en een Nescafé waren de start van de dag. Ik zit weer aan de suiker! Jaren heb ik koffie gedronken met zoetjes maar nadat ik heb gelezen dat je er spijsverteringsproblemen van kan krijgen zit ik weer aan het volle spul. Ook de cola is weer van de oude originele kwaliteit. Ik verbrandt veel met het lopen dus ik denk dat het wel goed zit.
Nadat de vitrines waren gevuld bestelde ik twee broodjes knakworst met nog een Nescafé. Op de stoep zittent in de vroege ochtendzon sloeg ik het wakker worden van het oorlogsgebied gade. Aan elke kant van de straat liepen een agent en een soldaat naar verdachte objecten te zoeken. Een vreemd gezicht en zeker geen geruststellend begin van de dag. John was ook niet komen opdagen dus zou ik de reis in mijn eentje gaan maken.
Op het station aangekomen kocht ik mijn kaartje voor
157 Roepies en na het wisselen van mijn tweehonderd Roepies was de prijs met tien Roepies toeristenbelasting verhoogd. De prijs was nu 167 Roepies geworden. Geen geld om problemen over te maken maar het klopt niet. De trein werd ook nog even ondersteboven gekeerd door een heel leger van politie en soldaten voordat wij de trein konden betreden. Wel een veilig gevoel moet je maar denken. Drie monniken op weg naar huis waren mijn enige medepassagiers in de 2e klasse op weg naar Kandy.Het duurde niet lang voordat mijn rommelende ingewanden het signaal gaven dat ze wilden worden geleegd. Met zweet op mijn voorhoofd realiseerde ik me dat ik het toiletpapier had achtergelaten in Anuradhapura. Dat wordt improviseren! Misschien een onderbroek of overhemd opofferen en als toiletpapier gebruiken? Ik had nog geen toilet op de trein van binnen gezien en ik hield mijn hart vast na al de verhalen van Graham en John. Wat is aantrof na het openslaan van de deur was een verrassing als in een quizshow. Het toilet was schoon en zelfs de vloer rond het toilet
was schoon. Helder water stroomde uit een kraan in een klein fonteintje en ik kon mijn kont dus gewoon met water wassen. Maar eerst de daad! De hevig schuddende trein bemoeilijkte mijn pogingen dusdanig dat ik mijn broek maar helemaal uit deed en in een hoek op de grond legde. Mijn onderbroek werd om mijn dijbeen geknoopt zoals ik menig gogodanseres had zien doen op het podium en al staand blies ik de noedels van gisteren avond in het gat. Het was een soort van “Het gulden schot” zoals ik mij de show in het zwart/wit met Kees Schilperoort herinnerde. Een paar keer met water door de bilnaad en het probleem was zonder veel moeite opgelost.Na een saaie treinreis en een geïmproviseerde overstap naar een bus arriveerde ik net over twee uur in het “Olde Empire Hotel” in Kandy. Mijn kamer nummer vijf was nog vrij dus hoefde ik niet lang na te denken en binnen vijf minuten was ik weer op weg om wat te eten en een rondje om het meer te lopen.
Avonden zijn voorspelbaar in Kandy, een pizza en een paar bier en dan naar bed. Het is niet anders dan dat ik hier mijn tijd moet doden met niets doen.
