Nederland, het einde is nabij!

Zaltbommel, 30/12/2008

Ja, het einde van 2008 is alweer heel dichtbij! Ik denk nog vaak terug over de euforie van het jaar 2000, morgen alweer negen jaar geleden. Deze speciale jaarwisseling vierde ik in Princess Street. Edinburgh, Schotland.
De tijd vliegt en ik krijg nu ook het gevoel dat ik moet gaan onthaasten en als het mogelijk is ook nog aan een gezin beginnen. Ik zou graag nog twee jaar reizen en zoek dan een mooi plekje voor mijn rugzak waar mijn trouwe reisgenoot dan een tijdje kan rusten. Natuurlijk wil ik nog wel twee a drie reizen per jaar maken maar dat is dan meteen de grens.
“Je wordt ouder Papa”, zong Peter Koelewijn terecht in een ver verleden.

Ik heb weer een mooi en goed jaar achter de rug met natuurlijk hoogtepunten maar ook dieptepunten.

Hier volgt de lijst zoals ik 2008 heb ervaren:

Hoogtepunten:

1. Mijn reis samen met Tettje van Malsen naar de vulkanen van Oost-Java.

2. De aankoop van mijn nieuwe motor.

3. De beklimming van de “Adam’s Peak” oftewel “Sri Pada”.
De magische combinatie van het landschap, de inspanning en de ontmoeting met “Graham” maken het tot een onvergetelijke ervaring.

4. De 32.000ste bezoeker op mijn weblog.
Ik kan niet uitleggen hoe trots ik ben dat mijn weblog, in het Nederlands, zo goed wordt bezocht door een grote groep mensen van over de hele wereld. In oktober ben ik gestart met een cursus Journalistiek zodat ik in de toekomst de verhalen nog beter kan schrijven.

5. De aanschaf van mijn iPhone, ik weet het, maar het is één van de beste elektronische gadgets die ik ooit het gekocht.

Dieptepunten:

1. De overval in Fes, Marokko. Ik denk er nog vaak aan hoeveel geluk ik heb gehad dat het niet uit de hand is gelopen en dat alleen mijn camera werd gestolen.

2. De complicaties met mijn diabetes. Het heel dicht bij de injecties van Insuline te zijn geweest heeft me wel aan het denken gezet.

3. Mijn reis naar Marokko. Mijn eerste keer in Marokko en Afrika, de eerste zal ik 99% zeker nooit meer bezoeken. De tweede kan in 2009 het hoogtepunt van het jaar worden.

4. Mijn reis naar Sri Lanka. Het is een mooi land maar op het moment dat ik het bezocht was er een burgeroorlog aan de gang. Natuurlijk heb ik ook hele mooie momenten gehad samen met Graham maar het is een land dat ik niet snel zal aanbevelen om op eigen houtje bezoeken. Ik heb er toch ook heel mooie dingen gezien en daarom zeg ik, “Als je naar Sri Lanka wil ga dan met een georganiseerde reis”.

5. Mijn afgezegde reizen naar Zuid-China en Zuid-Amerika. Typhoons, overstromingen en besmettelijke ziektes lieten mijn reis naar China letterlijk in het water vallen. De diabetes met zijn compilaties maakten het duidelijk dat ik maar eens rustig aan moest gaan doen. Heel jammer, maar er is gelukkig altijd nog een volgende keer.

Over een week vertrek ik weer voor een kort uitstapje naar Singapore/Maleisië. Daarna zijn in februari de Filippijnen aan de beurt en dan ga ik alweer naar Nederland. Natuurlijk slaan we de Formule 1 race in Maleisië niet over!

Voor jullie allemaal, mijn familie, vrienden, kennissen en trouwe bezoekers aan mijn weblog allemaal “Een voorspoedig en gezond 2009”.

Singapore, is Singapore te streng?

18 opgepakt voor het rijden onder invloed
Door Asha Popatlal, Channel NewsAsia | Gepost: 27 december 2008 1740 uur

Pattaya, 29/12/2008

SINGAPORE: Een uit vier over het eiland verspreide politie verrassing controles tijdens dit feestelijke seizoen resulteerde in 18 automobilisten die gearresteerd werden voor rijden onder invloed van alcohol op de late vrijdagavond.



Vanaf middernacht stonden er wegversperringen op Tampines, Defu Avenue 1, Dunman Road, Whitley Road en Fort Road. 

Één voor één werden de automobilisten tot stoppen gedwongen en werden gevraagd om hun identificatienummer te tonen.



Van twee uur ‘s nachts ging er een tweede reeks van wegversperringen op langs Neil Road, Tanjong Pagar, Maxwell Road, Kreta Ayer Road en Cantonment Road, aan de rondweg van de concentratie uitgaansgelegenheden, restaurants en drinkgelegenheden in de buurt.



Ademtests werd uitgevoerd door 72 automobilisten. Achttien bestuurders faalden de test en werden gearresteerd voor rijden onder invloed, waardoor het aantal bestuurders met drank op die dit jaar zijn gepakt is gestegen tot 3552.



Verkeer Politie Rachel Soh Seok Hoon zei: "Het doel van deze oefening is belangrijk, omdat voor de afgelopen 11 maanden hebben wij zeer veel mensen met een slok op achter het stuur aangetroffen." 

Al degenen die gearresteerd op vrijdagavond waren mannen tussen 28 en 60 jaar oud. 

21 andere personen werden eveneens aangehouden in verband met strafbare feiten.



De wettelijke limiet in Singapore voor rijden onder invloed van alcohol is 35 microgram alcohol per 100 millimeter adem. 

Maar het gaat niet alleen over kennis van de limiet. Als u last heeft van een paar drankjes en stapt achter het stuur van een auto, zelfs als het alcoholgehalte in het bloed of de adem niet hoger is dan de wettelijke limiet, kunt u nog steeds worden belast met het rijden onder invloed als de politie vindt dat u niet in staat bent om de auto goed en veilig te besturen.



In Singapore, verliezen de bestuurders die veroordeeld zijn voor rijden onder invloed hun rijbewijs voor ten minste één jaar. 

Bovendien kunnen de overtreders die voor de eerste keer worden veroordeeld ook worden beboet, tussen de $ 1000 en $ 5000 of een gevangenisstraf tot zes maanden.



Multirecidivisten worden geconfronteerd met een verplichte gevangenisstraf.

http://www.channelnewsasia.com/stories/singaporelocalnews/view/398755/1/.html

Thailand, Thailand op twee wielen

Ayuthaya, 16/12/2008

Vandaag was dus de eerste dag dat ik een droom die ik tien jaar koesterde in vervulling kon laten gaan. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik tijdens het verlengen van mijn visum, ergens halverwege maart 1999, langs een motorwinkel kwam en daar allerlei verschillende en voor ons Europeanen onbekende modellen brommers/motors zag staan. Mijn hart klopte nog steeds voor de gemotoriseerde tweewielers en bij het zien van zoveel moois ging mijn hart sneller kloppen en het idee om op een motor door Thailand te reizen was geboren.
Nu is de dag dus aangebroken dat ik voor het eerst met mijn nieuwe Honda Phantom de weg op kan. Gebroken wolken en een niet al te sterke zon maken het een ideale dag om te gaan toeren. Iets later dan ik me had voorgenomen stapte ik met mijn medium rugzak op de motor om richting SubWay te rijden. Het broodje dat vandaag in de aanbieding was zou later op de dag mijn lunch zijn. Ik had voor mijn medium grote rugzak gekozen omdat ik bang was dat ik niet alles in de kleine kon meenemen. Nadat ik klaar was met pakken was ik nog steeds niet zeker maar ik was te lui en te laat om de kleine rugzak te proberen. De volgende keer dus.

De eerste kilometers waren een beetje onwennig maar het duurde niet lang voordat ik onder mijn helm zat te neuriën en ik had het reuze naar mijn zin. De autosnelweg was eigenlijk nog het gemakkelijkst. Er is voldoende ruimte en je rijdt ongeveer net zo snel als de vrachtwagens op dezelfde rijstrook. De binnenwegen, zeg maar autowegen, zijn een beetje listiger. Hier worden alle regels die je voor het rijexamen leert gebroken. Bromfietsen en soms zelfs auto’s komen je, tegen de richting van het verkeer in, tegemoet. Het gaat allemaal wel gemoedelijk maar je moet toch wel de hele weg erg geconcentreerd rijden.
Ik had me voorgenomen om elke twee uur voor een kwartiertje te stoppen. De eerste stop was geen probleem omdat ik naar het toilet moest en een enorme dorst had. Het broodje in mijn zijtas leek aantrekkelijk maar dat zou ik toch bewaren voor mijn eerste echte stop in Chachoengsao.
De kilometers gleden onder me weg en ik kreeg steeds meer de indruk dat dit een goed idee was. Eindelijk even weg van de lichtjes en de barren van Pattaya. In de schaduw van een grote boom voor de Wat Sothorn tempel in Chachoengsao kwam het broodje eindelijk tevoorschijn en het smaakte me voortreffelijk. Ik wilde nog de tempel bezoeken maar het idee om mijn motor alleen te laten weerhield me. Waarschijnlijk moet ik eerst nog wennen aan het idee om mijn motor alleen achter te laten op een parkeerplaats en ook mijn slechte ervaring met de dieven in Marokko sluimert nog in mijn onderbewustzijn.
Wat me nu wel opviel was dat het navigeren met zo’n GPS op de motor een stuk moeilijker is dan ik had verwacht. De combinatie van steeds op het schermpje kijken en het drukke verkeer maken het tot een onmogelijke opdracht. Er werd dus veelvuldig gestopt en ook regelmatig omgekeerd omdat ik verkeerd was gereden. Er was hulp uit een onverwachte hoek en wel in de vorm van mijn iPhone. Google Maps is een welkome aanvulling op mijn GPS en de twee samen geven een goed beeld over wat en waar.
De weg leidde me tussen de rijstvelden door en over rustige zandwegen. Het was genieten met hoofdletter G. De gemiddelde snelheid lag lager dan ik van te voren had ingeschat. Zestig kilometer per uur werd niet gehaald! De gemiddelde snelheid lag net onder de vijftig kilometer per uur. Dat is tenslotte iets om rekening mee te houden tijdens het plannen van ritten in de toekomst. Driehonderd kilometer per dag is goed te doen, maar ik zie dat persoonlijk wel als een comfortabel maximum.
Bij aankomst in Ayuthaya werd de schade van de rit opgenomen en verder dan een houten kont en twee licht verbrande onderarmen kwam ik niet. Het was een hele mooie rit geweest en ik heb geen moment spijt gehad. Sterker nog, ik denk dat de aankoop van de motor het beste idee is geweest dat sinds lange tijd in me is opgekomen.
Ook hier in Ayuthaya is het erg rustig, bij aankomst in het Ayuthaya GH waren er nog voldoende kamers vrij en ik kon zelfs voor de 150 Baht per nacht met een tweepersoons bed kiezen. De rit zat er op en de rest van de dag zou ik genieten.

Ik kon het toch niet laten om een uurtje later een rondje door het dorp te rijden. Dat is nu het grote voordeel van je eigen vervoer! Er was me verteld dat er rond deze tijd elk jaar een festival is en de meeste tempels in de avond worden verlicht. Nu wil ik zelf (voorlopig) niet in het donker rijden dus was ik voor zes uur alweer bij het guesthouse.
Een koude douche wekte me uit mijn droomwereld en ik ging schoon op weg naar de avondmarkt aan de rivier. Onderweg liep ik twee andere toeristen tegen het lijf die op zoek waren naar een plaats om te eten. Mijn voorstel klonk het koppel uit Griekenland als muziek en de oren en even later waren we met zijn drieën op weg naar de avondmarkt. Ze waren nog steeds een beetje huiverig voor het buiteneten gebeuren en hadden nog steeds het idee om in een restaurant te gaan eten. Bij het zien van al die heerlijkheden en de volle tafels met Thai die zaten te genieten van het geboden voedsel was het ijs gebroken.

Ik moest ze nog wel even helpen met het bestellen. Het eten werd bord voor bord, zoals gewoonlijk, geserveerd en we spoelden het geheel weg met lauw bier. Ja, lauw bier. Ze hebben het hier nog niet echt door maar een glas met ijsklontjes wordt er standaard bij geserveerd. Drie grote flessen was iets meer dan ik me had voorgenomen maar het was precies genoeg.
De avond werd afgesloten in de bar/restaurant die Chai er tegenwoordig bij heeft en ook Chai zat in zijn eigen bar. Het was een warm weerzien dat muzikaal werd omlijst door een iets te dronken Canadees die oude liedjes zong met alternatieve hilarische teksten. Om half twaalf ging het licht uit en ik probeerde te slapen met de discodreunen van Tony’s Guesthouse op de achtergrond. Gelukkig werd het om twaalf uur stil en ik kon gaan dromen over wat er morgen zou kunnen gaan gebeuren.

Pattaya - Ayuthaya 274 Km.

Thailand, film over Festival Ayuthaya

Hier is het ondersteunende filmverslag bij het varhaal van Jan.

Deel 1


Deel 2

Nederland, de beste wensen

Zaltbommel, 24/12/2008

Nu de kerst weer voor de deur staat is het voor mij een tijd van bezinning. Ik heb weer een mooi jaar achter de rug en denk terug aan de tijd dat ik in Zaltbommel op de zaterdagmarkt stond. Mijn handel, kleding, was nooit erg in trek rond de kerstdagen maar de gezelligheid was belangrijker.
Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar werd in twee weken terug gebracht tot het uiterst summiere maar even effectieve "Fijne dagen".


Ik wens jullie allemaal een fijne kerst en een gezond 2009



Marokko, september 2008

Nederland, zo kan het natuurlijk ook!

Heel lang geleden heb ik me voorgenomen om me niet te laten verleiden tot politieke berichten. Nu op 12 december 2008 is daar een einde aangekomen. Nu is het moment aangebroken dat iedereen zijn stem en zijn mening moet laten horen. Niet dat ik verwacht dat er ook maar één parlementariër zal luisteren maar als je stilzwijgend aan de zijlijn blijft staan dat kom je ook geen steek verder!
Omdat ik veel op reis ben en daardoor bloot sta aan buitenlandse politeiek en oplossingen voor de diverse problemen begin ik nu met:

Nederland, zo kan het natuurlijk ook!

In de reeks berichten met deze titel zal ik laten zien hoe andere landen en regeringen in de wereld de polieke en financiele krisies bevechten en proberen op te lossen.
Misschien kan onze regering in Nederland hier nog wat van leren.

Luchtvaartmaatschappijen op Changi Airport te krijgen S$ 130 Miljoen noodhulp en een pakket van stimuleringsmaatregelen


Bij Wong Siew Ying, Channel NewsAsia | Gepost op: 12 december 2008 1418 uur


SINGAPORE: Airlines en partners op luchthaven Singapore's Changi Airport krijgt wat hulp van de regering temidden van de mondiale economische neergang.

De Civil Aviation Authority of Singapore (CAAS) is de uitbreiding van het bestaande Air Hub Ontwikkelingsfonds voor nog een jaar tot en met 31 december 2009.

Het fonds zal ook een uitgebreide begroting van S$ 130 miljoen.

Dit is een 30 procent stijging ten opzichte van het budget voor de jaren 2006 tot 2008.
Het uitgebreide pakket van stimuleringsmaatregelen voor volgend jaar bevat ook een 25 procent korting voor de landingsrechten voor de luchtvaartmaatschappijen die vluchten op Changi Airport en Seletar Airport uitvoeren.

Dit is 10 procentpunten hoger dan de korting die momenteel worden aangeboden.
CAAS zegt dit is een eenmalige vrijstelling economische maatregel ingevoerd voor 2009.

Daarnaast zal ook doorgaan met het leveren 15 procent korting huur voor alle huurders van kantoren, magazijnen airline lounges en op Changi Airport en Seletar Airport.

Het pakket zal ook de luchtvaartmaatschappijen aanmoedigen om hun netwerk uit te breiden en de capaciteit of verkeer naar en via Changi Airport te vergroten.

Ja, dat is wel wat anders dan het opleggen van een vliegtax.

originele bericht

Klik hier voor het originele bericht

Thailand, Thaise muziek

Een goede vriendin van mij werkt hard aan een carrière als zangeres.
Hier alle twaalf nummers van haar laatste DVD.

Nummer 1


Nummer 2


Nummer 3


Nummer 4


Nummer 5


Nummer 6


Nummer 7


Nummer 8
Is verloren gegaan!!! Er wordt aan gewerkt!

Nummer 9


Nummer 10


Nummer 11


Nummer 12



Ik zal eens navragen of de DVD eventueel te bestellen is vanuit Nederland.
Hier in Thailand is hij wel te koop en kost 200 baht, mocht je interesse hebben dan zal ik eens navragen wat het telefoonnummer is.

Thailand, het status quo van gezichtsverlies

Pattaya, 01/12/2008

Dit is mijn persoonlijke mening over wat er kan gebeuren in Thailand.

De bezetting van Suvarnabhumi Airport gaat op 1 December zijn zevende dag in. Vrijdag, 5 December, is van groot belang voor de toekomst van dit land en de oplossing voor het probleem. Op deze dag is de koning jarig en hij geeft dan zijn traditionele verjaardagstoespraak. Mocht de koning in deze toespraak zinspelen, of eisen, dat de zittende premier Somchai Wongsawat aftreed dan zal hij dat niet kunnen weigeren en zal de luchthaven op 8 of 9 December weer gewoon open zijn en functioneren.
Het grootste gevaar zit er in dat het niet gebeurd en dan zal er een lange en moeilijke strijd volgen tussen de gelen en de roden.
Het is namelijk in de Thaise cultuur een enorme schande wanneer je gezichtsverlies lijd. De zittende premier Somchai Wongsawat zal dan ook vrijwel zeker niet toegeven met als gevolg dat de luchthaven nog maanden gesloten zal zijn. Hij heeft bijna al zijn troefkaarten al verspeeld en staat tandeloos aan de rand van de ring.
Samak Sundaravej, de vorige premier, heeft dit al lang gezien en heeft zich volledig, wegens ziekte?, teruggetrokken uit de politiek en wil niets meer met de roden te maken hebben. Hij wil voorkomen dat er straks bij het aanwijzen van een schuldige de vinger zijn kant op wijst.

Het Thaise volk zal ook niet zo snel een kant kiezen, of misschien beter gezegd, kan ook heel snel van kant wisselen. In een land waar men het ene jaar vol passie Manchester United steunt in rode shirts kan men het jaar erop iedereen in de blauwe shirts van Chelsea zien lopen. Thais houden nu eenmaal van winnaars en in een conflict zonder een echte sterke opponent kan er dagelijks van zijde gewisseld worden.
Er zijn ook hele hordes Thaise mensen blij met wat er nu gebeurd. De chauffeurs van de minibusjes die passagiers de hele dag van Bangkok naar Utapao rijden zitten fluitend achter het stuur en hebben nog nooit zulke goede zaken gedaan. Ook bij de luchthaven van Utapao wordt er veel geld verdient met de verkoop van eten en drinken. De gewone man verdient nu dus geld en niet de superrijken die een zaak op de dure luchthaven kunnen betalen.
De gelen geven nu af en toe populaire geste. Op 1 December mogen de luchtvaartmaatschappijen die dat willen hun vliegtuigen, zonder passagiers, komen ophalen op de luchthaven. Dit zal voor veel maatschappijen een enorme opluchting zijn in deze toch al moeilijke tijd voor de luchtvaart industrie.

De luchthaven van Utapao is zogenaamd goed verdedigd door een handjevol soldaten van gemiddeld een jaar of twintig. Bij het zien van een gele muur van mensen zal er geen kogel worden afgevuurd maar een geheel bataljon op de loop gaan. Niet dat de gelen dat van plan zijn. Zij laten door het open laten van de kleine luchthaven zien dat ze toch wel sympathie hebben voor de gestrande reizigers en hopen dat die dan op hun beurt meer aandacht voor het “hoe en waarom” van deze bezetting hebben.
Ik ben persoonlijk zondagmiddag op de luchthaven van Utapao geweest en heb daar een gemoedelijke sfeer aangetroffen. Niets van de grimmige sfeer of chaos zoals er in verschillende, regeringsgezinde, kranten is beschreven. Natuurlijk is het allemaal amateuristisch omdat de kleine luchthaven niet geschikt is om grote hoeveelheden toeristen te ontvangen maar het lijkt nog het meest op een Thaise markt. De toeristen liggen op het gras met een koel blikje in de hand te wachten totdat ze worden opgeroepen om aan boord te gaan. Overal staan eettentjes die de normale prijs berekenen voor een hapje rijst met het een of ander erbij.


Tot een bestorming zal het volgens mij niet komen! De gelen bezetten de controletoren en dat is hun grootste troef. Wanneer de politie of het leger de Suvarnabhumi luchthaven mocht bestormen dan hebben de gelen in de toren voldoende tijd om alle vluchtsystemen onklaar te maken met als gevolg dat er wel een luchthaven is teruggewonnen maar deze is vleugellam en het zal misschien wel zes maanden duren voordat er een nieuwe installatie is ingebouwd en getest. Zonder een veiligheidscertificaat zal geen enkele luchtvaartmaatschappij, m.u.v. Thai Airways, op de luchthaven willen vliegen. Dat houd natuurlijk in dat ook het zomerseizoen van 2009 verloren is gegaan.

Dat het toerisme een grote verliezer is staat natuurlijk als een paal boven water. Maar wat eigenlijk al een paar jaar een zieke, en steeds zieker wordende patiënt is kan nu, ten onrechte, een duidelijke dader aanwijzen. Ook voordat dit gehele politieke circus begon waren er steeds meer toeristen die wegbleven. De opgeblazen prijzen, de oneindige reeks van avonden dat alles dicht moest zijn, de corruptie en het levensgevaarlijke verkeer lagen aan de grondslag van deze terugval. Nu ook de devaluatie van de Euro, het Pond Sterling en andere valuta door de kredietcrises hier nog bij kwam verschoof het begin van het hoogseizoen toch wel erg ver richting December. Ik kan me nog herinneren dat het enkele jaren geleden al lekker druk was in oktober.
Laten we hopen dat het snel is afgelopen en zonder verlies van menselijke levens. Het kwaad is geschied maar ik vertrouw op de oude Hollandse wijsheid: “Zachte heelmeesters maken stinkende wonden”. M.a.w., ik hoop dat de Thaise toeristen industrie nu eens de hand in eigen boezem steekt en waar voor het geld van de toeristen geeft.

Een oplossing bestaat er niet voor dit probleem. Zodra er verkiezingen komen zullen de aanhangers van Thaksin Shinawatra deze weer winnen de de gelen zullen dit op hun beurt weer niet aanvaarden dat er een andere boef aan het bewind komt. Een paar jaar de generaals lijkt nog de beste oplossing want de politiek in Thailand zal de komende twintig jaar toch niet veranderen!

Thailand, een dag om moeilijk te vergeten

Bangkok, 15/11/2008

De essentie van het reizen is de drang naar het onbekende. Op welk gebied dan ook! Een belangrijke factor is geluk die bepaalt of je belangrijke gebeurtenissen persoonlijk meemaakt of gewoonweg mist. Er waren toeristen die op de dag dat de muur van Berlijn viel die middag vertrokken en toeristen die die middag juist in Berlijn waren gearriveerd. Zo dicht kan het bij elkaar liggen of je persoonlijk aanwezig bent wanneer er geschiedenis wordt geschreven.
Vandaag was de crematie van Prinses Galyani Vadhana, de oudere en laatst overgebleven zus van King Bhumibol Adulayadej. Ze was op 2 januari van dit jaar overleden na een lange strijd met kanker. Eigenlijk kan ik me van dat overlijden niet meer herinneren dan een bericht in de krant en waarschijnlijk zijn de kroegen in Bangkok en andere grote steden een dag gesloten geweest. De crematie van vandaag werd breed uitgemeten op alle lokale tv stations met marathon uitzendingen zoals ik me die herinner van de elfstedentochten in Nederland.
Het was ongelofelijk interessant om te zien hoe de Thaise gemeenschap omgaat met een mengsel van het koningshuis en de dood. Diepgeworteld respect voor het blauwe bloed dat de grootste voorstanders van de republiek in Nederland zou verstommen en verbazen. Een ceremonie met proporties die me doet denken aan de oude spektakelfilms uit de jaren zestig over de klassieke beschavingen van de wereld.
Natuurlijk kon ik het commentaar niet letterlijk volgen ondanks ik al ontelbare keren in Thailand ben geweest en toch wel een paar woorden onder de knie heb. De beelden staan op mijn netvlies gebrand en op de website van de BBC heb ik de volgende fotoreportage gevonden. Hieronder volgen de foto’s met een korte beschrijving. Ik hoop dat jullie je ook een beeld kunnen vormen wat er zich hier heeft afgespeeld op deze dag in November.


Vuurrood geklede militairen trekken een vergulde strijdwagen die het lichaam van de zuster van de gerespecteerde Thaise koning, Prinses Galyani Vadhana bevat, naar een symbolische brandstapel van zeven verdiepingen hoog.


Het gebalsemde lichaam van de prinses was opgebaard in het Grand Palace sinds haar dood en is bezocht door minstens 1.5 miljoen mensen die hun eerbied kwamen betuigen.


De zeer gedetailleerde strijdwagen droeg een urn met de overblijfselen van de prinses, de begrafenisoptocht trekt op zijn manier van het Grote Paleis door het hart van oud Bangkok.


Soldaten in uniform marcheren naast de strijdwagen die een ongelofelijk gewicht heeft van meer dan 14.000 kilo.


Duizenden Thais stonden langs de route van de begrafenisoptocht voorafgaand aan het afscheid van de prinses, terwijl miljoenen Thai meer de ceremonie op de televisie volgden.


Sommigen droegen hun zelfgemaakte bidprentjes van de prinses, die 10 maanden geleden op de leeftijd van 84 stierf aan de gevolgen van buikkanker.


Anderen baden voor haar bij enorme afbeeldingen die de route van de optocht sierden.


De Thaise Prinses Maha Chakri Sirindhorn liep met erewachten bij de koninklijke begrafenis, die volgens de analisten bedoeld was om de status van de monarchie in de Thaise maatschappij te versterken. Dit natuurlijk met het oog op de politieke instabiliteit waarin het land zich op dit moment bevindt.


De Kroonprins Maha Vajiralongkorn zat de ceremonie voor, in naam van zijn vader Koning Bhumibol Adulyadej.


Aan het eind van zijn reis wordt de urn, vergezeld door een Brahmaanse priester, opgeheven naar het crematorium.


Bij het vallen van de nacht, arriveerde Koning Bhumibol Adulyadej en Koningin Sirikit bij de begrafenisbrandstapel om de koninklijke crematie uit te voeren.


De boeddhistische monniken zongen religieuze liederen terwijl Koning Bhumibol Adulayadej een symbolische brandstapel, rechtstreeks uitgezonden op alle Thaise televisie kanalen, aanstak. Het lichaam van de prinses werd eigenlijk verast in een elektrische crematieoven.

Thailand, de dood van een prinses

Pattaya, 13/11/2008

Niets is er de afgelopen weken zoveel besproken als de crematie van prinses HRH Princess Galyani Vadhana. Het gaat uiteindelijk niet over de crematie zelf maar wat het teweeg brengt in het Thaise koninkrijk. De lokale horeca, die toch al zware tijden doormaakt, moet weer eens drie dagen dicht. Althans als we de diverse speculaties moeten geloven. Er gaan veel geruchten en één van die geruchten is dat het koningshuis zelf heeft gevraagd om dezer dagen niet te uitbundig feest te vieren en respect te tonen voor de overleden prinses. De politie, die normaal gesproken toch zelf de regels maakt, gaat van deur tot deur met een formulier dat alles drie dagen dicht moet!
Natuurlijk is het wel allemaal te begrijpen maar drie dagen dicht is toch wel een ingrijpende belevenis tijdens je vakantie van twee weken. Laten we maar kijken wat er nu echt gaat gebeuren de komende dagen. Ik ga in ieder geval even naar Walkingstreet om een biertje te drinken, en mocht er geen muziek worden gespeeld dan maakt me dat sowieso weinig uit. Ik neem gewoon mijn iPod mee.
Wel zal ik een zwart shirt dragen als uiting van respect voor de overleden prinses.

HRH Princess Galyani Vadhana (1912-2008)

Morgen de foto’s en een verslag.

Thailand, een minder kleurrijk Loi Kratong

Pattaya, 12/11/2008

Loi Kratong is al diverse keren voorbij gekomen tijdens mijn reizen door Thailand. Nu het de tijd is van “Kredietcrises” en naderende “Recessie” vallen hier in het vakantieparadijs natuurlijk ook klappen. De haarscheurtjes zijn breder geworden en lijken nu op duidelijke barsten. Niemand weet natuurlijk wat de toekomst zal brengen maar dat die niet echt rooskleurig is zal niemand ontkennen.
Dus ook Loi Kratong lijd onder de slechte economie. Het was gewoonweg mindert druk, minder meisjes verkleed en meer horeca gelegenheden staan te koop of zijn gewoonweg gesloten. Gelukkig lijkt het een grote groep Thai niet te raken of ze doen gewoon of dat het hun niets kan schelen. Van de rustige feestdag volgen hier nu wat foto’s.

Het was toch wel een gezellige avond. Komend weekend is alles drie dagen gesloten wegens een crematie van een prinses, DVDtje kijken en Pizza's thuis laten bezorgen. Een prettig weekend.

Nederland, 25.000!

Zaltbommel, 11/11/2008

De 25.000 ste bezoeker is toch sneller gekomen dan ik zelf had verwacht of kunnen hopen. Het is voor mij persoonlijk het bewijs dat het op prijs wordt gesteld dat ik de verhalen schrijf en op mijn weblog plaats, met de bijbehorende foto’s. Alhoewel ik de komende tijd, wegens mijn haperende gezondheid, een stapje terug moet doen zal ik toch proberen om zoveel mogelijk verhalen te schrijven en ik misschien zelfs wel terug ga in de tijd naar 1998 en 1999 toen ik de eerste stappen in Australië en Thailand zette.
Natuurlijk wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor het bezoeken van mijn weblog en vergeet niet dat een reactie van jullie zijde altijd op prijs wordt gesteld.
Terwijl ik dit schrijf vraag ik me af hoe hoog ik de lat ga leggen voor de teller. 50.000 is me iets te hoog dus ga ik proberen om volgend jaar op 20 November de 40.000 te hebben gepasseerd. Ik hoop jullie elke dag terug te zien en ik beloof om zo goed mogelijk te schrijven en te publiceren.
Bedankt allemaal en veel leesplezier.

Maleisië, “Raceday” in Kuala Lumpur

Kuala Lumpur, 19/10/2008

Fris, wel heel erg fris stond ik om iets over half zes naast mijn bed. En dat was wel eens anders geweest in het verleden. Het eerste daglicht kroop door de vitrages van mijn kamer terwijl het water begon te borrelen in de waterkoker op mijn kamer. Vele malen heb ik er over nagedacht om op zoek te gaan naar een iets goedkoper hotel in Kuala Lumpur maar de ligging van het “Fortuna Hotel” is toch wel ideaal. Tien minuten lopen van de Petronas Twin Towers, een kwartiertje naar Chinatown en direct achter Bukit Bintang.
Mijn eerste kopje koffie van de dag smaakte me uitstekend en terwijl ik me stond af te drogen probeerde ik te tellen hoe vaak ik al in Kuala Lumpur was geweest. Uiteindelijk gaf ik het maar op en boekte het onder de noemer “ontelbaar”. Heel vaak hebben de mensen mij gevraagd wat ik toch moet in die vreselijke stad. Vreselijke stad? Het antwoord is niet eenvoudig maar ik zal het toch proberen. Denk eens goed na of je het naar je zin hebt in de grote steden van Azië. Bangkok, Hong Kong, Seoul, Jakarta, Singapore, Kuala Lumpur enz. Enz. De meeste mensen houden niet van de Aziatische steden, de vervuiling, het lawaai, het verkeer en de miljoenen inwoners van de steden boezemt veel bewoners angst in. Deze mensen houden dan meer van kleinere steden, het platte land en de stranden. Dat laatste is nu net weer waar ik niet gek op ben, ik vindt het zonde van de tijd om zo bewegingsloos op het zand te liggen. Ik hou van steden omdat die leven en er altijd wat te ontdekken valt.
Met de krant in de hand liep ik door de koele straten naar de McDonald’s om de hoek van het hotel. Twee broodjes ei met een koffie, bijvullen gratis tot elf uur. De vriendelijke meisjes met hoofddoekjes herinnerde mij voor de tweede keer vandaag aan de kortzichtigheid van de Europeanen ten opzichte van Maleisië en de bijbehorende Moslims. Het is niet de Islam of de Koran die de problemen veroorzaken in Nederland en de rest van de wereld! Nee, het zijn de mensen die het, ten onrechte, als wapen gebruiken voor hun ideologie. Hoofddoekjes zijn echt niet storend, vergeet niet dat in de jaren zestig bijna elke Nederlandse vrouw niet zonder een hoofddoekje de straat op ging.
Wegens het vroege uur was het natuurlijk nog niet zo druk onderweg. Snel overgestapt van de monorail naar de bus en weer verder op weg naar het “Sepang F1 Circuit”. Ze hebben het hier de loop van de jaren wel geleerd hoe ze het vervoer van en naar het circuit moeten regelen. De bussen zijn een uitkomst en natuurlijk geen partij voor de snelle en erg dure “KLIA Airport Express”. Én, we werden nu precies voor de ingang van de hoofdtribune afgezet. Nadat ik de juiste informatie had gekregen over de terugreis naar KL Sentral liep ik de gezellige markt voor de hoofdingang op.
Het moet ongeveer vijfentwintig jaar geleden zijn geweest dat ik een motorrace heb bezocht. Natuurlijk racete er niemand meer mee die toen actief was en ook de motoren en hun techniek zijn enorm veranderd. Daar zat ik dus fout! De 125 cc klinkt en ruikt nog precies als vijfentwintig jaar geleden. Ook de 250 cc heeft op het eerste weinig uiterlijke vooruitgang geboekt. Maar de hoofdklasse, de MotoGP, is wel enorm veranderd. Ik vond het een mix van superbikes met de oude 500 cc klasse, en wat zijn die machines snel. Het donkerbruine geluid van de viertakt galmde onder het afdak van de hoofdtribune en mijn oordoppen waren niet overbodig. Het lawaai en het zien van de racemachines was enorm opwindend en ik kreeg er kippenvel van. Om over de race te schrijven is een beetje moeilijk, de spanning van de hoofdrace was niet echt te voelen omdat de wereldkampioen al bekend was.
Wat me wel opluchtte was een gesprek met een Canadees die met zijn vrouw en drie kinderen voor me zat. Het ging over racen en koetjes en kalfjes totdat hij zijn bloedsuikermeter te voorschijn haalde en meting verrichtte. Hij keek me verbaasd aan en ik stelde hem op de hoogte dat ik ook een diabetespatiënt ben. Hij toverde zijn twee insulinepennen te voorschijn en prikte links en rechts van zijn navel.
Als het zo gemakkelijk kan dan hoeft het toch echt geen beperking te zijn? Laat ik eerst maar weer proberen om alles op een normaal pijl te krijgen met medicijnen en als ik moet gaan spuiten dan is het niet anders. Ik ben er niet bang voor en ik zal er zeker niet depressief van worden.

Voldaan liet ik op de terugweg in de bus de mooie dag de revue nog eens passeren. Volgend jaar weer, dat weet ik zeker. Ik had zin in een koud biertje in China Town en in een heerlijk bord rijst met groenten. Die laatste was heerlijk maar aan de eerste ben ik niet meer aan toe gekomen. Moe van de hele dag zitten zocht ik om half negen mijn bed op. Deze keer vlieg ik namelijk ook op maandag naar Bangkok zodat het geen slechte zaak was dat ik fit op de luchthaven zou verschijnen. Nog één nachtje slapen en ik ben weer in mijn geliefde Thailand.

Maleisië, het begin van een opwindend weekend

Kuala Lumpur, 18/10/2008

Er zijn twee reden waarom ik mijn reis voor deze winter aanvang in Maleisië, en ook nog maar voor vier dagen. De belangrijkste is dat ik de MotoGP op het circuit van Sepang wil bezoeken en de tweede reden is het eten. Ik heb er bijna twee weken naar uitgekeken om me weer in de wereld van de Aziatische keuken te storten. Maleis, Chinees en Indiaas eten om je vingers bij af te likken. Helaas is Maleisië in de ogen van de leken een islamitische staat waar niets kan en mag. Het is er totaal anders maar er is geen moeilijker gevecht dan tegen de vooroordelen van een mens. Ontelbare keren heb ik geprobeerd uit te leggen wat de mensen in Maleisië zouden kunnen verwachten, tevergeefs. Maar de vrienden die ik heb kunnen overtuigen om een keer met me mee te gaan waren altijd onder de indruk van de vriendelijkheid van de mensen en de schoonheid van het land.
Nadat ik een bakkie koffie had gedronken en mijn iPhone van de chip had voorzien, en hij werkt, ging ik aan boord van de Airbus A320 van Thai Air Asia. Ook over deze budget luchtvaartmaatschappij gaan de wildste geruchten, ik kan jullie verzekeren dat het één van de beste en veiligste maatschappijen is waar ik ooit mee heb gevlogen. Mijn plannen zijn dan ook dat ik in de toekomst met Air Asia zal blijven vliegen. De Budgetmaatschappij doet het ondertussen zo goed dat ze alweer een nieuwe terminal aan het bouwen zijn, én net buiten de oude terminal een budgethotel wordt gebouwd.
Het is lekker als je de weg weet en niet hoeft te zoeken. De vermoeidheid van de reis voelde ik niet eens. Van de KLIA-LCCT naar de Sentral Stesen in Kuala Lumpur met de bus. Dan met de metro van Sentral Stesen naar Pasar Seni en een stukje lopen naar het Puduraya Busstation. Opstappen op een bus van de KKKL naar Melaka en een stadsbus naar “ ‘t Stadthuys”. Over de brug links en dan rechts om de hoek vindt je de “Heerenstraat” waaraan het kleine knusse hotel “Heeren Inn” ligt. Mijn vaste kamer was wegens onderhoud niet beschikbaar. Maakte me eigenlijk weinig uit want ik was toch maar voor twee nachten in Melaka.
Waarom maar voor twee nachten? Ook tijdens deze korte reis wilde ik mijn vrienden in Melaka zien. Mr. Teng van het Discovery Café, Mr. Aw van de Heeren Inn en natuurlijk Bennie en Ringo. Veel heb ik niet gedaan tijdens mijn verblijf in Melaka, lekker eten en een paar biertjes gedronken en gelukkig heb ik ook Patrick weer gezien.
De zaterdag kwam snel en al heel vroeg zat ik achter mijn McDonalds ontbijt in het busstation van Melaka met een koffie, gratis bijgevuld tot elf uur, en een krantje. Vreemde dingen staan er in de krant in vreemde landen. Al vaker heb ik er over nagedacht om een paar van deze vreemde zaken te melden. Helaas is het wegens tijdgebrek nooit van gekomen. Misschien later.
Wegdromend, met mijn blik op de oneindige doorzichtige palmolie plantages, en de muziek uit mijn iPhone in mijn oren ging ik op weg naar Kuala Lumpur voor de MotoGP. Voor het tweede jaar op rij welteverstaan. Vorig jaar had een spijsverteringsprobleem roet in het eten gegooid, ik dacht terug aan de verschrikkelijke krampen en de zondag die ik vorig jaar in bed had doorgebracht. Deze keer zou het hopelijk anders zijn!
Bij het zien van de kleine luchthaven in KL wist ik dat ik dicht bij mijn bestemming was. Ik had nog geluk ook, de bus stopte bij een station van de monorail en dat gaf me behalve een half uur tijdwinst ook het voordeel dat me een flinke wandeling bespaard bleef. En zo stapte ik voor de zoveelste keer het Fortuna Hotel binnen. De mensen achter de receptie begroette me weer vriendelijk en het was net of ik weer thuis kwam. Ik moet toegeven dat het allemaal een beetje gejaagd en chaotisch is dit korte bezoek, maar ik wil het toch absoluut niet missen. Direct vanaf het hotel ging ik naar de Petronas Torens waar ik in het KLCC een heerlijke lamskebab zou nuttigen als lunch. Misschien klinkt het een beetje overdreven maar ik heb er al weken naar uitgekeken om hier weer te eten. Natuurlijk zijn de torens ook weer verschrikkelijk mooi om te zien!
Nu gebeurde er echter iets vreemds! Nadat ik mijn avondeten in het foodcourt van het Pavilion Shopping Center had gegeten was ik moe en zocht mijn bed op. Geen biertjes drinken in Petalingstreet maar gewoon even tv kijken en op één oor. Nog voor half elf waren de lichten uit en ik in diepe slaap. Morgen naar de race, ik ben heel benieuwd.

NB. De foto's zijn uit albums van eerdere bezoeken aan Maleisië

Maleisië, fijn om weer op pad te zijn

Melaka, 16/10/2008

Met gemengde gevoelens maakte ik de gang naar Schiphol. Ik was blij om Nederland weer te kunnen/mogen verlaten en op weg te gaan naar het grote onbekende. Ik zou in ieder geval eerst een tijdje rustig aan doen met het oog op de de hoge glucosespiegel en later beslissen welke landen/plaatsen ik tijdens deze reis zou gaan bezoeken. Één ding staat echter wel vast, mijn bestemmingen zullen binnen Azië liggen want met de lage koers van de Euro zijn deze plaatsen tenminste nog te betalen.
Het koffergehalte in de trein wordt hoger des te dichterbij je bij Schiphol komt. Tegenover mij plaatste zich een echtpaar opgedofte bejaarden die ook een paar flinke koffers bij zich hadden. Het duurde niet lang of de man knoopte een gesprek met me aan, nou ja gesprek, hij begon vol passie te vertellen dat ze op reis gingen naar Canada. Hij had zijn broer bijna dertig jaar niet gezien en nu stonden hij samen met zijn vrouw voor de reis van hun leven. Ik had geen zin om te praten en probeerde zo aandachtig mogelijk te luisteren naar de oude man.
“Bijna dertig jaar geleden voor het laatst gezien?”
“Wat zou daar allemaal zijn gebeurd?”
“Het zijn toch niet meer de tijden van vroeger?”
“Iedereen kan toch een paar duizend Euro bij elkaar sparen om zijn familie in den verre te gaan bezoeken?”
“Er zullen wel enkele andere zaken hebben gespeeld!”
Schiphol om kwart voor elf, een drukte van jewelst en snel nog een broodje gekocht.
“Het is belangrijk dat je regelmatig en niet teveel eet”, had de dokter nadrukkelijk gezegd.
Binnen betaal je het dubbele voor een broodje en een flesje cola, dus dat is snel uitgespaard.
Een laatste telefoongesprek met mijn broer en één met mijn zus en ik had het hoofdstuk over Nederland 2008 afgesloten. De 777 stond aan de Gate te glimmen en om eerlijk te zijn was ik daar best blij mee. De oude vertrouwde Boeing 747 werd op 21 januari 1970, mijn tiende verjaardag, officieel in dienst genomen. Na 38 jaren trouwe dienst en een half dozijn upgrades is het nog wel een modern toestel maar het kan de adem in de nek voelen van de nieuwste generatie widebody vliegtuigen zoals de Boeing 777 en de Airbus A380. Tijdens mijn reizen in zuidoost Azië had ik al een paar keer in een Boeing 777 van Cathay Pacific gezeten op weg van Singapore naar Bangkok. Goede vliegtuigen met veel ruimte en comfort.
Het was erg druk aan de gate en een wel heel lange rij stond te wachten om het aquarium, zoals ik de afgesloten met glas omgeven ruimte graag noem, te betreden. Wachten op één van de bankjes op de pier leek me veel beter. Mijn cola en broodje gerookte zalm gingen gemakkelijk naar binnen en ik speelde Sudoku op mijn iPhone, dit spelletje heeft me ook te pakken sinds mijn laatste bezoek aan Singapore.Toen ik zelf na drie kwartier eindelijk aan de beurt was werd het duidelijk waarom. Alles af en uit! Jassen en riemen, elektronica en de laptop uit de rugzak. De controle op vloeistoffen was wel vereenvoudigd, je kon het kleine zakje met de flesjes, niet groter dan 100ml, nu gewoon in je handbagage laten. Het scannende oog van de beveiligingsbeambte stelde feilloos op het beeldscherm vast of het te groot was of niet. Een klein leger Marechaussee stond direct achter de röntgenscanner voor de volgende controle.
“Hoeveel geld heeft u bij U”, sprak het broekie nors en zakelijk.
“Geen flauw idee”, antwoordde ik geïrriteerd.
“U weet toch wel hoeveel geld u bij U heeft”, vroeg hij opnieuw en deze keer klonk het nog dreigender.
“Nee, weet U dan precies hoeveel U in uw zakken heeft zitten”, reageerde ik.
De vraagstelling werd door de beambte gecorrigeerd en bijgesteld naar het voorbeeld op het grote papieren aanplakbiljet dat ik op de balie van de Marechaussee had gelezen net voordat ik naar binnen ging.
“Heeft u in totaal meer dan tienduizend Euro in waardepapieren bij U”, klonk het nu correct.
“Nee”, antwoordde ik en maakte aanstalten om door te lopen. De eerste passagiers waren net begonnen met het aan boord gaan van het vliegtuig.
“Kunt u alle waardepapieren tevoorschijn halen”, werd me vriendelijk doch zeer dringend verzocht.
“Hier?”, vroeg ik hem verbaasd terwijl ik geschokt om me heen keek. Door de stress in combinatie met de diabetes begon ik heftig te zweten en te rillen.
“Mocht ik tegen de vlakte gaan dan moet je niet schrikken, ik heb diabetes”, melde ik aan hem.
In een opvouwbaar paskamertje moest ik al mijn geld tevoorschijn halen. Misschien zag ik er wel uit als een smokkelaar? Nadat ik mijn hele rugzak had leeg gehaald en hij al mijn geld had geteld kon ik weer inpakken.
“Zorg dat u de volgende keer een opnamebewijs bij u heeft!”, sprak hij me in een bevelende toon toe.
“Ik heb dat helemaal niet nodig want ik heb geen enkele wet overtreden”, lachte ik.
“Dat maakt ons werk wel een stuk eenvoudiger”, antwoordde hij.
“Ze moeten nu eenmaal het laatste woord hebben!”, dacht ik in mezelf.
“Opschieten!”, sprak hij luid en bevelend.
“Het vliegtuig staat op het punt van vertrek”, vervolgde hij.
“Kan me geen moer schelen”, lachte ik hem toe.
“Ze wachten toch wel op me, ik pak eerst rustig in zodat alles weer op de juiste plaats zit”, ik zat op mijn knieën naast mijn rugzak en keek omhoog naar de lange beambte.
Omdat ik als laatste in het vliegtuig arriveerde moest ik op zoek naar een plaatsje voor mijn rugzak. Die moest wel in het oog zijn omdat er toch redelijk wat geld in mijn rugzak zat. Nog voordat ik mijn veiligheidsgordel had vastgemaakt riep de kapitein al om dat we vertraging hadden. Onze plaats in de vertrekrij was verloren gegaan en we moesten vijfendertig minuten wachten voordat we konden vertrekken. Het maakte voor mij niets uit, of ik nu hier in Amsterdam of daar in Bangkok zat te wachten.
Er zijn maar enkele zaken over de vlucht die vermeldenswaardig zijn. Het vliegtuig, de Boeing 777, was heel comfortabel en in mijn ogen is de economie class nu net zo goed of beter dan de oude “Evergreen deLuxe class”. Van slapen was niet veel gekomen, gelukkig zat er een aardig stel voor me waar ik lekker mee heb kunnen kletsen. Zij waren ook voor een paar maanden op pad en zouden hun trip aanvatten in Chiang Mai, de parel van het noorden. Een paar films en TV-programma’s later landden we toch nog op tijd in Bangkok. Het vluchtpad was anders dan ik gewend was. Korter dus.
Nu twee uurtjes wachten en dan weer verder naar Kuala Lumpur.

Nederland, van de pillen naar de spuit?

Zaltbommel, 14/10/2008

Slecht nieuws! Ik voelde me al een tijdje niet lekker en bij nader onderzoek is gebleken dat mijn glucosespiegel (diabetes) veel te hoog is. Wat nu? Ja, ik weet het ook niet echt maar op aanraden van mijn huisarts moet ik een geregeld leven gaan leiden. Met andere woorden, niet meer van die vreemde reizen gaan maken waarop ik niet weet wat me over een uur te wachten staat. Op tijd eten en veel bewegen, met het dieet heb ik nog het minste probleem omdat ik over het algemeen toch al erg gezond eet.
Het hele idee van naalden en insuline spuiten bezorgd me ook geen angstzweet of slapeloze nachten, het is de onpraktische kant van de insulinepennen die me zorgen baart. Morgen ga ik dus weer voor een paar maanden op reis, ik ga een paar bekende plaatsen bezoeken maar ik heb ook een berg nieuwe bestemmingen op mijn lijstje staan. En om deze nieuwe bestemmingen draait het nu. Ik zit met de vraag opgezadeld: Wat nu, gaan of afzeggen? Het worden dus moeilijke/spannende tijden de komende dagen/weken. Mijn gevoelens zijn gemengd, ik wil graag nieuwe plaatsen gaan bezoeken maar mijn gezondheid telt natuurlijk ook zwaar.
Een paar maanden Thailand/Maleisië/Indonesië klinkt nog niet eens zo slecht, zeker nu de vrije val van de Euro op de internationale valuta markten niet te stoppen lijkt. Één ding staat in ieder geval vast, morgen vertrek ik met een enorme hoeveelheid pillen in mijn rugzak naar Bangkok vanwaar ik meteen doorreis naar Kuala Lumpur. Oude bekenden en een rustig begin van deze nieuwe reis.
Er is nog één ding dat ik jullie niet wil onthouden en dat mij aan de ene kant somber stemt en aan de andere kant hoop geeft. Namelijk een expeditie naar de Kilimanjaro, een droom van mij sinds lange tijd. Het stemt me somber omdat hier alles onder begeleiding van een paar artsen gebeurd en ik kan dat natuurlijk nooit betalen. De keerzijde is dat het dus wel mogelijk is en dat er nog steeds kansen zijn dat ik volgend jaar op de top van de hoogste berg van Afrika sta. Ik ben dus wel gemotiveerd om de diabetes weer onder controle te krijgen. Net voor de kerst is het D-day, een bloedonderzoek zal dan moeten uitwijzen of er verbetering is opgetreden of niet. De inzet is de pillen of de spuit? Laat ik me nu er maar geen zorgen over maken want stress is ook een slechte factor.
Morgen dus op weg naar Maleisië, ik hou jullie op de hoogte.

Nederland, een dagje Rotterdam

Zaltbommel, 10/10/2008

Na mijn onfortuinlijke reis naar Marokko en het slechte weer van de eerste dagen na mijn terugkomst in Nederland werd het weer tijd voor het traditionele uitstapje naar Amsterdam.
Nadat ik alle opties voor een museumbezoek en andere bezienswaardigheden had doorlopen was er weinig meer over dat echt interessant was. Een korte mededeling op de prikpagina van Pattaya zette mij aan het denken om misschien een keer naar Rotterdam te gaan. Mijn maat Tettje zag het ook wel zitten en zo ging ik dus aan het plannen voor deze dag in Rotjeknor.
Nadat alle vitale informatie was vergaard stond het dagje uit in Rotterdam vast. Tett arriveerde om half negen aan de Omhoeken en na een kopje koffie gingen we op weg. Natuurlijk ontmoetten we weer oude bekenden op weg naar het station en zodoende misten we de trein van kwart over negen. Niet getreurd! De zon klom langzaam aan de hemel en de kou van de heldere nacht maakte plaats voor een heerlijke herfstdag met een staalblauwe lucht en een warme zon. Onderweg kochten we nog een broodje en wat te drinken op Utrecht CS. Wat een verrijking die snelle AH minimarkts met die sandwiches en belegde broodjes. Ruim een half uur later stonden we aan de voorkant van Rotterdam CS waar een grote verbouwing gaande is.
Nu is Rotterdam bij aankomst niet zo gezellig als Amsterdam, maar ik beloof dat dit de laatste keer is dat ik een vergelijking maak in dit verhaal. In het kantoor van de VVV, heeft een heel andere naam in Rotterdam, kregen we een kaart van de stad waar de vriendelijke vrouw van Surinaamse afkomst onze doelen voor de dag omcirkelde. Natuurlijk was het weer tijd voor nog een broodje en een bakkie koffie, het was al over half twaalf toen we aan onze excursie begonnen.
Met de rug naar het station linksaf en bij de fontein rechtsaf de Coolsingel op. Hier werden we getrakteerd op twee schitterende oude gebouwen, het stadhuis van Rotterdam en het oude postkantoor aan de Coolsingel. Natuurlijk hadden we weer geluk dat er net een groep fietsers met een gids was neergestreken op de stoep voor de steeg tussen de twee gebouwen. De betalende deelnemers keken ons vreemd aan vanaf de fiets. De gids draaide zich met de rug naar ons toe zodat het in ieder geval moeilijker werd voor ons om haar te verstaan. “Hollandsche zuinigheid” verdenk ik van dit gebaar, we hadden tenslotte niet betaald voor haar! Toen ik me beter positioneerde voor haar verhaal begreep ze dat het tevergeefs was geweest. Nadat de laatste woorden haar mond hadden verlaten liepen we verder naar onze eerste stop.

Het Maritiem Museum van Rotterdam. Het was jaren geleden dat ik hier met een oude vriend, Jan Dallmeijer, was geweest. Eigenlijk kon ik me alleen het museumschip “De Buffel” nog herinneren. Eenmaal binnen probeerde ik eerst tevergeefs al mijn kortingskaarten, ook “Hollandsche zuinigheid” ;-). We kregen wel € 1,20 korting op het gecombineerde bezoek met de Euromast. Zo begonnen we aan de rondgang door het museum.
Rotterdam betekend “de haven” en natuurlijk ook de verdwenen scheepswerven met als hoogtepunt de oude oceaanstomers van de Holland-Amerika lijn. Een vreemde zaak is wel dat de grootste haven ter wereld nooit de thuishaven is geweest van onze Zeekrachten. Op de eerste verdieping werd de haven toegelicht en om eerlijk te zijn vonden we dit minder interessant. Het brede assortiment van goederen die hier worden overgeslagen is bij iedereen bekend, ook de mensen die hier nooit zijn geweest, namelijk “ALLES”. Wat niet in Nederland zelf blijft vertrekt weer per boot, trein, vrachtwagen of vliegtuig naar de volgende bestemming.
Op tweede verdieping werd er een verhaal over een glorieus tijdperk uit de vaderlandse geschiedenis verteld. De jaren na de eerste oorlog tot aan de jaren zeventig waren het tijdperk van de “Oceaanreuzen” die op en neer voeren van Europa naar Noord-Amerika. De “Holland-Amerika Lijn” was één van die maatschappijen die nog steeds naar een ieders verbeelding spreekt. Mijn gedachten gingen naar een paar vrienden die werkelijk op deze grote boten hebben gevaren. De maquettes, modellen en oude posters probeerden een beeld te scheppen over het leven op en rond deze schepen. Vanaf de arme immigranten die op zoek waren naar een beter leven in de nieuwe wereld tot aan de rijken die in de eerste klasse niets te kort kwamen. Van geëmailleerde borden en mokken in de derde klasse tot en met het zware zilveren bestek in de eerste klasse.

Op de laatste verdieping werden de grote zeehelden en de VOC, “Vereenigde Oost-Indische Compagnie”, verheerlijkt. Met op de achtergrond het liedje over Piet Hein, “zijn daden benne groot, hij heeft gewonnen de zilver’n vloot”, dacht ik na over de donkere keerzijde die ik in de musea van Sri Lanka en Indonesië had gezien. Geschiedenis wordt nu eenmaal geschreven door de veroveraars en winnaars van conflicten. Het waren heerlijke tijden geweest voor de rijke en vermogende handelaars uit Nederland.
Vanuit een raam van het museum had ik het monument voor de slachtoffers van het bombardement op Rotterdam van 14 Mei 1940 gezien. Ik kende het monument wel van plaatjes maar ik had geen idee waar het in Rotterdam zou kunnen staan. Natuurlijk moesten we hier een paar foto’s van maken en Tettje genoot van gedraaid sigaretje.
Het museumschip “de Buffel” is een juweeltje onder de Nederlandse Musea. De boot brengt je terug naar 1870 en het leven aan boord van een schip van de Nederlandse Marine. Het is schitterend gerestaureerd en je waant jezelf anderhalve eeuw terug in de tijd.
Het is maar een stukje wandelen van “de Buffel” naar de, ondertussen wereldberoemde, “Erasmus Brug”. De tijd begon te dringen want door een combinatie van verschillende factoren waren we eigenlijk te laat aan ons bezoek aan Rotterdam begonnen, én ik wilde wel op tijd in de kroeg zijn. We hadden dan ook geluk dat we meteen aan boord konden van de “Spido” rondvaartboot. Hier was het genieten van de havens, enorme zeeschepen en de welverdiende pauze, lekker in het zonnetje achter het glas met een stuk appelgebak en een kopje koffie. Hoogtepunt van de rondvaart was het voorbij varen aan de “SS Rotterdam” , een oude oceaanreus die nu bijna geheel is gerestaureerd en omgebouwd naar een drijvend hotel/conferentiecentrum. Hoe ouder ik wordt des te meer ik deze zaken vanuit onze roemrijke historie op prijs stel. Je mag Nederland dan wel multicultureel noemen maar ik heb er af en toe toch wel mijn bedenkingen bij.
Als afsluiting van ons culturele bezoek aan Rotterdam stond “de Euromast” op het programma. Het is eigenlijk niet te geloven op hoeveel torens rond de wereld ik al heb gestaan en nog nooit op de Euromast ben geweest. Tijdens de korte wandeling van de haven naar de Euromast begon ik me duizelig te voelen. De wereld bewoog zachtjes heen en weer en het leek dat ik op schuimrubber liep, net alsof ik een borreltje op nuchtere maag had gedronken. Ik lichtte Tett in dat ik me niet lekker voelde en gaf hem instructies wat te doen mocht ik tegen de vlakte gaan. Dat is nou de diabetes. Gelukkig kwam het niet zover.
In de Euromast vond een vriendelijke vrouw snel een oplossing voor het probleem van de gecombineerde kaartjes. Het was regel dat we ze moesten afstaan want anders zouden ze niet worden vergoed door het Maritiem Museum. Snel een fotokopie maken was een goede manier om toch de kaartjes te mogen behouden. Omhoog met de lift was geen bijzondere beleving. Het ontbreken van ramen geeft je het gevoel dat je stil staat, alleen de korte schokjes van het starten en remmen van de lift wezen er op dat je had bewogen. Eenmaal boven waren we al snel op het open platform met een formidabel uitzicht. Het mooie weer droeg natuurlijk ook bij aan de heldere lucht. Een straffe wind blies je bijna omver op deze hoogte. Vanaf hier moesten we nog één keer hoger en wel in een ronde, met glas omgeven, cabine die eenmaal op het hoogste punt aangekomen ging ronddraaien. Om eerlijk te zijn vond ik dit wat minder en ik was blij dat ik weer met beide voeten op de grond stond.

Na al deze inspanning werd het nu tijd voor de ontspanning. Theo, de eigenaar van “Café Verschoor” had me een email gestuurd met de aanwijzingen hoe we in het café aan de Oostkousdijk konden belandden. Het café was snel gevonden en toen we de half opengeslagen deur binnenstapten werden we door de vaste klanten met argusogen bekeken. Nadat we hadden gemeld dat we op zoek waren naar een paar prikkers van de Pattaya Prik Pagina werden we enthousiast begroet en meteen voorgesteld aan een paar andere prikkers die we natuurlijk alleen maar van naam kenden. Toen even later mijn oude reisgenoot, Jan Barendswaard, zich ook nog bij ons voegde kon mijn dag niet meer kapot.

De biertjes vloeiden rijkelijk en met de andere klanten was Pattaya en Thailand het onderwerp van gesprek. Bijna iedereen kon niet wachten op weer op vakantie te gaan naar het land van de glimlach. Theo en Joke hadden een tafel vol met eten staan waar je gewoon wat van kon nemen als je trek had, en natuurlijk ook de prijs van € 1,30 voor een vaasje Heineken is natuurlijk ook heel erg mooi. De avond vloog om en voor dat we het wisten zaten Tettje en ik weer in de trein op weg naar Zaltbommel. Het was een hele leuke dag geweest en een goede afwisseling voor de traditionele dagje uit in Amsterdam. Tett en ik waren het er over eens, volgend jaar gaan we weer!

Onze koningin!