Fris, wel heel erg fris stond ik om iets over half zes naast mijn bed. En dat was wel eens anders geweest in het verleden. Het eerste daglicht kroop door de vitrages van mijn kamer terwijl het water begon te borrelen in de waterkoker op mijn kamer. Vele malen heb ik er over nagedacht om op zoek te gaan naar een iets goedkoper hotel in Kuala Lumpur maar de ligging van het “Fortuna Hotel” is toch wel ideaal. Tien minuten lopen van de Petronas Twin Towers, een kwartiertje naar Chinatown en direct achter Bukit Bintang.
Mijn eerste kopje koffie van de dag smaakte me uitstekend en terwijl ik me stond af te drogen probeerde ik te tellen hoe vaak ik al in Kuala Lumpur was geweest. Uiteindelijk gaf ik het maar op en boekte het onder de noemer “ontelbaar”. Heel vaak hebben de mensen mij gevraagd wat ik toch moet in die vreselijke stad. Vreselijke stad? Het antwoord is niet eenvoudig maar ik zal het toch proberen. Denk eens goed na of je het naar je zin hebt in de grote steden van Azië. Bangkok, Hong Kong, Seoul, Jakarta, Singapore, Kuala Lumpur enz. Enz. De meeste mensen houden niet van de Aziatische steden, de vervuiling, het lawaai, het verkeer en de miljoenen inwoners van de steden boezemt veel bewoners angst in. Deze mensen houden dan meer van kleinere steden, het platte land en de stranden. Dat laatste is nu net weer waar ik niet gek op ben, ik vindt het zonde van de tijd om zo bewegingsloos op het zand te liggen. Ik hou van steden omdat die leven en er altijd wat te ontdekken valt.
Met de krant in de hand liep ik door de koele straten naar de McDonald’s om de hoek van het hotel. Twee broodjes ei met een koffie, bijvullen gratis tot elf uur. De vriendelijke meisjes met hoofddoekjes herinnerde mij voor de tweede keer vandaag aan de kortzichtigheid van de Europeanen ten opzichte van Maleisië en de bijbehorende Moslims. Het is niet de Islam of de Koran die de problemen veroorzaken in Nederland en de rest van de wereld! Nee, het zijn de mensen die het, ten onrechte, als wapen gebruiken voor hun ideologie. Hoofddoekjes zijn echt niet storend, vergeet niet dat in de jaren zestig bijna elke Nederlandse vrouw niet zonder een hoofddoekje de straat op ging.
Wegens het vroege uur was het natuurlijk nog niet zo druk onderweg. Snel overgestapt van de monorail naar de bus en weer verder op weg naar het “Sepang F1 Circuit”. Ze hebben het hier de loop van de jaren wel geleerd hoe ze het vervoer van en naar het circuit moeten regelen. De bussen zijn een uitkomst en natuurlijk geen partij voor de snelle en erg dure “KLIA Airport Express”. Én, we werden nu precies voor de ingang van de hoofdtribune afgezet. Nadat ik de juiste informatie had gekregen over de terugreis naar KL Sentral liep ik de gezellige markt
voor de hoofdingang op.Het moet ongeveer vijfentwintig jaar geleden zijn geweest dat ik een motorrace heb bezocht. Natuurlijk racete er niemand meer mee die toen actief was en ook de motoren en hun techniek zijn enorm veranderd. Daar zat ik dus fout! De 125 cc klinkt en ruikt nog precies als vijfentwintig jaar geleden. Ook de 250 cc heeft op het eerste weinig uiterlijke vooruitgang geboekt. Maar de hoofdklasse, de MotoGP, is wel enorm veranderd. Ik vond het een mix van superbikes met de oude 500 cc klasse, en wat zijn die machines snel. Het donkerbruine geluid van de viertakt galmde onder het afdak van de hoofdtribune en mijn oordoppen waren niet overbodig. Het lawaai en het zien van de racemachines was enorm opwindend en ik kreeg er kippenvel van. Om over de race te schrijven is een beetje moeilijk, de spanning van de hoofdrace was niet echt te voelen omdat de wereldkampioen al bekend was.
Wat me wel opluchtte was een gesprek met een Canadees die met zijn vrouw en drie kinderen voor me zat. Het ging over racen en koetjes en kalfjes totdat hij zijn bloedsuikermeter te voorschijn haalde en meting verrichtte. Hij keek me verbaasd aan en ik stelde hem op de hoogte dat ik ook een diabetespatiënt ben. Hij toverde zijn twee insulinepennen te voorschijn en prikte links en rechts van zijn navel.
Als het zo gemakkelijk kan dan hoeft het toch echt geen beperking te zijn? Laat ik eerst maar weer proberen om alles op een normaal pijl te krijgen met medicijnen en als ik moet gaan spuiten dan is het niet anders. Ik ben er niet bang voor en ik zal er zeker niet depressief van worden.
Voldaan liet ik op de terugweg in de bus de mooie dag de revue nog eens passeren. Volgend jaar weer, dat weet ik zeker. Ik had zin in een koud biertje in China Town en in een heerlijk bord rijst met groenten. Die laatste was heerlijk maar aan de eerste ben ik niet meer aan toe gekomen. Moe van de hele dag zitten zocht ik om half negen mijn bed op. Deze keer vlieg ik namelijk ook op maandag naar Bangkok zodat het geen slechte zaak was dat ik fit op de luchthaven zou verschijnen. Nog één nachtje slapen en ik ben weer in mijn geliefde Thailand.
