Vandaag was dus de eerste dag dat ik een droom die ik tien jaar koesterde in vervulling kon laten gaan. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik tijdens het verlengen van mijn visum, ergens halverwege maart 1999, langs een motorwinkel kwam en daar allerlei verschillende en voor ons Europeanen onbekende modellen brommers/motors zag staan. Mijn hart klopte nog steeds voor de gemotoriseerde tweewielers en bij het zien van zoveel moois ging mijn hart sneller kloppen en het idee om op een motor door Thailand te reizen was geboren.
Nu is de dag dus aangebroken dat ik voor het eerst met mijn nieuwe Honda Phantom de weg op kan. Gebroken wolken en een niet al te sterke zon maken het een ideale dag om te gaan toeren. Iets later dan ik me had voorgenomen stapte ik met mijn medium rugzak op de motor om richting SubWay te rijden. Het broodje dat vandaag in de aanbieding was zou later op de dag mijn lunch zijn. Ik had voor mijn medium grote rugzak gekozen omdat ik bang was dat ik niet alles in de kleine kon meenemen. Nadat ik klaar was met pakken was ik nog steeds niet zeker maar ik was te lui en te laat om de kleine rugzak te proberen. De volgende keer dus.
De eerste kilometers waren een beetje onwennig maar het duurde niet lang voordat ik onder mijn helm zat te neuriën en ik had het reuze naar mijn zin. De autosnelweg was eigenlijk nog het gemakkelijkst. Er is voldoende ruimte en je rijdt ongeveer net zo snel als de vrachtwagens op dezelfde rijstrook. De binnenwegen, zeg maar autowegen, zijn een beetje listiger. Hier worden alle regels die je voor het rijexamen leert gebroken. Bromfietsen en soms zelfs auto’s komen je, tegen de richting van het verkeer in, tegemoet. Het gaat allemaal wel gemoedelijk maar je moet toch wel de hele weg erg geconcentreerd rijden.
Ik had me voorgenomen om elke twee uur voor een kwartiertje te stoppen. De eerste stop was geen probleem omdat ik naar het toilet moest en een enorme dorst had. Het broodje in mijn zijtas leek aantrekkelijk maar dat zou ik toch bewaren voor mijn eerste echte stop in Chachoengsao.
De kilometers gleden onder me weg en ik kreeg steeds meer de indruk dat dit een goed idee was. Eindelijk even weg van de lichtjes en de barren van Pattaya. In de schaduw van een grote boom voor de Wat Sothorn tempel in Chachoengsao kwam het broodje eindelijk tevoorschijn en het smaakte me voortreffelijk. Ik wilde nog de tempel bezoeken maar het idee om mijn motor alleen te laten weerhield me. Waarschijnlijk moet ik eerst nog wennen aan het idee om mijn motor alleen achter te laten op een parkeerplaats en ook mijn slechte ervaring met de dieven in Marokko sluimert nog in mijn onderbewustzijn.
Wat me nu wel opviel was dat het navigeren met zo’n GPS op de motor een stuk moeilijker is dan ik had verwacht. De combinatie van steeds op het schermpje kijken en het drukke verkeer maken het tot een onmogelijke opdracht. Er werd dus veelvuldig gestopt en ook regelmatig omgekeerd omdat ik verkeerd was gereden. Er was hulp uit een onverwachte hoek en wel in de vorm van mijn iPhone. Google Maps is een welkome aanvulling op mijn GPS en de twee samen geven een goed beeld over wat en waar.
De weg leidde me tussen de rijstvelden door en over rustige zandwegen. Het was genieten met hoofdletter G. De gemiddelde snelheid lag lager dan ik van te voren had ingeschat. Zestig kilometer per uur werd niet gehaald! De gemiddelde snelheid lag net onder de vijftig kilometer per uur. Dat is tenslotte iets om rekening mee te houden tijdens het plannen van ritten in de toekomst. Driehonderd kilometer per dag is goed te doen, maar ik zie dat persoonlijk wel als een comfortabel maximum.
Bij aankomst in Ayuthaya werd de schade van de rit opgenomen en verder dan een houten kont en twee licht verbrande onderarmen kwam ik niet. Het was een hele mooie rit geweest en ik heb geen moment spijt gehad. Sterker nog, ik denk dat de aankoop van de motor het beste idee is geweest dat sinds lange tijd in me is opgekomen.
Ook hier in Ayuthaya is het erg rustig, bij aankomst in het Ayuthaya GH waren er nog voldoende kamers vrij en ik kon zelfs voor de 150 Baht per nacht met een tweepersoons bed kiezen. De rit zat er op en de rest van de dag zou ik genieten.
Ik kon het toch niet laten om een uurtje later een rondje door het dorp te rijden. Dat is nu het grote voordeel van je eigen vervoer! Er was me verteld dat er rond deze tijd elk jaar een festival is en de meeste tempels in de avond worden verlicht. Nu wil ik zelf (voorlopig) niet in het donker rijden dus was ik voor zes uur alweer bij het guesthouse.
Een koude douche wekte me uit mijn droomwereld en ik ging schoon op weg naar de avondmarkt aan de rivier. Onderweg liep ik twee andere toeristen tegen het lijf die op zoek waren naar een plaats om te eten. Mijn voorstel klonk het koppel uit Griekenland als muziek en de oren en even later waren we met zijn drieën op weg naar de avondmarkt. Ze waren nog steeds een beetje huiverig voor het buiteneten gebeuren en hadden nog steeds het idee om in een restaurant te gaan eten. Bij het zien van al die heerlijkheden en de volle tafels met Thai die zaten te genieten van het geboden voedsel was het ijs gebroken.
Ik moest ze nog wel even helpen met het bestellen. Het eten werd bord voor bord, zoals gewoonlijk, geserveerd en we spoelden het geheel weg met lauw bier. Ja, lauw bier. Ze hebben het hier nog niet echt door maar een glas met ijsklontjes wordt er standaard bij geserveerd. Drie grote flessen was iets meer dan ik me had voorgenomen maar het was precies genoeg.
De avond werd afgesloten in de bar/restaurant die Chai er tegenwoordig bij heeft en ook Chai zat in zijn eigen bar. Het was een warm weerzien dat muzikaal werd omlijst door een iets te dronken Canadees die oude liedjes zong met alternatieve hilarische teksten. Om half twaalf ging het licht uit en ik probeerde te slapen met de discodreunen van Tony’s Guesthouse op de achtergrond. Gelukkig werd het om twaalf uur stil en ik kon gaan dromen over wat er morgen zou kunnen gaan gebeuren.
Pattaya - Ayuthaya 274 Km.
