Zo, het zit er weer op en ik ben terug in Thailand. Natuurlijk heb ik heerlijk uitgeslapen en ben lui opgestaan. Rustig douchen en scheren, een broodje ei op de kamer met een kopje koffie en iets over elf uur stapte ik het hotel uit. De lucht in de verte zag er dreigend uit en onderweg naar de luchthaven vielen de grote druppels al uit de lucht.
Het maakt mij niet zoveel uit om op een luchthaven te wachten. Of ik nu in mijn hotelkamer zit of ik zit op de luchthaven. Lood om oud ijzer, wachten moet je toch. Alleen op de luchthaven voel ik mij rustiger, er kan dan weinig meer misgaan.
Onderweg dacht ik na over de ophef van vloeistoffen en gels in de handbagage. Ik reis nu eenmaal met alleen cabinebagage en dan ga je kijken of je legale toiletspullen kan kopen. Het antwoordt hierop is NEE! Drogisterij na drogisterij heb ik afgezocht voor tandpasta, shampoo en contactlensvloeistof. De meeste zijn altijd nog 120 ml of ultra klein 50 ml, dat zal wel afstammen van een Engelse inhoud of gewichtmaat.
Ik vraag mij af hoelang deze grondstoffen en mankracht verspillende operatie nog zal duren. Maar zouden de producenten hierop inspelen? Nee, natuurlijk niet. Want alles wat aan de ene kant wordt weggegooid moet aan de andere kant weer worden gekocht, we spreken hier over een miljardenspel. De andere zijde is dat wij als consumenten altijd een schuldgevoel van verspilling en vervuiling wordt aangepraat. Veel mensen zijn hier gevoelig voor en zitten ’s avonds in het donker met een dikke trui aan voor de plasma of LCD TV. Wij zijn niet de vervuilers en verspillers! Het zijn de producenten die hier verspillen en vervuilen! Wij worden met de meest ingenieuze marketinginstrumenten bespeeld om de economie maar draaiende te houden. Men schrikt er zelfs niet voor terug om hulpeloze hardwerkende burgers onnodige consumentenleningen met wurgrentes aan te praten.
En dan maar praten over de opwarming van de aarde. Dertig jaar geleden was het “Greenpeace” die tegen de kerncentrales streed. Het enige alternatief wat we hadden was gas en olie/kolen. Nu zijn diezelfde mensen tegen gas en olie/kolen gestookte elektriciteitscentrales en wordt kernenergie aangevoerd als de energiebron voor de toekomst. Zo hou je natuurlijk wel iedereen voor de gek en je blijft zelf aan het werk. Wij als consumenten hebben natuurlijk wel invloed op wat er met onze aarde gebeurd, maar goede plannen zoals gratis openbaar vervoer worden meteen de grond in geboord omdat de regering dan een aanzienlijk bedrag aan accijnzen en belastingen op de benzine zou mislopen. En hier komt dan de koolstofdioxide weer om de hoek. Het zou goed zijn voor het milieu en slecht voor de staatskas. Wie wint in dit dilemma? De staatskas natuurlijk, en ondertussen blijft men ons een schuldgevoel aanpraten.
Op de vraag of ik mij schuldig voel omdat ik veel gebruik maak van vliegtuigen moet ik negatief antwoorden. Nee, in zijn geheel niet. De schuld ligt bij onze regeringen met hun dubieus verstrengelde belangen in de industrie. Op het gebied van het milieu en de beveiliging tegen een zogenaamde terroristische aanslag met een vliegtuig. Wanneer men alle gemaakte kosten voor de beveiliging op alle luchthavens ter wereld van één dag zou samenvoegen dan is er geen enkel bedrijf die deze verspilling zou accepteren. De kosten wegen niet op tegen het risico! Deze kosten zouden misschien wel genoeg zijn om een heel hongerlijdend continent te voeden. Maar is dit belangrijk? Nee, geld verdienen wel en ook op de beveiliging zit BTW en het houdt mensen van de straat. Dit alles in het belang van onze grote beschermer, “de Staat”.
De samenzwering die wij de “Democratische Regering” noemen.
Salonsocialisten die er alleen maar op uit zijn om een plaats in de geschiedenisboeken te krijgen en de zakken van hun vrienden te vullen. Aan het einde van hun carrière wachten er dan wel een dozijn aantrekkelijke commissariaten met een gulle beloning. De ene hand wast de andere ten slotte.
“Brood en spelen” was het in de Romeinse oudheid. “Arbeit macht Frei” zette Hitlers legers van werkelozen aan het werk en bouwden de “Autobahn”, samen met goed uitgewerkte en doordachte propaganda. De regeringen van nu spelen in op de angst voor de toekomst, het welzijn van onze kinderen. Men strijd tegen het terrorisme maar de regeringsleiders namen massaal afscheid van de bedenker, Yasser Arafat. “Angst” is het wapen van deze tijd. Angst voor het milieu en angst voor terrorisme. Niets is zo eenvoudig in bedwang te houden dan een kudde bange mensen.
Helaas was mijn vriend niet op de luchthaven en moest ik een alternatief vinden in de vorm van de bus. De Airportbus reed in ongeveer veertig minuten van de “Suvarnabhumi” luchthaven naar het “Ekemai” busstation. Alwaar de bus naar Pattaya vertrekt. Deze tweede bus deed er ongeveer twee uur over, de totale kosten ongeveer 271 Baht per persoon.
Morgen gaat mijn gewone leven weer beginnen en worden de batterijen opgeladen voor de volgende trip naar Laos.
