Half zes op, half zeven op pad, om half acht in het treinstation en om half negen in de trein.
Zo zag het schema er voor deze ochtend uit.
Slap en moe lag ik met open ogen nog een twintig minuten op bed naar het plafond te staren nadat ik de wekker had uitgezet. Douchen, een koffie en op pad. Mijn rugzak was snel gepakt en om iets voor half zeven stond ik in het donker buiten mijn hotel. Ondanks de aanwijzingen van anderen was ik eigenwijs en koos ervoor om uit te stappen in het “Oultram Park MRT station”. Ik logde mijn GPS in en zocht naar het “KTM-Malaysia Station”, 675 mtr verscheen op het LCD scherm. Dat is niet te slecht!
Het was inderdaad niet te ver en een aangename wandeling in de richting zoals ik het mij herinnerde van de vorige keer. Vijf over zeven, een half uur voor op mijn schema, arriveerde ik bij het station en ik was blij dat het eerste gedeelte zo goed was verlopen. Ik trilde van de lage bloedsuikers en stilde de honger snel met twee boterhammen en een 100+. Het werd tijd om de buurt te verkennen. Er zat een andere buitenlander in de stationshal maar die was net zo behulpzaam als een dove in het donker. De loketten zouden één uur voor vertrek opengaan en de immigratiedienst was aan de andere kant van het grote ijzeren schuifhek op het perron. De belangrijkste zaken waren nu bekend en ik plaatste mezelf weer op de banken met een krant om de tijd te doden.
Het loket ging open en ik kocht voor SGD 34,- een enkele reis 2e klas Singapore-Kuala Lumpur. Dit is niet goedkoop! Als je goedkoper wil dan kan je beter een bus nemen. Nadat ik het kaartje had gekocht duurde het niet lang totdat het ijzeren schuifhek op een kier werd gezet en de passagiers naar binnen mochten. In tegenstelling tot Nederland zijn alle kaartjes hier voor een genummerde stoel in de trein. Wagon “T” en stoel “10A” waren mijn plaats. Ik zocht mijn plaats op en kwam tot de teleurstellende conclusie dat ik niet in de rijrichting zou kijken. Dat was jammer, én ik had er nog zo om gevraagd. Naarmate de vertrektijd dichterbij sloop begreep ik al dat de trein niet vol zou zijn. Ik nam mijn plaats in op een andere stoel met een prima uitzicht achter een hele schone ruit.
De trein schokte en tien minuten later dan gepland reden we het “KTM-Malaysia Station” uit. Het verbaasd mij nog altijd dat Singapore zo groen is. De planning van de gebieden voor het wonen en de industrie is wel doordacht en groen viert de boventoon. Dat is in Bangkok wel anders. We reden langzaam richting de “Causeway” alwaar de paspoorten zouden worden afgestempeld. De eerste stop aan de kant van Singapore ging efficiënt en snel. We kropen over de “Causeway” en stopten in het station van “Johor Bahru”. Ik wachtte tevergeefs op de aankondiging van de conducteur wat nu te doen. Er gebeurde niets! Ik begon mij zorgen te maken en zag mezelf al achter de tralies in Maleisië omdat ik illegaal in het land was. Een oudere man voor mij stelde mij gerust en vertelde dat de Immigratieofficiers door de trein liepen om de paspoorten af te stempelen. Ik was gerustgesteld en toe de trein weer schokkend op gang kwam keek in naar het veranderde landschap. Maleisië ziet er vanuit de trein heel anders uit.
Nadat we al een uur verder waren en een paar keer waren gestopt zat ik nog steeds met mijn paspoort in mijn hand. Ik vroeg aan de man voor me of dit normaal was. Misschien zijn ze je vergeten, ik was inderdaad de enige blanke in de trein. “We zien wel”,
dacht ik bij mezelf. De treinreis in net zo saai als de busreis. Het enige verschil is dat je nu door de oliepalmplantages rijdt in plaats van langs de oliepalmplantages. Het werd zo saai dat ik ondanks het gevecht tegen de slaap een paar keer een hazenslaapje nam. Ik was dan ook heel erg vermoeid en was blij dat we het “Sentral Stesen” van Kuala Lumpur binnenreden.
Ik stierf van de honger en omdat ik geen Maleisische Ringgit bij mij had kon ik ook geen eten kopen in de trein tijdens de zeven uur durende reis naar Kuala Lumpur. Nu werd het nog erger! De eerste twee PIN automaten weigerden mijn bankkaart. De derde spuugde 1000 RM uit en een zucht van verlichting vloog de aankomsthal. Snel met de monorail naar het “Fortuna Hotel” waar mij een warm onthaal te wachtten stond. Mijn kennissen uit Pattaya waren ook al gearriveerd en hadden een boodschap voor mij achtergelaten. Voor de eerste keer kon ik nu mijn e-mail controleren en snel even kijken naar het laatste nieuws. Een snelle douche en even liggen en TV kijken.
De man van “Quatar Airways” stond niet op de afgesproken plaats en met de drie jongens uit Pattaya ging ik op pad naar het “Yussoof Restauran”. Een oude bekende en een uitstekende plaats om te eten. Ze waren onder de indruk van het eten maar nog meer onder de indruk van de prijs. Mijn eten RM 10,80 inclusief een blikje frisdrank. De avond werd afgesloten op het terras bij Mr. Lee in Chinatown. Ik kon wel merken dat de jongens iets meer van de barretjes hadden verwacht. Ik hoop dat Henk dit probleem niet heeft in januari. Om half één stapte ik met een plastic tas vol eten het hotel binnen. Ik wist zeker dat ik geen moeite zou hebben om in slaap te vallen. Ben ik nu echt illegaal in Maleisië?
