Om tien uur stond ik op met een zwaar hoofd. Ik had erg vast en erg lang geslapen. Er stond maar weinig op het programma, ik zou een beetje rondlopen en rondhangen.
Om kwart voor elf stapte ik het “Heeren House” restaurant binnen voor mijn ontbijt en ik verbaasde mij al over de geheel lege zaak.
“Goedemorgen, ik kom voor het ontbijt”, zei ik tegen de verbaasde vrouw achterin de zaak.
“Nou, dan bent u te laat want wij serveren het ontbijt tot tien uur!”, zei ze op een autoritaire toon.
En die toon stond mij al helemaal niet aan!
“Nou, tot ziens dan en veel succes voor de toekomst!”, snauwde ik terug en stapte de warme ochtendzon weer in. Ik zou deze lui niet eens meer een tweede kans gunnen!
Dus werd het weer, jullie raden het al, McDonalds. Het is moeilijk te geloven maar ik begon met lange tanden aan het broodje ei, maar de koffie smaakte mij wel uitstekend. Wat waren de plannen voor vandaag? Ik zou wat gaan rondlopen om te kijken wat er allemaal was veranderd in Melaka.
De drie meest in het oog springende projecten zijn
natuurlijk de nieuwe jachthaven, het mooier maken van de rivier en de toren. Het deed mij veel plezier om te ontdekken dat de toren was afgeblazen op de oorspronkelijk plaats omdat daar resten van het oude (Hollandse) fort waren gevonden. Het centrum is nu uitgeroepen tot conservatiegebied met daaromheen een nog groter gebied waar ik de toekomst nagedacht zal worden gebouwd.Ik dacht aan mijn oude ervaringen en verhalen. Zou Melaka dan toch wat kunnen worden in de toekomst? Later bleek dat de toren nu zou worden gebouwd achter het zwembad, ik weet bijna zeker dat ze daar ook weer op overblijfselen van het fort stuiten en zo zouden ze dan weer een nieuwe locatie voor de toren moeten vinden.
Ook voor de jachthaven en het opknappen van de rivier kan ik niets anders dan een voldoende geven. Het begint nu echt wat te worden! En het beste moet nog komen. In het oude centrum schieten de mooie restaurants en cafeetjes als paddenstoelen uit de grond. Het begint nu ook doordeweeks gezellig te worden in Melaka.
Gisteren had ik mijn maat in de oude prentenwinkel op de hoogte gebracht van mijn aanwezigheid in Melaka en op zijn beurt zou hij het doorgeven aan Patrick Teo. Het zou een mooie avond worden maar niet voordat ik mijn avondmaaltijd had genuttigd in het “Newton Foodcourt”, heerlijke Saté met Mee Goreng. Een grote kop thee om het allemaal weg te spoelen. De schade, RM 8,20. Een koopje!
De avond was gezellig en duurde een beetje langer dan verwacht. Ik had het niet te laat willen maken maar om mijn oude vrienden te zien was erg leuk. Om één uur ging ik uiteindelijk door de regen huiswaarts. De straatverlichting spiegelde op het natte asfalt terwijl ik onder de paraplu van Teng naar mijn hotel liep. Ik had wel een paar biertjes teveel op maar wie kan dat wat schelen?
