Uiteindelijk bleek het de juiste beslissing om in Melaka te blijven. Ik had het een tweede kans gegund en die was goed uitgepakt. De hele combinatie van mijn hotel, de cafés en de nieuwe mensen die ik had ontmoet gaven mij het gevoel dat ik hier zeker
nog wel een keer zou terugkeren.Vandaag zou ik er vol tegen aan gaan en eens serieus gaan rondkijken op de “Bukit St. Paul” en het “Stadhuys” gaan bezoeken. Het “Stadhuys”, gebouwd tussen 1641 en 1660 door den Hollanders, is het oudste Nederlandse gebouw in het verre oosten. En het is een schitterend gebouw. Een niet al te indrukwekkende collectie probeert het mooie gebouw wat op te vijzelen maar zelfs als het leeg stond zou het nog mooi zijn. Nu zijn alle gebouwen op het plein rood geschilderd. Volgens Patrick waren vroeger alle gebouwen wit geschilderd. De reden dat ze nu rood waren kwam van de Engelsen. De lokale bevolking had zo’n hekel aan die Engelsen dat elke keer als ze langs het gebouw liepen er tegenaan werd gespuugd. De lokale bevolking kauwde “betelnoot” en spuugde de rode vloeistof tegen de witte muren. Het schoonmaken was steeds zo’n groot karwij dat de lokale bestuurders maar beslisten om alle gebouwen aan het plein rood te schilderen.
Na dit stukje Hollandse geschiedenis waren nu de voorgangers aan de beurt in de vorm van de St. Paul’s kerk op de bukit St. Paul. Al in 1521 bouwde een Portugese kapitein een kapel op deze heuvel met een uitzicht op de straat van Melaka. Natuurlijk staan alleen nog de muren overeind maar eenmaal binnen is de collectie oude grafstenen erg interessant. Er is een grote Nederlandse collectie.
Het was een heerlijke informatieve middag geweest. Terug in mijn hotel kon ik de wierrook onder aan de trap al ruiken. Ik had een grote hoeveelheid ingekocht in een Indiase winkel. Mijn kamer rook heerlijk en het was net of ik een Sikh tempel binnenstapte.
Morgen zou ik al vroeg vertrekken en werd het dus tijd om afscheid te nemen van mijn nieuwe vrienden. Ik maakte er wel een rustige avond van. Ik ben benieuwd wat mij in Kuala Lumpur te wachten staat?
