Ik had heerlijk geslapen. Mijn kamer, 205, was dus een droom van een kamer. Houten louvre deuren en ramen van de vloer tot aan het plafond. Als ik ze opende keek ik op een kleine binnenplaats met eenvoudige zitjes. Het warme en sterke zonlicht scheen in overvloed naar binnen. Ik moest alleen opletten dat ik niet met mijn volle ochtendglorie zonder onderbroek de gordijnen en de louvre deuren zou openen. Een douche en een ontbijt. Waar? Nou, ik ga niet weer op zoek naar iets wat er waarschijnlijk toch niet is, dus meteen maar op weg naar het Café van gisteren. Een krantje tegenover gekocht en gewoon een ontbijt set besteld met koffie en een Diet Coke. En dat viel niet tegen, in tegendeel zelfs, het was verrukkelijk. Mijn poep pillen raakten uitgewerkt en nadat de maag was gevuld moesten de darmen worden geleegd. Het squat toilet van het Café was niet echt aantrekkelijk zodat even terug naar het hotel de enige optie was. Langzaam bewoog ik me richting het hotel, winden laten vermijdend, want de druk liep snel op.
De eerste dag zou ik zeker wel rustig aan doen, ik wilde kijken of ik mijn geheugen wat kon opfrissen. Nee dus! Alleen de toeristische attracties en een winkelcentrum kwamen mij bekend voor. Het iets met sterren hotel waar ik eerst had geslapen kon ik ook al niet meer vinden. Het zou wel op de fles zijn gegaan. De brug was ondertussen wel klaar en een stroom Protons begaf zich van de ene zijde naar de andere zijde. Het was warm en ik had dorst, ook internet moest er nu van komen. Dus het eerste bord internet trok mij aan en ik stapte de koele donkere ruimte binnen. Het lawaai verstomde en tientallen ogen staarden mij aan vanuit het donker. OK, ik was niet dat je zegt in het centrum maar ik kwam tenslotte ook niet van de Maan. Een schuchter meisje stapte op mij af en vroeg beleefd wat ik wilde. Mijn e-mail controleren. Nou dat was geen probleem en met een koele 100 plus begon ik aan mijn opdracht. Het lawaai zwelde weer aan en na 10 minuten was iedereen weer in zijn on-line game verdiept. On-line gamen is zo groot in Azië dat er nu zelfs professionals zijn die er een boterham mee verdienen. Aan de andere kant zijn er regeringen die er zo bang voor zijn dat ze het willen gaan verbieden. Ik rekende af en stapte weer de hete vochtige middag lucht binnen.
Ik maakte mijn middagwandeling af en schrok van een enorm tweede winkelcentrum dat nu werd gebouwd tegenover het oude "Makota Parade" op een groot sportveld. Dat veld maakte het hier aangenaam vertoeven met een prachtig uitzicht op de heuvel met de oude ruïne. Nu was het een grote bouwput. Ik at mijn broodjes en mandarijnen al kijkend naar wat er zo allemaal voorbij kwam.
In de middag zou ik eerst eens even rustig aan doen. Een heerlijke sessie verhalen schrijven op een klein terras aan de rivier. Slapende fietstaxibestuurders als gezelschap. Het werd nog spannend toen de serveerster mij twee euro wilde berekenen
voor het internet. Internet? Ik heb helemaal geen internet gebruikt! Met een zachte toon probeerde ik haar uit te leggen dat ik alleen maar electriciteit uit de muur had gehaald en dat je voor internet zeker heel veel andere zaken moest regelen. Niets mee te maken! Een computer op het terras en de stekker in het stopkontakt betekend INTERNET! Punt uit. IK begreep dat hier geen eer te behalen wasd omdat de vrouw gewoonweg te dom was om te begrijpen wat er gebeurde. Één ding stond vast, ik zou hier niet meer gaan zitten.Het avondeten was eenvoudig. Het "Discovery Cafe" had een redelijke keuken maar echt avontuurlijk was het niet. Gebakken rijst met een gebakken ei en wat gebakken groenten van de dag. Een champagnekoeler met een paar flesjes Tiger bier maakte het een geslaagde avond.
