Ik wist dat de uitzending van de Formule 1 in Australië om elf uur zou beginnen. Het voorprogramma begon om tien uur en dus stond de wekker op negen uur. Met een welgemikte klap vloog de wekker om een paar minuten over negen door de kamer. Het gordijn werd geopend en de ogen opnieuw gesloten. Nog even liggen!
Om kwart voor tien wierp ik een tweede blik op mijn trouwe wekker. "Het voorprogramma haal ik toch niet meer", dacht ik. Nog even liggen. Om kwart over tien schoot ik weer wakker uit een absurde droom.
"De race gaat ook zonder mij wel door", ging er door mijn hoofd.
Nog vijftien minuten later besloot ik om zelf maar tegen de klok te gaan racen om de start alsnog te halen. Een snelle douche, ik was nog steeds moe maar de warme waterstralen deden me goed. Even stevig doorstappen naar de Metro en ik had geluk, de trein arriveerde precies op hetzelfde moment als ik van de roltrap afstapte.
Het "Clarck Quay station" kon ik bereiken zonder over te stappen. Het "Raffles Place station" was dichterbij, maar dan moest ik wel overstappen! Op het laatste moment besloot ik voor de eerste optie. Eenmaal aangekomen bij de rivier keek ik op mijn horloge en ik had iets minder dan tien minuten om bij de kroeg te komen. En ik was precies op tijd! De wagens kwamen net aangerold op de grid en binnen minder dan dertig seconden zou het spektakel beginnen.
Toen ik mijn positie had ingenomen kon ik mijn ogen niet geloven dat er geen enkele Ferrarie vooraan stond. Het nieuws had gisteren toch duidelijk gezegd dat Michael Schumacher het snelste was geweest?! Nou het mocht de pret niet drukken. Wat wel de pret drukte was het onaangename gevoel in mijn darmen. Normaal stond mijn hoofd wel naar een Engels ontbijt maar verder dan twee koppen koffie en een Coke Light kwam ik niet in de twee uur die de race ongeveer duurde. Ik realiseerde mij wel degelijk dat ik moest gaan eten. Maar wat?
Helaas liet ik mij verleiden tot fastfood. In een stad die de culinaire hoofdstad van zuidoost Azië wordt genoemd nam ik een Big Mac met patat. Schande! Maar ja, ik weet op zo'n moment wel wat goed voor mij is. Ik hing nog wat rond en besloot om wat te gaan rusten. Vanavond zou ik nog even naar Chinatown gaan.
Na mijn schoonheidsslaapje slenterde ik weer richting het centrum. Mijn darmen waren een stuk rustiger en ik had zelfs trek. Snel gestopt bij één van de vele foodcourts en een kip met zwarte peper en rijst naar binnen gewerkt. Zonder het vanzelfsprekende biertje. Mijn hoofd stond niet naar drinken. Het alleen op pad zijn begon te werken. Het is als een kuur. Je begint er gemakkelijk aan maar des te verder je komt hoe moeilijker het wordt. En nu begon de eenzaamheid aan mij te knagen. Ik vond het wel lekker om alleen te zijn maar af en toe gezelschap is ook fijn.
Dus China town maar in. Met een grote omweg wel te verstaan. Ik liep nu even de hele rivier langs. Veel gebeurde er niet. Het was al na negen uur en de meeste winkels waren al gesloten. Het was zelfs rustig. Ik dwaalde wat door de smalle verlaten straatjes en zocht naar bekende aanknopingspunten uit het verleden. Ik zag er maar weinig. Ook hier staat de tijd niet stil.
Nadat ik besloten had om huiswaarts te keren ging ik richting de wolkenkrabbers. Dan was ik weer op bekend terrein. Even speelde ik met het idee om nog een biertje te drinken maar de pub was zo leeg dat het mij geen goed idee leek. Ik hou er niet van om in mijn eentje bier te drinken in een lege bar. Dus maar naar huis. Rustig aan en alles in mij opnemend.
Mijn aandacht werd getrokken door luide muziek, trommels en bekkens. Het hoge zingen in de verte. Ik ging in de richting van de muziek en belande op een Chinees feest. Vanmiddag had ik al enkele deelnemers gezien! Veel lawaai makend achterop open vrachtwagentjes. Ik kon de borden natuurlijk niet lezen maar nu begreep ik waarom het ging. Er was een wedstrijd draken dansen, compleet met de held die met een groot zwaard (van plastic) de draak te lijf gaat en hem uiteindelijk verslaat. Gefascineerd sloeg ik het geheel gade. Ik was jammer genoeg net te laat. De laatste draak werd geslacht en het eten was al op. Met zulke dingen moet je nu eenmaal een beetje geluk hebben.
Ook de Chinese Opera werd goed bekeken. Een honderd oudjes volgde met een glimlach de verrichtingen van de operazangers.De mensen die naar huis gingen staken nog wat wierrook aan en bidden tot de goden en de Buddha. Dat was nou net wat ik niet begreep. Een Chinese Buddha (met zo'n dikke buik) had ik natuurlijk verwacht. Ook de demonen die alles bewaken met hun enge grimas waren van de partij, deze keer zelfs op paarden om de snelste kwaadaardige geesten sneller af te zijn. Maar waar kwam die Thaise Buddha vandaan? En wat was het doel van die god met de vier gezichten? Nadenkend over het eventuele antwoord ging ik richting mijn hotel. Een tonijn sandwich en dan slapen. Morgen de laatste dag.
