Erg vreemd dat ik na al die goede nachten nu een slechte nacht had. Ik kon de slaap maar slecht vatten en eenmaal in slaap begon het dromen. Ik droomde van een oude schoolmaat die nog niet zo lang geleden was overleden, Wilrie Stevens. We speelden weer aan de rivier en liepen over de spoordijk. Ook zijn vader en moeder kwamen in het verhaal voor, mijn ouderlijk huis aan de Nonnenstraat lag gedetailleerd op mijn netvlies.
Eerst pakken dan eten was het motto. Met veel pijn en moeite verdwenen de over de grond liggende stukken bagage in mijn rugzak. Ik kwam tot de conclusie dat ik toch wel heel veel wierrook had gekocht. Een paar keer werden dozen en pakken verplaatst totdat uiteindelijk de ritssluiting zonder al te veel kracht dicht ging. In Kuala Lumpur komt er meestal toch niets bij.
Klaar met pakken in de ochtend nam ik het besluit om niet helemaal naar het “Discovery Café” te lopen voor het ontbijt. Volgens Mr. Au kon ik een stukje verderop in de straat ook terecht. Café 1151 zag er vanaf de buitenkant mooi uit en ook het interieur was smaakvol. Eigenlijk was alles er mooi en goed behalve het eten. Hier zou ik zeker nooit meer terugkomen. Het halfrauwe ei in combinatie met ijskoude witte bonen in tomatensaus was geen winnaar.
Omdat ik regelmatig naar de watertuin had zitten kijken had mevrouw Au een paar van die drijvende vetplantjes in een fles halfvol gevuld met water gedaan. Deze kon je leuk in een schaaltje op je kamer zetten.
Ik bedankte iedereen voor mijn plezierige verblijf en stapte bij de eigenaar van het hotel in de Volvo die mij naar het busstation van Melaka bracht. Een beetje onbekend kocht ik twee kaartjes voor de bus. Ik betaal graag het dubbele voor lange reizen in de bus. Je hebt dan twee stoelen naast elkaar en je kan je kwetsbare bagage mee de bus in nemen. Helaas was de bus van “KKKL” een super-de-luxe. Nou helaas, gelukkig. In deze bussen zijn er maar drie stoelen in een rij. Twee aan de chauffeurzijde en één aan de andere kant. IK had nu twee brede leren fauteuils tot mijn beschikking en dat terwijl één enkele ruim voldoende zou zijn geweest.
In Kuala Lumpur zag ik dat wij niet ver verwijderd waren van de monorail. Ik kon natuurlijk blijven zitten en vanaf het “Puduraya busstation” lopen naar mijn hotel maar met de monorail zou het zeker comfortabeler zijn. De chauffeur vond het geen probleem en stopte met de bus onderaan de trap van een monorail station. Een kwartiertje later lag ik op mijn bed in het “Fortuna Hotel”.
Na niet al te lang naar het plafond te hebben gekeken en een kopje koffie te hebben gedronken ging ik naar het “Suria KLCC” om mijn toegangskaartje voor de race te kopen. Ook na al die keren is het weer een ongelofelijk gezicht om die twee torens voor je te zien opdoemen. Een bovenaardse schoonheid in het midden van een wereldstad. Natuurlijk stond in het hart van het winkelcentrum de “Sauber Petronas” stand met daarnaast de balie waar de kaartjes voor de race werden verkocht.
“Één kaartje voor het talud E alstublieft?”
“I’m sorry, sold out”, antwoordde het meisje.
“Sold out?”, vroeg ik verbaasd.
“Yes, sold out.”
Dit was heel vreemd, ik zit namelijk altijd op een heuvel met naam E en daar kunnen duizenden mensen zitten. Met andere woorden, het is onmogelijk dat die op de woensdag voor de race al is uitverkocht. Ik had een tweede optie en ging die dan maar proberen. Met de Metro naar het “Sentral Stesen” en daar nog maar eens vragen. En mijn gevoel was goed geweest. Binnen vijf minuten had ik een kaartje voor vak E en een retour voor de trein/bus naar het circuit op zak. Samen RM 155, ongeveer € 35,-.
Voldaan ging ik weer terug naar mijn hotel, opdracht nummer één was volbracht. Onderweg dacht ik na waarom er mij was verteld dat het was uitverkocht en ik kon maar één verklaring vinden voor het gedrag van de verkoper. Er werden waarschijnlijk geen goedkope kaartjes meer verkocht in het KLCC! Het is tenslotte een toeristentrekpleister en de toeristen die hier komen hebben geld genoeg om de dure kaartjes te kopen. Ze weten namelijk niet de weg en gaan dan voor de gemakkelijkste oplossing.
Ik ging na aankomst bij het “Bukit Bintang monorail station” meteen inkopen doen. Van die voorverpakte sandwiches van de 7-11 zijn heerlijk en niet al te duur. Dat is ook een voordeel van een wat duurder hotel! Grote tv met satellietkanalen, gratis koffie en een kleine koelkast.
De avond brak aan en ik liep langzaam door de warme avondlucht naar “Betaling Street”, zeg maar China town. Ik werd er warm onthaald door de medewerkers en de eigenaar van het Chinese restaurant waar ik altijd kom. Een grote Tiger, een grote gemengde sate en een sizzling chicken met mee goreng. Laat het eten maar beginnen! En het was heerlijk. Ik was wel vermoeid na die slechte nachtrust en die lange dag, het heerlijk eten en de drie grote Tiger bier maakten het compleet. Nog voor twaalf uur zat ik in de taxi naar mijn hotel. Morgen rustig aan.
