Zaltbommel (Op de bouwplaats), vrijdag 24 maart 2023
Na een onrustige nacht met vreemde dromen en oordoppen wordt ik op donderdagochtend om half zeven door het daglicht gewekt. Het einde is daar. Helaas is er geen internet. Het is gelukkig slechts een kwestie van de router resetten omdat ik gisteren heel veel data heb verbruikt door de hele dag muziek vanaf mijn server te spelen. De titel van dit verhaal schiet me te binnen zodra ik begin met de voorbereidingen om aan het ontbijt te gaan. Ik zit voorover gebukt op de rand van mijn bed. Mijn sandalen en teenslippers zijn gisterenavond al ingepakt en ik moet na een zeer lange tijd weer aan de “Schoenen met sokken”.
Ik eet me aan het ontbijt tot aan de rand vol zodat er een goede ondergrond ligt voor de zeer lange reis naar Amsterdam. Het is een zeer lange reis voor een zeer lage prijs. De oorspronkelijke tickets waren voor augustus 2020 geboekt. Een gelukzalig maken virus gooide roet in het eten! Worstjes, spam, roerei, geroosterde boterhammen met een dikke plak slechte kaas, alles weggespoeld met een nog slappere koffie dan gisteren.
Onze oorspronkelijke vlucht van Manilla naar Singapore is de afgelopen maanden vijf keer gewijzigd. De laatste keer is de vlucht vervroegd van 17:05 uur naar 14:05 uur. Niet dat het ons wat uitmaakt want het is geen enkel verschil om in Manilla of in Singapore te wachten. Uiteindelijk is Changi Singapore een zeer goede luchthaven waar de tijd voorbij vliegt.
De 1.000 Peso die ik bij aankomst als borg voor de elektronische sleutelkaart moest afgeven in het hotel dient als betaling voor de taxi die ons naar de “Ninoy Aquino International Airport Terminal 3” moet brengen. Het hotel heeft een heel roedel vaste taxi’s onder contract staan zodat de reis veilig en snel gaat. Alleen de drukte in Manilla valt zoals gewoonlijk tegen. Als antwoord op de vraag van de taxichauffeur of ik de tolweg wil betalen geef ik hem alle Filipijnse munten die ik nog in mijn broekzak heb. Dat is ruim voldoende voor de tol die ons een langere reistijd bespaard.
Zodra we uitstappen voor terminal 3 zakt de moed me weer een beetje in de schoenen. Dit is hoogstwaarschijnlijk de enige luchthaven in Zuidoost-Azië waar je bagage door een scanner moet èn je een kopie van je vliegbeweging moet laten zien voordat je de terminal mag betreden. Het probleem is dat er maar een ingang open is van de enorme terminal! Je kan begrijpen wat voor rij er staat te wachten om naar binnen te kunnen!
Eenmaal binnen staan we al snel in een tweede en nog veel langere rij. We zijn omgeboekt naar een Airbus A350-900 waar ruim 300 passagiers in gaan. Na een half uurtje schuifelen staan we naast de rij voor speciale passagiers en groepen. Ik heb mijn stoute schoenen ook weer eens aan en vraag aan een medewerker van de luchthaven of ik als “senior citizen” ook kwalificeer als speciale passagier. Niet veel later staan we als vierde in de rij voor speciale passagiers. Ik voel tientallen jaloerse ogen op mijn lichaam prikken en Lyka voelt zich nog veel ongemakkelijker. Het kan mij helemaal niets schelen! Brutale mensen hebben nu eenmaal de halve wereld.
De afhandelingen van de immigratie formaliteiten zijn snel geregeld. Daarna komt de brute handeling van de veiligheidsdienst, voor de tweede keer! Alles moet uit en af. Tassen en riemen, laptops en tablets uit de hoes in een plastic krat. Ook de Kobo e-reader kan een vermomde bom zijn! Ik trek met tegenzin mijn schoenen uit. Ook dat is een vreemde handeling die je alleen nog in de Filipijnen tegenkomt. We kunnen op miljarden kilometers afstand van de aarde water ontdekken maar een bom in eenvoudige handbagage is heel wat anders.
Je komt ogen te kort om je persoonlijke bezittingen in de gaten te houden. Snelle handen zijn overal en zeker in een ontwikkelingsland. Met vier ogen op de lopende band van de scanner met onze rugzakken en de handbagage gericht passeren Lyka en ik achter elkaar de elkaar de metaaldetector.
Je komt gewoonweg ogen tekort in dit soort situaties! Het is me jaren geleden op Schiphol overkomen dat mijn fotocamera plotseling van de lopende band verdwenen was! Het was een heel speciale Ricoh camera met een doorzichtige body. Er waren er slechts honderd van geproduceerd! Een oproep in het vliegtuig op weg naar Hong Kong was voldoende om mijn camera weer terug in mijn bezit te krijgen. Waarschijnlijk had de politie alle handbagage na aankomst bij het verlaten van het vliegtuig in Hong Kong gecontroleerd op de aanwezigheid van mijn camera! En in Hong Kong wil je niet achter de tralies zitten. Mijn vertrouwen in de mensheid is niet zo groot meer. In alle rust trek ik mijn schoenen weer aan en breng de rest van de bagage weer naar de plaatsen waar ik het normaal gesproken verwacht terug te vinden.
Dan is er eindelijk een bakkie koffie bij een Filipijnse keten waarvan de naam me is ontschoten. Betaald met de “Wise bankpas” op mijn iPhone die ook een zeer welkome aanvulling is op mijn reisgereedschap. Prima bakkie overigens dat ik wegwerk met de MacBook Air voor mijn neus. Zoals gewoonlijk loop ik weer aardig wat achter met mijn verhalen. De reden daarvoor mag duidelijk zijn: Ik heb het gewoonweg veel te druk gehad in Angeles City en ik ga met grote tegenzin weer richting Nederland.
Wanneer we eindelijk aan boord zijn en naar de startbaan taxiën zien we een hele file vliegtuigen achter ons. Franske Timmermanske zou er niet van kunnen slapen over hoeveel CO2 er hier in Azië de lucht in gaat! Europa, en Nederland in het bijzonder, gaat de wereld redden? Helaas heeft geen enkele Europarlementariër in de gaten hoe groot de aardbol in werkelijkheid is! Het is gewoon de economie 3.0! Betalen totdat we al je geld hebben vermalen! We hebben prima plaatsen en tijdens de drie en een half uur durende vlucht worden we prima verzorgt.
Bij grote uitzondering drink ik een paar biertjes in het vliegtuig waarmee ik ook de macaroni met kip wegspoel. De buik kan maar vol zitten! Singapore Airlines doet haar reputatie als een van de beste luchtvaartmaatschappijen ter wereld alle eer aan. Het eten is zeer goed en vier biertjes voor een passagier op een vlucht onder de vier uur heb ik ook al heel lang niet meer gezien.
Toch is er sprake van enige opluchting zodra we de slurf verlaten op het Changi International Airport. Ook de enorme luchthaven die de thuisbasis is van Singapore Airlines staat zeer hoog aangeschreven als een van de beste luchthavens ter wereld. Ik moet even lachen wanneer ik denk aan jullie nationale trots: Schiphol. Zulke misstanden zullen hier nooit gebeuren!
We moeten minstens vijf uur wachten voordat we aan boord kunnen van onze volgende vlucht naar Zurich. Het mag duidelijk zijn dat we op zoek moeten naar een comfortabele plaats om de tijd te doden. Terwijl we op zoek gaan naar wat te eten en wat te drinken komen we bij deze groene sofa’s die wel heel strategisch staan opgesteld. De (rol)trap op en ik sta naast de 7-11 minimarkt en voor de “Subway”. Eerst enkele koude biertjes en een stevige sessie op de MacBook gevolgd door een “Foot Long Subway Tuna Sandwich” met heel veel zwarte olijven! Het is moeilijk te geloven maar we denken enkele uren niet aan het naar huis gaan. Naar het verstoorde en gefrustreerde Nederland dat op een ramkoers is met een politieke ijsberg.Het is al vrijdag wanneer we aan boord gaan van vlucht LX 177 naar Zurich. We hebben anderhalf uur vertraging en dat zou onze aansluitende vlucht van Zurich naar Amsterdam in problemen kunnen brengen! Gelukkig weet ik me al vroeg het vliegtuig in te praten. Mijn witte haar en de vertraging helpen de medewerker ervan te overtuigen dat ik graag snel aan boord ga om rustig te kunnen zitten. Lyka volgt me gedwee en in stilte. Zij schaamt zich nog steeds een beetje wanneer ik gebruik maar van de regel: “Passagiers met kinderen en ouderen eerst.”
Het is snel duidelijk dat het geen comfortabele vlucht naar Zurich zal worden! We zijn omringt door een luidruchtige groep jongeren, die aan de lengte te beoordelen, hoogstwaarschijnlijk Franse basketballers zijn. Het begint meteen met de enorme tassen die ze als handbagage aan boord hebben mogen brengen.Een gezichtsuitdrukking tijdens het liften naar de bagagebak boven de stoelen geeft duidelijk aan dat het zeker ook meer dan zeven kilo gewicht heeft. Ook het volume van de tassen is ver boven de gebruikelijke afmetingen van een kleine rol-koffer.
Vouw een basketballer in een economie klasse vliegtuigstoel en je hebt de poppen aan het dansen! Alle knoppen, links, recht en onder de stoel, worden gebruikt om de ruimte tussen de vliegtuigstoelen tevergeefs te vergroten. De vliegtuigstoelen zitten namelijk aan de vloer vast. Dan maar de rugleuning naar achteren wat de reis voor de passagier achter de lange passagier zeer oncomfortabel maakt. Wij hebben er ook twee voor ons en ik neem me meteen voor om het maar te laten zoals het is. Een gesprek heeft toch geen nut, dat is al snel duidelijk wanneer enkele medepassagiers zich roeren bij het cabinepersoneel over hun oncomfortabele situatie.
Wanneer ik innerlijke rust heb gevonden en de deuren van het vliegtuig zijn gesloten komt de kers op de taart! Swiss Air LX 177 naar Zurich verandert in de “Zwitserse Kaas Express”. Zonder een uitzondering gaan alle schoenen maat 49 van de Franse jongeren uit waarna er zich een onaangename lucht door de cabine van de Boeing 777-300ER verspreid. Het cabinepersoneel staat machteloos tegen deze chemische ramp die zich rondom ons heen voltrekt. We zullen dertien uur moeten uitzitten in deze uiterst oncomfortabele situatie!
Nadat de kip Teriyaki is geserveerd en met een rood wijntje is weggespoeld gaan de oordoppen in en sluit ik mijn ogen. Lyka kijkt nog een stukje film maar voor mij betekend de duisternis buiten dat ik moet gaan slapen. Tijdens onze vlucht naar Zurich worden we ergens boven een woestijn door het daglicht ingehaald. Een aaneenschakeling van korte, maar diepe, hazenslaapjes zijn voldoende om de batterijen weer op te laden.
Het ontbijt aan boord is voldoende en van een goede kwaliteit. Helaas zijn de luide basketballers ook weer wakker geworden en in de Franse taal laten ze hun opwinding van de vliegreis aan iedereen weten. Mijn horloge staat al op de Zwitserse, Midden-Europese tijd, en ik begin me wel een beetje zorgen te maken over onze aansluiting naar Amsterdam.Met minder dan 30 minuten tijd tussen het vliegtuig verlaten en het vertrek van onze vlucht Swiss Air LX 724 wordt het haasten. De enige serieuze hobbel zijn de immigratie formaliteiten omdat we Europa, het Schengengebied, binnenkomen. Zwitserland is ook een Schengenland en daardoor worden onze paspoorten extra goed gecontroleerd terwijl er voor ons kostbare seconden wegtikken. Ik kijk een paar keer per minuut op mijn horloge en kan haast niet anders concluderen dat wij onze aansluitende vlucht naar Amsterdam gaan missen.
Er wordt een “Final Call voor vlucht LX 724” omgeroepen en we worden links en recht ingehaald door (mede)passagiers van onze vlucht uit Singapore. Wij wandelen snel genoeg maar we gaan zeker niet rennen. Je zal struikelen en wat botten breken! Een piepkleine Airbus A220-100 van airBaltic staat op ons te wachten en het geringe aantal passagiers zal er weinig problemen mee hebben om een half uurtje later in Amsterdam te arriveren. De gate blijft dan ook een stuk langer open omdat ze weten dat er een stevig aantal passagiers, met een urenlange vertraging, uit Singapore is gearriveerd.
We zoeken onze plekjes in het erg kleine vliegtuig op en krijgen een gratis flesje drinkwater. Op deze korte vluchten binnen Europa zijn maaltijden niet verplicht dus kijken we naar een prijslijst van een Michelin Restaurant voor een broodje kaas en een blikje frisdrank. We komen die anderhalf uur nog wel door. Veel frisser dan verwacht haal ik mijn e-reader tevoorschijn en ga verder met “De onderkoning van Indië” van Tomas Ross. Dat is geschiedenis die ze op school zouden moeten onderwijzen! Over communisten en socialisten vermengd met op macht beluste onderdanen die in Nederland zijn opgeleid.
En daar is dan eindelijk Schiphol! Opgelucht en verlost verlaten we het kleine vliegtuig voor een lange wandeling die als opwarming voor de Nijmeegse vierdaagse niet zou misstaan. Omdat we op een vlucht vanuit een land binnen het Schengengebied arriveren kunnen we gelukkig de immigratie formaliteiten op Schiphol links laten liggen en kunnen we meteen door daar de bagagebanden. Het wachten begint. Het duurt toch wel heel erg lang voordat er ook maar een koffer van een passagier op onze vlucht vanuit Zurich verschijnt. Ik herken enkele mensen die met ons in het aquarium in Singapore zaten.
Daar komen de eerste koffers aan! Lichten beginnen te knipperen en een akoestisch signaal maakt iedereen weer wakker. Een gevoel van opluchting vult de bagage ruimte. Maar niet voor lang! Al snel blijkt dat niet alle koffers in Zurich op tijd zijn overgeladen. Na een lange reis zijn de meeste passagiers snel aangebrand en er vliegen redelijk wat vloeken en scheldwoorden door de lucht. Wij hebben twee koffers in de buik van het beest en er is er maar een, de kleinste, aangekomen. We zoeken een zitplaats en laten het gelaten over ons heen komen. We verbazen ons over de boosheid van enkele mensen na wat ongetwijfeld een fijne reis en/of vakantie moet zijn geweest.
Zodra de melding van onze vlucht van het beeldscherm boven de bagageband is verdwenen ga ik op zoek naar het loket om de vermiste koffer te laten registreren. De bagagehal is nu zo goed als leeg. Het kantoortje voor de aangifte van de vermiste bagage ook. Eigenlijk is het weer een geheel nieuwe ervaring voor me. Het is pas de eerste keer dat we de bagage echt kwijt zijn!
De andere keer was op de “Sjeremetjevo Luchthaven” in Moskou. Toen werd ons meteen in het vliegtuig verteld dat onze bagage door de korte overstaptijd in Moskou was achtergebleven en dat onze koffers morgen zouden meekomen naar Bangkok. De koffers zouden gratis op ons verblijfsadres worden afgeleverd. Na het opstijgen kregen we een papiertje in het Russisch dat we moesten invullen en ondertekenen. Ik schreef voor de zekerheid onze stoelnummers ook maar op het smoezelige papiertje. Het mag duidelijk zijn dat deze papiertjes al heel lang aan boord van de Boeing 777-300ER lagen. Dat waren andere tijden toen we nog goedkoop met “Aeroflot” van Amsterdam naar Bangkok konden vliegen.
Paspoorten, instapkaarten en de bagagelabels zijn deze keer voldoende om de aangifte snel en punctueel af te handelen. Ik maak een compliment aan de medewerkers en dat wordt zichtbaar op prijs gesteld. Ze hebben de afgelopen maanden veel (onterechte) kritiek op hun functioneren moeten slikken. Vriendelijkheid kost geen geld en opent vele deuren. Opgelucht, maar toch ook met een lichte kater, gaan we op zoek naar wat te eten en de eerste trein richting Zaltbommel.
Op weg naar de Albert Heijn, voor pistolets met “Filet Americain” en twee flesjes water, maak ik nog even snel een foto van Lyka in de enorme aankomst/vertrekhal van Schiphol. Het is en blijft onvoorstelbaar hoe groot een straalturbinemotor is waarmee het enorme metalen bakbeest mee de lucht in wordt gesleurd! En bij de moderne toestellen hangen er nog maar twee, in plaats van vier, onder! Heeft Franske Timmermanske zijn hele leven onder een steen gewoond?Met de broodjes in mijn (herbruikbare) tas gaan we snel op weg naar het perron. Daar staat de intercity met de bestemming Utrecht CS op het punt om te vertrekken. Met veel haast zoek ik naar een paal om in te checken maar die zijn als sneeuw voor de zon verdwenen!
Ik vraag aan de machinist waar die palen te vinden zijn en hij wijst naar boven en zegt: ‘In de vertrekhal.’
Naar boven betekend: Nog een half uur wachten na deze toch wel heel lange reis! Hij bespeurd enige paniek en vermoeidheid bij ons en zegt dat we maar plaats moeten nemen en dan zal de conducteur het wel voor ons oplossen. We zoeken een plaatsje op de bovenste verdieping van de dubbeldekker en genieten van onze broodjes terwijl het frisse Hollandse landschap aan ons voorbij trekt. Het valt me nu pas op hoe vol Nederland nu eigenlijk is. Geen enkel vergezicht zonder een grote witte bedrijfshal en/of windturbine!
Wanneer we Utrecht CS binnenrijden hebben we nog steeds geen conducteur gezien! Wel een kansloze jongere die gewoon in de trein een dikke pretsigaret opsteekt en een penetrante geur door de coupé verspreid. Iedere passagier denkt er het zijne van maar houd wijselijk zijn mond. De dood en de bewapende roofdieren van de maatschappij zijn tegenwoordig vaak gehuld in schaapskleren! Je mond houden en accepteren is het beste en slimste wat je in het “nieuwe Nederland” kan doen.
In de verbouwde aankomsthal boven de perrons van Utrecht CS probeer ik in gesprek te komen met een medewerker van de Nederlandse Spoorwegen. Dat is, zoals verwacht geen succes. Volgens de door de uit Amerika overgewaaide WOKE-regels geworven medewerker is het absoluut onmogelijk dat wij daar staan zonder te zijn ingecheckt. Ik haal mijn schouders op en onderneem tevergeefs een tweede poging. Hij hoort mijn betoog niet eens aan! Zijn oneindige wijsheid is troef en ons verhaal zal hem een zorg wezen. Hij lanterfantert weg zonder dat we een steek wijzer zijn geworden. Het nieuwe “gave Nederland” moet nog een beetje aan zichzelf wennen!
Dan maar naar het perron voor “de Sprinter” naar Zaltbommel. Zodra de toiletloze trein stil staat stapt er gelukkig een conducteur uit. Ik vertel Lyka dat ze met het instappen moet wachten omdat ik eerst de conducteur wil aanspreken. De beste man heeft het druk met al zijn handelingen en voorbereidingen voor het aanstaande vertrek van de trein maar hij begrijpt ons probleem meteen. Hij verzoekt me om een plaatsje in de trein te zoeken en hij zal ons voor de aankomt in Zaltbommel aanspreken.
Mijn eerste ervaringen, na onze reis in Zuidoost Azië, met Nederland razen door mijn hoofd en de drang om het piepkleine landje aan de Noordzee, dat de hele aarde gaat behoeden voor een klimaatramp, wordt steeds sterker. En dan, als een goede tovenaar uit een Walt Disney film, verschijnt de begripvolle en meer dan vriendelijke conducteur. We zijn er samen snel uit en onze oprechtheid wordt beloond. Hij kan ons opstappen op het station Amsterdam Schiphol niet meer terugdraaien maar hij zal ons absoluut geen boete geven voor het reizen zonder een geldig vervoersbewijs.
‘Het komt wel vaker voor op dit traject!’, is zijn reactie.
Hij geeft mij ook instructies zodat het poortje op het station in Zaltbommel voor ons zal openen en wij het treinstation kunnen verlaten. Ik bedank hem uitgebreid, ik geef hem een compliment en dat stelt hij zeker op prijs.
Daar is de brug over de Waal en de Bommelse toren. We zijn nu eindelijk weer thuis, hoe ver weg dat ook voelt van de voor ons bekende wereld.
Op zaterdagochtend voor ons gebruikelijke ontbijt laat ik onze reis cijfermatig de revue passeren.• Ik heb 2132 foto’s bewaard.
• Ik heb 1275 foto’s gebruikt om 71 verhalen op dit blog te illustreren.
• We hebben ongeveer 35.000 Km afgelegd in vliegtuigen, treinen, bussen, taxi’s en op de motor.
We gaan nu weer hard sparen voor onze volgende reis. Ik hoop dat jullie net zoveel van mijn verhalen hebben genoten als wij van het reizen.
De komende weken/maanden is het zeker weer “Schoenen en sokken!”
