Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), donderdag 16 maart 2023
Nog een week te gaan en deze reis zit er dan ook weer op. Terug naar de koude jungle van het reddeloos verloren Nederland onder het juk van de Europese Unie. Bestuurt door een groep niet democratisch gekozen dictators die ook nog aanmerkingen hebben op het beleid van hun collega dictators! Willen ze het Rusland van na President Putin ook bij de Europese Unie voegen? Hun honger naar macht is in ieder geval onstilbaar! Een Europa grenzend aan de “Grote Oceaan” is hun (natte) droom?
Terugkijkend stel ik mezelf de vraag: Heb je nog wat geleerd of opgestoken van je ervaringen van de afgelopen maanden?
Mijn antwoordt is een absoluut ‘Ja’!
Na vier maanden in de Filipijnen ben ik nog steeds niet overtuigd dat ik hier een langere tijd zou willen doorbrengen, of zelfs wonen, maar de kans dat we hier steeds langer gaan verblijven is wel aanzienlijk gegroeid.
Over het eten in de Filipijnen heb ik steeds minder klachten. Zelf koken in het hotel is geen optie dus we zijn altijd aangewezen op restaurants op loopafstand van onze verblijfplaats. Hierboven een voorbeeld van twee bordjes fastfood van een keten genaamd “Chowking”, voor ongeveer negen euro heb je samen gegeten maar het is budgettair voor ons toch wel wat aan de hoge kant. Gelukkig liggen er wel wat groenten op je bord.
Koreaans voedsel is natuurlijk veel gezonder en daarom worden de lunches van een fastfood restaurant altijd afgewisseld met de Koreaanse “Chamchi Gimbap”, een soort sushi rol met tonijn. Voor vier euro vijftig zit je samen, aan de rand van het zwembad, te eten.
Dan zijn er ook nog de verschillende restaurants in het grote winkelcentrum zoals deze Japanse gerechten voor de lunch. Deze zitten samen zo rond de acht euro. Het is voldoende voor ons en het smaakt uitstekend. Toch ga ik liever niet vaak naar het winkelcentrum omdat de bijkomende kosten te hoog zijn of er relationele problemen uit voort vloeien. De passage langs de ontelbare winkels in het winkelcentrum wakkert bij sommige mensen een onweerstaanbare drang aan om bij de winkels naar binnen te gaan en iets te kopen dat ze zonder enige twijfel niet nodig hebben. En die uitgaven passen jammer genoeg niet binnen ons budget. Tel daarbij op het probleem van het gewicht van de bagage die in het vliegtuig moet! Dat is een explosief mengsel voor elke relatie.
Voor ons avondeten, na een dagelijks gezellig samenzijn en bier drinken met mijn Australische vrienden, heeft een bijna strikt schema. Zo is zondagavond bijna altijd pizza avond. We hebben verschillende leveranciers geprobeerd maar uiteindelijk zijn we “Greenwich Pizza” blijven hangen. Drie verschillende pizza’s voor elf euro en wat overblijft is de volgende ochtend ons hartige ontbijt.
Over het ontbijt gesproken. Heel af en toe nemen we het ontbijt van de gouden bogen maar normaal gesproken haal ik elke ochtend rond half acht verse broodjes, en een appeltaartje, bij “Angels Bakery”. Een heerlijke wandeling in de vroege koele ochtend.De elektrische eierkoker draait overuren omdat een vers broodje met boerenham, een likje mayonaise en een gekookt eitje nu eenmaal een heerlijke start van de dag is. Een van mijn experimenten was een omelet/roerei met kaas uit de eierkoker. Het gerecht was goed gelukt en smaakte uitstekend, alleen was het moeilijk uit het kopje te krijgen dus ik heb de volgende reis nog wel wat werk om dit te perfectioneren.
Zonder enige twijfel is het eten bij het Koreaanse restaurant “Yi San” het wekelijkse hoogtepunt. Meestal zelfs twee keer per week omdat het tegenover het hotel is en het eten er fantastisch smaakt. Voor die vijftien euro, inclusief een paar flesjes bier, heb je in ieder geval wel het idee dat je uit eten bent geweest.
Hoewel de hele menukaart goed is blijven we meestal steken op de twee vertrouwde gerechten. Bibimbap en pittig varkensvlees, omringt door een arsenaal van bijgerechten, blijken elke keer een winnaar.
Dan blijven er nog vier avonden over die we naar believen invullen. ‘Mé friet is alles lékker!’ geld ook in de Filipijnen dus gaan we vaak ook twee keer per week bij het “Margarita Station” eten. Soms een zitplaats aan de voorkant zodat we door het gaas naar het voorbij razende verkeer kunnen kijken. Op vrijdag is de Fish and Chips een winnaar en de andere avond kiezen voor een gekruide kipfilet of de varkenskarbonade, met een stevige rand vet er aan.
Overal in de Filipijnen, eigenlijk in Zuidoost-Azië, staan ze langs de openbare weg, in de dieselrook en het stof, boven houtskool vuurtjes hele kippen, of stukjes kip te grillen. Ook deze gegrilde kip is een budgettaire winnaar want samen met een bak heerlijke lokale bami, Pan Chit, vol met verse groenten is het voor acht euro een grote goede en gezonde maaltijd. De kip die overblijft vindt altijd haar weg naar de broodjes die we de volgende dag als lunch eten. Maar het leukste van die geroosterde kip met bami is dat we gezellig aan het zwembad voor onze kamer kunnen eten. In alle rust genieten met een muziekje op de achtergrond.
Maar er zijn ook genoeg momenten dat Lyka haar eigen weg zoekt en bij, of samen met, haar zus Roxanne gaat eten. Dat zijn momenten die ik oversla. Ik heb niets met de Filipijnse keuken en zal dat waarschijnlijk ook nooit krijgen. Denk maar eens diep na? Heb je ooit wel eens van een Filipijns restaurant gehoord?
Dat ik graag bier drink, en bij voorkeur niet teveel, is algemeen bekend. Een foto van mij en mijn Australische maat Dave op een van onze dagelijkse “Pub Crawls”. Elke middag zo rond een uur of half twee komt de uitnodiging op mijn iPhone binnen. De helft van de groep drinkebroers zijn echte “Angeles City” veteranen die zelf ook verschillende bars en restaurants in hun bezit hebben gehad en/of beheerd. Het is elke middag weer een verrassing waar ik terecht zal komen. Plezier is altijd verzekerd. We komen in alle uithoeken van de “Sin-City” en ik maak veel nieuwe vrienden. Voor een biertje van gemiddeld € 1,10 hoef je ook niet thuis te blijven!
Meestal loop ik terug naar het hotel maar af en toe ben ik haast verplicht een “Jeepney” te nemen. We leggen soms stevige afstanden af tijdens onze Pub Crawl. Voor dertig cent brengt de Jeepney me weer terug naar “bekend en veilig terrein”. Hoewel het in de Jeepney ook niet helemaal veilig is met hele roedels zakkenrollers die het openbaar vervoer frequenteren. De chauffeur en zijn bijrijder zijn nooit ver weg om je de helpende hand toe te steken. Dus het is relatief veilig om in de Filipijnen met een Jeepney te reizen.Dan kom ik aan het einde van dit schrijven bij de titel van dit verhaal terecht. Wat heb ik deze reis van mijn iPhone 13 Pro Max genoten. Met elke iPhone die Apple op de markt brengt komen ze dichter bij de perfecte reistelefoon. Wat me het meeste opzien en plezier baarde deze keer was de camera in de telefoon. Mijn vertrouwde Nikon D600 met de 24-70mm f.2,8, bijna twee kilo, is deze keer in Nederland achter gebleven. En hebben jullie er wat van gemerkt aan de foto’s op deze weblog? Ik zelf ook niet! De kwaliteit van de foto’s is over het algemeen goed te noemen. Er zijn nog wel enkele foto’s waar ik enige bedenkingen bij had maar dat waren er niet genoeg om in de toekomst weer met een zware camera te gaan slepen. Om eerlijk te zijn was het ook een hele openbaring en opluchting om mijn iPhone draadloos te laten communiceren met Lyka’s iPhone en mijn nieuwe MacBook Air. De Nikon, met alle objectieven en toebehoren, gaat in het voorjaar op Marktplaats en mocht een van jullie geïnteresseerd zijn dan hoor ik dat graag.
Twee andere kleinigheden die het reizen deze keer hebben veraangenaamd en het vermeldden waard zijn: De “Marcel's Green Soap Shampoo Bar 90gr” en de “Vergulde Hand Scheerstaaf”.
De eerste spreekt voor zich, shampoo in een blok. Een blok per twee maanden wanneer je elke dag je haren wast. De tweede is een ander verhaal. Ik snij de stick in tweeën, onder de douche wrijf ik de droge stick over mijn natte wangen en kin totdat er een dun laagje, de baardstoppels schuren de zeep los van de stick en het water op de huid mixed er schuim van, op de huid zit, Het scheren gaat dan vanzelf. Geen grote plastic flessen en spuitbussen meer die je op elke luchthaven in de vuilnisbak moet gooien! Wel een extra zeepbakje waar je de harde zeepproducten veilig in kan vervoeren. Een plastic zakje is natuurlijk ook mogelijk maar dat heeft mijn voorkeur nu weer niet.
Nog een weekje te gaan en dan zit het er alweer op, de tijd vliegt wanneer je plezier hebt!
