Filippijnen: Weer thuis?

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), dinsdag 7 maart 2023

Een goede planning helpt altijd! We moeten vandaag onze kamer om 12:00 verlaten en zo hebben we ruim de tijd om na het ontbijt rustig in te pakken en de laatste zaken te controleren. Rond elf uur is het echt tijd om op pad te gaan voor de laatste verplaatsing na deze twee maanden op het vasteland van Zuidoost-Azië. Ik neem aan de balie uitgebreid afscheid en bedank de hele reutemeteut voor de goede service en ons fijne verblijf. Hier is het “baat het niet dan schaad het niet” helemaal op zijn plaats!
We hebben geen enkele Singaporese dollar meer in onze zakken dus het inchecken met de telefoon en de kredietkaart is een fantastische manier om op de Changi luchthaven te belanden. Ik heb mijn laatste dollars gebruikt om sandwiches te kopen bij de 7-11 voor onze lunch. We hebben namelijk geen idee of we iets redelijks en betaalbaar kunnen vinden voor ons vertrek. We hebben geen trek in de bekende kostbare burgers met friet! We hebben veel plezier in de MRT en zijn beiden blij dat we “naar huis” gaan. De Filipijnen voelen na al die maanden aan als ons thuis!
Zoals we gewent zijn loopt alles in Singapore op rolletjes en zijn we binnen een uurtje op een van de beste luchthavens ter wereld. Wie ooit op het “Changi International Airport” is geweest kan dat bevestigen. We zoeken een plekje in de vertrekhal om de laatste sandwiches en de meegebrachte verse koffie te nuttigen. Dat was onze lunch voor vandaag.

Verrassend als ze altijd kan zijn vraagt mijn vrouw of ik even op de spullen wil letten terwijl zij naar “The Jewel” gaat. Ik heb geen idee waar ze het over heeft maar ik heb zeker geen trek om met al onze bagage op stap te gaan om het een en ander te bezichtigen. “The Jewel” is een entertainment- en winkelcomplex met een natuurthema, omgeven door en verbonden met een van de passagiersterminals van Changi Airport, Singapore. Het middelpunt is 's werelds hoogste indoor waterval, de "Rain Vortex”, die wordt omgeven door een terrasvormige bosomgeving.
Zodra ik de foto’s van Lyka zie herken ik wat ik heb gemist. Ik kan alleen niet begrijpen waarom we dit niet afgelopen zondag hebben bezocht. We waren hier wel heel erg dicht in de buurt! Dit is in ieder geval iets voor ons volgende bezoek aan Singapore!
Het nieuwe papierloos reizen is hier in Singapore al heel erg ver gevorderd! Na het stempelloos binnenkomen in Singapore is er nu het immigratiedienst vrije vertrek uit de stadstaat Singapore. Even zelf je paspoort scannen, vingerafdrukken op de scanner maken en een blik in een camera. De computer doet de rest! Bedankt en tot ziens, er komt geen mens meer aan te pas! Mocht de rode lamp achter de paspoortscanner aan gaan dan komt een beambte van de immigratiedienst je helpen. In 2060 gaan ze dit in Nederland waarschijnlijk ook gebruiken!
Tijdens een waterval aan herinneringen in onze hoofden genieten we van een heerlijk bakkie koffie, voor Lyka een Cappuccino, en een Walnoot muffin bij Starbucks. Ik weet het, het kost aardig wat geld voor een bakkie maar de kwaliteit, en de locatie in Singapore, mag wat kosten. Ik kan het niet laten! We hebben nog negentig minuten voordat we naar het aquarium moeten dus haal ik mijn MacBook tevoorschijn en begin aan mijn verhalen en foto’s. Net als Lyka overigens, alleen zij heeft de voorkeur voor haar iPhone.
Voor de terugvlucht naar de Filipijnen heb ik deze keer gekozen voor de budgetmaatschappij van Singapore Airlines. Het grote voordeel van deze vlucht is dat ze rechtstreeks naar het “Clark International Airport” vliegt. We hoeven dus niet uren in een dure taxi van Manilla naar Angeles City te zitten. Het mag vreemd en hautain klinken maar de passagiers van die goedkope vluchten zijn echt anders dan de passagiers die je op lijnvluchten treft. Ik voel me niets beter dan de rest maar het gaat vooral om wie je naast je krijgt!
Deze reis maak ik voor het eerst gebruik van de mogelijkheid om als “zestig plusser” als eersten aan boord te kunnen gaan. Ik zie families van acht à tien personen met slechts een baby achter ons staan, dus waarom niet? Dan hebben we in ieder geval geen probleem om onze cabine-bagage boven onze hoofden te plaatsen.
Een vlucht van drieënhalf uur in een lijnvliegtuig is al saai maar bij een budget maatschappij is het doodsaai. Geen hapjes of drankjes die de tijd enigszins sneller laat gaan, alleen maar trolleys vol met onnodige spullen en eenvoudige etenswaren en blikjes frisdrank voor de verkoop om meer winst te maken. Lyka’s buurvrouw is al snel in diepe slaap en zelf luistert ze naar muziek in het videofilm vrije vliegtuig.
De zon gaat achter ons onder en de deken der duisternis trekt zich langzaam over de aardbol en het vliegtuig. In het donker probeer ik nog wat te slapen maar dat lukt me gewoonweg niet. Ik ben te opgewonden over het goede einde van onze mooie rondreis. Ook broeit er nog onrust of we wel zullen worden toegelaten in de Filipijnen. Er zijn in de Filipijnen nog veel Covid-19 regels van kracht en je bent overgeleverd aan de goede wil van de beambten op de luchthaven. Zo zijn we nog verplicht om tijdens deze vlucht naar Manilla een mondkapje te dragen!
Eindelijk is daar de Filipijnen en passeren we zonder problemen alle gebruikelijke controleposten op een internationale luchthaven. Eerst de gezondheidsdienst die onze elektronische “Philippines One Health Pass“ controleert. Daarna de immigratiedienst voor een stempel van een jaarvisum, dat is gelukkig ook geen enkel probleem! Bij de douane staat iedereen op zijn telefoon te kijken omdat er in een vliegtuig vanuit Singapore geen smokkelaars zitten.
Buiten staat er niemand op ons te wachten terwijl dat wel is afgesproken. Ik loop wat rond totdat ik een man zie met een bord boven zijn hoofd met daarop “Jielus Outlaw”. Ik moet er zelf om lachen. Na een taxiritje van nog geen half uur staan we naast het zwembad van ons hotel. We worden hartelijk door al het personeel begroet en het voelt als thuiskomen. Onze koffers, die we hadden achtergelaten, staan al in onze kamer en wij kunnen meteen kwartier maken voor de laatste weken in de Filipijnen. Het voelt alsof we weer thuis zijn gekomen.