Singapore: Weerzien met een goede vriendin

Singapore (Hotel Bencoolen) 3504), zaterdag 4 maart 2023

De hotelkamer mag dan klein zijn maar ze heeft een beetje daglicht, ’s nachts is het rustig en het is er pikkedonker. We slapen dus prima! Omdat het bed met een lange zijde, en een korte zijde, tegen de muur staat hebben we halverwege de nacht van ligplaats verwisseld. De pijn in mijn linker schouder was niet meer te houden en het lawaai van de ventilator in de airconditioning hield Lyka uit haar slaap. Dus die ging ook meteen uit.
De wekker van zeven uur bleef wat hij was en pas om acht uur ben ik opgestaan. Eerst koffie! Gelukkig is er voldoende water! Het water uit de kraan in Singapore kan gewoon worden gedronken en is dus meer dan geschikt om koffie van te zetten. De koffie smaakt me prima en met muziek uit mijn EarPods verwerk ik de foto’s van gisteren en begin met het schrijven van een verhaal over Malacca. Ik loop al aardig wat achter en mijn ervaring is dat ik dat onmogelijk nog ga inlopen. Ik zal waarschijnlijk nog steeds reisverhalen publiceren wanneer we alweer in Nederland zijn. Het is nu eenmaal zo!
Het eerste ontbijt in het “Hotel Bencoolen” is een complete verrassing. Het is volledig Oosters met geroosterd brood als aanvulling. Het gekookte ei in sambal smaakt uitstekend. Het geroosterde brood met de niet zoete margarine gaat ook nog wel. Maar de erg sterke koffie uit de machine van Nescafé is een regelrechte straf. Dat doen we morgen dus anders. Morgens neem ik een beker zelf gezette koffie vanuit de kamer mee naar beneden!
Na al dat slechte weer van de afgelopen dagen nodigt een droge periode tussen twee buien ons uit voor een korte wandeling naar de “Merlion”, de mascotte van Singapore. Eerst op de foto met de kleine roze Merlion.
Het is (nog) niet druk aan “Marina Bay” waardoor ik de bekende foto: “Water op mijn hoofd” van Lyka kan maken.
De druppels beginnen weer te vallen en we schuilen onder de “Esplanade Bridge”. Ik heb nog steeds spijt dat ik voor de S$ 10,- geen simkaart heb gekocht. We zijn nu zonder een verbinding met Annelyn en we hebben geen idee wat de details van onze plannen voor vandaag zijn. De enige manier om met haar te kunnen communiceren is wanneer we toegang tot een “Wireless fidelity” netwerk hebben.
We sluipen tussen de buien door terug naar het hotel. Gelukkig hebben veel oudere, en ook de nieuwere moderne, gebouwen enorme luifels die de passanten beschermen tegen de veelvuldig vallende tropische regens. Singapore is een fantastische stad waar we heel graag permanent zouden wonen.
Dan komt bij de onwetende tv-slimmerik meteen de vraag op: ‘Waarom ga je daar dan niet wonen?’
Het antwoord is eenvoudig. Hier moet iedereen zijn eigen broek ophouden! En dat kost een vermogen. Gasten worden goed behandeld maar immigranten moeten het helemaal op eigen kracht doen. Zij hoeven niet op enige hulp van de overheid te rekenen. Zij hebben, en krijgen, nooit het recht op het Singaporese staatsburgerschap! Ook niet wanneer ze met een geboren Singaporees trouwen!
En hoe zit dat dan met illegalen? Die hebben ze hier niet! Het is eenvoudig, geen reis- of verblijfsdocumenten dan wordt je geacht te vertrekken. Mocht je dat niet willen dan kun je tot je (vrijwillige) vertrek naar een raamloze cel in de Changi-gevangenis. Onmenselijk? Misschien, maar het werkt wel! De criminaliteitscijfers van Singapore zijn duidelijk.
Om kwart voor drie verschijnt Annelyn aan de deur van ons hotel en we zijn allemaal blij om elkaar na al die jaren weer in goede gezondheid te kunnen begroeten.
De meiden gaan met z’n tweeën op stap. Eten, kletsen en misschien een beetje winkelen. Naar de enorme winkelcentra op “Orchard Road” en naar “Lucky Plaza”. Om uiteindelijk rond half acht uit te komen op het plein aan het water voor het “Marina Bay Sands Casino”. Ik zou me daar niet op mijn plaats voelen dus wens ik ze veel plezier en ik ga op mijn eigen ontdekkingstocht.
Ik trek mijn eerste plan en ga op zoek naar een oude vriend. Gordon van de outdoor-winkel “Adventure 21” ken ik al meer dan 15 jaar. Ik denk aan mijn huidige rugzak die ik nog in de oude winkel van Gordon heb gekocht! Wat heeft die “Cerrotorre” rugzak in de afgelopen jaren wel niet allemaal gezien en meegemaakt?
Gelukkig is hij aanwezig in zijn winkel en ook nog helemaal gezond de “Covid-19” samenzwering doorgekomen. Hij verteld me over de problemen tijdens de zogenaamde pandemie. Zelfs de altijd alerte regering van Singapore was door de misinformatie de weg helemaal kwijt. De berichten dat 1% van de bevolking zou kunnen sterven aan de complicaties van Covid-19 was de grootste oorzaak.
In het enorme winkelcentrum staat de helft van de beschikbare winkelruimte nog leeg. Maar erger is dat de verwachting is dat het nog heel lang gaat duren voordat er weer nieuwe ondernemers opstaan en de risico’s durven te nemen. Een nieuwe pandemie zou de economie en veel ondernemers in de afgrond kunnen storten. Zo is Gordon, samen met zijn zoon, een webshop begonnen. Dezelfde winst zonder een dure winkel en personeel! We zijn oprecht blij om elkaar weer te zien en ook de oude meneer Lee vraagt nog regelmatig naar me. Wat was dat een mooie en leuke reis naar Nepal in 2009.
Na een stevige kletspartij met veel herinneringen en lachen is het voor mij tijd om weer verder te gaan. We nemen afscheid en ik beloof dat het nu niet meer zo lang zal duren voordat ik weer terugkom.
Ik bevindt me recht boven de paarse lijn en dat is de lijn die ik vroeger altijd naar mijn vertrouwde hotel nam. “Farrer Park MRT Station” was toen nog een klein station naast een groene weide en een park. Tegenwoordig komen alle uitgangen uit in enorme winkelcentra die op de open ruimte zijn verrezen.
Ik kijk om me heen en herken het “Tai Hoe Hotel”, nu veel te duur voor de kamers die ze hebben. Het Chinese koffiehuis tegenover is er ook nog maar het Indiase Fastfood “Khomala’s Restaurant” is verdwenen. Dat ik jammer want daar had ik mijn zeer late lunch willen nuttigen!
Ik begin mijn terugweg langs “Serangoon Road” te slenteren en wordt overvallen door duizenden herinneringen. Plaatsen en gebouwen die zijn verdwenen maar ook plaatsen en bouwwerken die er na al die jaren nog steeds zijn. Het algehele gevoel van "Little India” is jammer genoeg ook echt veranderd. Stalletje na stalletje met goedkope Chinese rotzooi voor de ontbrekende toeristen. Ik zie armoede en wanhoop in de ogen van de geïmporteerde verkopers uit Bangladesh. ‘Namasté’. Gastarbeider voor een jaar, dan ben je klaar! Terug naar huis.
Op de bekende hoek van “Norris Road” is nog steeds het “Khansama Tandoori Restaurant” gevestigd. Een restaurant waar ik in het verleden minimaal een keer per bezoek ging eten. Het water loopt me in de mond wanneer ik aan die sappige lamsbout denk die de eigenaar speciaal voor me bereidde. Twee verbaasde ogen staren me aan. Er is een fonkeling van herkenning in de ogen van de dikke Indiase man die voor het restaurant staat.
‘Johnnie!’, schreeuwt hij met een bulderende zware stem over de straat.
Ik neem mijn hoed af en knik bevestigend. Helaas is de eigenaar enkele minuten geleden vertrokken naar een van zijn andere twee restaurants. Jammer! Ik had hem heel graag na al die jaren weer begroet. Ik moet het eten hier helaas laten voor wat het is want de prijs ligt hier hoger dan normaal, en eerlijk gezegd tijdens deze reis ook boven ons budget. Dus neem ik afscheid met een belofte en slenter weer verder.
Om de hoek aan “Sungei Road” blijf ik enkele minuten stil staan voor de grote ramen van de voormalige “Tekka Mall”. Ook hier wordt ik overspoeld met herinneringen aan het lekkere eten en de vele koude bieren die ik hier met mijn Singaporese vrienden, en een bekende uit Zaltbommel, heb gedronken. Alles is verdwenen! Ik denk voor een moment aan de overheerlijke “Mee Goreng” van de oude moslimvrouw. Een bord vol voor S$ 3,-, in die tijd iets minder dan twee euro.
Nu is er een school voor bijles gevestigd. Dat is de andere kant van Singapore. Net als in het westen wil niemand meer hun kinderen met hun handen laten werken. Gastarbeiders uit India en Bangladesh worden voor een jaar geïmporteerd, net als is Qatar. Er dreigt een overschot van hoogopgeleiden in Singapore maar dat weerhoud de ouders er niet van om het uiterste uit hun kroost te persen. Is het de ladder naar de armoede in de sterk gereguleerde samenleving van Singapore? Komt er een einde aan de overleg economie? Er moet tenslotte wel wat worden geproduceerd door handen, iets tastbaars.
Er wordt nog steeds overal om me heen gebouwd. Singapore lijkt een oneindige bouwplaats omdat de nieuwbouw en renovaties elkaar in een hoog tempo opvolgen. Net als elf jaar geleden. Ik passeer “Sim-Lim Tower”. Het verkeer rolt rustig verder en iedereen op straat wacht netjes tot het voetgangerslicht op groen staat. In “Bugis Junction” zie ik de McDonald’s waar ik vaak ging ontbijten en mijn dagelijkse krantje lezen. Wat lijkt dat oneindig lang geleden.
Ik passeer de “St Joseph's Church” aan “Victoria Street” en kan het niet laten om, voor de zoveelste keer, een foto te maken van deze schitterende kerk. Dat is een van de redenen waarom ik Singapore ook zo’n heerlijke stad vind. Oud en nieuw liggen gebroederlijk naast elkaar aan de veilige, schone en voor voetgangers vriendelijke wegen! Elke steen, elk gebouw is weloverwogen en helemaal gepland.
Ondertussen is het al aardig laat geworden maar ik kan nog steeds geen contact opnemen met de meiden omdat ik geen internet tot mijn beschikking heb. Hoe het avondeten er uit gaat zien blijft onbekend dus wijk ik uit naar het bekende en vertrouwde koffiehuis naast “Funan IT”. Ik heb tenslotte ook nog geen lunch gegeten.
Het is al kwart over vijf wanneer ik achter mijn bordje Chinese heerlijkheden zit. Voor slechts S$ 4,10 (€ 2,85) heb ik niets te klagen! Kip in sojasaus, groenten en roerei met groenten op een flinke bal rijst. Voor een moment speel ik met de gedachte om er een fles bier bij te bestellen. Het is het ideale tijdstip om een koud biertje te drinken in deze tropische stad. Toch laat ik het voor wat het is. Ik heb straks nog een afspraak.
Vanaf het terras, achter mijn bord eten, zie ik de voorbij rijdende auto’s met de langzaam heen en weer zwaaiende ruitenwissers. Het is en blijft jammer maar het weer heb je nu eenmaal nooit in je macht, net als het klimaat. Wat verwacht je in een land met een tropisch regenwoud? Het zelfde weer als in een woestijn in het Midden-Oosten?
Op het “Clarke Quay MRT Station” verdwijn ik weer onder de grond om daarna is een doolhof van gekleurde lijnen te verdwalen. Ik weet het echt niet meer en uiteindelijk helpt een medewerker van de SMRT me weer op weg. Overstappen naar de gele lijn en dan moet het allemaal goed komen. Eenmaal boven de grond in het “Bayfront MRT Station” is het nog een flink eind lopen naar de plaats waar ik met de meiden heb afgesproken.
Zoals gewoonlijk ben ik ruim op tijd en ik krijg ook nog eens gratis Wi-fi van het “Marina Bay Sands” zodat ik eindelijk contact kan opnemen met mijn geliefde wederhelft. We hebben elkaar gelukkig snel gevonden. Ze hebben een gezellige middag samen gehad en zijn zichtbaar blij. Dat is het hoogste waar ik om kan vragen! Ik heb in mijn eentje ook een heerlijke middag gehad en ben oprecht blij om weer een keer in Singapore te zijn. Het bezoek aan Singapore is zeker voor herhaling vatbaar.
Het miezert nog steeds en we moeten buiten wachten om een mooie plaats te bemachtigen om de water- en lichtshow goed te kunnen zien.
De water- en lichtshow is een beetje oubollig en niet (meer) wat je van een moderne stad als Singapore zou verwachten. Het kan wel een stevige renovatie gebruiken. Wat wel verbazingwekkend is zijn de enorme aantallen Chinese toeristen die hier met de toeristenbussen naartoe zijn geleid. Achter ons hoor ik alleen maar Chinees praten afgewisseld met een bekende Chinese rochel. Ik hoor geen spuwen dus het zal wel worden doorgeslikt. Spuwen is in Singapore niet gewenst en zelfs strafbaar! Zeker na Covid-19!
Nog een portret van de dames met de lichtjes van het “Financial District”, en de iconische Apple winkel in de vorm van een bal, op de achtergrond voor in de familie albums en we zijn klaar om wat te gaan eten. Het is al ruim na acht uur en dan worden de mogelijkheden om in een koffiehuis wat te gaan eten beperkt.
Uiteindelijk komen we na een korte rit met een dubbeldekker stadsbus uit in het voor ons alle drie bekende koffiehuis tegenover de oude brandweerkazerne aan “Hill Street”. Gebakken rijst met soep en een onbekend drankje voor de dames en voor mij de bekende grote fles “Tiger Beer”. Mijn lunch is nog niet helemaal verteert dus neem ik ook nog maar een tweede fles bier.
Het doet me heel goed om de meiden zo gelukkig en blij te zien. Het was een uitstekende keuze om enkele dagen naar Singapore te gaan. Het is niet goedkoop, vergeleken bij de andere landen die we hebben bezocht, maar het bezoek is meer dan zeker de moeite waard gebleken! Uiteindelijk telt ook alleen maar de eindafrekening. Dus na het relatief goedkope Thailand mag een paar dagen in Singapore geen probleem zijn.
Afscheid nemen van een goede vriend valt altijd zwaar maar is tegelijkertijd ook onvermijdelijk. Nadat we elkaar plechtig hebben belooft dat het zeker weer geen elf jaar duurt voordat we elkaar weer zien gaan we richting ons hotel. Het was een lange dag en het is al veel later dan het gewoonlijke tijdstip dat ik mijn bed opzoek. Tijdens deze reis ben ik steeds om zeven uur opgestaan en ben rond tien uur gaan slapen. Het is me prima bevallen. Ik denk dat ik dat tijdschema in Nederland ook maar ga aanhouden.
We kunnen het oude politiebureau onmogelijk passeren zonder dat er een foto is gemaakt!
Hetzelfde geld voor “Coleman Bridge” met zicht op de “Singapore River” en op de achtergrond het “Marina Bay Sands Casino”. Singapore is nu eenmaal fotogeniek! We kijken samen terug op een heerlijke zaterdag, ondanks de regenbuien. Morgen lijkt het weer wat beter te worden en hebben we een interessant bezoek op de agenda staan.