Singapore (Hotel Bencoolen) 3504), vrijdag 3 maart 2023
Vandaag zijn we eindelijk verlost van het zeer saaie en oninteressante Johor Bahru en klein beetje van Zuid-Maleisië. Het zijn andere tijden en dat gaan we op deze regenachtige vrijdag zelf aan den lijve ondervinden. Slimme telefoons en het internet zijn tegenwoordig de nieuwe normen voor het onbezorgd reizen en op een moment als dit heb ik medelijden met iedereen die nog digibeet is!
Vandaag gaan we de grens over met een stapel documenten die alleen nog elektronisch zijn opgeslagen op onze telefoons en vanzelfsprekend op mijn MacBook. E-mails met streepjes codes en 3D codes. Ik voel me er in ieder geval ongemakkelijk bij. Natuurlijk heb ik geen printer in mijn rugzak en steeds aan de receptie van het hotel vragen of ze wat voor je willen afdrukken is ook geen beste optie. We gaan het zien vandaag of het allemaal werkt zoals het zou moeten werken!
De planning is in de meeste hotels vandaag de dag erg eenvoudig. De kamer verlaten voor 12:00 en de nieuwe kamer is beschikbaar vanaf 14:00. Daar liggen twee hele uren tussen en laat dat nu precies de totale geplande reistijd zijn voor onze verplaatsing vandaag. De vroege treinkaartjes waren sowieso allemaal al uitverkocht en daarom heb ik gekozen voor de trein “Shuttle Tebrau” met het nummer 79 van 12:45.
Rond 11:00 nemen we uitgebreid afscheid van het personeel achter de receptie en gaan we op pad voor een hemelsbrede verplaatsing van iets meer dan 21 Kilometer. Het weer is nog steeds druilerig en de bepakking lijkt zwaarder dan drie dagen geleden. We zijn al uitgebreid op verkenning geweest in het treinstation en we weten waar we moeten zijn en waar we de belangrijkste zaken kunnen vinden voor ons vertrek met de trein.
We passeren de brug die in een niet al te verre toekomst het startpunt zou moeten zijn voor de treinreis van Singapore naar Amsterdam en de rest van Europa. Grote plannen maken en grote dromen hebben is hier heel normaal! Helaas waait er in de geopolitieke wereld een heel andere en veel koudere wind.
We lopen meteen naar de vertrekhal en nemen plaats tegenover de poortjes voor de controle van de treinkaartjes. We zoeken een plekje op een granieten rand met een goed overzicht op de vertrekhal. Lyka blijft alleen achter bij onze rugzakken en ik ga op pad. Als eerste koop ik vier broodjes voor ons late ontbijt en daarna wissel ik alle overgebleven Maleisische Ringgit om in Singaporese Dollars. Ik denk dat we aan de andere kant van de grens niet meteen kunnen wisselen. Daarom is een slechte koers beter dan helemaal geen koers.Om kwart over twaalf mogen we naar de gereedstaande trein. Lyka gaat altijd voorop, ik wil haar niet alleen achterlaten in een ander vreemd land mochten er problemen ontstaan. Het treinkaartje zelf wordt niet gescand maar je moet je paspoort op een scanner plaatsen. Je paspoort is gekoppeld aan het vervoersbewijs. Big brother is overall!
Bij Lyka gaat het goed en bij mij laat de scanner een opzichtige rode lamp op een meters hoge paal knipperen en een rood beeldscherm geven met de tekst “Ticket is not Valid!”. Ik slaak een diepe zucht en de behulpzame ambtenaar van de Maleisische spoorwegen schiet me te hulp. Hij vraagt naar mijn betalingsbewijs en de email met de kaartjes. Ik wijs naar Lyka en vertel hem dat zij mijn reisgenoot is. Hij knikt meteen instemmend, houd een pasje bij een scanner en het poortje opent zich. Waarschijnlijk is het gebruik van een groep kaartjes op een betaling nog niet helemaal perfect doorgevoerd. De eerste hindernis is in ieder geval succesvol door ons genomen.
Nadat we een stempel van de Maleisische immigratie hebben ontvangen gaan we op weg naar de trein. Redelijke wagons voor een treinreis van ongeveer vijf minuten. De trein rijdt elke vijfenzeventig minuten op en neer. En dat terwijl er honderden reizigers per uur met de bus de grens overgaan. Een mooi staaltje dwarszitten tussen Maleisië en Singapore! Een ander voorbeeld, een die weinig mensen zal opvallen, is het verschil in prijs van de treinkaartjes! Van “Johor Bahru Sentral” naar de “Woodlands CIQ” kost voor ons samen RM 10 (€ 2,15) maar van “Woodlands CIQ” naar “Johor Bahru Sentral” kost voor twee personen RM 16,85 (€ 3,65). En dat is een stevig verschil!
Vijf minuten zitten in een hevig schuddende trein is natuurlijk niet noemenswaardig en avontuurlijk maar het is duidelijk dat er maar weinig onderhoud aan het spoor is gedaan sinds ik hier de laatste keer in een trein passeerde. Tijdens die vijf minuten sluipt er toch enige twijfel onder mijn huid. Elektronisch/internet en immigratie/douane????De aankomst in “Woodlands CIQ” gaat toch heel gemakkelijk. Een scan van mijn paspoort, een scan van de vingerafdrukken van mijn wijsvingers en we zijn binnen. Een eindje verder in de gang realiseer ik me dat ik de stempel niet op mijn paspoort heb horen ploffen. Lyka bevestigd dat voor me. We zijn in Singapore zonder een stempel in ons paspoort. Het nieuwe volledig elektronische visum is een feit! Zou de afdeling ICT van de Nederlandse Overheid dit ook voor elkaar kunnen krijgen? Wat denken jullie dat ze in Singapore doen met mensen die illegaal binnen hun grenzen verblijft? Wat een heerlijk land is dit toch! Wanneer je niets verkeerd doet heb je ook niets te vrezen.
Alles aan het openbaar vervoer lijkt in de afgelopen jaren veranderd! Ik kijk mijn ogen uit want de volgende stap voor ons is een busrit van “Woodlands CIQ” naar het station van “Woodlands MRT”. Er is ons verteld dat we op bus 912 moeten stappen maar de eerste bus die we zien voorbij komen is bus 912B. Is dat dezelfde? Of is dat een andere? Ik ben zonder internet dus opzoeken is niet mogelijk. Terwijl de regen neerdaalt zoek ik op de borden achter ons naar buslijn 912 en 912B. Een elektronisch bord kondigt aan dat bus 912 onderweg is.
Ik kijk mijn ogen uit wanneer er een 100% elektrische dubbeldekker voor mijn neus stopt. Zelfs in Singapore hebben ze elektrische bussen? Het doel dat de regering hier voor ogen heeft is niet het redden van de aarde door middel van het veranderen van het klimaat. Het doel is in Singapore dat de stadstaat een betere plaats is om te leven. Stillere en minder lucht vervuilende bussen passen in dat grote geheel.
En de bussen? Die zijn van “Alexander Dennis” en worden gebouwd in Schotland! Dat is wel wat anders dan de spotgoedkope Chinese bussen vol met spionage apparatuur die de helft van de tijd stil staan in de Achterhoek! In Nederland wordt alleen het goedkoopste contract geaccepteerd. Het spreekwoord “Goedkoop is Duurkoop” is niet bekend bij de ultra slimme bestuurders in Den Haag en in het land. Die zijn druk met hun carrière en het door u betaalde pensioen aan het einde van de rit! De inwoners van Nederland zijn reddeloos verloren en overgeleverd aan de megalomane dictators uit Brussel/Straatsburg met hun wereldvreemde wetten en regels!
Het instappen gaat snel en efficiënt al is het alleen dat de chauffeur geen geld terug kan geven. Er geld een “gepast geld” beleid en dat betekend dat alles dat je teveel betaald naar de busmaatschappij gaat. De staatsvervoersmaatschappij! Hier geen criminele investeerders die de inwoners uitknijpen en leegzuigen voor eigen gewin. Het is S$ 3,80 voor ons samen dus laat ik twee briefjes van twee Singapore Dollar in het plexiglas bakje vallen. We bewegen weer!
Het is een stevige wandeling van de plaats waar de bus stopt naar de poortjes van de ondergrondse, de MRT. Er zijn enkele nieuwe lijnen, met nieuwe namen en afkortingen, bijgekomen en de altijd overzichtelijke kleuren van de lijnen lijken veranderd of verdwenen.
Tijdens de lange wandeling vertel ik Lyka dat ik ergens heb gelezen dat we geen pasjes meer hoeven te kopen om op rekening te kunnen reizen omdat het nu ook kan met de mobiele telefoon en je VISA-kaart. Dit is het moment voor de eerste test! Ik ga als eerste met mijn telefoon voor het poortje staan. Ik hou mijn telefoon bij de scanner en het kleine beeldscherm wordt groen. Het poortje opent en ik ben binnen! Ik geef Lyka mijn VISA-kaart want er kan maar een persoon per telefoon/kredietkaart reizen. Lyka houd mijn VISA-kaart op de scanner en ook bij haar opent het poortje en kunnen naar de treinen.
We zitten in de bruine lijn en moeten overstappen in “Outram Park” op de paarse lijn. Meer weet ik niet. Onder de grond heb je geen idee waar je bent. Gelukkig veranderen de groene lichtjes boven de deur in rode lichtjes zodra je het station bent gepasseerd. Eenmaal weer boven de grond is het allemaal herkenbaar. Ik weet meteen waar ik ben en ook zonder mobiel internet kan ik me goed oriënteren.
Het “Hotel Bencoolen” is snel gevonden en ook de regen is gelukkig weer wat minder geworden. Misschien hebben we geluk! Dat Singapore duur is is en blijft een “broodjeaapverhaal”. Ik ga niet zeggen dat het goedkoop is maar het meest kostbare in Singapore is overnachten. Het is elf jaar geleden dat we hier waren en de hotels zijn in die tijd zo ongeveer in prijs verdubbeld. Dat valt dus nog wel mee?Gelukkig kun je tegenwoordig snel op het internet een aanbieding vinden die bij je budget past. Nu ik met Lyka reis kies ik vaar voor de wat betere en wat betrouwbare hotels op een wat betere locatie. Over ons hotel kan ik kort zijn: De prijs/kwaliteit verhouding is goed. Het is een kleine kamer met een twijfelaar als bed maar er is ook wat daglicht. Wij zijn er voor de € 90,- per nacht inclusief ontbijt, in ieder geval blij mee. Het zijn maar vier nachten.
Onze magen knagen en we gaan meteen naar een enorm winkelcentrum voor levensstijl en elektronica, het “Funan IT Centre”. Een triple cheeseburger met een grote friet en Coke-Zero doen het voor ons om de grootste honger te stillen.Sommige dingen veranderen nooit en ik neem de gok om om de hoek in het “Peninsula Plaza” eens te gaan kijken of de goede geldwisselaar daar nog steeds zit. En ja hoor, in hetzelfde hokje dat ik me al meer dan twintig jaar kan herinneren zitten twee Indiërs gestoken in perfecte kostuums met hagelwitte goed gestreken overhemden. En de wisselkoers? Ik krijg twee Singapore Dollars extra voor mijn twee honderd Euro! Ik vraag me, tijdens het natellen van het geld, in gedachten af of we die twee honderd euro wel op krijgen tijdens ons verblijf in Singapore?
Pluvius heeft opnieuw de hemelpoorten helemaal open gezet en Lyka en ik moeten wel een beetje lachen om de toeristen bovenop de open toeristenbus die hun langs de bezienswaardigheden van Singapore rijdt. Zulke toeristen zijn wij dus niet! Gemak dient de mens maar wij houden meer van de minder platgelopen paden. Wij zoeken altijd onze eigen weg, dan zie je nog eens wat.
Om zeven uur is het tijd om te gaan eten en een biertje te drinken. Gelukkig is het nu bijna droog! Ook dit plaatje is en blijft iconisch. De Singapore rivier met het “Marina Bay Sands” casino en hotel op de achtergrond. De bouw heeft meer dan een miljard Amerikaanse dollars gekost!
In het voor ons zo vertrouwde Chinese koffiehuis, tegenover de oude brandweerkazerne, aan “Hill Street” eten we een eenvoudige gebakken rijst met een bordje Japanse Gyoza. Voor nog geen € 14,- zitten we allebei vol en genieten van die grote fles bier. De verplaatsing is geslaagd en morgen hebben we een reünie op onze agenda staan. We kletsen ook nog even over de afgelopen maanden en dat we niet erg veel tijd meer hebben voordat we weer naar Nederland afreizen. Wat heeft 2023 voor ons in petto? Zoet of zuur?
Het is ondertussen weer droog geworden en ook het iconische oude politiebureau moet met ons op de foto. Het voelt goed om weer in Singapore te zijn.
