Manilla (Bay View Park Hotel) 820), dinsdag 21 maart 2023
Aan elke reis komt een einde zo ook aan dit verblijf in het verre oosten. Er is wel een uitzondering voor dit einde. We hebben geen zin om tot de laatste dag in Balibago te wachten voordat we naar Manilla vertrekken voor onze terugvlucht naar Amsterdam. Er is natuurlijk een alternatief en wij hebben gekozen om de laatste twee dagen in Manilla door te brengen. We kennen er tenslotte de weg en voor die paar tientjes extra hoeven we het aan het einde van deze mooie plezierige reis ook niet te laten. We zijn gelukkig binnen ons budget gebleven en we hebben een goed beeld over hoeveel de kosten in het verre oosten na Covid-19 zijn gestegen.
De taxi, die ik vorige week bij het reisbureau naast de receptie boekte, is aan de vroege kant en het afscheid van het personeel en de manager is warm. We hebben in het “Walk Around Hotel” in totaal ruim tien weken in kamer “Poolside 1” doorgebracht. Met enige pijn in mijn hart verlaat ik deze heerlijke locatie. Het eerste stuk van de rit naar Manilla door verschillende wijken van Angeles City brengt gemengde gevoelens in me op. Ook bij Lyka. Elke keer weer zijn we helemaal klaar met de Filipijnen. Het eten, de bedelaars en de slechte infrastructuur gaan je allemaal enorm tegenstaan. Toch doet het elke keer weer een beetje pijn om te vertrekken en veel van wat we liefhebben achter te laten.
Er komt een vraag in ons op: ‘Wat brengt ons dan nog hier?’
Het eenvoudige en gratis jaarvisum is natuurlijk een winnaar. Maar Lyka wil ook haar familie, en natuurlijk haar moeder, weer graag zien. Op de snelweg zie ik weer een heel ander Filipijnen aan ons voorbij trekken. Het landschap ademt armoede en vernieling uit. Hoe lang zal het duren voordat er weer een tyfoon over dit land trekt en een spoor van dood en vernieling achterlaat? Er is gewoonweg te weinig tijd en geld om tussen de twintig tyfoons per jaar het land weer op te bouwen.
We hebben samen al gesprekken gevoerd over de volgende reis naar het verre oosten en de plannen die we hebben. Het verkrijgen van de juiste visa voor de verschillende landen loopt als een rode draad door die plannen. Gelukkig hebben we de hele zomer om de ruime lijnen te trekken en de tickets te kopen. Pas als de tickets betaald, en bevestigd, zijn bestaat er zekerheid over de data en onze plannen. Over een ding zijn we het gelukkig helemaal eens! Het bezoeken van meerdere landen tijdens onze komende winterreis heeft onze voorkeur. Met het kerstmis en nieuwjaar in de Filipijnen.
De taxichauffeur kiest een route naar de Roxas Boulevard die geheel onbekend voor mij is. Langs de uitgebreide havens van Manilla. Zodra we de tolweg verlaten zijn we op bekend terrein. Nou ja bekend, het zijn de bekende beelden van de armoede en krottenwijken van een grote stad in het nog onontwikkelde Zuidoost-Azië.
Hier wordt alles hergebruikt, hier is al het afval geld, en eten, waard. Van kartonnen dozen via plastic flessen tot aluminium jaloezieën. Het is de natte droom van een Europese milieuminister of staatssecretaris! Hier in het verre oosten is het de harde werkelijkheid van de strijd van een mens om aan het einde van een dag schuimen door de stad een kilo rijst en wat groente en vis voor zijn gezin te kunnen kopen. Idealisme verdedigen is mooi wanneer de dis elke avond tot rand gevuld is en de tafel vol staat.
We komen plotseling weer op bekend terrein en niet veel later sta ik in een fikse rij aan de receptie van het “Bay View Park Hotel”. Het blijkt dus een populair hotel te zijn met gasten uit alle uithoeken van de wereld. Nadat ik heb ingeboekt moeten we een uur wachten totdat onze kamer in gereedheid is gebracht. Lyka brengt de tijd door met haar telefoon maar voor mij duurt het allemaal een beetje te lang. Ik maak een letterlijk ommetje rond het blok om met mijn eigen ogen te zien wat er zo allemaal is veranderd. De eerste schok is dat het oude monument “The Swagman” is helemaal verdwenen en opgegaan in een Filipijns-Chinese hotelketen. Covid-19 heeft ook hier in Manilla diepe wonden achtergelaten. Het “Southern Cross” is gesloopt en het gat in de bebouwing oogt als een mond met een glimlach met een missende voortand. Gelukkig zit de “Slouch Hat” nog steeds goed in de verf en staat er buiten een bord met de tijden van het happy hour en het dagmenu.Zodra ik binnenstap in he lobby van het hotel wenkt het meisje achter de receptie naar me dat de kamer gereed is. Met een glimlach van oor tot oor verteld ze me dat we een kleine upgrade hebben gekregen. Een kamer met het uitzicht waar ik vriendelijk om had gevraagd. Waarschijnlijk heeft ze ondertussen al mijn blog bezocht en een beetje gratis reclame voor het hotel kan natuurlijk geen kwaad!
Het is een fantastische kamer met uitzicht op Manilla Bay. Het is ook een zeer veilig hotel, daarom is het zo populair denk ik. We kijken recht op de Amerikaanse ambassade en dat is een van de best beveiligde gebouwen in de Filipijnen. Het internet is goed genoeg en wij voelen ons meteen thuis in het gebouw dat zelfs de slag om Manilla tijdens de tweede wereldoorlog heeft overleefd.
Na een middag van ontspannen en ook enkele spanningen is het eindelijk tijd om wat te gaan drinken en natuurlijk wat te eten. We kunnen natuurlijk niet langs deze fotogenieke plaats op de begane grond net buiten de lift in ons hotel lopen zonder een plaatje van Lyka te schieten!
Het is de “Slouch Hat” precies zoals ik me herinner toen ik hier in 2009 voor de eerste keer was. Daarna ben ik hier nog vaak geweest en we hebben er ook vaak geslapen. Ik heb oude bekenden hier naartoe gebracht die me nu niet meer willen zien en alleen maar slecht over ons spreekt. Zo is het leven nu eenmaal, “Stank voor Dank”, is niet voor niets een stokoud gezegde!Het koude bier smaakt me goed en er is een gemixt gezelschap aanwezig. Helaas klampt een Amerikaan aan die me alles wil leren over de goede kanten en de valkuilen in de Filipijnen. En laat ik daar nu net geen zin in hebben. Dus ik speel het spelletje mee in de rol van het onnozele slachtoffer. Hij wordt nog enthousiaster en ik drink rustig mijn ijskoude biertje voor nog geen € 1,40 per flesje. Alles wat hij zegt gaat het ene oor in en het andere oor weer uit. Totdat ik er genoeg van heb!
Het is tijd om wat te eten en op de kaart staat voor mij niet zoveel maar Lyka kiest voor het Filipijnse gerecht “Bangus”. Het is een visgerecht met een plaatselijke vis die ook wel bekend is als de “Milkfish”. Ik ga voor een alternatieve versie van de “Bangers & Mash”. De aardappelpuree wordt vervangen door friet en om het compleet te maken vraag ik er wat warme groente bij. Na overleg met de kok is het geen enkel probleem want we zitten goed te verteren en dat opent nu eenmaal een gesloten deur. Het smaakt heel erg goed en na nog een biertje zoeken we onze kamer op. Ons laatste hotel welteverstaan, dit is het “begin van het einde”.
