Manilla (Bay View Park Hotel) 820), woensdag 22 maart 2023
Vandaag is het onze laatste officiële dag in de Filipijnen. We hebben absoluut niets spannends voor vandaag op de agenda en staan. We hebben hier in Ermita en Malate al alles gezien. Het is voor mij een dag van bezinning. Een dag om na te denken over het verleden en over de toekomst. Onze financiële toekomst. Wat gaan we doen in de komende jaren die Boeddha mij nog gunt voor deze keer op onze aardkloot?
Het verkeer op de Roxas Boulevard was de hele nacht rumoerig en toch heb ik nog redelijk geslapen. Een ding is in ieder geval zeker, onze tweede, en laatste nacht in het Bay View Park Hotel, zal ik mijn oordoppen dragen.
Het ontbijt is precies wat ik ervan heb verwacht. Een mix van Filipijnse en Amerikaanse gerechten. De koffie is in ieder geval redelijk sterk en dat maakt, na mijn twee bekers Maleisische koffie op de kamer, het ontbijt voor mij dragelijk. Lyka kiest voor de Filipijnse gebakken rijst terwijl ik het bij de gebakken aardappelen met worstjes en roerei hou. Niet veel later ontdek ik dat er op een verstopte plaats ook geroosterd brood is te krijgen met een paar plakjes vreemde kaas. Nadat ik het bovenstaande bordje heb geleegd vinden ook nog twee geroosterde boterhammen met drie worstjes en twee plakken kaas hun weg naar mijn spijsverteringskanaal. Het ontbijt valt in ieder geval niet tegen en we weten nu dat we morgen niet met lege magen op pad hoeven te gaan.
Terwijl Lyka zich dompelt in de luxe van een sterrenhotel breng ik mijn tijd door achter mijn MacBook Air. De groep dode pixels in het midden van het scherm begint me steeds meer te irriteren. Ik kan alleen maar hopen dat Apple in Nederland snel de MacBook of eventueel het beeldscherm zal vervangen. Wat voor veel van jullie je smartphone is is voor mij mijn MacBook Air. Mijn verbinding met de rest van de wereld.Ik hou me ook bezig met de mysteries van het leven.
Zoals de onvermijdelijke vraag: ‘Waarom gaan neusharen sneller en langer groeien wanneer je oude wordt?’
IK hoor Lyka zingen en giechelen in bad. Ze heeft het ongetwijfeld goed naar haar zin maar denkt ze ook na over wat ons weer in Nederland te wachten staat?
Ik denk voor een moment aan Star Trek, Captain Kirk en Doctor Spock, en weet dat Frans Timmermans absoluut gelijk heeft gehad. In de 23ste eeuw heeft niemand het meer over het CO2 en het stikstof probleem. Nederland heeft het milieu, het klimaat en alle mensen en dieren op aarde zijn gered! Ik begrijp alleen niet dat ze ergens in de toekomst de veiligheidsgordels hebben afgeschaft.
Het is tijd voor de lunch en we gaan op weg naar een Robinson Department Store genaamd “Robinsons Place Manila” in Malate. Onderweg zien we de wanhoop en het dagelijkse gevecht om te overleven van de lagere klassen van de Filipijnse samenleving. Het is er voor mijn gevoel gelukkig wel veiliger dan toen we hier de laatste keer waren.Eenmaal binnen in het enorme winkelcentrum wordt je met je neus op het schrille contrast tussen arm en rijk in de hoofdstad gedrukt. Wat wij hier voor twee Japanse maaltijden betalen moet een gezin aan de onderkant van de samenleving in de hoofdstad een week van eten.
Voor een moment denk ik aan de openstaande poorten in Nederland waar elk jaar een handjevol Christenen zonder een paspoort of andere papieren passeren. Deze mensen langs de straat hier in Manilla zitten al hun hele leven in een gewapende strijd, de strijd om te overleven tegen de corruptie en het natuurgeweld in de Filipijnen. Maar ja, dat is niet voldoende voor de randstedelijke linkse elites die van Nederland een multiculturele Utopia willen maken!
Op weg naar de uitgang van het winkelcentrum kopen we in een supermarkt nog wat kruidenmixen voor enkele oosterse en lokale gerechten. Dat zijn mijn souvenirs na een lange reis. Dan kunnen we thuis aan tafel herinneringen ophalen boven een dampend bord goedkoop Aziatisch eten.
Nadat we de koffers hebben gepakt, we reizen niet alleen met rugzakken, gaan we voor een biertje en een hapje weer naar de “Slouch Hat”. Het is er gezellig, het is happy hour en het eten is er uitstekend.
De praatgrage Amerikaan is er ook weer en deze keer gaat hij me alles vertellen over het fantastische land Thailand. Ook nu komen weer de goede kanten en de valkuilen voorbij. Er worden er tientallen open deuren ingetrapt en er is een hoog TV informatie gehalte. Ik hoor het allemaal gelaten aan en knik af en toe begrijpend met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht.
De “Mongolian Chicken” komt voor mij speciaal met friet en warme groente terwijl Lyka zichtbaar geniet van een goed gevulde Filipijnse soep met rijst. Ik koop nog een bierkoeler met de naam van de bar er op en neem uitgebreid afscheid. Ik weet het haast zeker dat we hier volgend jaar weer aan de bar zitten te drinken en de tafel zitten te eten.Onze laatste dag van deze lange reis zit er voor ons op en ik leeg de laatste blikken bier die nog in de koelkast staan met het uitzicht op Manilla Bay. Een laatste blik in het donker op Manila Bay en op de gereedstaande koffers. Een laatste gang naar het toilet, de oordoppen in en dan naar bed. Morgen is het allemaal weer geschiedenis!
