Het bed op onze nieuwe kamer is in ieder geval beter dan die betonplaat van gisteren nacht! Toch ben ik alweer vroeg uit de veren terwijl Lyka waarschijnlijk droomt van oneindige winkelstraten vol met kleding en een portemonnee die zichzelf weer vult wanneer je haar sluit en weer opent. Op zoek naar koffie struin ik om een uur of zeven uur met mijn laptop onder de arm de drie verdiepingen trappen af.
Het is op dit vroege uur al aardig druk in het restaurant van Merry V guesthouse! Hier achter de tempel, in de buurt van Khao San Road, is het bijna altijd druk. Mensen komen en gaan 24/7. Op weg naar het noorden of de eilanden of vice versa. Mijn vaste tafeltje aan de straat lijkt bezet door twee rokers dus ik rem mijn pas wat af en net voordat ik aan de tafel kom staan de twee op, gooien hun veel te zware rugzakken op hun rug, en verdwijnen in de langzaam dichter wordende mensenstroom.
Een knikje naar een serveerster, die ik al jaren ken, is voldoende om een dampende kop oploskoffie te bestellen. Da’s lekker! Terwijl mijn MacBook zich opstart denk ik aan de dagen bij John en Yu in de jungle, de dag winkelen van gisteren en de dag die voor ons ligt. Er zijn drie verhalen waar ik nu aan werk.
Bangkok is en blijft een paradijs voor jonge meiden en vrouwen wanneer het op winkelen aankomt! Hier koop je voor twee honderd euro een koffer vol hippe kleding die in Nederland niet te koop is. Oké, misschien is het niet de laatste mode volgens de Nederlandse trends maar er zit zeker voor ieder wat bij. Jaren geleden waren er alleen maar kleine maten te krijgen maar ze hadden hier al snel door dat grote maten ook goed te verkopen zijn met als gevolg dat er nu speciale winkels, zelfs verdiepingen, zijn voor Europese maten.
Ik weet dat Lyka van haar slaap houdt en dat we aan het einde van de middag een afspraak hebben. Alles daar tussenin is winkelen. Dus bestel ik nog maar een koffie en schrijf mijn verhalen. Herinneringen en anekdotes vliegen door mijn toetsenbord naar het beeldscherm van van mijn, al weer haast drie jaar oude, MacBook Pro. Heerlijk rustig, een lichte bries neemt wat van de drukkende vochtigheid van de tropen weg. Af en toe kijk ik op om een glimp op te vangen van het langslopende publiek.
Kris en ik noemde het vroeger “een circus van mensen”. En dat is het vijftien jaar later nog. Af en toe volgen mijn ogen een individu, terwijl ik zachtjes met mijn hoofd schud, en vraag me af wat een mens beweegt om zich zo toe te takelen. Bloemenkinderen, zo weggeplukt uit de jaren zestig, en dronken mannen van middelbare leeftijd die de midlife-crisis genieten van hun nieuw verworven vrijheid en hun echtscheiding van zich af proberen te drinken. Er is hier altijd wat te zien!
Een derde kop koffie en het gaat goed met de drie verhalen. De vierde pagina vult mijn beeldscherm en ik neem me voor om Lyka na deze pagina, en kop koffie, maar te gaan wekken. Een wat oudere man vergezeld door zijn ouders neemt plaats aan de tafel naast me en hun gesprek, in het Nederlands, leidt me zoveel af dat ik het voor deze ochtend maar voor gezien houdt. Zonder enige opzet luister ik naar hun gesprek en krijg de indruk dat ik naar een tiener en zijn ouders luister. Daar heb ik snel genoeg van en pak mijn spullen op en ga weer naar boven.
Lyka is al wakker en nadat we allebei een heerlijke warme douche hebben genomen kunnen we naar beneden voor het ontbijt. Dat broodje van gisteren was genoeg en heerlijk dus kies ik dat opnieuw. Lyka gaat opnieuw voor de gebakken eieren maar deze keer met knakworst, in plaats van de bacon, die ze met opgetrokken neus proeft. Ze schuift het onnatuurlijke roze worstje met de punten van haar vork in mijn richting. Enkele happen later is dat redelijk smakelijke worstje in mijn keelgat verdwenen. Calorieën zijn calorieën en eten wordt niet verkwist of weggegooid.
Voordat ik naar boven vertrok vertelde de oudere tiener me nog dat bus nr. 3 ons rechtstreeks naar de “Chatuchak Weekend Markt” zou brengen. Half fluisterend, alsof het om een goed bewaard geheim zou gaan. Die bus reden we al in 1999 toen er nog geen sprake was van een weekend markt! Nee, bus nr. 524, met airconditioning. Dat is een geheim, maar dat vertel ik hem niet want dan lijkt het weer dat een ander alles beter weet. Dat gebeurd vaak onder de rugzakkers en betweters worden in het reizigers milieu niet op prijs gesteld.
We lopen in tegengestelde richting naar Phra Athit en zien een horde toeristen zich in bus drie wormen. Als sardines is een blik vertrekken ze naar de weekendmarkt, Dat beeld heeft Lyka verontrust en ze kijkt me onderzoekend aan. Met de bewegingen van twee handen maan ik haar tot rust en vraag haar om wat vertrouwen. Ik weet waar ik mee bezig ben en ik heb alles twee keer gecontroleerd. En daar komt bus nr. 524!
Ik signaleer de chauffeur van de bus dat hij moet stoppen en dat we graag met hem mee willen. Even later komt de bus piepend en steunend voor ons tot stilstand.
‘Chatuchak Market?’, roep ik de bus in.
De chauffeur knikt lachend en wij nemen snel plaats in de half lege bus. Lyka kijkt me lachent, als een generaal die net een belangrijke veldslag heeft gewonnen, aan als teken dat ik toch gelijk had. In de bus wordt het virtuele geld dat Lyka nog tot haar beschikking heeft nogmaals gecontroleerd.
Zelfs na al die jaren dat ik kom kijk ik nog op van de omvang van deze markt. Ik heb deze markt in de loop der jaren langzaam zien veranderen van een vlooien- en tweedehands markt naar een openlucht warenhuis. Van tweede hands kleding tot nieuwe huisraad. Er is hier werkelijk van alles te koop en iedereen verdwaalt! Let wel, een goede raad! Wanneer je iets van je gading hebt gevonden op deze markt koop het dan, want de kans dat je de kraam weer terug kan vinden is heel erg klein.
Het kantelpunt van de ochtend naar de middag is al gepasseerd wanneer we de eerste geuren van Azië opsnuiven. Het mag jullie misschien vreemd in de oren klinken maar ik heb vandaag maar weinig trek. Het stokbroodje met omelet heeft zich als een blok beton vast in mijn lichaam genesteld en de kartonnen bekers bier hebben een lichte kater, iets waar ik maar weinig last van heb, in mijn hoofd geplant. Voor Lyka maakt het allemaal weinig uit!
Een zelfgemaakt en vers ijsje van kokosnoot Dit tegen alle adviezen van de GGD en de reiswereld in. Maar geloof me beste mensen, gezond verstand is de beste raadgever onderweg. Wanneer je denkt dat je ergens niet moet eten dan moet je dat ook niet doen. Maar wanneer er op een plaats veel mensen eten en het ziet er prima uit eet dan en laat die ervaring van exotisch eten je reiservaring verrijken. Thuis bij de Albert Heijn ligt het vlees ook wel eens vijf dagen in de koeling en daar zegt toch ook niemand iets van?
Drie uur, en drie plastic tassen vol, later zitten we diep onder de grond te wachten op de metro richting Sukhumvit road. De treinen in de metro zijn steeds overvol en maken dat ik een oude truc tevoorschijn moet halen. Dit tot grote verbazing van Lyka. We hebben namelijk geen trek om een half uur te staan in een overvollen trein. We rijden dus een station terug, het eindstation van de trein, en daar blijven we dan gewoon in de trein zitten en wachten op de grote stroom marktbezoekers die een plaatsje proberen te bemachtigen.
Ook onder het BTS station Asok is het belangrijke en zeer drukke kruispunt afgesloten! Politiek in Thailand wordt op straat uitgevochten en dat is niet zo vreemd met dit mooie weer. Overal kamperen mensen alsof het om een vakantie gaat, maar dit is het centrum van de protesten tegen de corrupte regering. Het houdt wel in dat we ons nu midden in het hart van de protesten bevinden. Niet dat dat gevaarlijk is maar wel ongemakkelijk wanneer we later vandaag proberen in ons hotel te komen.
Mijn goede vriend Al verschijnt later dan afgesproken in de “Black Swan” maar dat mag de pret niet drukken. Lyka is in de zevende hemel na die twee dagen winkelen, ze controleert aan de bar haar aankopen, en de koude bieren, een pint Heineken voor 100 baht (€ 2,25), smaken ons prima.
Een gezellige avond met een man die ik zeven jaar geleden in Seoul (Zuid-Korea) heb ontmoet. Reizigers, zwervers, rugzakkers of noem het maar hoe je het wil, ze blijven elkaar altijd opzoeken wanneer ze bij elkaar in de buurt zijn.
Rond half tien komt de avond tot een einde want we moeten nog met de taxi naar het guesthouse en ik heb geen idee hoelang dit zal gaan duren. Mijn kijkglas is ondertussen ook goed gevuld dus een goede nachtrust zal me goed van pas komen. Onderweg denk ik na aan al die jaren dat ik door Bangkok heb gezworven. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik Bangkok beter ken dan enig Nederlandse stad. Met het warme gevoel van reizigers geluk van binnen rijden we zonder een woord te zeggen door de avondspits van Bangkok.
Ondertussen hebben we besloten om morgen weer terug naar Pattaya te gaan dus het is een afscheid van de “City of Angels” en ik vraag me diep van binnen af wanneer ik hier weer zal terugkomen. Lyka slaapt tevreden op mijn schouder met de drie plastic tassen strak tegen haar aan geknepen. Welterusten, Bangkok zit er op.
