Toen Lyka en ik, op acht oktober van het vorige jaar, op het station van Zaltbommel op de trein naar Schiphol zaten te wachten had ik al een voorgevoel dat dit voorlopig de laatste keer zou zijn. Het reizen zou aan een einde zijn gekomen en een ander, nieuw en misschien wel beter, leven zou ervoor in de plaats komen.
Lyka slaagde in februari 2013 voor haar examen inburgering in Bangkok en toen ze twee maanden later haar Nederlandse verblijfsvergunning kreeg lag het voor de hand dat onze toekomst in Nederland ligt. Het is niet dat we stoppen met reizen, ik hoop dat we een beetje geluk hebben met de camper, maar het reizen gaat wel veranderen. Niet meer zo ver en exotisch maar dichterbij huis. Het zal ook wel heel erg mooi zijn om met Lyka langs bekende en onbekende plaatsen in Europa te reizen!
We hadden al snel ons plaatsje gevonden in het vliegtuig en bij de eerste controle voor de veiligheidsgordels vroeg ik de stewardess of ze misschien een snack voor me had in verband met mijn diabetes. Dat wachten in de file had onze tijd op de luchthaven dusdanig ingekort dat ik niets had kunnen eten. Het was acht uur geleden dat ik voor het laatst wat had gegeten. Zoals ik verwachtte van Etihad was dat geen probleem en toen de stewardess voor de tweede keer langs kwam om de veiligheidsgordels te controleren kreeg ik een klein pakketje met drie sandwiches toegestopt met een bekertje water. Dat was genoeg om me in leven te houden en mijn bloedsuikerspiegel te verhogen.
Het gebrek aan suiker in mijn bloed maakt me prikkelbaar en ook mijn geheugen werkt dan niet goed meer. Maar ik kon me wel het stel herinneren die beide asociaal dwars over de stoelen in de wachtruimte lagen en daardoor moesten veel passagiers omlopen. Ik liet het maar voor wat het was maar toen onze ogen elkaar vonden begreep de man al snel dat ik hun verachtte om deze houding. En laat het nu precies die twee versleten hippies met slechte manieren zijn die achter ons zouden zitten. Ik had de klep van het bagage compartiment boven mijn hoofd al dichtgedaan als teken dat het compartiment vol was. Eigenlijk was alles zo kort voor het vertrek, ze kwamen als allerlaatste demonstratief de cabine binnen gesloft, al vol.
De man met het groezelige baardje en korte paardenstaartje opende de klep boven mijn hoofd. Ik stond op om hem behulpzaam te zijn en vertelde hem dat het compartiment vol was. Daar leek hij geen genoegen mee te nemen. Dus ik vertel hem netjes dat er in Lyka’s rugzak erg breekbaar special gebak uit de Filippijnen zit dat erg breekbaar is. Zijn antwoord dat hij daar geen moer mee te maken had schoot meteen in mijn verkeerde keelgat. Het dialect van zijn antwoord in het engels verraadde dat hij uit Duitsland kwam waarna ik meteen in mijn Duits overschakelde wat een verbaasde blik op zijn gezicht, en een moment uit balans, bracht.
De omgeving in de cabine van het vliegtuig had ons probleem ondertussen opgemerkt waarna we een flink publiek hadden die vol verwachting zaten te wachten wat er nu zou gaan gebeuren. Wachten is nooit leuk en elke afleiding is welkom. We trokken wat heen en weer aan elkaar en precies op het moment dat hij zijn armen omhoog had, net als ik overigens, en iedereen in de cabine dat goed kon zien, gaf ik hem een elleboogstoot op zijn ribbenkast. En dat was meteen het einde van ons geschil! Een steward, die waarschijnlijk de hele voorstelling van een afstand had gevolgd, verscheen op het toneel en verplaatste de bagage van de aangeslagen Duitser naar een ander compartiment enkele rijen verder naar voren.
Maar dat was nog niet alles, hij wilde meer! Hij wilde me uitlokken!
‘Dat jouw vrouw dat toelaat!’, siste hij me verbolgen toe.
‘Dat is geen probleem’, antwoordde ik, ‘wanneer onze kinderen in de wachtkamer zouden gaan liggen zoals U met uw vriendin daar juist hebben gelegen zou mijn vrouw ze een flink pak slaag geven want zo zijn wij niet opgevoed!’
Alles in goed verstaanbaar Duits en luid genoeg om de omgeving mee te laten genieten van het tweede deel van deze klucht. Mijn opmerkingen kregen bijval in de vorm van brede glimlachen op de gezichten van veel passagiers om ons heen, enkelen hadden willen applaudisseren maar hielden zich zichtbaar in. De aangeslagen Duitser had zelf meer bijval verwacht van zijn landgenoten maar het door gebrek daar aan zeeg hij snel neer in zijn stoel en begon geïrriteerd in het Tax-Free magazine te lezen.
Zelf had ik nog een deel drie te gaan. Ik wilde nog even aan de steward uitleggen wat er precies was gebeurd. De toelichting bleek niet nodig, hij had ook gezien wat er was gebeurd en hoewel hij mijn optreden officieel niet kon goedkeuren was hij het er duidelijk wel mee eens. De enkele woorden Arabisch die ik machtig ben hebben me waarschijnlijk daarbij ook geholpen.
Deel vier was eigenlijk nog de mooiste en die bracht het publiek haast op de stoelen! Openlijk je excuses aanbieden terwijl je niet fout was. Politiek op zijn smalst om de laatste twijfelaars over de streep te brengen. Ik verontschuldigde me uitgebreid, en onderdanig, in haast foutloos Duits. Enkele malen achter elkaar maar mijn verontschuldigingen werden door de, van woede kokende Duitser, niet geaccepteerd. Vriendelijke en goedkeurende gezichten keken me van alle kanten aan. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoiets in een vliegtuig heb meegemaakt, laat staan dat ik een hoofdrol in een klucht vervulde.
Vliegtuigeten, je kan ervan zeggen wat je wil, de ene haat het en de ander zit verlekkerd naar de restjes op het dienblad van de passagier naast hem te kijken. Persoonlijk heb ik zeer slecht, British Airways, en zeer goed, Cathay Pacific, meegemaakt en alles er tussen in, maar over het algemeen is het van redelijke kwaliteit.
Het ontbijt dat we kregen was niet slecht. Gewoon een fabrieksomelet, een knakworstje met wat fruit, een blokje kaas en een klein wit bolletje. Een vliegtuig mag dan wel groot zijn maar eigenlijk is het als koken in een vouwwagen op de camping. Ik vond het prima en het was voldoende om de tijd op de Luchthaven van Abu Dhabi door te komen.
Daar ging het deze keer beter dan op de heenreis. Er waren maar weinig rijen bij de röntgenkasten om de bagage te controleren en hoewel we weer met een bus naar de terminal werden gereden waren we deze keer veel dichter bij terminal 3 waarvan ons vliegtuig naar Amsterdam zou vertrekken. Gelukkig vonden we deze keer snel een stoel om te genieten van een koffie en een uit het vliegtuig meegenomen chocolademuffin.
En wie komt daar langs gelopen? Ik kan mijn ogen niet geloven! Een legende, een levende legende die naar het voetbal trainersvak is overgestapt. Na een moment getwijfeld te hebben vraag ik hem in het Nederlands, dat hij ongetwijfeld niet vergeten is, of hij samen met me op de foto wil. Da’s geen probleem!
‘Zondag AJAX -Feyenoord?’, vraagt hij.
‘Feyenoord - AJAX!’, verbeter ik hem.
‘Wel winnen!’, zegt hij met een brede glimlach.
Ik neem weer plaats en geef hem de privacy die hem toekomt.
Michael Laudrup, een voetbal legende die maar een jaar in Amsterdam heeft gespeeld.
De rijst met kip is al snel allemaal weg dus nemen we ieder een ander van de overgebleven gerechten. Mijn tortellini met spinazie, en ook Lyka’s rundvlees is van prima kwaliteit en ik moet eerlijk zijn dat rijst ook mijn eerste keuze was. Maar na de eerste hap geniet ik van de tortellini, een gerecht dat niet echt bekend is dus ook niet zo wordt gewaardeerd.
De tijd kruipt langzaam voorbij en onderweg zien we de besneeuwde bergtoppen van de Kaukasus, dat is een teken dat we steeds dichterbij huis en dichterbij de kou komen. Dichterbij het einde van onze reis en dichterbij de carnaval. Dichterbij de camper en dichterbij de lente. Dichterbij onze familie en kennissen. Dichterbij ons nieuwe leven en dichterbij onze gezamelijke toekomst.
Wanneer de gezagvoerder ons via de intercom laat weten dat we de daling naar de luchthaven Schiphol elk moment kunnen gaan inzetten krijg ik weer de zenuwen, en waanbeelden, over koffers die we open moeten gaan maken. Vier kleine koffers en twee rugzakken zijn toch wel erg veel bagage voor twee rugzakartiesten? Ik probeer de negatieve gevoelens zo goed als mogelijk te onderdrukken. Negatieve gedachten zijn slecht en wakkeren een depressie aan, een depressie waar ik ècht niet op zit te wachten!
Het stukje door de slurf en naar de immigratie onderdruk ik in stilte deze gevoelens. Lyka lijkt ook gespannen! Zodra Lyka, zonder ook maar een vreemde vraag en binnen twintig seconden, door de immigratie is vergeet ik al snel de bagage. Ik heb heb namelijk een ander probleem! De simkaart van mijn telefoon werkt niet en daar begrijp ik dus echt niets van! Om eerlijk te zijn begrijp ik al heel weinig meer van al die vreemde systemen in de mobiele telefonie die zijn bedacht om ons het geld uit de zak te kloppen! Maar zonder telefoon kan ik niet met Martin bellen die ons straks komt ophalen.
Het wachten op de bagage duurt zo lang dat ik uiteindelijk maar besluit om een tweede poging met mijn simkaart te wagen. In mijn rode etui zit het zakje “telecom diversen” met daarin een handvol simkaarten uit verschillende landen. De roze kleur van T-mobile valt me meteen op. Waarom heb ik twee van die kaartjes? Heb ik dan de verkeerde in mijn iPhone zitten?
Even verwisselen en ik heb verbinding, ook met Martin die al op weg naar Schiphol is. Met kloppende slapen loop ik zo onopvallend als mogelijk door het groene kanaal van de douane, die hebben het te druk met elkaars problemen om ons te zien. Ik blijf erbij dat een directe vlucht uit Bangkok verdachter is dan een onderbroken vlucht ergens in de Arabische wereld. En wanneer we in de verre toekomst weer eens richting Azië gaan dan vliegen we haast zeker weer met Etihad of met Emirates.
Na een klein halfuurtje wachten in de frisse lucht verschijnt Martin met zijn bus en dat is een groot gemak voor ons. Slepen met bagage, een ieder met drie stuks, daar had ik echt tegenop gekeken om zo in de trein te stappen. Een hartelijke begroeting en we zijn al snel weer op weg. Het is zo gezellig dat Martin de eerste afslag mist en we een eindje moeten omrijden.
Zaltbommel, ons Zaltbommel, kondigt zich al een kilometer of vijf van te voren aan. Over de groene weilanden van Waardenburg zien we in de verte de beroemde toren van Zaltbommel opdoemen. Er is over gezongen en over gedicht, maar het is ons thuis en we zijn bijna thuis.
Na een mooie reis stappen we weer over onze drempel, een rugzak vol met mooie herinneringen en een toekomst, hopelijk, vol met mooie reizen met onze camper.
Dit is dan het laatste verhaal over onze reis naar Azië, maar de carnaval staat voor de deur en later een rondje Nederland dat ik al aan het plannen ben!
