Thailand: Afscheid van een icoon

Pattaya (Boxing Roo)

Ongeveer dertig jaar geleden was de brief dan toch gearriveerd! Ik moest in militaire dienst en ik moest me op dinsdag 4 november melden in de “Kromhout-Kazerne” in Tilburg. Ik was uitverkoren om een rijopleiding te gaan volgen voor een zware vrachtauto met aanhanger. Maar dit is eigenlijk maar een zijspoor.

Mijn actieve diensttijd heb ik doorgebracht in Duitsland. De “Legerplaats Seedorf” was voor bijna twaalf maanden mijn thuis. De belastingvrije winkel op de legerbasis was de plaats om de allernieuwste elektronische snufjes op de kop te tikken. En zo kwam ik in het bezit van mijn eerste “Sony Walkman”.

Dit bijzondere en kleine apparaat was de oergod van alle draagbare muziek apparaten. Voor het eerst kon je naar je eigen muziek luisteren waar je ook maar ging. Ik kan me zelfs de prijs nog als de dag van gisteren herinneren Fl. 210,--. En dat was veel geld voor zo’n klein apparaat. Het was zo bijzonder dat ik er zelfs een paar moest meebrengen voor mijn vrienden en zo hadden een kleine bevoorrechte groep die niet met elkaar sprak maar naar zijn eigen muziek luisterde. Ik heb in de eenentwintig jaar dat ik ze heb gebruikt natuurlijk verschillende nieuwe gekocht en me één keer zelfs laten verleiden door Hitachi. Maar Sony was en bleef de allerbeste.

Menige vlucht, trein of busreis kwam de kleine cassettespeler tevoorschijn om de reis psychologisch in te korten. Het enige nadeel was de enorme plastic box met twintig cassettebandjes en de speler in je rugzak.

Natuurlijk ben ik ook met de tijd meegegaan en ik heb later een Philips Expanium mp3 CD speler gekocht. Dit was een enorme verbetering en een enorme plaatsbesparing in je rugzak.

En nu lees ik in de krant dat Sony na eenendertig jaar de verkoop in het land van de rijzende zon staakt. Ik vraag me af of ze in Nederland nog wel te koop zijn en tijdens een kort bezoek aan een grote internetwinkel bleek dat ze daar ook al niet meer worden verkocht.
En zo neem ik dus na bijna dertig jaar afscheid van een trouwe reisgenoot. Maar mijn nieuwe vriend is ook een trouwe! De iPhone is nu camera, mp3 speler, spelcomputer, internet connector en niet te vergeten een telefoon. Wie had tien jaar geleden kunnen denken dat al die elektronica nu in één apparaat zou zijn samengevoegd?

Thailand: Stemmen uit de juiste hoek?

Pattaya (Boxing Roo)

Het is natuurlijk bekend dat ik minimaal twintig keer per jaar in een vliegtuig zit en dat ik meestal alleen met cabine bagage vlieg. De veiligheidsperikelen die sinds de aanslagen op het WTC in werking zijn getreden zijn nog steeds onaangenaam maar ik ben er nu wel aan gewend.
In het verleden heb ik wel eens eerder over geschreven of het misschien niet allemaal een beetje overdreven was? En ook nu, ruim negen jaar na de aanslagen, vindt ik dat een hoop van die veiligheidseisen gewoon flauwekul is. Gaat het nu echt over onze eigen veiligheid? Of gaat het om de veiligheid van de honderden miljoenen dollars die in het vliegtuig zijn geïnvesteerd?

Persoonlijk denk ik aan het laatste! Het is natuurlijk jammer voor de tienduizenden beveiligingsambtenaren op de ruim 1350 internationale luchthavens dat ze hun baan verliezen maar de gemiddelde korting van € 15,- per vlucht is toch mooi meegenomen.

Gelukkig is de voorzitter van “Britisch Airways” nu ook in opstand gekomen tegen de draconische veiligheidsmaatregelen die de Amerikanen aan de rest van de wereld opleggen. Het meest vreemde is eigenlijk wel dat ze ons strengere maatregelen voorschrijven dan dat ze zelf op hun binnenlandse vluchten hanteren! En da’s vreemd!
Laten we dus maar hopen dat we snel weer een flesje water mee aan boord kunnen nemen en de schoenen aan mogen blijven wanneer we van Eindhoven naar Barcelona vliegen.

Het volledige artikel in het Engels

Thailand: Het wordt langzaam beter

Pattaya (Boxing Roo)

Nu het weer elke dag verbeterd en de hoeveelheid blauwe lucht de hoeveelheid wolken voorbij is wordt het langzamerhand weer tijd om aan tochten met de motor te denken. De bestemmingen zijn oneindig en ook de overstromingen moeten kunnen worden vermeden. Dus toen ik vanochtend om tien uur opstond was het duidelijk wat ik vandaag ging doen. Met de GPS aangesloten aan mijn MacBook zette ik een tocht uit naar Ranong en ik zou binnendoor langs Khao Chi Chan (Buddha Mountain), een bekende attractie net buiten Pattaya, rijden.
Ik begon met een ontbijt bij Crazy Dave’s Diner in Soi Chayapum. De reden hiervoor was simpel! Gisteren ging het gesprek weer over goedkoop en natuurlijk werd het ontbijt in verschillende eetgelegenheden aangehaald. Er was er zelfs één die verklaarde dat je nergens in Thailand een fatsoenlijk ontbijt kan krijgen. Hij weegt meer dan honderddertig kilo en moet wel een specialist zijn als het op eten aankomt. Oordeel zelf als je dit bord krijgt voorgeschoteld? Voor 75 THB (€ 1,75) heb je volgens mij niets te klagen!

Met een goed gevulde maag ging ik de zon tegemoet. De zonnecréme was achtergebleven want ik had wel het idee dat ik die niet nodig had. Het was heerlijk weer en de wind zorgde voor wat verkoeling. Natuurlijk ben ik al bekend met de wegen rond Pattaya en ik kon dus niet zeggen dat het erg avontuurlijk was. Een keertje stoppen om wat te drinken, een zandweg van twee kilometer door de rubberplantages en ananasvelden. Mijn eerste stop was een kleine tempel die voor de bemanning van de vissersboten was gebouwd. De “Phra Chedi Klang Nam” ligt aan de rivier en aan het einde van een doodlopende weg. Langs deze weg lag zover het oog reikte ansjovis te drogen. Met de daarbij behorende indringende geur natuurlijk! Maar wat me het meeste opviel was dat er tientallen honden rondzwierven en dat geen enkele kat te zien was.

De tempel zelf was niet bijzonder indrukwekkend maar het was een goede plaats om even te rusten en weer wat te drinken. Mijn rug begon nu ook op te spelen en de smak die ik had gemaakt zal waarschijnlijk wel wat tijd vergen om weer te genezen.

Naast de tempel was er een klein circuit over een loopbrug uitgezet die door het mangrovebos liep. Erg interessant om te zien maar jammer dat de borden alleen in het Thais waren. Ze zijn hier dus nog niet zo op buitenlandse toeristen ingesteld.

En zo ging ik weer op Pattaya aan, ik was nu ongeveer op de helft en ik zou onderweg nog één keer stoppen. De GPS volgend kwam ik natuurlijk weer op bekende wegen terecht.

Een korte stop en een laatste slok voordat ik weer in Pattaya aankwam.
Vanavond zou ik met Jim op stap gaan naar Walkingstreet maar niet voordat we Japans hadden gegeten. Een maaltijd bij Sukishi is altijd een feest!

En zo gingen we met goedgevulde magen op stap. Natuurlijk hielden we alles goed in de gaten om toch maar eens te zien wat er nu waar is van al die verhalen over hoe rustig het is in Pattaya. Het was ondertussen al meer dan een jaar geleden dat ik voor de laatste keer in Walkingstreet was geweest. En wat viel het meest op?
1. Er lopen hele roedels bezoekers uit India inclusief de doordringende okselgeuren.
Binnen in de Gogo’s zit een verloren ziel te kijken naar vier of vijf meisjes.
De prijs van een biertje is gelijk gebleven
De klassieke gelegenheden van vroeger zijn nu op streven na dood!
We vroegen ons hardop af wat er na de kerstvakantie nog van Walkingstreet over zou zijn? De patiënt is ziek, heel ziek. En als er niet snel wat gebeurd dan komt de patient op intensive care te liggen en daar is niemand bij gebaad. Om kwart over twee zocht ik mijn bed op en kon terugkijken op een mooie dag.

PS. Terwijl ik dit zit te schrijven wordt het buiten pikdonker en ik hoor de donder door donkergrijze wolken rollen. Misschien heb ik toch iets te vroeg gejuicht?

Van Thailand 2010

Thailand: Een “Catalogus bruid”?

Pattaya (Boxing Roo)

Ik heb een paar maanden geleden aan de Filippijnse vrouw van een goede vriend van me belooft dat ik voor het visum en het ticket voor een zusje van haar zou betalen. Het zou leuk zijn als ze elkaar weer eens zouden zien. Het is een aardig meisje om te zien en het is ook leuk voor Roxanne. Ik zal een paar weken naar haar omkijken maar ik blijf wel mijn eigen dingen doen. Er worden ook pogingen ondernomen om haar aan me te koppelen, maar gelukkig heb ik ze allemaal kunnen afslaan.
Nu heb ik later wel mijn twijfels gekregen maar als ik “A” zeg dan zeg ik ook “B” en zo gingen Kees en ik vandaag samen op pad naar Bangkok. Er moeten voordat er een visum wordt afgegeven een paar formulieren worden ingevuld op de Filippijnse ambassade en geven je dan op hun beurt weer een document dat het allemaal correct is.
Dus Kees en ik zaten om tien over acht in de bus op weg naar het “Ekkamai Busstation” in Bangkok. De ambassade ligt aan Sukhumvit road en is niet ver weg van het Thong Lor BTS station. Het was al flink over tienen toen we eindelijk uit de bus stapten. Ik dacht nog even na over de Thaise gebruiken in de bus. Zitten, gordijnen dicht en dan slapen. Ik was de enige, en de chauffeur natuurlijk, in de hele bus die wakker was gebleven. Ik geniet nu eenmaal altijd van het voorbij schietende rommelige landschap van Thailand.
In verband met de tijd namen we een taxi naar de ambassade. Er moest een formulier worden ingevuld en ondertekend. Inleveren met wat fotokopieën, 1125 Baht afrekenen en we moesten om twee uur terugkomen om het document op te halen.
Het was ondertussen pas kwart voor elf dus we moesten drie uur door zien te komen. Ik ga graag naar het “Siam Paragon” om een kop koffie te drinken en naar de mooie Chinese/Thaise meisjes te kijken. Het is één van de luxe winkelcentra in Bangkok en hier zijn ze dus wel modebewust. Een kop koffie met een Hollandse stroopwafel en mijn dag kon al niet meer kapot.
Na de koffie slenterden we wat rond in het winkelcentrum want ik wilde de Lonely Planet van Noord-Oost India aanschaffen. Wat we tijdens onze zoektocht zagen was ongelofelijk. Er zijn zelfs winkels met luxe sportauto’s!

Mooie plaatjes van hele mooie en dure auto’s!
Nog even lunchen en dan terug naar de ambassade. Voor Kees was een broodje ham van Subway voldoende maar in de kelder zag ik al de heerlijkheden die er te koop waren. Ik ging voor de Sushi! Met de handgemaakte "wasabi" was het een hemelse ervaring.

Van Thailand 2010

Het met goud belegde document lag om half twee al klaar en we zaten eerder dan verwacht weer in de bus terug naar Pattaya. Het was een leuke dag geweest met een serieuze ondertoon.

Thailand: Regen

Pattaya (Boxing Roo)

Ik kan niet echt zeggen dat ik in het paradijs ben gearriveerd! Vanaf maandagavond heb ik elke dag regen gehad en er zit overdag niets anders op dan een beetje muziek te luisteren en met de computer te spelen.

‘s Avonds lekker eten en als het regent bij de Boxing Roo een biertje drinken. Gisteren spetterde het wel maar het wilde niet doorregenen, dus toch maar een paar biertjes bij “het kantoor” gedronken.

Ik wil geen oude koeien uit de sloot trekken maar het valt nu helemaal op dat Pattaya leeg is. Het toerisme is nu ook opgegeven door de regering die bij monde van de Premier meldde dat de productie op een ongekend hoog punt is belandt en de export loopt als een trein. Over het toerisme was hij kort maar duidelijk!
“Het toerisme is geen prioriteit en er zijn geen concrete plannen om het te proberen uit het slop te trekken.”
“Wanneer je werkzaam bent in de toeristensector dan raad ik u aan om ander werk te gaan zoeken!”, sprak hij bemoedigend.

Dus de toeristen weten waar ze aan toe zijn! Er zullen veel bedrijven hun hoofd niet boven water kunnen houden. De eerste tekenen zijn dat mijn favoriete ****hotel in Bangkok alweer haar prijzen heeft verlaagd. Ik kan daar nu voor 1000 THB (€25) per nacht incl. ontbijt slapen. Misschien iets voor later deze maand of volgende maand.

Gisteren heb de tandarts weer bezocht en mijn gebit laten controleren en schoonmaken. Nu kan ik er weer een half jaar tegen aan! Vandaag ben ik ook maar weer eens aan het plannen geslagen voor volgend jaar. Mijn rustpauze is weer voorbij begin december en dan gaan we weer lekker op pad. Veel mooie bestemmingen en ook drie nieuwe landen worden toegevoegd aan mijn lijst. Het eerste nieuwe land van 2011 wordt India, Kolkata in januari om precies te zijn.

En morgen ga ik serieus aan de slag met de verhalen over Steef. Het is nu bijna twee jaar geleden dat hij het levenslicht zag en het wordt tijd om het boek af te maken.

Thailand: Eindelijk vakantie

Pattaya (Boxing Roo)

Na die vier flessen bier van gisteren avond en eenentwintig uur op mijn benen ging om elf uur het licht uit. Het volgende dat ik me kan herinneren was de iPhone die me om zeven uur wekte. Man, wat had ik geslapen! Als een os, de volle acht uur en ik was weer zo fris als een hoentje. Een kopje koffie en een krentenboterham met kaas. Een snelle douche, mijn haar gewassen en mijn tanden gepoetst. Ik was klaar om de laatste etappe naar Thailand te maken.
Met alle rust in me pakte ik mijn rugzak in en controleerde de kamer en badkamer of ik niets was vergeten. Een laatste handeling met de creditkaart, ze hebben nu eenmaal graag dat je het verblijf in je hotel betaald, en ik was op weg naar de luchthaven. Onderweg in de monorail genoot ik nog na van gisteren. Het was een hele mooie dag geweest en ik hoopte volgend jaar ook weer van de partij te zijn.
De vlucht met AirAsia was zoals ik van ze gewend ben en ook aan boord doorbrak ik een ingeburgerde traditie. In plaats van de overbekende sandwich koos ik nu voor de Bukhara Chicken Briyani. Al vele malen had ik naar het menu gekeken en me afgevraagd wat er achter die exotische namen op de menukaart schuilging. De mededeling onder de gerechten dat de foto’s alleen maar voor promotionele doeleinden waren had me altijd tegengehouden. Natuurlijk begreep ik wel dat de maaltijd in het kleine aluminium bakje er anders zou uitzien maar ik dit geval is de smaak belangrijker dan de presentatie.

Het smaakte me bijzonder goed en de volgende keer probeer ik weer iets anders. Als de kwaliteit van deze maaltijd de standaard heeft gezet dan kan de warme maaltijden aan boord van AirAsia van harte aanbevelen.
Na een rustige vlucht gebeurde er aan de balie van de immigratie iets vreemds, ik voelde een vonk overslaan naar het meisje voor me. Een kort gesprek was voldoende en het was liefde op de eerste reuk. Ze heeft mijn kaartje maar ik verwacht niet dat ik ooit nog iets van haar zal horen.
“Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd” (Blauw - De Scene), gierde door mijn hoofd.
Dat zijn van die momenten waarop je hoopt! Maar ja, het lot speelt ook mee.

De busreis duurde voor mijn gevoel veel langer dan ik gewend ben en toen ik eindelijk in de Boxing Roo neerviel duurde het niet lang voordat ik mijn eerste San Miguel Light voor me had staan. Gesprekken met oude vrienden, een pizza als avondeten en snel naar bed.

Maleisië: Over mooie meiden en snelle motoren

Kuala Lumpur (Fortuna Hotel (102))

Dit was dus de dag waarvoor ik naar Kuala Lumpur was afgereisd. Verwacht geen foto’s van het eten want in dat opzicht was het barbaars afzien vandaag.

Ik was vanochtend om tien over twee al klaarwakker.
‘Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om niet te drinken gisteren. Maar wat kan je doen als je klaarwakker bent en zeker weet dat je de slaap niet meer kan pakken? Internet! Gewoon lekker surfen en zoeken en onderzoeken naar potentiële bestemmingen voor in de toekomst. Om kwart over zes kleedde ik me snel aan voor een afhaalontbijt met een echte kop koffie bij de MacDonalds te halen. Nescafé is best te drinken maar soms wil je ook een echte kop koffie!
Het had geen nut om langer te blijven rondhangen dus ging ik maar extra vroeg op pad naar het circuit van Sepang, mijn uitrusting voor vandaag werd drie keer gecontroleerd en toen ik echt honderd procent zeker was dat ik niets was vergeten verliet ik het hotel. Eerst met de KL monorail naar het KL Sentral Stesen en dan met de bus naar het circuit.

De eerste opdracht voor vandaag was het fotograferen van de pitspoezen!

Twee flesjes water en twee mini pizza’s waren mijn rantsoen voor de dag. Eerst het werk in de pitstraat fotograferen voordat het echte werk begint.

En ook hier waren er nog een paar mooie meisjes aanwezig.

De drie verschillende klassen kregen allemaal tijd om de motoren op te warmen.


Het werd tijd voor het racen en eerst kwam de 125cc die in de toekomst ongetwijfeld Moto3 gaat heten.

In de Moto2 kon de beslissing voor het wereldkampioenschap vallen. Het zou gaan tussen Julian Simon en Toni Elías.

Maar de andere rijders deden niet voor spek en bonen mee!

De held van Maleisië voor één dag!

De nieuwe wereldkampioen Moto2 heet Toni Elias.

Tussen de races door hield ik natuurlijk ook de lokale schoonheden in de gaten!

In de MotoGP was de beslissing eigenlijk al gevallen. Door het afzeggen van Dani Pedrosa was voor Jorge Lorenzo een negende plaats voldoende om de wereldtitel in de wacht te slepen.

Hij ging er vanaf de pole-position als een speer vandoor.

Maar Andrea Dovizioso nam geen genoegen met een tweede plaats.

Vanaf de zesde positie kwam er ook nog Valentino Rossi als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn.

En hij wilde maar één ding: Winnen!

De rest vocht achter de drie, nooit bedreigde, rijders om de punten.

Valentino Rossi was de winnaar van de twintigste editie van de Maleisische Grand Prix voor motoren maar Jorge Lorenzo kon zich tot wereldkampioen laten kronen. Helaas kwam de Spaanse vlag tussen de ketting en moest zijn ereronde worden ingekort.

Valentino Rossi bedankte het massaal toegestroomde publiek voor de laatste keer in de kleuren van Fiat-Yamaha op zijn eigen exentrieke wijze.

Volgend jaar is hij terug en zal dan naast Nicky Hayden in deze kleuren een gooi doen naar zijn achtste titel ik de MotoGP klasse.

Een portie saté met een paar koude biertjes in Chinatown en ook dit bezoek aan Maleisië was veranderd in een mooie herinnering.

En voor de laatste keer een foto van Valentino Rossi. ;)

Van Maleisië 2010