Kuala Lumpur, 25 oktober 2009
Eindelijk was de dag van de race aangebroken! Ik voelde me voor de verandering fit en was klaar om naar de race gaan. Gisteren was Valentino Rossi de snelste geweest en het beloofde een mooie dag met een spannende MotoGP race te worden. De zon stond al aan een blauwe hemel en ik hoopte dat de regen, die er normaal gesproken altijd is halverwege de middag, weg zou blijven.
Na het gebruikelijke ontbijt ging ik gewapend met twee flessen frisdrank en mijn camera, aangevuld met mijn nieuwe lenzen, op weg naar het Sentral Stesen waar ik de bus zou pakken naar het circuit. Ze organiseren nu ongeveer voor de vijftiende keer een groot internationaal motorsport evenement dus je zou verwachten dat het wel op rolletjes zou lopen.
Helaas! Ook hier draait de bureaucratie soms het gezond verstand de nek om. Geen speciaal vervoer van en naar het Sepang circuit. De gewone Airport bussen, die op de normale tijd vertrokken, komen langs het circuit. Om zo efficiënt mogelijk te werken werden de bezoekers van de race samen met de passagiers van AirAsia naar het circuit/luchthaven vervoerd. Het enige verschil was de prijs. Naar de race was RM 15 voor een enkele reis en voor de luchthaven, die vijf kilometer verder op ligt, RM 9 voor een enkele reis. Geen logica in deze prijzen dus?
Net op tijd voor de ochtend warming-up van de MotoGP betrad ik “the Mall” zoals het tribune gebied tussen de twee rechte stukken wordt genoemd. Nog even snel een paar foto’s van de pitspoezen en dan naar de tribune. Het was drukker dan verwacht en ik monteerde mijn 70-200mm op de D90 om de eerste foto’s van de motoren te schieten. En dat was moeilijk!
Het was me meteen duidelijk waarom die professionele jongens van de magazines met van die 400 en 500mm kanonnen rondliepen. Met prijzen vanaf € 9000,-- voor van die grote lenzen zijn die natuurlijk niet voor de gewone jongens weggelegd!
Ik zocht mijn bekende plaatsje op de tribune op en maakte kennis met mijn buren. Macau en Singapore als woonplaats maakte het tot een eenvoudige kennismaking. Het zijn twee plaatsen in Azië waar ik veel van hou.
Het spektakel begon met een minder interessante 125 cc race. Alleen de twee deelnemende Maleisiërs werden hartstochtelijk toegejuicht. Voor mij was het tijd voor een plaspauze! Net toen ik de poort naar de tribune weer betrad kwam er een bekende uit Zaltbommel de trap af. Ongelofelijk maar waar, Jarno Steevens stond voor mijn neus en hij was net zo verbaasd als ik.
Natuurlijk brachten we de middag samen door. We kletsten wat over thuis en genoten van de races. Het maken van sportfoto’s is ongelofelijk onmogelijk moeilijk. Dat had ik een paar weken geleden al ervaren toen ik probeerde foto’s van een voetbalwedstrijd te maken. Maar snelle motoren is nog veel moeilijker!
Aan de finish, van de door de neerdalende regen uitgestelde race, werd Casey Stoner als winnaar gekroond maar de echte kroon ging naar de joker “Valentino Rossi” die zijn negende wereldtitel, waarvan zeven in de MotoGP, kon vieren. Na het zien van de gebruikelijke wheelie door Valentino Rossi op het rechte stuk namen we afscheid van elkaar. Het was een mooie dag geweest.
De terugweg naar Kuala Lumpur was voor mij een drama! Geen bussen op de gebruikelijk plaats en niemand wist waar de bussen terug naar Kuala Lumpur zouden vertrekken. Taxi chauffeurs zaten als gieren op de vangrail om het dubbele of drie keer de gewone prijs te vragen aan de toeristen die als aangeschoten wild rondjes in het niets liepen.
Never nooit betaal die woekerprijzen aan een taxichauffeur. Zelf had ik meer geluk. Vijftig a zestig meter van me vandaan stopte er een bus die naar de luchthaven ging. Ik wist dat ik op de luchthaven wel een bus naar de stad kon vinden. Een korte sprint, ik voel me een stuk beter als ik niet drink, en met zwaaiende armen alarmeerde de chauffeur die op zijn beurt even op me wachtte. Via een lange omweg stapte ik drie uur na afloop van de race vermoeid mijn koele hotelkamer binnen.
Even liggen en door de 419 foto’s gaan die ik vandaag had gemaakt. De meesten waren van gemiddelde kwaliteit of onbruikbaar en vaak koos ik de beste uit de serie van zeven die ik achter elkaar had gemaakt. Anderhalf uur later twijfelde ik of ik nog wel op stap zou gaan. Na een paar minuten wikken en wegen sprong ik onder de douche en ging voor het eerst, om tijd te winnen, met de monorail naar China Town. Ik kon onmogelijk in Kuala Lumpur zijn geweest en niet bij mijn vriend in China Town zijn langsgegaan.
Aangekomen bij mijn vaste terras in Jalan Hang Lekir schudde ik de hand van de oude Mr. Lee en in mijn ooghoek zag ik een bekende verschijning. Opnieuw liep ik tegen Jarno Steevens aan die deze keer op de nachtbus wachtte omdat hij geen ticket voor een vlucht terug naar Singapore had kunnen bemachtigen. Het werd een gezellige avond. Om half twaalf scheidde onze wegen elkaar voor de tweede keer vandaag.
Moe en voldaan ging ik om half één, na een boterham met pindakaas, naar bed. Morgen op pad naar mijn oude liefde, Malacca.
