Het was een lome dag vandaag, de drie Filippijnse meisjes hadden plaatsgemaakt voor drie Koreaanse jongens die midden in de nacht waren gearriveerd en met veel lawaai, in het donker, hun plaatsen hadden ingenomen. Natuurlijk was ik weer wakker geweest en toen ik vanochtend weer wakker werd waren zij alweer vertrokken. Nou ja vertrokken, onderweg. Drie grote weekendtassen stonden keurig in het gelid tegen de muur tegenover de stapelbedden. Mijn berg rotzooi stak daar schril tegen af.
Het idee voor vandaag was het Singapore Science Center geweest maar na een kort onderzoek op het internet bleek het op maandag gesloten te zijn. Er moest dus een alternatief worden gevonden en aangezien het al laat was en ik weinig energie had koos ik voor een bezoek aan de Singapore Botanic Garden. Een medebewoner van het hostel had me verteld dat het best wel de moeite waard was en het lag aan het einde van Orchard Road. De hele tijd had ik nagedacht over een iPod Touch en op het internet had ik de mogelijkheden van dit ingenieuze apparaat onderzocht. Ze zijn niet goedkoop maar de mogelijkheden gecombineerd met het formaat maakt het een ideaal apparaat om mee te reizen.
Rustig slenterde ik over Orchard Road langs de winkelcentra en dacht na over hoe het hier acht jaar geleden was. De oude winkelcentra sluiten nu stuk voor stuk en worden gerenoveerd of maken plaats voor ultra moderne gebouwen met veel architectonische schoonheid. Al dagdromend liep ik langs een fietsenwinkel waar de nieuwste tweewielers netjes in een rij stonden opgesteld. Weer dwaalden mijn gedachten af en nu naar het verleden. De gesprekken met Kris, die een boek had gelezen over een vrouw op een fiets dwars door Afrika. Kris zag het ook wel zitten om een lange fietstocht te gaan maken samen met mij. Helaas voor hem zag ik dat niet zitten, ik was namelijk een lui in die tijd. “Plezier en bier”, zal ik maar zeggen. Nu ik meer tijd, en geld, heb spreekt het me toch wel aan. Ik zeg niet dat ik het ga doen, maar het idee op zich is best goed. Wat dacht je van zes maanden van Medan (Sumatra) naar Denpasar (Bali) door Indonesië Kris? Ruim zesduizend kilometer! Ik hoor het wel.
Nadat ik door de verkoper was geïnformeerd over de kosten van een fiets met toebehoren liep ik al dromend verder richting de tuinen. Eigenlijk best vreemd dat ik nooit in deze buurt was geweest!
De wandeling in de tuinen werd aanzienlijk ingekort door het neerdalende hemelwater dat ook op deze middag weer omvangrijk aanwezig was. Tussen de buien door liep ik steeds na te denken over mijn volgende investering. Een plensbui viel op me neer terwijl ik nog geen honderd meter vanaf de deur van winkelcentrum was. Een goed moment om wat te eten en van het toilet gebruik te maken. Het was al een ouder winkelcentrum en drie heren toiletten waren allemaal in gebruik. Terwijl ik daar stond zag ik de overeenkomst met een tv quiz uit de jaren zeventig.
“En welke deur kiest U?”, vroeg de opgewonden quizmaster aan de deelnemer.
“Eh, nummer drie”, haperde de deelnemer.
En zo stond ik daar ook. Welke deur er ook open zou gaan er zou een verrassing achter kunnen zitten in de vorm van een squat toilet, zo’n zitter zonder een pot en bril. Gelukkig trof ik een “normaal” toilet achter de deur aan en geen wasmachine.
De harde regen ging over in druppelen en ik ging op weg naar de Apple winkel op Ochard Road. In de Apple winkel kreeg ik meteen te horen dat ze vandaag S$ 90,-- goedkoper waren geworden en dat trok me meteen over de streep. Mijn VISA kaart kwam tevoorschijn en de verkoper gooide er nog een gratis beschermhoes bij die door een andere medewerker vakkundig werd aangebracht. Een kwartier later was ik een iPod Touch rijker en een paar honderd Euro lichter.
Op mijn kamer werd het apparaat opgeladen en het internet verschafte mij de nodige informatie. Snel eten en weer spelen met mijn laatste aanwinst. Morgen gaan we dus op de laatste dag naar de dinosauriërs.
