Het is weer even wennen om met een vreemde op de kamer te slapen. Gelukkig waren we maar met zijn tweeën. De andere gast was een jongen uit de USA die een tijdje in Vietnam las had gegeven in het Engels. Hij stond op het punt om terug te keren naar de USA, hij had het er zichtbaar moeilijk mee.
We werden samen om acht uur wakker van mijn wekker en het was in de keuken en woonkamer van het hostel al veel drukker dan ik had verwacht. De worsteling om de boterhammen bleef uit maar het grootste gedeelte wilde toch niets missen van het ontbijt, je had er tenslotte voor betaald. Zelf vond ik een kop koffie al genoeg terwijl ik mijn email controleerde, ik had een rommelende maag. Ik was een beetje zenuwachtig en realiseerde me dat ik niet veel kon doen in de ochtend. Onze afspraak was om 12:00 uur in Vivo City aan het Harbour Front. Nu had ik dat laatste al honderden malen gelezen omdat het het einde was van de North-East line. Na mijn gebruikelijke ontbijt bij de gouden bogen ging ik dus eens langzaam richting de plaats waar we hadden afgesproken. Ik was echt zenuwachtig en ging wel drie keer in een uur naar het toilet. Voor een moment speelde ik nog met idee om snel af te zeggen, maar mijn nieuwsgierigheid overwon. Ik inspecteerde het nummer 02-147 en dat bleek een Pacific Coffee Place restaurant te zijn.
Helaas heb ik daar ruim een half uur staan te wachten. Toe het 12:20 op mijn horloge was heb ik maar opgegeven en hoopte dat ze verhinderd was en dat ze geen tijd had om te komen. Helaas heeft ze het moment van schrijven (16/08, 17:30) nog niets van zich laten horen en ik hoop dat het niets ernstig is. Dat was dus een tegenvaller en ik hoop op maandag nog iemand te ontmoeten voor een koffie.
Nu werd het tijd om te gaan winkelen en eens even, voor een goed advies, bij mijn vriend Gordon Tan van Adventure 21 in Chinatown langs te gaan. Anderhalf uur later stond ik weer buiten met precies de spullen die ik nodig had voor mijn reis naar Marokko. Alles is licht, klein en 100% noodzakelijk om het reizen zo aangenaam mogelijk te maken.
Na twee dagen kan ik eigenlijk al wel zeggen dat het me goed bevalt in het hostel. Het hostel ligt aan de Oost-West lijn en is maar een kwartiertje met de trein vanuit het centrum. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik de volgende keer weer hier slaap.
De avond verliep natuurlijk weer eens zoals ik het niet had verwacht. Van de geplande gebakken noedels kwam weinig terecht en van de wandeling langs de rivier nog minder. In plaats van dit alles bleef ik tot tien uur in het Foodmore zitten drinken met een paar oude Chinezen en een Indiase man. Het was uitzonderlijk gezellig en de Becks biertjes smaakten me uitstekend. Becks bier zal ik het laatst in december 1981 hebben gedronken. Hoe ik dat zo zeker weet? Het was mijn laatste maand van de dienstplicht die ik bijna in zijn geheel in Seedorf in Duitsland heb doorgebracht.
Bij terugkomst in het hostel bleek mijn kamer nu vol te zijn. Ik lag om elf uur onder de dekens met de airconditioning op 22 graden. Drie meisjes uit de Filippijnen hadden zich bij mij gevoegd en haalden me uit mijn slaap toen ze luidruchtig naar bed gingen.
