Nederland, een dagje Amsterdam

Amsterdam, 31/08/2007

Het is een traditie geworden dat ik tijdens mijn verblijf in Nederland een dagje naar Amsterdam ga. Meestal met vrienden en zo ook deze keer. Tettje en Henk hadden zich bij mij aangesloten om van de dag in Amsterdam een feestdag te maken.
Al om twaalf over negen stapten we in de trein naar de Hoofdstad. Één van mijn regels voor een bezoek aan Amsterdam is dat ik een museum wil bezoeken. Er is meer in Amsterdam dan de donkerbruine cafés en de rosse buurt! Deze keer was mijn keus op het “Scheepvaart Museum” gevallen. Helaas voor ons was dit museum voor een jaar gesloten wegens renovatie. Plan B was er niet echt dus moesten wij improviseren.
Na de vermoeiende treinreis was het natuurlijk eerst tijd voor een kopje koffie met een broodje. En dat smaakte uitstekend.
Een wandeling door de stad en maar hopen dat je inspiratie kan opdoen. Het oude postkantoor, nu een winkelcentrum, werd bezocht en daarna slenterden we wat door de Kalverstraat. Een tweede kopje koffie op een terras bij de bloemenmarkt moest een nieuw doel voor de dag opleveren. Helaas kwamen we niet verder dan het voorstel om naar het “Rembrandtplein” en het “Leidseplein” te gaan.
Het “Rembrandtplein” werd uiteindelijk de bestemming, het lag niet te ver weg en ik kreeg zo ondertussen wel zin in een biertje. Het Rembrandtplein is vooral een succes bij de bevolking van het platteland die dit plein zien als het kloppende hart van de hoofdstedelijke uitgaanswereld. Voor mij dus niet. Toch namen we een plaatsje in op één van de vele terrassen en genoten van de zon en een koud biertje. Een gemêleerde menigte van toeristen, studenten en Amsterdammers trok aan ons voorbij. Één biertje zou voldoende zijn om de gedachten wat losser en denken wat gemakkelijker te maken. We kwamen er gewoon niet uit en de gesprekken gingen steeds weer naar hetzelfde onderwerp. Dat “onderwerp” begon mij nu wel te vervelen want wij waren in Amsterdam en wat er 12.000 kilometer verderop gebeurd kan mij nu niet zoveel schelen.
Na en snackbar te hebben ontdaan van vele vette happen uit de muur liepen we weer richting het CS. En daar onderweg kreeg Henk een briljante ingeving.
“Waarom gaan we niet naar Madam Tussaud”?
We keken elkaar instemmend aan en de museumbestemming voor vandaag was gekozen. Ik was nog nooit in het wassenbeeldenmuseum was geweest. De lange rij wachtende bezoekers liet zien dat "Madam Tussaud" nog steeds een topattractie is. Tijdens het wachten werden we door een voorbijganger aan de andere kant van het touw aangesprokenen die een kortingskaart te koop had, gewoon uit een magazine gescheurd. Een medewerker van het museum vloog de verkoper meteen aan en sommeerde die om te vertrekken voordat hij de politie riep. Verbaasd sloegen wij dit schouwspel gade.
“Als ik het niet mag verkopen dan mag ik dit toch zeker wel weggeven”?, Sprak de vrouw geïrriteerd.
En zo stond Tettje, die door ons tot penningmeester was gepromoveerd, met een stukje papier in zijn hand dat ons meteen al dertig Euro uitspaarde. Een computergestuurde lift bracht ons omhoog in het gebouw maar ik had niet echt een idee hoeveel verdiepingen we waren gestegen.
De rondleiding begon in een grote hal waar een uit oer-Hollandse attributen gebouwde pop een korte uitleg gaf over Nederland en haar oorsprong. Het was wel vervelend dat er steeds de Engelse en Nederlandse taal door elkaar werd gebruikt. Oplichtende en daarna dovende lampen leidde je als in een bundel van daglicht door het Amsterdam van de 17e eeuw. Wij liepen langzaam in het licht langs de helden van weleer, met Rembrandt natuurlijk als één van de meest bekende.
Net iets te vroeg naar mijn zin kwamen wij in een soort themaruimte waar het binnenste van een oud piratenschip was nagebouwd. En dat was echt schrikken terwijl je er langzaam en geheel op je hoede doorheen liep. Glanzende spiegels lieten ruimen en deuren zien die alleen maar bestonden op een spiegel in je hoofd. Toneelspelers schreeuwden en probeerden je te pakken op de momenten dat je even verslapte. Erg goed gemaakt en zeker niet voor de mensen met een hartprobleem.
Als laatste waren natuurlijk de BNN’ers en de internationale sterren aan de beurt. Vreemd om oog in oog te staan met mensen die je normaal alleen maar op TV kan zien. Het waren er teveel om allemaal op te noemen maar er staan genoeg foto’s in mijn album.
We stonden een klein uurtje voldaan weer buiten en nu was het tijd om een paar biertjes te drinken op de wallen. Deze keer kwamen er maar twee cafés in aanmerking omdat Henk niet echt trek had in één van mijn favoriete drinkgelegenheden. Volgende keer dan maar! Het werden een paar uur van gezelligheid en slap lullen. De tijd vloog om en de biertjes deden hun werk.
We zouden deze avond besluiten met een maaltijd in een Surinaams restaurant. Één keer per jaar een heerlijke “Roti Kip” met een grote Heineken. Voor Henk was het de eerste ervaring met Surinaams eten en Tett sloeg de maaltijd over, het bier had zijn werk gedaan. We kwamen iets vroeger thuis dan gepland maar het was zeker een mooie dag uit in het altijd zo levendige Amsterdam.

Nederland, de eerste echte wandeling

Zaltbommel, 27/08/2007

Het was ruim een week geleden dat ik was gearriveerd op Schiphol. Mijn agenda bleek voller dan verwacht en dat niet alleen, mijn openstaande zaken waren ook meer ingewikkeld dan verwacht. Na het weekend werd het nu wel tijd om te ontspannen en een dag te gaan wandelen. Lekker met je kop in de wind de zon tegemoet.
Ik had geen echte route in mijn hoofd en door het ontbreken van internet kon ik ook niet bekijken welke afstand ik van plan was om af te gaan leggen. “Loop er maar gewoon op los”, was mijn motto. Richting Bruchem langs de sportvelden van Zaltbommel gingen mijn gedachten weer terug in de tijd. Het midden en het einde van de jaren zeventig. Ik had toen een vriendin in Bruchem die ik vaak met de fiets en later de brommer bezocht. Ontelbare keren moet ik deze, in de oude vorm, weg hebben gereden door weer en wind.
Het was alweer een tijd geleden dat ik antwoord op mijn e-mail had gekregen van de ouders van Japke Reimes. Ik herinner mij een freeler adres en die worden meestal alweer snel omgezet in een ander adres met als gevolg dat er geen antwoord meer komt op je e-mail. Aan de andere kant zijn ze nu ook al de zeventig gepasseerd en dat betekend dat ook een andere oorzaak de reden kan zijn. Met spanning in mijn lichaam liep ik de weg op die naar hun huis leidde. Het was alweer een lange tijd geleden dat ik hier was geweest en op het eerste gezicht was er weinig veranderd. Door de ramen heen zag ik beweging in de keuken van een persoon die ik niet herkende. Geen naam op de postbus en geen indicatie van grote waakhonden. Man, wat heb ik een hekel aan honden!
Ik schraapte mijn moed bijeen en stapte het pad op naar het huis. Vanuit het keukenraam herkende in Henke en dat was een pak van mijn hart, ik was veilig. Nadat ik had aangebeld en was binnengevraagd waren Henke en Herman weer verblijd met mijn komst. Een kopje koffie in de tuin en een gesprek met Herman. Die had een lang verhaal en hij had de laatste tijd niet stil gezeten. Hij had namelijk een boek geschreven over wat de mensen op dit moment bezig houd. Religie en Milieu.
Tijdens de uitleg van zijn ideeën bleek dat we op aardig wat gebieden dezelfde ideeën hadden. Het is een interessant boek en voor diegene van jullie die interesse hebben laat ik aan het einde van het verhaal de voorkant zien. Het zal ongeveer midden september in de winkel liggen. Herman Reimes, de Ongrijpbare Toekomst.
De tijd was voorbij gevlogen en het werd dan ook weer tijd om mijn wandeling af te maken. Een nieuw fietspad leidde naar de provinciale weg vanwaar ik mijn wandeling voort kon zetten naar Gameren, een klein kerkdorp ten westen van Zaltbommel. Nederland is echt mooi als je met je hoofd in de wind over de dijken loopt.
Na een kleine 16 kilometer was ik weer thuis en genoot van mijn kopje koffie met een koekje. Op deze dag was ik ook te weten gekomen dat ik niet de tijd had om echt te gaan lopen. Ik had een handvol belangrijke zaken af te handelen die niet konden wachten en ook niet echt snel konden worden afgehandeld. Het steeds op “Stand-By” staan was de enige optie.

Nederland, het eerste uitstapje

Utrecht, 22/08/2007

Nog geen week in Nederland en al bijna klaar met mijn taken. Nu werd het ook tijd voor mijn eerste uitstapje. Utrecht was de bestemming, dichtbij en ik was er in geen jaren geweest. Natuurlijk was de trein het vervoersmiddel. Snel, goedkoop en direct naar midden in het centrum. En, we konden een biertje drinken aan het einde van de middag.
Utrecht is een fijne stad met mooie grachten en leuke terrassen. Natuurlijk dronken we een kopje koffie met het oer-Hollandse appelgebak ernaast. Zijn die grachten dan typisch Nederlands? Ja en nee, ik heb ze ook in Vlaanderen gezien en dat tel ik stiekem bij (oud) Nederland. Wat wel uniek is zijn de fietsen rijendik vastgeketend met kettingen aan de bruggen. Een mooi gezicht met die grachten op de achtergrond.
Al slenterend dacht ik na over het langzaam veranderende Nederland. De mobiele telefoonwinkels en de verdwijnende warenhuizen. V&D was vroeger een dagje uit, nu zijn ze op sterven na dood.
Na een lange tijd te hebben rondgewandeld was het om een uur of vier tijd voor een biertje. De “King Arthur” had mijn eerste keus. Mede omdat ik daar vroeger veel gezellige tijden had gehad. De bieren smaakte uitstekend maar onze gesprekken waren eenzijdig. Henk praat nu eenmaal graag over Thailand en zijn grasparkieten.
Vijf pinten later was het dan ook tijd om de terugreis aan te vangen. Een laatste blik naar de kerkstraat en de markt. Een snackbar werd nog geplunderd voordat we in de trein stapten. De bamihappen en kroketten in de zak van mijn fleece en een grote patat pindasaus in de hand. Ja die glanzende muren van roestvast staal met raampjes gevuld met warme snacks zijn ook uniek voor Nederland.
De rest van de week vul ik nog met de laatste taken en na het weekend ga ik op pad om te lopen.

Nederland, terug naar mijn jeugd

Zaltbommel, 20/08/2007

Op weg naar de supermarkt liep ik door de straat waar ik bijna 48 jaar geleden ben geboren. Langzaam ging ik terug in mijn jeugd. Ik keek goed rond en alles wat ik zag had een herinnering aan mijn jeugd. Zelfs de nieuwe huizen en andere gebouwen losten langzaam op in het niets en de oude gebouwen zoals ik ze mij herinnerde verschenen. De kapschuur van de oude gemeentewerf en de gymzaal die was overgebleven van de oude “Rikkertschool” aan de Nonnenstraat, maar ook de schuur waar de oude Damen zijn handel in oude metalen had en de stadsboerderij vol met aanhangwagens geladen met marktkramen. Hannes de Jong bouwde met behulp van de jeugd elke dinsdag en zaterdag de markt op in het centrum van Zaltbommel.
En ik zag alles met een glimlach voor mijn ogen, want ik kan gelukkig terugkijken op een fijne jeugd. Liefhebbende grootouders en lange zomervakanties bij Ooms en Tantes in Den Helder. Met al die gevoelens deed ik mijn boodschappen en bedacht dat het best leuk zou zijn om een wandeling te maken langs de huizen waar ik heb gewoond.
Ik ben geboren op Nonnenstraat 56 in de binnenstad van Zaltbommel. Een feit waar ik erg trots op ben want ik kan mij een echte Bommellaar noemen. In mijn jeugd was de binnenstad nog heel leefbaar! Vijf scholen en twee kleuterscholen binnen de stadsmuren. Ik herinner mij ook nog de fijne gebieden om te spelen, de stadsparken (stadswallen) en vooral de verboden gebieden zoals de dijken langs de spoorbaan en de fruitgaarden van Willem van de Werken. Vooral die laatste stond aan het einde van de zomer in de belangstelling. Appels en peren pikken (stelen) was een geliefde kwajongensbezigheid. Met altijd een hoongelag als wij de oude man weer te snel waren afgeweest en altijd spijt als ik s’avonds met buikpijn van de onrijpe appels en peren in mijn bed lag.
Mijn leven veranderde drastisch toen wij naar “de Balkan” verhuisde. De nieuwbouwwijk die sinds het begin van de jaren zestig aan de buitenkant van de stad werd ontwikkeld. Mijn leven veranderde ook veel in andere opzichten. Ik ging naar de brugklas en begon de andere sekse te ontdekken. Meisjes waren onverwachts erg interessant. Zoenen in het donker en schuifelfeestjes met veel cola en chips. Vooral met school kreeg ik later moeite. Mijn luiheid zorgde ervoor dat ik het eerste jaar van de brugklas niet overleefde. Gelukkig zag een docent meer potentieel in mij en ik kreeg een tweede kans die ik ook met weinig moeite verpestte. Uiteindelijk koppel ik het huis aan de Wethouder Mooringstraat dan ook aan mijn schooltijd. De MAVO, zonder problemen en met uitstekende cijfers. Het zeer korte bezoek aan de laboratoriumschool in Den Bosch, mijn interesse in de chemie en natuurkunde was niet te stoppen, en de stap terug en hereniging met mijn oude vrienden op de HAVO. Oudere vrienden en de zucht naar contanten maakte van de HAVO geen succes. Het felbegeerde diploma bleef uit en daarmee was ook mijn laatste plan, ik wilde graag fotograaf worden, voorgoed verkeken.
De boodschap van mijn grootouders was eenvoudig en duidelijk. Wie niet wil leren gaat maar werken, de geldkraan is dicht! En daar ging ik dan aan de slag bij een achterbuurman. Elke dag in een Volkswagenbusje naar de bouw, spoorwegbouw wel te verstaan.
Anderhalf jaar later werd ik uit mijn lijden verlost door de dienstplicht. Ik had er zelf niet meer op gerekend maar de “Staat der Nederlanden” vergeet je niet. Een hele fijne tijd heb ik gehad. Het jaar in Duitsland is onvergetelijk, ik werd volwassen en was klaar voor de maatschappij. Van mijn zilvervloot spaarboekje werd een, veel te, grote stereo-installatie gekocht en niet veel later werd mijn eerste flatje een feit. Een kleine flat aan de Prins van Oranjestraat 71, we hadden de werkelijkheid wat moeten buigen maar uiteindelijk kreeg ik de sleutel van mijn eerste huis.
Drie jaar later nam ik de grote stap om een huis te kopen, nog steeds vrij als een vogeltje ging ik terug naar de stad. Daar gebeurde het! En inderdaad, het leven werd één groot feest. Een fijn huis met veel licht en een prima ligging. Erg veel mooie herinneringen heb ik achtergelaten toen ik uiteindelijk het huis aan de Omhoeken verkocht.

Nederland, het mooie rivierenlandschap

Zaltbommel, 19/08/2007

Zo fris als mogelijk was stond ik op. Acht uur op een zondagochtend, het kleine stadje sliep nog en ook Henk lag nog op één oor toen ik net na negen uur bij hem aan de deur was. Dan maar lekker alleen wandelen. Het weer was niet zo slecht als voorspeld maar voor de zekerheid had ik toch maar een paraplu in mijn zak gestoken.
Rustig wandelde ik de stad uit richting Hurwenen. Door het gebrek aan een internetaansluiting had ik niet kunnen controleren hoe lang de route zou zijn. Eigenlijk maakte het ook weinig uit. Ik had wel vijf uur de tijd voor de kleine vijftien kilometer. Heerlijk door de frisse wind, die mij aan Korea deed denken, liep ik over het fietspad langs de provinciale weg. Net voordat ik de dijk op ging werd ik ingehaald door een hardloper en in mijn snelle blik zag ik dat het ook een oude bekende was. John Tims, lekker aan het trainen voor de halve maraton. We kletsten wat en zette later onze eigen tocht weer voort.
Het was al druk op de dijk. Bromfietsers, gewone fietsers en wielrenners waren overal te zien. Op deze dijk is het zeker de moeite waard om rustig een wandeling te maken. De oude rivierbocht, de “Hurnse Kil”, met zijn unieke dieren en planten en later de vergezichten over de waal maakten jeugdherinneringen in mij los. Dertig jaar geleden gingen wij hier zwemmen in het zandgat en scheurden we als groepjes met onze brommers over deze dijken op weg naar “Laanzicht” en de “Grinibus” in Rossum. Ik werd er een beetje melancholisch van. Waar blijft in hemelsnaam de tijd?
Natuurlijk passeerde ik nog meer bekenden maar om die allemaal bij naam te noemen zou te ver gaan. Een rustige zondag, dat zeker.
Nu ik goed ben uitgerust begint de week met het afhandelen van mijn zaken en ik hoop deze week zeker om een paar mooie wandelingen te maken.

Nederland, het eerste weekend

Zaltbommel, 18/08/2007

Het was een fijne nachtrust. Om zeven uur werd ik wakker van de wekker en besloot om nog maar iets langer te blijven liggen. Zaterdag betekend markt in Zaltbommel, al meer dan 500 jaar wordt er elke zaterdag op dezelfde plaats de markt gehouden. Vreemd als je beseft dat sommige hoofdsteden in de wereld minder dan 100 jaar oud zijn. Een prettige najaarszon verwarmde de binnenstad. Gefascineerd keek ik naar de oude binnenstad. Het is inderdaad waar dat je de schoonheid van een plaats zelf niet meer ziet als je er lang woont. De mooie rijen oude gevels van de Boschstraat gemêleerd met de nieuwe winkels van het heden. De HEMA met zijn beroemde halve rookworst en een brillenwinkel van een bekende winkelketen.
Het lijkt heel erg lang geleden dat ik zelf nog elke zaterdag hier op de markt stond. Veel jongens zijn nog hetzelfde maar een gedeelte is ook al vervangen. Soms door hun kinderen maar ook wel door een nieuwe marktkoopman. De koffie op het terras smaakte mij uitstekend en met Chris, Gijs en Jan werd het ook een aangenaam gesprek. Ik moest er in ieder geval voor zorgen dat ik niet te vroeg ging drinken. Een kort uitstapje naar Veghel maakte dat weer een stuk gemakkelijker.
Om iets over vier kwamen we aan in de kantine van NIVO-SPARTA Zaltbommel. Vandaag zou het de eerste echte test worden voor het eerste elftal. Niet de competitie maar het beker programma werd vandaag gestart. De tegenstander Geldrop/AEK was geen kleintje. Helaas duurde het niet al te lang of het eerste biertje ging naar binnen. De rest laat zich gemakkelijk raden. Vijf uur later had het eerste elftal met 4-1 gewonnen en ik een kleine vijftig handen geschud. Het kijkglas was vol en voldaan liep ik richting de Omhoeken.
Morgen weer vroeg op en voor het eerst wandelen.

Nederland, een goed begin

Zaltbommel, 17/08/2007

In gepaste stilte hadden we afscheid genomen van Thailand. Stil zijn over je op hande zijnde vertrek betekend geen bloemenkransen en geen lastige verkopers met Polaroid cameras om je heen. Niemand weet eigenlijk dat we zijn vertrokken. Een laatste hap bij “KISS food and drink” en een paar biertjes voor onderweg.
De taxichauffeur deed alsof zijn neus bloedde. Hij vermeed elke opmerking over zijn capriolen van vorige week. Het bijna ongeluk waarbij de passagiers goed waren geschrokken en volgend hun het ook mogelijk was geweest dat niemand het had overleefd. De Volvo maakte een gezonder geluid dan voorheen en ik deed er alles aan om de chauffeur in de gaten en wakker te houden.
Het was een reis van twee uur door de pikzwarte nacht over een weg die wordt gerenoveerd. Net was niet moeilijk om wakker te blijven. Het ontwijken van de gaten in de weg en het voortdurend slingeren van en naar de noodwegen hield je wel wakker. Eenmaal op de luchthaven aangekomen werden we door de taxichauffeur in de parkeergarage afgezet. Zijn opmerkingen over de CCTV en de politie die streng controleert op zwarte taxi’s waren aannemelijk.
Het inchecken ging snel en na wat aandringen konden we toch naast elkaar zitten, en nu begon het lange wachten tot het vertrek. Ik kocht nog een laatste drie biertjes in de TAX-Free shop en nuttigde die op het terras van Burger King. Het was ook één van de weinige plaatsen waar wat te doen was. Een internationale verzameling van reizigers met een hoog KRAS en FOX gehalte.
Ik heb geen band met die nieuwe luchthaven. Ik vindt hem ongezellig en onoverzichtelijk. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk het vliegtuig in. Zoals bij het gebruikelijke instapritueel werden de eerste klas en de Dynastyclass passagiers als eerste naar voren geroepen. Wij wachten netjes bij de deur en op het moment dat het onze beurt was werden de Cattleclass passagiers naar een andere deur geroepen. Ik bedacht mij geen moment en liep door de openstaande deur de slurf in met Tettje in mijn kielzog. De reis was begonnen!
De vliegreis was saai en door de volle bak kwam er weinig van slapen. De hele nacht liepen er mensen op en neer door het gangpad. Steeds de slapende passagiers aanstotend, één oog open om te kijken wat er aan de hand was en dan weer proberen een beetje slaap te vatten. Helaas was het deze keer maar weinig.
Ik was blij toen het eindelijk tijd was geworden voor het ontbijt, het teken dat we nog maar twee uur te gaan hebben. Pannenkoeken gevuld met roerei en een tomatengroente saus. Het smaakte mij niet slecht, ik had tenslotte alweer een flinke trek. Een paar minuten vroeger dan gepland stonden we in de aankomsthal van Amsterdam Airport. Het wachten op de bagage duurde enorm lang en ik werd bang dat ik misschien niet op tijd bij het consulaat zou zijn. We sloegen een snelle hap over en gingen snel met de trein naar Amsterdam CS. Lijn 16 en uitstappen bij de Emmastraat.
Het nieuwe visum gaf geen problemen en we stonden binnen vijftien minuten weer buiten waar we met een oude bekende richting Utrecht CS gingen. Norbert zien we af en toe bij Hans en Orn in Pattaya. Best vreemd om oude bekenden tegen te komen in Nederland. Genietend van het Hollandse polderlandschap reden we richting Zaltbommel. Drie en een halve week in Nederland. Ik zal me goed vermaken.
Om iets voor half twee stapten we de deur in en zat de lange reis er op. Ik was bijna 36 uur wakker, uitgezonderd de korte slaap in het vliegtuig, maar desondanks voelde ik mij nog sterk. Ik had nog wat kleine zaken af te handelen in Den Bosch en daarna zou ik wat bier gaan drinken met Henk en mijn broer. De zaken waren zeer snel afgehandeld en de samenkomst met mijn familie en vrienden was zeer aangenaam. Een snelle hap uit de snackbar en om iets over tien zocht ik mijn bed op.
Zaltbommel was niet veranderd in het afgelopen jaar. Morgen voor het eerst kijken bij de kersverse eerste klasser NIVO-SPARTA Zaltbommel.

Een paar van mijn vrienden in Pattaya

Nederland, op weg naar Zaltbommel

Pattaya, 16/08/2007

Nu is het dan zover, ik ben gepakt en gezakt en over een aantal minuten zal de taxi ons naar de luchthaven van Bangkok brengen. Ik heb gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer weg kan uit Pattaya en aan de andere kant had ik liever een andere bestemming gekozen dan Holland.
Maar ja, lieve koekjes worden niet gebakken dus moeten we er maar doorheen. Zoals eerder vermeld zal ik nu proberen Nederland te zien door de ogen van een toerist. Bij aankomst morgen zal ik mij eerst weer melden bij het consulaat voor een visum. Daarna een broodje op het Damrak en dan met de trein naar mijn geboortestad “Zaltbommel”. Ik zal het wel druk hebben het eerste weekend. Er moet een nieuwe Apple Computer worden gekocht en ik zal die ook proberen aan het internet te krijgen. Zaterdag bier drinken met mijn broer en misschien naar het voetballen om de verrichtingen van “NIVO-SPARTA Zaltbommel” te zien. Zondag wandelen en de MotoGP van TSJECHIË bij Henk de Vries kijken. Een korte avondwandeling en dan begint de werkweek weer.
Wat maandag mijn bestemming wordt is nog een raadsel, maar als het weer het toelaat dan ga ik zeker niet thuis zitten.

Nederland, door andere ogen

Pattaya, 13/08/2007

Zo, ik ben al bijna weer op weg naar Nederland. Het is alweer een tijd geleden dat ik mocht proeven van de Nederlandse lekkernijen zoals kroketten en andere snacks. De wereld veranderd snel en er is nog maar heel weinig dat niet te koop is in den verre. Laatst zijn er nog de stroopwafels toegevoegd aan het assortiment van Starbucks in Azië. Heerlijk met een bakkie goede koffie.
Wat zijn de plannen voor de komende weken? Ik moet zeker weer gaan lopen. Daar is gewoonweg niets van terecht gekomen in de laatste twee maanden. Mijn dagje Amsterdam staat weer op de agenda en in het laatste weekend ga ik een wedstrijd van het Nederlandse elftal bezoeken. Er zijn afspraken met oude vrienden en misschien zit er zelfs nog een weekend België in als Kris en Jess tijd voor mij hebben.
Mijn verhalen blijven komen maar nu gaan ze over Nederland. Ik zal zoveel mogelijk proberen het door de ogen van een toerist te zien. Ik hoop dat jullie veel plezier hebben bij het lezen van mijn verhalen.

Thailand, Koninginnedag op zijn Thais

Pattaya, 12/08/2007

Het was zondag en dus mijn laatste kans om nog een keer goed op pad te gaan. Net voor zeven verliet ik mijn kamer en ging richting het centrum van de stad. Het viel mij meteen op dat het erg donker was in Soi LK. Weer een Buddha dag? We hadden er net twee op een rij gehad! Overal was het donker en er was geen muziek. Ik zag de bui al hangen. Bij het kantoor (Luck Bar 1) konden ze mij het antwoord geven. Het was de verjaardag van de koningin. En dat betekend dus dat er wel mag worden gedronken zolang het maar in het donker is en zonder muziek.
Waarom er in “Hot and Cold a-gogo” wel muziek was is een ander raadsel. Ik heb de avond dus maar in deze bar doorgebracht. Om iets over half negen schoten de meeste meisjes snel hun kleren aan en renden naar buiten. Met een kaarje in de hand zong de hele straat een liedje (voor de koningin). Vreemd maar waar. Het is in Nederland wel anders.

Thailand, de laatste avond

Pattaya, 10/08/2007

Het doek was nu gevallen voor de "Shenanigans Ierse Pub" waar ik veel plezier heb beleefd en misschien wel twee honderd T-Bone steaks heb verorberd. Het was een leuk feest en na een kort gesprek met Simon wist ik dat het openingsfeest zou worden gegeven in september. Waarschijnlijk ben ik dan alweer terug in Thailand voor een kort verblijf. De laatste foto uit de pub en een boek wordt dichtgeslagen.