De bergen waren niet zo goed zichtbaar toen ik de luiken voor de ramen opende. Toch stak het zonlicht in mijn ogen, het was opnieuw een stralende dag. Snel een douche en inpakken. Tijdens het inpakken genoot ik van de eerste twee boterhammen die ik in de koelkast had bewaard, twee kopjes koffie maakte het ontbijt compleet. De instant noedelsoep bleef in de kom en is achtergebleven in Sokcho.
Mijn eerste doel was nu om op het busstation te komen en een kaartje te kopen naar Samcheok, vandaar zou ik dan Danyang gaan. De eerste hindernis was zo genomen, ik stapte net voor half negen op een stadsbus naar het intercity busstation en nog voor half tien was ik al onderweg. Mijn plastic tasje met de andere twee boterhammen en twee bananen voor mij in het netje.
We reden langs mooie stranden en groene heuvels. Toe we eenmaal het binnenland in reden kreeg ik een onophoudelijk reeks van wegenbouwprojecten te zien. Dit duurde tot aan Danyang! Het lijkt echt of ze het hele wegennet aan het vernieuwen zijn. Een paar uur later was het raak, er ging geen bus naar Danyang maar ik moest overstappen in Taebeak. Ik had een zak chips en drie gekookte eieren gekocht, ik had zout nodig. Die eieren waren erg vreemd, ze hadden een bruine kleur als een elastiekje. Ze smaakten prima overigens, vooral met een flinke hoop zout.
Nou ja, als het niet anders kan dan moet het maar. Deze etappe nam mij nu echt de bergen in. Het was schitterend! Maar ook bergen gaan nu eenmaal vervelen dus had ik moeite om de oogjes open te houden. Mijn eten was op en ik was ook aan mijn laatste flesje water begonnen. Ik was blij dat we uit de bus konden en dat ik nu mijn benen even kon strekken.
Vanuit Taebaek zouden we naar Jecheon gaan. Ik probeerde zo goed mogelijk de naam uit te spreken en de dame verstond mij. Da’s niet slecht! Het was 1900 won voor de enkele reis. Na een paar minuten begon ik te twijfelen. Eerst was het 11.100 won, toen 4.500 won en nu 1900 won voor twee keer de afstand van de vorige etappe. Vriendelijke glimlachende gezichten alom. De eerste drie, officials die in het busstation werkte, keken net of ik van een andere planeet kwam. Ik realiseerde mij dat ik nu in de jungle was en de kans dat er iemand engels sprak was zeer klein. Ik haalde alles erbij wat duidelijkheid zou kunnen verschaffen over mijn doel van deze busreis. Een kaart van Korea, de LP en mijn kleine rode notitieboekje. Een dominee redde mij. Hij verklaarde dat er een plaatsje dichtbij was dat ongeveer dezelfde naam had. Eenmaal aan het loket werd mijn kaartje omgeruild en ik paste het verschil bij. Nu klopte het, 11.500 won.
Ergens onderweg tijdens een rookpauze wist ik nog twee van die rijstdriehoekjes te scoren, ik had geen idee wat er voor vulling in zat maar uiteindelijk interesseerde mij dat ook niet. Ik trok nu eenmaal weer krom van de honger. Als ik niet drink dan heb ik een ongelofelijke honger. Het was tegen half zes toen de bus mijn laatste tussenstop op zocht. Nog een half uurtje en ik zou in Danyang zijn.
Danyang was een teleurstelling op het eerste gezicht. Er stond geen water in het meer en de overeenkomst met de toeristenplaatsen in Luxemburg is zeer groot. Het hotel dat ik op het oog had was snel gevonden. De eigenaar die overigens goed engels sprak hielp mij een beetje op weg. Mijn twee en misschien drie nachten was instant overgegaan in één en misschien wel twee nachten. Nee dus, morgen gewoon weer verder naar de bewoonde wereld.
Het is verbazingwekkend hoe efficiënt de bussen in Korea zijn. Ik heb tenslotte nooit meer dan een uur hoeven te wachten op mijn aansluiting. € 25,00 voor een busreis van 320 kilometer is niet zo slecht. Ik ga snel bekijken hoe ik mijn laatste dertien dagen ga invullen.
Natuurlijk moest er vanavond ook nog worden gegeten. Het aanbevolen restaurant weigerde mij resoluut. Ik was gewassen en geschoren maar het aanzicht van een blanke zou misschien de Koreanen wegjagen. Nu ik dat zeg schiet mij te binnen dat ik vandaag geen één blanke heb gezien! Waar zou je dat nog kunnen overkomen?
Ik liep nog wat rond door het dorp en alle restaurants met foto’s in het raam waren gesloten. Dan maar naar het restaurant dat mij vanmiddag een Engelstalig menu had laten zien. Voorzichtig koos is een gerecht dat mij wel OK leek. Iets met rundvlees. Het serveren werd gestart en ik kon mijn ogen niet geloven, er stond genoeg op tafel voor twee personen. Één van de serveersters was zo vriendelijk om mij voor te doen wat er van mij verwacht werd als ik ging eten. Nou, dat was nu echt lachen op zijn Koreaans.Ik had nog niet de helft op toen ik terugkeerde naar het hotel, nog een laatste biertje en dan slapen. Morgen weer verder naar een hoofdstad van een verleden koninkrijk.
