Vandaag zou ik voor de laatste keer mijn heil buiten Seoul zoeken. Korea is voor altijd verbonden met de oorlog, ook wel de “vergeten oorlog” genoemd. En overal waar je in Korea komt zie de monumenten of andere zaken die ermee te maken hebben.
Een korte inleiding:
Op 25 juni 1950 werd Zuid-Korea door Noord-Koreaanse troepen binnengevallen. Daarop besloot de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties tot militaire steun aan Zuid-Korea. Uiteindelijk bestond die militaire steun uit een troepenmacht waaraan naast troepen van de Verenigde Staten nog vijftien landen deelnamen: Australië, België, Canada, Colombia, Filippijnen, Ethiopië, Frankrijk, Griekenland, Verenigd Koninkrijk, Luxemburg, Nederland, Nieuw-Zeeland, Thailand, Turkije en Zuid-Afrika. De Amerikaanse generaal Douglas MacArthur werd benoemd tot bevelhebber.
Na enkele dagen werd de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel bezet en begin september 1950 was 90 % van Zuid-Korea in handen van Noordelijke troepen. Alleen een klein gebied rondom Busan hield nog stand. Bijna waren de Zuid-Koreanen op de knieën gedwongen. Dankzij een tactisch hoogstandje, de amfibische landing bij Incheon, ver achter de Noord-Koreaanse linies, en het nodige geluk slaagde bevelhebber MacArthur erin de Noord-Koreanen terug te dringen tot ver over de 38e breedtegraad. De Chinezen, beducht voor een uitbreiding van de oorlog tot hun eigen grondgebied, intervenieerden en drongen de westerse coalitie terug. Opnieuw viel Seoul in communistische handen. MacArthur stelde voor de atoombom in te zetten tegen Volksrepubliek China, maar dat werd verworpen. Dit zou de wereld volgens president Truman in een nucleaire oorlog duwen, wat rampzalige gevolgen zou hebben. Douglas MacArthur werd 11 april 1951 ontheven uit zijn functie als bevelhebber over de VN-troepen in Korea.
In de periode die volgde sleepte de oorlog zich voort waarin successen en tegenslagen elkaar afwisselden. Medio 1951 werden er pogingen gedaan vredesonderhandelingen te beginnen. Daarmee kon op 10 juli 1951 in Kaesong worden begonnen. De onderhandelingen sukkelden maandenlang voort en werden herhaalde malen gestaakt. Groot struikelblok was de uitwisseling van krijgsgevangenen. Pas na de dood van Sovjetleider Stalin in maart 1953 werd er weer voortgang geboekt en kon er op 27 juli 1953 te Panmunjeom een wapenstilstand worden afgekondigd.
De onderhandelingen hadden dan wel tot een staakt-het-vuren geleid, maar de vrede tussen Noord- en Zuid-Korea is nooit gesloten, zodat beide landen officieel nog steeds in staat van oorlog verkeren. De Koreaanse Oorlog kostte aan twee miljoen burgers en militairen het leven. Noord- en Zuid-Korea bleven als puinhopen achter.
De plaats die ik vandaag zou bezoeken was Incheon, de landingsplaats van de bevrijdingsmacht. Er stond nog voldoende geld op mijn treinkaart en dat wilde ik graag gebruiken voor de ruim een uur durende treinritten. Het was de eerste keer dat ik richting de westelijke buitenwijken reisde. Het leek dat de mensen hier anders waren dan in het zuiden of het noorden. Jongelui gestoken in fel gekleurde PVC kleding met de nieuwste MP3 spelers liepen overal. Vreemde haarstijlen die mij lieten denken aan de glamourbands van de beginjaren 70.
Ik was nu wel blij dat het einde van de reis zo dichtbij was. Het wordt me een beetje teveel. Vier weken is mooi maar het is wel genoeg voor nu.
Het dorp (2.500.000 inwoners) is niet al te groot, ik bedoel het centrum. Ze zijn hier een oud Chinatown aan het restaureren om de overvloed aan Chinese toeristen te behagen. Naast het Koreaans zijn hier alle uithangborden in het Chinees.
Er was dus weinig te zien, het park op de heuvel met de monumenten en een korte wandeling door het met kitsch overgoten Chinatown was voldoende. Snel terug naar Seoul om het “Korea War Memorial” te bezoeken.
Weer ruim een uur in de trein, zo schoot de dag tenminste op. Onderweg bestudeerde ik de kaart van de ondergrondse en in dit uitzonderlijke geval moest ik twee keer overstappen. Of ik moest een stukje gaan lopen? De hele dag had ik al in de trein gezeten dus waarom zou ik niet gaan lopen? Het eindstation was “Seoul Station”, eenmaal buiten het station begreep ik wat er was misgegaan zondag. Er zijn namelijk twee “Seoul Stations” en deze was het station met de elektronicamarkt. Ik was hier al eens geweest, het zag er allemaal herkenbaar uit. Het museum (memorial) lag aan de rand van Ithawon en daar had ik tenslotte al genoeg rondgelopen.
Het geheel was erg indrukwekkend. Het is zo groot dat ze buiten een enorme collectie pantservoertuigen en vliegtuigen hebben staan. Zo maar, gratis te bezichtigen. Dat deed ik dus eerst, ik ben tenslotte een “Hollander”. Vooraf had ik nog getwijfeld of ik naar binnen zou gaan maar de wandeling buiten had mijn twijfel weggenomen.
Binnen trof ik goed ingerichte zalen aan met de verhalen over tweeduizend jaar oorlog. Natuurlijk tegen de buren, Japan en China. Het was erg interessant en ik heb veel gezien dat mij onbekend was. Er waren voldoende bordjes in het engels om het allemaal wat duidelijker te maken. De verdieping over de burgeroorlog en hoe het allemaal had kunnen gebeuren was het meest indrukwekkend.
Maar wat eigenlijk voor mij het vreemdst was dat hele groepen kleuters en kleine kinderen hand in hand door de zalen met de meest gruwelijke oorlogszaken werden geleid. Alles onder het mum van vrede en leve de “Republiek van Zuid Korea” zoals het land officieel heet. Ik weet niet of het goed is maar het is wel zeker dat ik geen één Koreaan heb ontmoet die niet trots op zijn land was. Misschien iets voor de linkse regering van ons land? Voer dan ook maar meteen schooluniformen in als we toch bezig zijn. Of heerst er nog steeds een angst van dat oude oorlogssyndroom?
De rondgang had langer geduurd dan verwacht en zo was het einde van de dag sneller daar dan verwacht. De vier en een halve kilometer liep ik natuurlijk naar het hotel. Onderweg pikte ik nog mijn laatste souvenirs op en had later op de avond een neutraal maal in mijn op één na favoriete restaurant, het favoriete was gesloten wegens een verbouwing. Zo kwam er een einde aan mijn voorlaatste dag. Met elk uur dat verstrijkt ben ik meer blij om weer terug naar Thailand te gaan. Ik ben er nu ook klaar voor. Voor mijn volgende trip, over twee weken alweer, ben ik ook wel klaar. Het zal leuk zijn om met een tweede persoon op pad te gaan. Morgen nog wat rondhangen en inpakken en dan zit het er echt op.
