Dit was dus de achtste dag sinds ons vertrek. Het werd steeds moeilijker. De ochtend zou een goed begin hebben. We hadden een vroeg ontbijt. We hadden gepakt en de rugzakken bij Henk in de kamer gegooid voordat we gingen ontbijten. We zouden vroeg in de middag verkassen. Chai was zoals gewoonlijk heel behulpzaam en een taxi die ons zou rondrijden was snel geregeld. De chauffeur kreeg zijn instructies die ik zelf nog aanvulde met een paar andere dingen die ik wilde zien of aan de jongens wilde laten zien. Om negen uur waren we onderweg, en deze keer was het niet koud!
Henk zijn videocamera zoemde er op los, mijn gedachten verzonken naar het verleden. Hier lagen heel wat goede herinneringen van mij. De eerste tempel die ik boven aan de lijst had gezet was “Wat Chai Wattanaram”, misschien hebben jullie die wel gezien in het tv-programma “de Mol”. Ik vindt dit zelf één van de mooiste, vooral vroeg in de ochtend en laat in de middag. Als het licht nog zacht is en de tourbussen er niet zijn. We liepen rustig rond en de jongens genoten, ze waren duidelijk onder de indruk.
Vanaf dit moment bezochten we tempels en zelfs een katholieke kerk. We aten een noodlesoep in een lokaal restaurant en na een lange ochtend arriveerden we rond twee uur weer bij het GH. Het was genoeg geweest, genoeg tempels voor één dag. De sfeer was veranderd en er waren spanningen. Dean zou morgen naar huis gaan en misschien zou het dan veranderen?
Na aankomst bij het GH moesten wij eerst gaan verkassen. Dean en ik grepen onze rugzakken en gingen naar de receptie. Thailand blijft verrassen en het was dus niet vreemd dat de kamers niet beschikbaar waren. De bewoners hadden besloten om nog wat langer te blijven. Henk was niet echt een steun en hij ging hard op door alle doemscenario’s met de bijbehorende vragen wat ik voor oplossing had. Kees zou niet komen dus de derde kamer hadden we ook niet nodig. Ik keek naar Dean en we wisten dat we nog maar een nacht in de slaapzaal zouden doorbrengen. Onze spullen gingen linea directa weer terug naar de oorspronkelijke plaats.
Dit zou een moeilijke middag worden. Het enige wat op het programma stond was een rugzak kopen voor Dean en de rest zouden we wat door de stad gaan slenteren. De stad is niet veel, een gemiddelde Thaise stad met veel stof en lawaai. De stilte was enorm. We waren te lang met elkaar onderweg en wisten niet meer wat te zeggen. Ontsnappen zat er niet in, we moesten dit tot een goed einde brengen.
Vanaf hier wil ik een einde aan het verhaal over onze tocht maken. Er zijn dingen gebeurd en gezegd die ik onder ons wil houden. De tweede week samen met Henk is er nooit van gekomen. Het resultaat wil ik wel met jullie delen. Op vrijdag zijn wij met zijn drieën in grote stilte naar Bangkok gegaan. Ik liet Henk eindelijk een keer uitslapen! Dean zijn rugzak heeft Bangkok niet eens gehaald dus heeft hij er nog een moeten kopen. Henk en ik hebben, op weg naar Pattaya, Dean afgezet op de luchthaven en kort afscheid genomen. Het was goed hem weer te zien. Henk zijn lichtjes gingen weer aan toen we in de buurt van Pattaya kwamen.
Achteraf gezien was het een enorm leuke leerzame week.
