Mijn laptop is helaas nog niet gerepareerd en dus moet ik nu de verhalen op de ouderwetse manier met pen en papier schrijven. Dat is een beetje jammer want op deze manier gaan er toch wel heel wat indrukken verloren. Het neemt ook duidelijk meer tijd in beslag, tijd die ik liever op een andere manier had ingevuld. Terwijl ik schrijf kijk ik op het kleine beeldscherm achter op mijn nieuwe camera de foto’s. Dat zijn de digitaal vastgelegde herinnering die als een kralensnoer aan elkaar rijg tot een verhaal.
Na de westerse feestdagen, die we uitbundig hebben gevierd, is het eindelijk tijd om er met de jongens op uit te trekken. We hebben Henk gevraagd of hij misschien een dagje eerder, gisteren dus, wilde vertrekken, nee dus! Hij mist zijn Thaise grasparkieten al voordat we zijn vertrokken, maar hij wil ook niets missen en later spijt hebben dat hij niet is meegegaan. We nemen hem mee uit beleefdheid maar Dean en ik zijn bang dat Henk niet in het team zal passen. Hij heeft tenslotte heel andere interesses dan Dean en ik.
Op deze donderdagochtend kijken Dean en ik elkaar vragend aan terwijl we nippen van onze oploskoffie. Zal Henk wel verschijnen? We hebben onze twijfels, Henk heeft het opperbest naar zijn zin hier in Pattaya en kan maar heel moeilijk afscheid nemen. Vroeg naar bed zit er helemaal niet; ‘Allemaal verloren tijd!’, predikt hij van zijn kansel. Hij kan het nog steeds niet bevatten dat er meisjes in Pattaya zijn die tegen hem praten. Hij schuimt tot diep in de nacht de straten van Pattaya af en draait virtuele nachtdiensten terwijl Dean en ik al vroeg op pad zijn om zoveel mogelijk van de dag te maken en zoveel als mogelijk te kunnen bezichtigen.
Gelukkig is Henk op tijd en de taxi een paar minuten te laat. In een vlotte rit zoeven we in stilte naar Bangkok waar we de eerste nacht zullen doorbrengen. Het is onderweg stil in de taxi. Henk haalt slaap in en wij kijken elkaar (on)begrijpend aan. Als dat maar goed gaat?
Het Merry V. Guest House, waar ik al honderden nachten heb doorgebracht wordt door mij aangeraden als eerste stop. Dean, die voor de eerste keer in Thailand is, heeft alleen mijn verhalen aangehoord over het backpacken. Hij heeft geen enkele ervaring en heeft maar een flauw idee over wat hem de komende dagen te wachten staat. Ik heb een korte rondreis door het westen van Thailand uitgestippeld die we naar believen enkele dagen kunnen inkorten of langer maken.
Henk die al veel vaker in Thailand is geweest is nooit verder gekomen dan een paar nachten in Bangkok in een klein hotel. We hebben steeds een kamer gedeeld zodat Henk zoveel mogelijk geld kon besparen. Het met zijn drieën een kamer delen was dan ook de eerste ervaring die de boys te verwerken kregen. Het gebrek aan privacy bracht bij Henk het zweet op zijn voorhoofd. Het delen is deze keer niet om geld uit sparen maar om er zeker van te zijn dat er niemand te laat opstaat en de anderen laat wachten. Een trein later bestaat deze keer niet! Er zijn maar twee treinen per dag van Bangkok naar Nam Tok.
We zijn al vroeg in Bangkok, de gesprekken tussen ons willen niet echt los komen en wanneer er dan toch een gesprek ontstaat dan duurt deze nooit lang. Binnen twee minuten is het gesprek weer in Pattaya bij de grasparkieten. Ook NIVO-Sparta kan ons niet bekoren als onderwerp voor een gesprek. Een van ons drieën is nogal kort van stof en de andere twee hebben geen interesse over verhalen van Thaise grasparkieten.
Dus trekken maar de stad in om wat rond te slenteren. China Town verveeld tenslotte nooit, dus dat word onze bestemming. Er is hier voldoende te zien op nog geen half uur van ons guesthouse. Henk filmt er op los en verwisseld zijn videocamera regelmatig met zijn fotocamera. Hij lijkt zijn gedachten nu eindelijk verzet te hebben van Pattaya naar onze korte rondreis.
Aan het einde van de toch wel lang durende middag drinken we een paar biertjes op een van de honderden terrasjes die je rond Khaosan Road kan vinden. Hoewel er klachten zijn dat het nog wel erg vroeg is om bier te drinken genieten Dean en ik van het koele gerstenat. Het is erg vreemd dat geen van tweeën me ook maar een vraag heeft gesteld over wat we de komende dagen gaan doen. Ik denk dat ze het maar over zich heen willen laten komen! De leiding uit handen geven is natuurlijk de gemakkelijkste oplossing.
Op het platteland is westers eten, en dat is wat Henk prefereert, zeldzaam dus als afscheidsmaaltijd in de bewoonde wereld gaan we shoarma eten bij het Shoshana Restaurant. Gelukkig smaakt het mijn beide gasten net zo goed als het mij smaakt. De bierconsumptie staat op een laag pitje want we moeten morgen om half zes op. Om een uur of elf stel ik voor om naar bed te gaan. Onze nachtbraker kijkt een tiental keren op zijn horloge en kan het maar moeilijk geloven dat hij op een tijdstip naar bed moet waarop hij normaal in Pattaya pas op stap gaat. Misschien twijfelt hij dat hij beter in Pattaya had kunnen blijven?
Na enig tegenstribbelen accepteert hij met tegenzin mijn advies om te gaan slapen. Hij mag van mij best op stap gaan maar dan moet hij eerst zijn spullen pakken en op zoek gaan naar een andere kamer. Wij hebben er geen trek ik om midden in de nacht wakker te worden gemaakt om een dronken Henk binnen te laten en naar zijn bed te begeleiden. Om kwart over elf liggen we in onze kistjes, morgen om half zes op (de tweede ervaring) om de boot naar Bangkok Noi (Rot fai) te nemen. De trein vertrekt om 10 over half acht. Onderweg naar de trein moeten we ook nog wat te eten zien te kopen want het is een lange zit.
