Thailand, fijne dagen gewenst

Pattaya, 25/12/2007

Ik wens jullie allemaal een fijne kerst en een voorspoedig 2008.
Het is een kort jaar geweest en ik kan het bijna niet geloven dat we alweer aan de laatste zeven dagen van het jaar zijn begonnen.
Het is een bekend feit dat wanneer je plezier hebt de tijd vliegt en als je je verveeld de tijd kruipt. Het is nu eenmaal niet anders.
Helaas heb ik ook weer dit jaar enkele goede vrienden en bekenden verloren, eens te meer een drijfveer voor mijn reislust. Voor 2008 heb ik alweer enkele mooie reizen op het programma staan en als de "Lord Buddha" het toestaat zal ik weer veel mooie plaatsen bezoeken en leuke mensen ontmoeten.

De wereld is als een boek, als je thuis blijft lees je alleen de eerste bladzijde.
de Buddha, 563BC-483BC

Thailand, terug in de tijd

Pattaya, 16/12/2007

Het weekend van schijnheiligheid is voorbij. Gelukkig!
Op de vrijdag werd er eigenlijk gewoon doorgegaan met de dagelijkse bezigheden onder een deken van duisternis en de muziek zachter.
De zaterdag was een ander geval, het is nog steeds onbegrijpelijk dat het ene restaurant openlijk bier/alcohol serveert en de buren door de politie worden gesloten en opgesloten. Bedrijven van Thaise eigenaars draaien gewoon door terwijl een instituut als “Shenanigans Irish Pub” gewoon wordt verboden bier te serveren bij het eten,
De zondag was nog eens compleet anders. In het nieuws was er al verteld dat bijna iedereen zijn stem had uitgebracht en dat er weinig stemgerechtigde meer werden verwacht. Alhoewel het officieel verboden was tot middernacht werd er op Jomtien Beach al rond de middag openlijk bier/alcohol gedronken. Honderden Thai lagen met hun families op matten Som Tam te eten en flessen Johnnie Walker te legen. In Pattaya City was het nog onduidelijker wat nu wel of niet mocht. Het varieerde van bier uit koffiemokken tot gewoon een flesje op de bar.
Het is wel zo dat alle getroffene van deze belachelijke regel het er over eens zijn dat het zo nog wel te doen is. Het is misschien wel een spannende onderbreking van de gewone dag.

Thailand, de kerst én de verkiezingen staan voor de deur

Pattaya, 14/12/2007

Het is alweer 14 december en de kerst en de jaarwisseling staat voor de deur. Hier in Thailand worden de feestdagen nog eens extra opgeluisterd met de verkiezingen. Het is natuurlijk altijd fijn als er na een bloedeloze staatsgreep de democratie weer wordt hersteld. Alleen deze keer hebben de verkiezingen extra veel invloed op de het wel en wee van de vakantiegangers.
Wat is er mis? Het is mijn, en met mij velen, mening dat de timing compleet verkeerd is. De generaal had de verkiezingen beloofd voor het einde van het jaar en moest uiteindelijk toegeven om geen gezichtsverlies te lijden. En dat gezichtsverlies is natuurlijk iets dat ten koste van alles moet worden voorkomen. Zeker omdat in de Thaise cultuur gezichtsverlies de grootste schande is die je kan overkomen. Het werd uiteindelijk 23 december voor de datum van de verkiezingen.
Het effect van deze datum is dat er ook voorverkiezingen moeten worden gehouden in verschillende provincies en zo ook in Chonburi, de provincie waarin Pattaya ligt. Het probleem is dat er enkele dagen niet mag worden gedronken. De Thaise wet schrijft voor dat er op de dag voor de verkiezingen vanaf zes uur en de dag na de verkiezingen tot middernacht geen alcohol mag worden verkocht in supermarkten en cafés. Thai zijn grote drinkers en de drank zou ervoor kunnen zorgen dat dronken mensen een verkeerde stem zouden uitbrengen. De dag na de verkiezingen is gekozen omdat er anders grote vechtpartijen zouden kunnen uitbreken tussen de aanhangers van de verschillende politieke partijen. Voor de vakantiegangers in Pattaya en de rest van Thailand houdt dit in dat er drie aaneengesloten dagen niets anders op zit dan op je kamer tv te kijken. Alle bars en cafés zijn dicht, restaurants mogen open maar die kunnen zelfs geen wijn bij het eten schenken. En dat twee weekends achter elkaar. Goed bedacht zou ik zeggen vooral als je hier twee weken op vakantie komt en niet in de gelegenheid bent om je geld op te maken.
Het is een vreemde wereld. Natuurlijk heeft ieder land zijn eigen wetten en eigenaardigheden, maar dit zou zelfs te gek zijn voor de regering van Maleisië die in de ogen van velen toch een streng islamitische weg volgt. Het is jammer voor de toeristen en ik weet zeker dat er velen volgend jaar niet meer zullen terugkeren.

Gezelligheid kent geen tijd!

Thailand, "Hiep Hiep Hoera" voor Koning Bhumibol Adulyadej

Pattaya, 05/12/2007

Vandaag is het de verjaardag van koning Bhumibol Adulyadej. De overal gerespecteerde vorst heeft de mooie leeftijd van tachtig jaar gehaald en zit al meer dan zestig jaar op de troon.

Hartelijk gefeliciteerd Koninklijke Hoogheid, nog vele jaren.
Hieronder staan een paar films over het leven van koning Bhumibol Adulyadej en wat hij voor Thailand en de Thaise bevolking betekend.

Deel 1/4 over het leven van de koning van Thailand

Deel 2/4 over het leven van de koning van Thailand

Deel 3/4 over het leven van de koning van Thailand

Deel 4/4 over het leven van de koning van Thailand

Nederland, de tienduizendste bezoeker is langs geweest!

Zaltbommel, 03/12/2007

Na precies één jaar en dertien dagen is de teller de 10.000 gepasseerd. Bedankt voor al jullie bezoeken en de steun die ik heb gevonden. Ik weet nu in ieder geval dat ik het niet voor niets doe.
Ik hoop dat ik in het komende jaar weer veel inspirerende verhalen kan schrijven en dat jullie er net zoveel plezier aan beleven tijdens het lezen als ik heb tijdens het reizen en het schrijven.
Volgend jaar staan er vijf grote reizen op mijn agenda naar uiteenlopende bestemmingen. De landen zijn nog een verrassing maar de manier waarop ik reis is al bij jullie bekend.
Nogmaals bedankt en ik hoop voor 20 november 2008 de twintigduizendste bezoeker op mijn weblog te hebben gehad.

Voor deze keer een 10.000 klapper

Thailand, Viagra verstevigd de verkiezingen in Thailand

Bangkok, 30/11/2007

Kandidaten die volgende maand meedingen in de fel bestreden Thaise verkiezing zijn Viagra aan het aanbieden in ruil voor stemmen, waren de beschuldigingen deze vrijdag.
Oudere mannelijke kiezers worden gelokt met de kleine blauwe pil die wordt gebruikt bij de behandeling van seksuele disfunctie bij sociale functies, beweerde Sayan Nopcha, een strijdster voor de People Power Party (PPP) in het Pathum Thani, in de buurt van Bangkok.
"Één politicus geeft Viagra om aan populariteit winnen en stemmen te ronselen. Ik denk dat dit een zeer slechte manier van stemmen te kopen is," vertelde Sayan de Bangkok Post. Zij toonde journalisten twee tabletten als "bewijs" van haar beweringen en waarschuwde dat goedkope Viagra substituten zeer schadelijk kunnen zijn voor de gezondheid van de kiezers.
De op 23 december gehouden algemene verkiezingen geven de macht terug aan het volk dat na de in september 2006 gepleegde staatsgreep d'etat een militair - benoemde regering aan de macht had.
De PPP, alom beschouwd als een satellietpartij voor de afgezette premier Thaksin Shinawatra vecht fel in de aanloop naar de verkiezingen tegen 40 andere partijen voor 480 zetels in de Kamer van Volksvertegenwoordigers.
Er zijn 4200 kandidaten voor de te vergeven zetels waarom deze verkiezingen draaien. Critici van de verdreven premier beweren dat zijn blauwe "Viagra", zijn recente aankoop van Manchester City Football Club in Engeland symboliseert en hij probeert zijn naam in het nieuws te houden in het voetbal gekke Thailand. Manchester City contracteerde onlangs drie jonge Thaise spelers waarvan het hoogst onwaarschijnlijk is dat ze ooit in aanmerking komen voor het professionele eerste team, maar het nieuws is wel fascinerend voor Thaise kiezers.
Stemming kopen is traditioneel geworteld op het Thaise platteland waar kiezers meer onder de indruk zijn van harde contanten dan oppervlakkige ideologieën. De Kiescommissie heeft de teugels van de regels voor de Verkiezing zo ver aangehaald dat zelfs het weggeven van T - shirts en frisdranken kan worden gecensureerd.
Sayan weigert de naam van de politicus te noemen omdat hij zei dat het moeilijk is om te bewijzen. De zeer populaire drug wordt verondersteld alleen te worden gebruikt op advies van de arts, maar kunnen worden gekocht over de toonbank in Thailand. Het is echter te duur voor de meeste Thai. (DPA)
(Bron:Bangkok Post)

Thailand, Loi Kratong

Pattaya, 24/11/2007

Loi Kratong is het Thaise feest van het licht. Dit feest wordt op de avond van de volle maan in november gevierd.
Als de maan opkomt, verzamelt iedereen zich bij de rivier, waar lampionnen van bladeren in het water worden gelegd. De wegdrijvende lichtjes nemen het ongeluk met zich mee. Vervolgens wordt er een verhaal over één van de vorige levens van de Boeddha verteld over prins Vessantara, die beroemd was om zijn medeleven en vrijgevigheid.
Het Loi Krathong festival, of het 'Festival van Lichtjes', is een van de meest bekende festivals van Thailand. Tijdens volle maan in november verzamelen alle Thais zich langs rivieren, kanalen en meren om aldaar hun 'krathong' te water te laten.
Een 'Krathong' is een bootje, meestal in de vorm van een lotusbloem, gemaakt van bananenbladeren en simpele materialen,met daarop een kaars, wierookstokjes en wat Thais muntgeld. Verder zijn de 'Krathongs' vaak versierd met bloemen en figuren uitgesneden in fruit en groente.
De 'Krathong' is een offer voor 'Mae Khongkha', de 'Moeder van het Water'. De Thais geloven dat bij het wegdrijven van de 'Krathong' ook zonden en ongeluk zullen weggaan. Hoe verder de 'Krathong' wegdrijft en hoe langer de kaars blijft branden, hoe meer voorspoed en geluk in de toekomst.
Het Loi Krathong festival gaat terug naar de tijd van het koningschap van koning Sukhothai in Thailand, zo'n 700 jaar geleden. Het wordt gevierd aan het einde van de regentijd, bij de oogst van de rijst. Eigenlijk is het een Hindoe-traditie: de god van het water bedanken voor "alle regen". Verschillende Boeddhistische tempels organiseren in Maleisië het Loi Krathong Festival.
Loi betekent "drijven" en Krathong is een kom, die normaliter van bananenblad gevouwen is, in de vorm van een lotus bloem. Gewoonlijk heeft de krathong een kaarsje, wierook en een muntje. Tegenwoordig kopen de mensen een krathong meestal van een handelaar.
In de maanden oktober en november de stromen bij kust de rivieren en kanalen door de hevige regenval nog wel eens over. Het regenseizoen eindigt en na maanden lang werken op de rijstvelden hebben de boeren eindelijk eventjes rust. Ze werkten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Nu breekt hun rusttijd aan. De boeren moeten nu nog 6 weken wachten voor de oogst. Terwijl ze wachten, besteden ze hun tijd op een vrolijke manier. Eén van deze vrolijke momenten, die ze doormaken is de traditie van de Loi Krathong. Je kunt zo'n krathong zelf maken, maar tegenwoordig kun je ze gewoon bij een handelaar kopen. Deze worden dan geïmporteerd uit Thailand. ook zijn er stalletjes, waar je wat te eten kunt kopen en er zijn goochelaars. Zo wordt dit feest een beetje gecommercialiseerd.
Naast het kaarsje, muntje en wierook, doen sommige er ook een stukje van zichzelf in: een nagels, haar of zo. Zodat een deel van henzelf naar de goden gaat. Ze hebben ook hun mooiste kleren aangetrokken. Bij volle maan in de twaalfde maanstand (meestal midden november), is het feest van de Loi Krathong. Op die avond (bij volle maan) dragen de mensen hun krathong naar de oever van de rivier. Nadat het kaarsje en de wierook is aangestoken, wordt de krathong het wateroppervlak opgeduwd. Enkele zullen hun handen naar de hemel heffen en gaan bidden. Anderen wachten, totdat de krathong volledig uit beeld is verdwenen.
(bron: Wereld Feesten Almanak)

Enkele foto's uit het album

Thailand, van afstel komt uitstel?

Pattaya, 22/11/2007

Nee, niet in alle gevallen. Mijn verkoudheid wil maar niet verdwijnen, hij is alleen verplaatst van mijn voorhoofdholte naar mijn bronchiën.
Hier bovenop kreeg ik een uitnodiging voor een feestje wat ik niet kon afzeggen. Een meisje dat ik al een paar jaar ken gaat trouwen met een Engelsman en zij heeft eindelijk haar geluk gevonden.
Wat zijn nu de plannen? Allereerst is het komend weekend weer “Loi Kratong”. Een mooi feest in Thailand waarbij iedere vrouw zich in traditionele kleding steekt. Mooie foto’s en een mooie avond met veel eten en drinken.
Wat is er nu over van mijn Laos trip? Heel weinig! Het is niet aan te raden om rond de kerst te gaan reizen in Thailand, de bussen zijn al maanden uitverkocht en het beste is gewoon op de plaats blijven zitten. Er zijn nog twee weken te vullen en misschien ga ik een kleine trip in Thailand maken.

Eergisteren was het precies een jaar geleden dat ik met mijn weblog ben gestart. Voor mij is het een hele openbaring geweest om jullie op de hoogte te houden van mijn reizen via dit medium. Ondertussen zijn er 260 verhalen gepubliceerd en/of in voorbereiding. Ik ben er erg blij mee en ik hoop jullie ook.
Ik heb de teller op de weblog aangepast en berekend hoeveel bezoekers ik ongeveer over een jaar zou hebben gehad. Ik weet het, het is maar een berekening maar zo staat de teller in ieder geval vanaf het begin aan.

Voor nu, ik kijk het gewoon aan. Mijn rugzak staat klaar en ik kan op ieder moment zo in de bus stappen om wat te gaan zien.

Thailand, keelontsteking

Pattaya, 12/11/2007

Morgen zou het dan zover zijn. Ik zou vertrekken naar zuid Laos voor een tour van een week of vier.
Helaas, net als vorige keren heb ik in het hotel in Singapore weer een zware verkoudheid opgelopen. Weer in kamer 410! Het is nu toch echt de laatste keer dat ik daar heb geslapen, de volgende keer ga ik proberen iets luxueuzer te slapen en ik ben ook bereid om daar wat meer voor te betalen. Zuinigheid is niet altijd een goede raadgever.
Nu twee weken na aankomst in Thailand lig ik nog steeds het grootste gedeelte van de dag op bed. Na een flinke berg medicijnen is de koorts nu weg maar mijn neus zit nog steeds dicht en het drukkende gevoel in mijn schedel maakt me duizelig. Ik ben ook snel moe en na het eten slaap ik meteen weer een uur of twee.
Gelukkig heb ik mijn laptop en kan tijdens de weinige momenten dat ik mij goed voel in ieder geval nog wat schrijven. Voor nu is het uitzieken en ik hoop volgende week met een week vertraging alsnog op pad te gaan. Ik hou jullie op de hoogte.

Thailand, na twee weken weer in Thailand

Pattaya, 30/10/2007

Zo, het zit er weer op en ik ben terug in Thailand. Natuurlijk heb ik heerlijk uitgeslapen en ben lui opgestaan. Rustig douchen en scheren, een broodje ei op de kamer met een kopje koffie en iets over elf uur stapte ik het hotel uit. De lucht in de verte zag er dreigend uit en onderweg naar de luchthaven vielen de grote druppels al uit de lucht.
Het maakt mij niet zoveel uit om op een luchthaven te wachten. Of ik nu in mijn hotelkamer zit of ik zit op de luchthaven. Lood om oud ijzer, wachten moet je toch. Alleen op de luchthaven voel ik mij rustiger, er kan dan weinig meer misgaan.
Onderweg dacht ik na over de ophef van vloeistoffen en gels in de handbagage. Ik reis nu eenmaal met alleen cabinebagage en dan ga je kijken of je legale toiletspullen kan kopen. Het antwoordt hierop is NEE! Drogisterij na drogisterij heb ik afgezocht voor tandpasta, shampoo en contactlensvloeistof. De meeste zijn altijd nog 120 ml of ultra klein 50 ml, dat zal wel afstammen van een Engelse inhoud of gewichtmaat.

Ik vraag mij af hoelang deze grondstoffen en mankracht verspillende operatie nog zal duren. Maar zouden de producenten hierop inspelen? Nee, natuurlijk niet. Want alles wat aan de ene kant wordt weggegooid moet aan de andere kant weer worden gekocht, we spreken hier over een miljardenspel. De andere zijde is dat wij als consumenten altijd een schuldgevoel van verspilling en vervuiling wordt aangepraat. Veel mensen zijn hier gevoelig voor en zitten ’s avonds in het donker met een dikke trui aan voor de plasma of LCD TV. Wij zijn niet de vervuilers en verspillers! Het zijn de producenten die hier verspillen en vervuilen! Wij worden met de meest ingenieuze marketinginstrumenten bespeeld om de economie maar draaiende te houden. Men schrikt er zelfs niet voor terug om hulpeloze hardwerkende burgers onnodige consumentenleningen met wurgrentes aan te praten.
En dan maar praten over de opwarming van de aarde. Dertig jaar geleden was het “Greenpeace” die tegen de kerncentrales streed. Het enige alternatief wat we hadden was gas en olie/kolen. Nu zijn diezelfde mensen tegen gas en olie/kolen gestookte elektriciteitscentrales en wordt kernenergie aangevoerd als de energiebron voor de toekomst. Zo hou je natuurlijk wel iedereen voor de gek en je blijft zelf aan het werk. Wij als consumenten hebben natuurlijk wel invloed op wat er met onze aarde gebeurd, maar goede plannen zoals gratis openbaar vervoer worden meteen de grond in geboord omdat de regering dan een aanzienlijk bedrag aan accijnzen en belastingen op de benzine zou mislopen. En hier komt dan de koolstofdioxide weer om de hoek. Het zou goed zijn voor het milieu en slecht voor de staatskas. Wie wint in dit dilemma? De staatskas natuurlijk, en ondertussen blijft men ons een schuldgevoel aanpraten.
Op de vraag of ik mij schuldig voel omdat ik veel gebruik maak van vliegtuigen moet ik negatief antwoorden. Nee, in zijn geheel niet. De schuld ligt bij onze regeringen met hun dubieus verstrengelde belangen in de industrie. Op het gebied van het milieu en de beveiliging tegen een zogenaamde terroristische aanslag met een vliegtuig. Wanneer men alle gemaakte kosten voor de beveiliging op alle luchthavens ter wereld van één dag zou samenvoegen dan is er geen enkel bedrijf die deze verspilling zou accepteren. De kosten wegen niet op tegen het risico! Deze kosten zouden misschien wel genoeg zijn om een heel hongerlijdend continent te voeden. Maar is dit belangrijk? Nee, geld verdienen wel en ook op de beveiliging zit BTW en het houdt mensen van de straat. Dit alles in het belang van onze grote beschermer, “de Staat”.
De samenzwering die wij de “Democratische Regering” noemen.
Salonsocialisten die er alleen maar op uit zijn om een plaats in de geschiedenisboeken te krijgen en de zakken van hun vrienden te vullen. Aan het einde van hun carrière wachten er dan wel een dozijn aantrekkelijke commissariaten met een gulle beloning. De ene hand wast de andere ten slotte.
“Brood en spelen” was het in de Romeinse oudheid. “Arbeit macht Frei” zette Hitlers legers van werkelozen aan het werk en bouwden de “Autobahn”, samen met goed uitgewerkte en doordachte propaganda. De regeringen van nu spelen in op de angst voor de toekomst, het welzijn van onze kinderen. Men strijd tegen het terrorisme maar de regeringsleiders namen massaal afscheid van de bedenker, Yasser Arafat. “Angst” is het wapen van deze tijd. Angst voor het milieu en angst voor terrorisme. Niets is zo eenvoudig in bedwang te houden dan een kudde bange mensen.

Helaas was mijn vriend niet op de luchthaven en moest ik een alternatief vinden in de vorm van de bus. De Airportbus reed in ongeveer veertig minuten van de “Suvarnabhumi” luchthaven naar het “Ekemai” busstation. Alwaar de bus naar Pattaya vertrekt. Deze tweede bus deed er ongeveer twee uur over, de totale kosten ongeveer 271 Baht per persoon.
Morgen gaat mijn gewone leven weer beginnen en worden de batterijen opgeladen voor de volgende trip naar Laos.

Singapore, de mangrovebossen van Sungai Buloh

Singapore, 29/10/2007

Ik was al wakker voordat de hoorn op de bouwplaats aan de overkant van mijn hotel acht uur blies. De kou had me gewekt en ik was niet meer in slaap gevallen. Misschien was ik wat koortsig geweest en had de temperatuur van de airconditioning te laag gezet. Maar het maakte weinig uit want vandaag zou ik op pad gaan.
Het zou iets totaal anders worden dan wat ik normaal zou doen in een stad. Ik had al vaker het natuurpark op TV gezien en dat zou mijn eerste bestemming worden. Het “Sungai Buloh Wetlands Nature Reserve”, een estuarium van een rivier met zijn unieke bewoners in het brakke water. De reis van ruim een uur bracht mij naar de noordwestelijke uithoek van de stadstaat.
Om half elf stapte ik uit de bus en had daarna nog een kilometer of twee te lopen voordat ik aan de poort van het park stond. In het weekend en op vakantie en feestdagen rijdt de bus tot aan de ingang, doordeweeks moet er worden gelopen. Gratis entree klinkt een Hollander altijd als muziek in de oren en daar stond ik dan met een plattegrond van het park in de ene hand en mijn GPS in de andere hand. Ik zou zeker niet verdwalen.
De droge regen of natte wind, noem het zoals je wilt, kwam al vanaf mijn vertrek neer. De lucht zag er niet echt naar regen uit dus had ik mijn regencape thuis gelaten. Stil stapte ik het grindpad op waar de steentjes knarsten onder mijn schoenen. Stilte is belangrijk in een park waar je wilde dieren wil zien. Goed onderhouden paden slingerden door een jungle en hier en daar waren observatiehutten en schuttingen neergezet. Je keek stil door smalle spleten naar de vogels en anderen dieren.
Ik stopte bij een paar van die hutten en alle vogels leken hetzelfde voor mij. Wel werd er een mysterie voor mij opgelost! Ik wist namelijk nooit aan anderen uit te leggen wat een zilverreiger was, nu wist ik het. In het Engels is het een “Great Egret”. De drie uitgezette wandelroutes kruisten elkaar hier en daar en in totaal heb ik ongeveer negen kilometer afgelegd. Mooi, insecten, vissen, vogels, krabben, kreeften, eekhoorns, monitorhagedissen en één slang, ik heb ze allemaal gezien. En wat was het meest interessant? Boomkrabben, deze kleine donkereschaaldieren klimmen gewoon in een boom als het tij op komt. Heel vreemd om te zien. Er was ook de mogelijkheid dat je een krokodil zou tegenkomen, gelukkig was dat niet zo want later las ik dat ze heel agressief zijn en in het verleden ook bezoekers hebben aangevallen. Het was al met al heel interessant en ook de kleine permanente tentoonstelling was leerzaam. De tijd was omgevlogen en ik was pas om half twee terug op het “Kranji MRT Station”. Ik had nog plannen gehad om een klooster te bezoeken op de terugweg maar dat bezoek schoot er bij in. Ik moest eerst eten want ik trok nu krom
van de honger. Het zou een lunch worden in de “Funan IT Mall” en dan kon ik ook meteen het nieuwe besturingssysteem voor de Apple bekijken. Heerlijke gefrituurde Dim Sum en noedels met kip in oestersaus, de dunne groentesoep was gratis. Totale kosten SGD 7,50. Na het eten bleef ik nog even nagenieten en maakte mij op voor de laatste zaken in Singapore. Eerst nog naar de “Apple Showroom” en dan naar “Adventure 21” in het “China Centre Point”. Ik had nog wat zaken nodig en wilde ook wel weten waar de reis dit jaar naar toe ging. De eigenaar was niet aanwezig maar hij zou zo terug zijn van zijn uitstapje. En inderdaad, na een kwartiertje stond hij voor mij. De nieuwe bestemming zou weer Nepal zijn, wel een nieuwe trek maar toch weer Nepal. Hij was er van op de hoogte dat daar niet mijn prioriteit lag.
We bespraken de toekomst en kwamen overeen dat we nu echt goed contact met elkaar zouden houden omdat ik echt graag met hem mee wilde op een trek in de bergen. De “Kilimanjaro” was nog steeds een optie en hij was ook bezig met wat nieuwe bestemmingen. Ik kijk er echt naar uit om volgend jaar december iets moois te gaan doen. Nu kan ik dus ook verklappen wat mijn bestemming voor november/december wordt. Laos! Midden november begin ik in het uiterste zuiden van Laos en kijk hoe ver ik in vier weken kan komen. Vientiane is een bestemming en vandaar kan ik dan weer Thailand in reizen.
Mijn dag en mijn verblijf in Singapore zat er nu bijna op. Een beetje internetten en rondhangen zouden de laatste inspanningen zijn van deze korte trip. Ik heb geen zin om een afscheidsbiertje te drinken en lag om elf uur op mijn bed. Morgen terug naar Thailand.

Singapore, ballen in mijn buik

Singapore, 28/10/2007

De laatste twee dagen stonden geheel in het teken van eten en bier drinken met oude en nieuwe vrienden. Ik voelde mij zaterdag overdag zo slecht dat ik vanuit de airconditioning van de McDonalds rechtstreeks naar de airconditioning van de Starbucks ging gevolgd door de airconditioning van mijn hotelkamer. Ik had in het geheel geen trek om ook maar wat te eten.
Moe en niet echt fit arriveerde ik voor mijn afspraak met Ilgan, hij had hetzelfde gevoel en verder dan een paar stukjes van een “Popia”, een soort koude loempia, kwam ik niet. We dronken een paar biertjes en eindigden bij “Bennie Carabau” voor een laatste biertje en dat was dat. Ik nam afscheid van iedereen en ging slapen ik moest tenslotte om acht uur op.
Ik voelde mij vanochtend een stuk beter dan gisteren, ik had dan wel slecht geslapen en vreemd gedroomd maar dan toch. Om acht uur op en om kwart over tien de taxi. Dat klinkt als ruim de tijd maar vandaag liep het van geen kant, ik besloot om voorlopig maar eens even niet te drinken. Het bier gaat me toch steeds slechter smaken, ik weet ook niet wat er aan de hand is.
De rugzak werd gepakt en ik liep er even snel uit voor een krantje en een broodje ei. Om tien uur precies stapte ik weer binnen in het hotel en in een poep en een scheet was ik op weg met de taxi naar het busstation. De bus stond al klaar en ik was blij dat ik met mij rugzak in de koele bus kon plaatsnemen, precies op tijd reden we het busstation uit op weg naar Singapore.
Ik voelde mij ongemakkelijk. De zaak van het visum, of beter gezegd, het niet hebben van een visum begon nu in me te rommelen. Drie lange uren had ik de tijd om er over na te denken wat er zou kunnen gebeuren. De meest positieve mogelijkheid was dat ik zo kon doorlopen en de meest negatieve was dat ik werd opgehouden en zo mijn bus zou missen om verder naar Lavenderstreet in Singapore te gaan. Die bussen blijven namelijk niet eeuwig wachten.
Met lood in de schoenen stapte ik de roltrap op die mij naar boven zou brengen in het “Immigresen” kantoor van Johor Bahru. Ik had een slechte rij en een paar mensen voor mij, donkergroene paspoorten dus waarschijnlijk Pakistani, werden aan een grondig onderzoek van de papieren blootgesteld. Het leek erop dat de beambte een “Pietje Precies” was. Ik zag mezelf al met een fikse boete achter de tralies. Zeven slagen met de rotan. De rij naast mij ging twee keer zo snel en ik keek zenuwachtig als een misdadiger om mij heen, het zweet parelde op mijn voorhoofd. Toen ik eindelijk aan de beurt was zette ik een gemaakte glimlach op mijn mond en gaf mijn paspoort aan de besnorde man aan de andere kant van het glas. Hij keek in mijn paspoort en keek daarna naar mijn gezicht. Hij bladerde verder en bestudeerde mijn onafgescheurde complete immigratiekaart.
“Eh, ik ben met de trein van Singapore naar Kuala Lumpur gegaan”, stotterde ik.
“OK, no probleem and have a nice day”, antwoordde hij.
Met drie doffe klappen kwam de stempel achtereenvolgens in mijn paspoort en twee keer op de immigratiekaart neer. Pfffffff, dat waren zorgen om niets geweest!
De bus stopte op nog geen kilometer van mijn hotel en na een uur of vijf in de bus is het fijn om even wat te lopen. Geluk was nu aan mijn kant, de eerste druppels daalde neer op het moment dat ik het hotel binnenstapte. Het was de voorbode van een wolkbreuk die een uur zou duren en de gehele straat blank zou zetten. Ik heb het zelden zo hard zien regenen hier in Singapore.
Zo staat er dertig centimeter water in de straat en zo loop je fluitend je hotel uit om een hapje te gaan eten en een wandeling door de stad. Nog één keer Indiaas en dan zou het weer een tijdje Thais en Chinees worden. Natuurlijk bij Komala’s en het smaakte weer erg goed. Tijdens mijn wandeling realiseerde ik dat het nu wel eens een flinke tijd zou kunnen duren voordat ik weer in Singapore kom. Ik heb al veel reizen gepland en geen van die bestemmingen gaan via Singapore. Ook de formule 1 race van volgend jaar wordt overgeslagen en zo zou het wel eens kunnen gebeuren dat ik volgend jaar helemaal niet in mijn geliefde Singapore kom.
Met deze gedachte in mijn achterhoofd probeerde ik wat voor morgen te plannen. Ik wil wel wat gaan doen op mijn voorlopig laatste dag in deze wereldstad. Ik had al heel wat keren een park met mangrovebossen op de TV gezien. Het moest gek zijn als ik dat niet kon vinden.
Net voordat ik bij mijn hotel arriveerde werd ik ingehaald door een groep mannen gekleed in gele gewaden, broeken en/of T-shirts. Ze droegen bosjes takken met bladeren en waren onderweg naar de tempel. Een toeschouwer vertelde mij dat het om Deepavali ging, dat had ik zelf ook wel begrepen. Wat wel interessant was dat ze vuurdansers waren. Gingen ze dan vuurdansen in de tempel? Nee, helaas niet. Ze waren net wezen vuurdansen ergens richting China Town. Misschien leuk om daar morgenavond eens even te gaan rondneuzen. Mijn lange dag zat erop en ik verlangde naar mijn bedje, morgen om acht uur op.

Maleisië, eindelijk vrijdagavond

Melaka, 26/10/2007

Omdat ik de hele week Maleisisch had gegeten wilde ik mijzelf in het weekend eens verwennen en ik had met Ilgan afgesproken om dat nieuwe restaurant “Raffles” maar eens te proberen.
Het restaurant is gevestigd in een erg smal pandje net om de hoek van de “Jonker Walk”. De inrichting is smaakvol en de kaart, de “a la carte”, zag er netjes uit maar nog voordat we echt het menu hadden kunnen bestuderen werd ons een kaart voorgeschoteld met daarop het variabele dagmenu. Er kon voor het hoofdgerecht voldoende keus worden gemaakt uit rundvlees, kip en vis. De voorgerechten waren vast maar het dessert kon ook worden gekozen.
We kozen allebei voor de Steak met champignons en zwarte pepersaus en het werd afwachten hoe het voorgerecht er uit zou zien. De garnalencocktail met mango en papaja was een gewaagde creatie die zeer goed beviel. De kleuren waren mooi verdeeld en de smaken vulden elkaar mooi aan. Een serie van explosies die de smaakpapillen deed trillen. De verse champignonsoep was aan de flauwe kant maar was mooi van textuur en kleur. En dan het hoofdgerecht! De kok hier houdt erg veel van zijn werk en die liefde is goed te zien op het moment als je bord wordt geserveerd. Een perfecte steak met gebakken aardappelparten en een groentegarnituur van broccoli, bloemkool en wortel. Kleur en smaak een ruime voldoende. Mijn dessert, een brownie was wat aan de droge kant maar met een hap ijs was het wel weg te krijgen. En nu de doodsteek, de koffie was om te huilen. En dat in een land waar heel goede koffie vandaan komt! Lauwe slappe Nescafé, ik heb hem half laten staan want ik kreeg hem niet weg. RM 40 is natuurlijk een koopje voor zo’n maaltijd maar ik vindt het nog steeds jammer van die koffie.
Na het eten gingen we natuurlijk op stap en kwamen niet verder dan “Ringo Classic”, een paar emmers Tiger bier deden hun werk en om een uur of half drie lag ik op bed. Het was een mooie avond geweest. Morgen nog een keer?

Maleisië, op zoek naar een buskaartje

Melaka, 25/10/2007

Het belangrijkste voor vandaag was het bemachtigen van een buskaartje naar Singapore voor aanstaande zondag. De busdienst waar ik normaal gebruik van maak was al vol dus moest ik naar een alternatief gaan zoeken.
Alles zou vandaag in één ronde worden gedaan. Het ontbijt, deze keer geen McDonalds maar verse broodjes van de bakker en twee mandarijnen, mijn wandeling en het kopen van het buskaartje. De wandeling begon bij de “Makhota Parade” en ging over de brug naar het “Melaka Sentral” busstation. Het weer zat niet mee, een droge regen daalde constant op ons neer. Ik noem dit een droge regen omdat je de druppels wel voelt op je gezicht en kan zien op je overhemd maar de straat wordt niet nat. Het is een vreemd verschijnsel. Onderweg zag ik weer wat nieuwe restaurants waar ik in de toekomst zeker eens zal gaan eten.
Mijn tweede pauze was in de “Tesco” supermarkt tegenover het busstation, een flesje water leste de ergste dorst en gefascineerd keek ik naar het eetstalletje waar de noedels op de gloeiend hete gietijzeren borden werden bereid. Ik had trek en wilde best wat eten. Ik keek nog eens goed rond en ook de rijst in kleipot zag er goed uit, net als de “Nasi Campur” en de “Popia’s”. Met de kerrie van het Indiase restaurant nog in mijn achterhoofd besloot ik om met de lunch te wachten totdat ik weer in het centrum was.
Het kopen van een buskaartje ging moeilijker dan ik had verwacht. Ik was tenslotte al op donderdag hier voor een kaartje voor zondag. Vol, vol en nog eens vol. Enkele busmaatschappijen hadden nog wel enkele plaatsen in een Super-VIP bus over maar die waren voor bussen die vertrokken om acht en negen uur ’s ochtends, en dat was een beetje te vroeg voor mij. Uiteindelijk kocht ik twee plaatsen voor de bus van elf uur die mij direct naar “Lavenderstreet” in Singapore zou brengen. Ja, twee plaatsen naast elkaar. Ik heb er tegenwoordig zo’n hekel aan om naast een wildvreemde te zitten. En dan ook nog mijn rugzak in het gangpad, nee, dan koop ik voor deze lage prijs wel twee kaartjes.
Met de plaatsbewijzen op zak ging ik op weg naar de stad. Ik had er al zeven kilometer opzitten en de terugweg zou wat korter zijn. Het werd nu warm en de zon brak door het wolkendek heen. Ik was blij toen ik uiteindelijk in het Indiase restaurant arriveerde en de gewoonlijke vegetarische maaltijd bestelde. Het blikje 100+ dronk ik in één teug leeg en bestelde meteen een nieuwe. Pfffff, dat was een fijne wandeling.

Een korte slaap in de middag en ik was klaar voor mijn volgende culinaire avontuur in Melaka, de “hotplate” was na twee dagen eindelijk aan de beurt. De noedels waren goed zei het niet dat de saus een beetje aan de flauwe kant was. Een ander probleem is dat ik helaas altijd vlekken in mijn shirt krijg als ik van deze gerechten eet. Ik kan beter een zuidwester aantrekken als ik uit eten ga!
Een paar bier sloten de avond af in het “Discovery Café”, natuurlijk met Teng en Galin. Galin is een Engelsman die kok van beroep is, natuurlijk werd eten het hoofdonderwerp van het gesprek en we spraken af om op vrijdag samen een nieuw restaurant “Raffles” te proberen. Mijn favoriete restaurant “Harper’s” is waarschijnlijk van eigenaar veranderd en die heeft het roer volledig omgegooid. Nu heet het “Modern Mediterian Menu” wat er wordt geserveerd en om eerlijk te zijn ben ik niet in Maleisië om Griekse salades of Italiaanse biefstukken te eten.
Morgen is het dan eindelijk vrijdag en dan gaan we lekker eten en op stap.

Maleisië, ontspannen in Melaka

Melaka, 24/10/2007

Om tien uur stond ik op met een zwaar hoofd. Ik had erg vast en erg lang geslapen. Er stond maar weinig op het programma, ik zou een beetje rondlopen en rondhangen.
Om kwart voor elf stapte ik het “Heeren House” restaurant binnen voor mijn ontbijt en ik verbaasde mij al over de geheel lege zaak.
“Goedemorgen, ik kom voor het ontbijt”, zei ik tegen de verbaasde vrouw achterin de zaak.
“Nou, dan bent u te laat want wij serveren het ontbijt tot tien uur!”, zei ze op een autoritaire toon.
En die toon stond mij al helemaal niet aan!
“Nou, tot ziens dan en veel succes voor de toekomst!”, snauwde ik terug en stapte de warme ochtendzon weer in. Ik zou deze lui niet eens meer een tweede kans gunnen!
Dus werd het weer, jullie raden het al, McDonalds. Het is moeilijk te geloven maar ik begon met lange tanden aan het broodje ei, maar de koffie smaakte mij wel uitstekend. Wat waren de plannen voor vandaag? Ik zou wat gaan rondlopen om te kijken wat er allemaal was veranderd in Melaka.
De drie meest in het oog springende projecten zijn natuurlijk de nieuwe jachthaven, het mooier maken van de rivier en de toren. Het deed mij veel plezier om te ontdekken dat de toren was afgeblazen op de oorspronkelijk plaats omdat daar resten van het oude (Hollandse) fort waren gevonden. Het centrum is nu uitgeroepen tot conservatiegebied met daaromheen een nog groter gebied waar ik de toekomst nagedacht zal worden gebouwd.
Ik dacht aan mijn oude ervaringen en verhalen. Zou Melaka dan toch wat kunnen worden in de toekomst? Later bleek dat de toren nu zou worden gebouwd achter het zwembad, ik weet bijna zeker dat ze daar ook weer op overblijfselen van het fort stuiten en zo zouden ze dan weer een nieuwe locatie voor de toren moeten vinden.
Ook voor de jachthaven en het opknappen van de rivier kan ik niets anders dan een voldoende geven. Het begint nu echt wat te worden! En het beste moet nog komen. In het oude centrum schieten de mooie restaurants en cafeetjes als paddenstoelen uit de grond. Het begint nu ook doordeweeks gezellig te worden in Melaka.
Gisteren had ik mijn maat in de oude prentenwinkel op de hoogte gebracht van mijn aanwezigheid in Melaka en op zijn beurt zou hij het doorgeven aan Patrick Teo. Het zou een mooie avond worden maar niet voordat ik mijn avondmaaltijd had genuttigd in het “Newton Foodcourt”, heerlijke Saté met Mee Goreng. Een grote kop thee om het allemaal weg te spoelen. De schade, RM 8,20. Een koopje!

De avond was gezellig en duurde een beetje langer dan verwacht. Ik had het niet te laat willen maken maar om mijn oude vrienden te zien was erg leuk. Om één uur ging ik uiteindelijk door de regen huiswaarts. De straatverlichting spiegelde op het natte asfalt terwijl ik onder de paraplu van Teng naar mijn hotel liep. Ik had wel een paar biertjes teveel op maar wie kan dat wat schelen?

Maleisië, aankomst in Melaka

Melaka, 23/10/2007

Om dus precies half negen sprong ik fit uit mijn bed. Het was een reisdag vandaag! En dan moet je vroeg op! Ik voelde me stukken beter en het achterwege laten van bier drinken had hier op zeker een positieve invloed. Na de gebruikelijk douche was de eerste gang voor de zoveelste keer naar de McDonalds om de hoek. Ik voelde mij zo goed dat ik zelfs voor de flauwekul een foto van mijn fastfoodontbijt nam. Dat was dat.
Snel de rugzak gepakt en onderweg naar het ‘Puduraya Busstation” om een bus naar Melaka te nemen. Bussen zijn erg goed in Maleisië en normaal gesproken hoef je niet eens te reserveren, nou ja als je een uurtje extra tijd hebt. Maar eerst moest er worden afgerekend en dat gaf een probleem. Mijn creditkaart weigerde de PIN code te accepteren en dat terwijl ik 100% zeker wist dat ik de juiste code gebruikte. Na twee keer begon ik geërgerd aan de derde keer en net voordat ik “akkoord” intoetste kwam ik tot bezinning.
“Hé, wacht eens even’!
Als ik nu voor de derde keer wordt geweigerd is mijn kaart geblokkeerd met alle gevolgen van dien. Dus ik gebruikte de andere optie om te vragen of de receptiemedewerker mijn kaart wilde accepteren zonder bevestiging. Ze doen dit alleen als ze je echt goed kennen! Dat was geen probleem en even later stapte ik fluitend de vochtige warme tropische ochtend in.
Het geluk was aan mijn zijde toen ik arriveerde in Pudu, zoals wij het busstation afkorten, want de bus stond al klaar om te vertrekken. RM 9,40 enkele reis naar Melaka in een Super VIP bus. Het meisje achter het loket riep de chauffeur op met een walkietalkie en gaf hem de opdracht om te wachten. Er was nog een passagier onderweg naar beneden.
Om ietsjes over half twaalf waren we onderweg naar Melaka, Mr. Au zou mijn kamer al gereed hebben in het “Heeren Inn Hotel”. De busreis verliep vlekkeloos alhoewel de chauffeur af en toe toch wel maximum snelheid flink overschreed. De kranten hadden er van vol gestaan dat het openbaarvervoersysteem moest worden doorgelicht om het allemaal veiliger te maken. Er waren teveel ongelukken en doden te betreuren. Te hard rijden en niet de juiste vergunningen hebben waren schering en inslag. De politie was dan ook een grote campagne begonnen met agenten in burger om deze bandieten te pakken te krijgen en te straffen.
Na een korte rit met bus 17 stapte ik uit voor het “Stadhuys” en liep de driehonderd meter naar het hotel waar Mr. Au al klaar zat om mij te verwelkomen.
“Selamat Datang ke Melaka”
Het was een goed gevoel om hier na acht maanden weer terug te zijn. Eerst wat eten want ik had alweer een flinke trek gekregen tijdens de busreis. Mee Goreng in een Indiaas eethuis is misschien een vreemde combinatie maar het smaakte uitstekend. Na het eten was het tijd voor een kop koffie bij een andere oude bekende. Mr. Teng was nog steeds de uitbater van het “Discovery Café” en het was ook weer fijn om hem in goede gezondheid te zien. Ik bracht het probleem van mijn ontbrekende visum ten sprake en Teng haalde zijn wenkbrauwen op.
“Geen visum, éh, ik zou dat voor de zekerheid toch maar eens even bij de immigratiedienst gaan navragen!”, adviseerde hij mij.
Snel werd met behulp van de kaart van Melaka uitgelegd waar ik de immigratiedienst kon vinden en ik was weer op weg. Veel tijd had ik niet want het was al halverwege de middag. Ik haalde mijn paspoort én het treinkaartje op in het hotel en ging op pad naar het kantoor van de immigratiedienst. En wat bleek? De immigratiedienst was al meer dan een jaar geleden verhuisd naar een groot regeringscomplex op wel twaalf kilometer buiten het centrum.
Hoe zou ik in hemelsnaam daar kunnen geraken? Als de nood het hoogst is dan is hulp nabij, en zo ook nu. Een wel heel vriendelijk gezelschap bood mij een lift aan in een grote Mercedes-Benz. En zo werd ik voor de deur van de immigratiedienst afgezet. Ik bedankte de chauffeur een paar keer en stapte een beetje zenuwachtig naar binnen.
In de grote koele zaal stonden honderden stoelen opgesteld als in een bioscoop. Ik keek goed om mij heen en zag op geen enkel bord ook maar één engels woord. Achter mij was een klein hokje met “Informasie” erboven, dat was duidelijk genoeg. Ik legde mijn probleem voor aan de vrouw in het hokje en even later liep ik samen met haar door de grote zaal naar een leeg loket waar zij mijn probleem weer voorlegde aan een andere medewerkster. Ze keek in mijn paspoort en keek toen over de rand naar mij. Ik glimlachte verlegen terug en zij keek weer naar de papieren. Mijn paspoort werd goed nagekeken, mijn immigratiekaart werd goed nagekeken, en daarna was het treinkaartje aan de beurt.
“No problem”, was haar antwoord kort en krachtig.
“When you leave Malaysia just show the card and trainticket”, vervolgde ze.
“Thank you very much”, antwoordde ik gerustgesteld.
Nou, daar gingen we dan weer op weg naar het centrum. Nog even speelde ik met de gedachte om te lopen maar het zien van een bus die naar “Melaka Sentral” ging was voldoende om die gedachte in de kiem te smoren.
Mijn dag zat er op en vandaag zou ik lekker ontspannen en nog eens lekker gaan eten bij dat zelfde restaurant als waar ik had gelunchte. Vroeg naar bed en weer droog. Tot morgen.

Maleisië, warm aanbevolen

Melaka, 23/10/2007

Het "Discovery Café"


"Ringo Classic"


"Raffles" restaurant


"Heeren Inn" Hotel