Het ontbijt was mij gisteren heel goed bevallen. Vooral de combinatie van de krant met de koffie naast mijn ontbijt maakte alles compleet. Ik had plannen gemaakt voor vandaag en ik zou zonder vooroordelen Melaka gaan verkennen.
Na het ontbijt ging ik op weg met de Lonely Planet in mijn zak. Er stond een stadswandeling in die werd aangevuld met de overige bezienswaardigheden van Melaka. Wat mij meteen al opviel was dat de hele stad in verval was. Toerisme is hier niet erg groot en ik vraag mij af of het ooit groot zal worden. Voor één van de oudste nederzettingen op het Maleisische schiereiland is het vanzelfsprekend dat je hier veel bezienswaardigheden vindt die beginnen met: “De oudste” en eindigen met “van Maleisië”.
Een paar voorbeelden:
De oudste kerk van Maleisië.
De oudste moskee van Maleisië.
De oudste waterput van Maleisië.
Het oudste stadhuis van Maleisië.
Het oudste fort van Maleisië.
Enz. Enz.
We gingen eerst op weg naar de oude waterput. Drinkwater was vroeger heel belangrijk, vooral aan zee. Het is dan ook niet verbazend dat de Nederlanders in hun strijd om voet aan de grond te krijgen deze put een keer vergiftigd hebben om de bewoners op de knieën te krijgen. Later hebben ze dan er dikke muren omheen gebouwd en werd het vloeibare goud door zwaarbewapende soldaten beschermd.
Nu ging ik terug naar de oude stad omdat mijn darmen flink aan roeren waren. Ik was blij dat ik even later van mijn probleem was verlost. Nu was de oudste moskee van Maleisië aan de beurt. Eigenlijk is er in die moskeeën maar heel weinig te zien. Alles wat er te zien is zit aan de
buitenkant. Een hele vreemde vierkante toren doet dienst als minaret. In deze toren zie je veel invloeden van andere godsdiensten. De toren heeft christelijke invloeden met zijn bogen. Het getal zeven, van de zeven verdiepingen, zal wel uit het Buddhisme komen en/of door de Chinezen meegebracht. Al met al best twee interessante bouwwerken.Nu ging ik op zoek naar de brug die enkele jaren geleden nog in aanbouw was. Opnieuw viel het mij in de nieuwbouwwijken op dat alles een beetje in verval was. Haast armoedig. Ging het dan zo slecht hier? Ik had begrepen dat er enkele jaren geleden een groot wetenschapspark was aangelegd om zo de stad te promoten voor de high-tech industrie. Ik moest wel steeds in mijzelf lachen. Hier verplaatst zich bijna niemand te voet, ik moest dan ook vaak op de weg lopen en over hindernissen klimmen.
Eenmaal aan de andere kant van de brug werd het tijd voor een andere lunch dan normaal. Burger King had een lamsvlees burger met een speciale saus in de aanbieding, en man, waren die lekker!
Na de lange wandeling en de lunch werden de ogen en de benen wel een beetje zwaar. Een korte rust in mijn hotel zou zeker niet schaden.
Ik gaf mijn hotel een tweede goede inspectie en ik moet eerlijk zeggen, het is een mooi en fijn familie hotel. Meneer Au en zijn vrouw doen hun uiterste best om het de gasten naar de zin te maken. In het weekend zitten ze bijna altijd vol met veel gasten uit Singapore die naar Melaka komen voor de avondmarkt in Jonkerstreet.
Een stukje verderop in de straat had ik een luxe restaurant gezien dat was gelegen aan de rivier. Mooie zitjes met een uitzicht op de rivier en “Dutch Square”. Ik vond dat ik mijzelf ook wel een keer kon kietelen en besloot om maar in het restaurant te gaan eten. Het verbouwde pakhuis zag er van binnen ook magnifiek uit. Een korte blik in het menu bracht een brede glimlach op mijn gezicht. De prijzen waren zeker niet wat ik had verwacht, ze waren ongeveer éénderde van mijn verwachtingen. Daar gingen we dan. Een vischowder geserveerd in een grote broodbol als vooraf en de lamskoteletten met tijmsaus, warme groenten en een gepofte aardappel als hoofdgerecht. Het was heerlijk!
Na de maaltijd slenterde ik voldaan langs de rivier naar het “Discovery Café”, ook een plaats waar ik het goed naar mijn zin had. Hetzelfde recept als bij meneer Au, meneer Teng deed ook heel erg zijn best om het een ieder naar zijn zin te maken. De inrichting van het café lijkt nog het meest op een curiosawinkel. Stiefbeen en zoon op zijn Maleisisch.
Elk dorp heeft er één, zo ook Melaka. Ik zat heerlijk te genieten van mijn koffie toen er een opvallende verschijning binnenstapte. Een man in een geel pak, dat nog het meest op een pyama leek, met nummer 13 op zijn rug. Aan zijn vingers droeg hij metalen ringen met enorme namaak edelstenen. Hij sprak met veel liefde over Jezus Christus en hij was dus een Christen, geen moslim of buddhist. Elke dag ging hij enkele malen naar de kerk schuin tegenover het café om te bidden en om met Jezus te praten. Spottend vroegen de lokale gasten over Jezus wel eens antwoordde, met een grote overtuiging antwoordde hij, “elke keer als ik er ben”. Meneer Teng vertelde mij dat hij de Kungfu man van Melaka was. Eenmaal het woord Kungfu uitgesproken en de man in het geel sprong op en maakte allerlei gebaren met de bijbehorende schreeuwen. Bruce Lee was zijn grote voorbeeld en die was nu bij zijn vriend Jezus Christus, er zou een dag komen dat hij ook op bezoek ging bij Jezus Christus en dan zou hij eindelijk Bruce Lee zelf ontmoetten. Het was best wel een ontroerende kennismaking, een heel aardige man die uiteindelijk niemand kwaad doet.
De avond was omgevlogen en het was al na twaalven en tijd om richting het hotel te gaan. Hier had ik een probleem aan mijn handen. De deur was op slot en in de lobby was niemand te zien. Wat nu? Aanbellen was de enige mogelijkheid! Voorzichtig belde ik één keer en een paar minuten verscheen een slaperige meneer Au, ik hoopte dat hij niet al te kwaad zou zijn. Integendeel, hij was vriendelijk en verontschuldigde zich. Mijn kamersleutel, die ik op zak had, lag niet in de la en dus had hij verondersteld dat ik al in bed lag. Ik verontschuldigde mij ook en vertelde hem dat ik maar weinig vroeg naar bed ging en dat ik best een biertje lustte. Zeker in het weekend. Hij lachhte en nodigde mij uit om morgen een whisky met hem te drinken.
Welterusten, het was toch beter dan verwacht in Melaka.
