Nang Rong (Bumnsaya Place) 310), vrijdag 8 november 2024
Na een redelijke nacht pakken we onze rugzakken deze keer weer wat later in omdat we maar 127 kilometer te rijden hebben. We zijn op bekend terrein gearriveerd en dat maakt het rijden ook een stuk gemakkelijker. Na een visuele inspectie, de kapitein van een vliegtuig doet dat ook dagelijks voor het vertrek, keur ik de Honda Phantom goed en kunnen we richting Nang Rong. Nang Rong is zo’n leuke provinciestad die je als springplank naar de Isaan kan gebruiken.
Ik denk niet dat we hier ooit terecht waren gekomen als mijn vriend Brommer Peter hier niet zijn geluk had gevonden. We hebben meerdere keren in het “Smile Home Resort”, dat in eigendom van zijn schoonfamilie was, overnacht en het was altijd gezellig met Nueng en Peter. De frietjes speciaal voor ons gebakken worden nooit vergeten. Helaas is het resort verkocht en zullen we nooit meer gezellig samenzijn in het resort. Ondertussen ken ik dit kleine provinciestadje van binnen en buiten en dat maakt het voor ons een prettige plaats om te overnachten. We hoeven niet meer te zoeken.
Zodra we buiten de poort van het resort de Hoofdweg met nummer 2 oprijden begint mijn zestien jaar oude Garmin Oregon 400t moeilijk te doen. De route die is aangegeven gaat in rondjes om het “Green Garden Resort” heen waar we hebben overnacht. Ik neem een verkeerde afslag en bij de eerste 7-11 eten we tosti’s en delen we een banaan. Een welkom geluk bij een ongeluk.
Uit ervaring weet ik dat we de cirkel op het kleine beeldscherm moeten doorbreken waarna de GPS automatisch een nieuwe route berekend. Zo gezegd zo gedaan! De eerste negen kilometer langs autoweg 2 zijn verschrikkelijk. Zwaar beladen vrachtwagens, dikke Mercedessen en nog grotere SUV’s blazen met hoge snelheid langs ons heen. Ik zoek de rijschaduw van een vrachtwagen op want dat is de veiligste plaats voor een motor met passagiers op dit soort drukke wegen.
We moeten nu rechtsaf, in Thailand rijden ze links, en dat is met een motor op de drukste zesbaans snelweg van het koninkrijk geen gemakkelijke opgave. Ik waarschuw Lyka dat ze me goed moet vasthouden, opletten en ook goed om ons heen moet kijken zodat ik het gevaar niet zelf opzoek. Ik heb nog iets minder dan een kilometer tot de afslag en ik zie in mijn rechter spiegel dat er een kleine opening in het drukke verkeer in aantocht is.
Ik schakel terug, de richtingaanwijzer gaat aan en Lyka steekt demonstratief haar rechtse arm uit als extra teken dat we rechts af willen slaan. De motor huilt in de derde versnelling en haalt een snelheid die ik heel lang niet op de teller heb gezien. We passeren de lange rij wachtend verkeer om rechtsaf te slaan want vooraan in de rij wachten is voor een motor de veiligste plaats in Thailand.
Het licht springt eindelijk op groen en weg zijn we. Ik let wel extra goed op dat er geen tegemoet komende auto of vrachtwagen door het rode licht rijdt! Want dan kan bij ons het licht zomaar plotseling helemaal uitgaan. Eenmaal op de relatief rustige provinciale weg glijd er een last van mijn schouders. We zijn veilig en hebben nog honderd zestien kilometer te gaan.
We rijden de rijstschuur van Thailand weer binnen en zien dat de oogst na de regen van oktober en november is begonnen. Het snijden met de hand zie je sporadisch nog wel maar tegenwoordig rijden de kleine combine-harversters langzaam over de natte en modderige rijstvelden. De korrels worden meteen van de stelen verwijderd en opgeslagen in een reservoir dat wanneer het vol is weer wordt geleegd op een gereedstaande vrachtwagen. Die rijst wordt dan op haar beurt direct op kunststof netten op de openbare weg gelegd om te drogen. Gratis zonne-energie waar gretig gebruik van wordt gemaakt.
De pitaja (ook wel bekend als pitahaya of drakenvrucht) is de vrucht van verschillende cactussoorten, vooral van de geslachten Hylocereus en Selenicereus. Deze planten komen van nature voor in Midden-Amerika maar worden tegenwoordig gekweekt in een groot deel van de tropische en subtropische delen van de wereld. Door de vreemde geschubde leerachtige buitenkant zijn de vruchten vooral bekend als drakenvruchten. Het rode, witte of gele vruchtvlees kan zowel zoet als zuur smaken, afhankelijk van de soort.
We gaan weer verder naar het oosten en de wegen worden leger en leger, smaller en smaller en ook slechter en slechter. Tijdens de tweede pauze bespreken we onze plannen voor de rest van de dag. Met nog achtenveertig kilometer te gaan lijkt het ons het beste om maar in een ruk naar onze slaapplaats voor vannacht te rijden. We rijden door een kleurloze omgeving vergeleken bij de mooie etappes van de afgelopen twee weken.
De kamer in het “Bumnsaya Place” is naar wens en voor 550 baht (€ 14,86) inclusief ontbijt hebben we niets te klagen. Alleen moeten we nog wel afwachten wat het ontbijt inhoud. Ik hou mijn hart vast. De bagage gaat de kamer in en wij gaan meteen weer op pad om in het Lotus warenhuis een broodje kipfilet met friet te eten. Gelukkig weet ik ook weer een flinke klodder mayonaise bij de vriendelijke meisjes los te weken en we kunnen niets anders zeggen dat het na twee weken weer heerlijk is om een broodje en friet te eten.
Na terugkomst in het hotel heb ik wat meer tijd om de kamer eens goed te bekijken. De badkamer is beter dan enkele dagen terug in het vier sterren hotel. Het uitzicht vanaf het balkon is fantastisch en daardoor zal het vannacht ongetwijfeld wel rustig zijn. Zelf neem ik een rustdag want ik heb vandaag even geen zin in foto’s en verhalen. Ik ga me verdiepen in mijn e-book en heerlijk ontspannen op de galerij voor de kamer. Een flesje sodawater erbij en twee grote flessen Leo bier in de koelkast voor wanneer de klok vijf uur passeert.
De menukaart is vanzelfsprekend een beetje gewijzigd maar we hebben geen enkel probleem om snel te besluiten wat we vanavond eten. Het wordt de “pittige gebakken vissalade” met een bordje gebakken groenten ernaast. En dat is onbeschrijfelijk lekker! Een explosie van smaken van onder andere verse tropische vruchten, gember, pinda’s en een vleugje knoflook.
