Bangkok (Siam-Champs Elyseesi Unique Hotel) 311), woensdag 13 november 2024
Het was gisteren een drukke dag voor ons. Ik had fantastisch geslapen maar het probleem met die lilliputter zat me wel dwars. Eerst nog acht dagen op pad en dan haal ik alle koffers op en kan hij voor mij doodvallen. Hij zal het thuis niet gemakkelijk krijgen wanneer de kapster hem erop zal aanspreken dat zijn dwarsheid haar 5.200 baht per jaar kost. Dat is voldoende geld om een heel jaar rijst van te kopen voor twee personen!
Na het eenvoudige bekende ontbijt ben ik eerst naar het busstation in Noord-Pattaya gegaan om de buskaartjes voor vandaag te kopen. Het wandelen, na bijna drie weken in het zadel te hebben gezeten, was zeer ontspannend. Het was gewoonweg heerlijk om weer een eind te kunnen lopen. Toch stemde een gedeelte van de wandeling mij droevig. Er staan weer meer winkels en bedrijfspanden leeg dan enkele weken geleden. Het hoogseizoen moet nog beginnen en vanochtend was een van de dertig strandstoelen bezet! Wordt dat beter de komende weken?
Lunch bij de BigC en meteen maar simkaarten halen voor onze vrienden die vanmiddag met “Hainan Airlines” in Bangkok landen. € 8,11 voor dertig dagen snel 5G internet inclusief een nieuwe SIM-kaart. Dat zijn prijzen waar je in belastingland Hollandistan alleen maar van kan dromen. Belastingen zijn in de Verenigde Nederlandse Emiraten hard nodig om aan de anders denkende een uitkering te verstrekken en de door hun aangerichte schade te vergoeden.Ik ben op zoek naar een ander hotel voor de komende reizen. Het “Nakorn Siam Boutique Hotel” waar we altijd met plezier hebben verbleven heeft een fout gemaakt of haar business plan aangepast. Tijdens een poging om een kamer te boeken voor volgend jaar blijkt de prijs van 650 baht per nacht naar 2.385 baht te zijn verhoogd. Dat is wel heel erg veel geld voor een twee sterrenhotel met slecht werkende faciliteiten!
Er lijkt een nieuwe slaapplaats te zijn gevonden die ik, ondanks ik de accommodatie al heb geboekt, eerst persoonlijk wil bekijken. Het hotel blijkt moeilijk te vinden maar ik heb wel de banen en het clubhuis van de “Pattaya Petanque” gevonden. Dat zal een verrassing zijn voor onze gasten. Misschien willen ze wel een balletje gooien tijdens hun bezoek aan Pattaya?Het hotel ligt een soi (zijstraat) verder dan verwacht en is mooier dan ik in mijn stoutste dromen kan verwachten. Een kort gesprek met een Duitse gast in het hotel maakt mij duidelijk dat het voor de toekomst een winnaar kan zijn. Het zwembad is schoon, de kamers zijn ruim met een redelijk balkon en het is er ’s nachts erg stil. Het ligt ook erg centraal en dat is natuurlijk mooi meegenomen.
Na afscheid te hebben genomen van John, met een paar biertjes in de “Café Racer”, zat onze enige dag in Pattaya er alweer op. Het avondeten was Thais in de “Diana Dragon” en dat werd wel hoog tijd. De laatste Thaise maaltijd was voor mij oké maar voor Lyka een tegenvaller.Vanochtend ben ik wel wakker geworden met een zere keel van de airconditioning. Waarom? De thermostaat blijkt de hele nacht op 24 graden te hebben gestaan. Dat is veel te koud om in te slapen. De hete koffie prikt op mijn amandelen en neemt wat van de pijn en het ongemak weg. Ik realiseer me dat we alweer aan het begin staan van een nieuwe periode, een nieuw avontuur, van ruim twee weken. We gaan voor mij bekende paden bewandelen en ook Danny heeft al geproefd van Bangkok en Ayuthaya.
We hebben tijd genoeg om rustig onze rugzakken in te pakken en onze plannen voor vandaag te smeden. De afgesproken tijd voor de minibus is 10:20 dus hebben we afgesproken om iets voor tienen naar beneden te gaan. We hebben geen toegang tot onze spullen in de koffers gehad dus moeten we nog acht dagen leven op de zeer beperkte spullen uit onze rugzak.
Onze motor wordt verplaatst naar een plaats onder het hotel waar hij niemand in de weg staat en ik betaal de tien baht per dag voor het stallen. Natuurlijk dwalen mijn gedachten weer af naar die nare jaloerse Schotse lilliputter. Ik ben helemaal klaar met die man en mijn plannen voor de toekomst staan als een paal boven water! Gewoon ontwijken en geen contact meer maken.We nemen afscheid van de receptioniste en laten een (Banana) tas gevuld met onze helmen en jassen achter bij de receptie. Ze weten dat we over acht dagen weer terug zijn. De minibus is wat te vroeg maar dat vinden we helemaal niet erg. We rijden naar het volgende hotel om een passagier op te pikken en daar slaat de schrik op mijn hart. Er wordt een Zweedse vrouw geholpen in te stappen die er zichtbaar lichamelijk slecht aan toe is. Om eerlijk te zijn lijkt haar motorisch gestel ook al niet zoals het behoort te zijn wanneer ze honderd procent fit is. Eenmaal op haar plaats slaakt ze een kreet die door merg en been snijdt en kreunt luid.
Zodra de minibus in beweging komt begint ze in een haast onverstaanbaar Zwengels (een mix van Zweeds en Engels) te klagen en te brabbelen dat ze al vier dagen heel erg ziek is en dat ze snel naar huis moet om te worden behandeld. Een erg vreemde situatie wanneer ze ook nog over Dengue en Malaria begint en dat haar ziekte niet besmettelijk is. Ik laat ze maar praten en af en toe grom ik goedkeurend terug.
De bijna nieuwe Chinese “Singlong” bus is een hele vooruitgang en de 300 baht, inclusief ophalen bij het hotel met een minibus, is een goed alternatief voor de taxi. 600 baht voor de bus of 1.500 voor een taxi. Het blijft een persoonlijke keuze.
De balie voor de “S1 Airportbus” net buiten uitgang 7 op de 1e verdieping van de enorme luchthaven is snel gevonden. Ik wil het geen tegenslag noemen maar de volgende bus naar het centrum vertrekt pas over 85 minuten. Dat geeft ons voldoende tijd om in het, vroeger goed geheim gehouden, foodcourt van het “Suvarnabhumi International Airport” wat te gaan eten. De papieren vouchers zijn vervangen door een chipkaart en gelukkig hebben we snel een zitplaats in het drukke restaurant gevonden. Lyka garnalen in een saus met rijst en ik vier loempia’s. Zelf heb ik niet zoveel trek, ik ervaar altijd enige spanning wanneer er vrienden op bezoek komen.
Ruim een half uur voor de geplande vertrektijd van 13:30 zitten we op stoelen naast de balie met de vertrektijd te wachten op de bus die ons voor 60 baht bijna voor het hotel afzet. Ik kan me niet voorstellen dat de bus de passagiers aan de stoeprand zal oppikken.‘Even op onderzoek uit!’, zeg ik tegen Lyka.
Niet veel later heb ik de parkeerhaven gevonden waar de bus geparkeerd zal staan wanneer ze aankomt. We nemen onze rugzakken mee en verkassen naar een bankje bij de parkeerhaven.
De oranje bus van de “Bangkok Mass Transit Authority (BMTA)” is een bekende verschijning. Nieuwe stadsbussen zijn in Bangkok iets van de laatste jaren. In het verleden werden hele vloten afgeschreven stadsbussen in Japan en Zuid-Korea gekocht. Die waren dan weer opgeknapt en konden nog tientallen jaren mee in de drukke straten van Bangkok. De iconische oude diesels worden nu langzaam uitgefaseerd en vervangen door elektrische bussen of bussen op CNG of LPG.
Na ruim een uur stappen bijna voor de deur van het “Siam-Champs Elyseesi Unique Hotel” uit de “Airportbus S1”. Mooier kan het haast niet. Hotels kosten altijd wat meer in Bangkok en deze keer is dat ook goed te zien. De twee eenpersoonsbedden en een heuse leren sofa maken onze huiskamer voor de komende vier nachten compleet. Kosten zijn natuurlijk altijd relatief maar dit is wel de duurste hotelkamer van deze reis tot nu toe, € 38,- voor een nacht kunnen we niet de hele winterreis betalen.Ondertussen heb ik het bericht gekregen dat onze vrienden veilig geland zijn en dat ze onderweg zijn naar het centrum van Bangkok. De airconditioning is me wat te koel en daarom zoek ik een plekje in de schaduw op het terrasje voor het hotel. Het duurt veel langer dan ik heb verwacht voordat ze arriveren. Veel verkeer op weg naar de stad heeft ze opgehouden. Na een korte rust op de kamer genieten Danny en ik van een koud biertje op het terras. We hebben geen tijd om naar de rivier te gaan. Jammer, de volgende keer maar weer.
Na een korte wandeling door de buurt en over “Khao San Road” gaan we met elkaar Shoarma eten bij het “Shoshana Restaurant”. We gingen hier vijfentwintig jaar geleden al shoarma eten! Voor een moment passeert Kristof mijn gedachten. Helaas veel te jong begonnen aan zijn laatste reis. Onze gasten zijn doodop en zeker na de heerlijke maaltijd vallen hun ogen dicht. Slapen is voor nu het beste en morgen gaat het avontuur voor onze gasten in Bangkok beginnen.
