Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 211), maandag 11 november 2024
Na de korte rit van gisteren staan er vandaag ook maar een honderd kilometer op de rol. De angst voor de nachtelijke geluidsoverlast van het passerende verkeer is ongegrond gebleken. ’s Nachts is er gewoon te weinig verkeer op de provinciale weg 3245. Ook op deze laatste ochtend van de reis met de motor zit ik iets na zessen naast de deur van onze kamer op een soort terras met een uitzicht op oliepalmen aan de overkant van de weg. De koffie smaakt me goed en ik ben elke ochtend weer blij met de koffie en mijn inklapbare waterkoker van een tientje, gekocht bij AliExpress.
Lyka is deze ochtend ook vroeg wakker en we genieten samen van de koffie en de zon die net boven de oliepalmen is opgekomen. We kunnen hier nog wel een paar uur rondhangen of heel voorzichtig, en niet al te snel, naar het “Nakorn Siam Boutique Hotel” in Pattaya rijden. Met een beetje geluk krijgen we snel een kamer en als we pech hebben moeten we daar wellicht een uur in het restaurant wachten. Lyka en ik zijn het er al snel over eens dat we rond half negen vertrekken zodat we al voor twaalf uur in Pattaya zijn. We nemen de gok op de koop.
Zes kilometer verderop richting Pattaya is er gelukkig een PTT benzine station met de bijbehorende 7-11. Na het tegenvallende avondeten in het “Bo Thong Buri Homestay & Resort” heb ik geen zin om ons geluk in het restaurant te beproeven met het ontbijt. Het is onze laatste etappe van deze mooie rondreis op de motor dus gaan we gewoon weer voor tosti’s en een banaan. Een flesje sodawater erbij en mijn ontbijt is compleet.
Op de 3245 rijden is redelijk ontspannen maar dat betekend niet dat je niet meer hoeft op te letten! We komen dichterbij het economische hart van Bangkok en dat bekend dat veruit de meeste mensen de hele dag bezig zijn met haasten en snel geld verdienen. Dat leid veelal tot vreemde, verraderlijke en gevaarlijke situaties.
Wat denk je van deze twee volgeladen pick-up trucks? Dat scheelt toch mooi een keer extra rijden! Gevaarlijk? Nee joh, dat zie je verkeerd, wij rijden altijd heel voorzichtig. Wat denken jullie dat er gebeurt wanneer de pick-up tijdens het rijden een pak verliest en dat voor de wielen van een motorfiets stuitert? Daarom moet je in Thailand in de buurt van economische centra altijd extra op je hoede zijn.
We stoppen voor onze eerste pauze al na vijfendertig kilometer, dat is uitzonderlijk. In Thailand zijn er heel weinig kruispunten en op- en afritten in de snelwegen gebouwd. Rechts afslaan is daardoor bijna niet mogelijk. Dat hebben ze opgelost door elke twee à drie kilometer een zogenaamde U-Turn aan te leggen. Praktisch gezien rijdt je gewoon een kilometer verder, gebruikt de U-Turn, je rijdt een stuk terug en slaat daarna linksaf om jezelf, en het andere verkeer, niet in gevaar te brengen. Bij deze U-Turn is heel vaak een verbreding aangelegd zodat de vrachtwagens een grotere ruimte op de weg hebben om de volledige draaicirkel optimaal te benutten en tegelijkertijd ook een invoegstrook om met gepaste snelheid te kunnen invoegen. De schaduw van een boom maakt het rusten wat aangenamer want het is ons al vroeg duidelijk dat we weer richting de kust gaan. Het is erg warm en de zon brandt op je huid.
In “Ban Pluak Daeng” krijgen we een voorbeeld van hoe verschrikkelijk fout het kan gaan in het Thaise verkeer. Een vrachtwagen is een stuk of wat pallets met een plastic tank gevuld met chemicaliën verloren. Het is in ieder geval geen drinkwater! De weg is helemaal doordrenkt met de vloeistof en het drukke verkeer heeft lange natte sporen op het wegdek getrokken van honderden meters lang. We moeten er doorheen, we hebben geen keuze! Omkeren en terugrijden kan niet meer. Ondanks dat we niet weten over welke vloeistof we rijden moeten we er maar het beste van hopen.De eerste ervaringen zijn in ieder geval positief omdat het niet glad is. Dat is een voordeel op twee wielen. Maar er komen met elke omwentelingen van mijn voorwiel meer vraagtekens in me op.
Is de vloeistof giftig?
Is de vloeistof corrosief?
Ik rijdt veel rustiger dan normaal om zo min mogelijk van de vloeistof op te spatten en zelf niet in de opgespatte nevel van andere voertuigen te rijden. Je weet tenslotte niet wat je inademt! De vloeistof droogt op en het wegdek kleurt wit, dat is een teken dat het om zout gaat. Ik denk aan mijn maat Jack Machielsen, wij waren de top van ons jaar in de scheikunde aan de oude “Buys Ballot” in Zaltbommel. Hij zou nog steeds trots op ons zijn! Het is wel opnieuw een herinnering van het feit dat we in een veel gevaarlijker gebied zijn aangekomen!
Na nog een onbeduidende pauze met een blikje Coke Zero achter een 7-11 arriveren we rond twaalf uur bij het “Nakorn Siam Boutique Hotel”. Er staan twee vertrekkende gasten te wachten voor de balie van de receptie op hun borg en zodra we aan de beurt zijn krijgen we meteen de sleutel voor een "Standaard Tweepersoonskamer”, het is maar voor twee nachten dus zijn we eigenlijk maar een dag op de kamer. Het is een kamer op de tweede verdieping aan de voorkant. Niet ideaal maar het is maar voor twee nachten.Terwijl Lyka even gaat liggen, ze voelt zich al enkele dagen niet lekker, ga ik op pad naar de Subway voor een footlong Tuna Sandwich. Met extra rode ui en zwarte olijven. En dat is lekker met een ijskoud flesje Coke Zero! Niet voor Lyka. Ik kan merken dat ze niet in haar hum is want normaal gesproken verscheurt ze het broodje tonijnsalade.
De totale kosten voor de motor tijdens deze reis waren € 162,43, € 8,55 per dag voor benzine, onderhoud, verzekering en wegenbelasting. Het is het geld meer dan waard geweest!
Lyka gaat deze middag snel de was doen zodat we daar niet naar om hoeven te kijken de komende twee weken wanneer we gasten uit Nederland op zoek krijgen en voor de eerste keer gaan rondleiden in Thailand.
Ik zit naakt als een baby omdat ik geen schone kleren meer heb dit verhaal te schrijven. Zodra Lyka terug is van de “Otteri Wash & Dry” kleed ik me weer aan en ga ik naar de kapper want dat is ook alweer bijna zes weken geleden. Zodra ik binnen stap begint de irritante Schotse lilliputter over de koffers die bij de kapster op zolder staan. Hij verdwijnt zonder een antwoord uit de kapsalon want dat ben ik niet van plan hem te geven. Ik vindt het wel erg ongemakkelijk voor de kapster waarmee ik al bijna vierentwintig bevriend ben. Zij stelt duidelijk dat het geen probleem is. Krijg is dan indirect de schuld voor zijn relatieprobleem?
Hij zit buiten demonstratief op het houten bankje voor de kapsalon op me te wachten. Ik blijf extra lang over koetjes en kalfjes met de kapster praten om het vuur in de lilliputter flink op te stoken. We lachen wat af met elkaar! Hij kijkt ongemakkelijk op van zijn boek dat hij zogenaamd leest. Mijn plan is gelukt want zodra de schuifdeur dicht is en ik buiten voor de deur sta begint hij weer opnieuw. Ik richt me op, om nog groter te lijken, en kijk dedain op hem neer.
‘Wanneer haal je je rotzooi op? Ik wil het niet langer in mijn huis hebben!’, ratelt hij met haat in de toon van zijn woorden die zijn vergezeld gaan van het speeksel dat hij uitspuugt.
‘Over een week of drie of zo! Wanneer we terug zijn uit Vietnam en voordat we acht weken naar Japan gaan!’, antwoord ik met een ondertoon van minachting.
Zijn ogen draaien rond als de karretjes van een kermisattractie en zijn jaloerse woede bouwt zich op als de druk van een vulkaan die op uitbarsten staat.
‘Gaan jullie dan alweer weg?’, schreeuwt hij vol ongeloof en jaloezie.
‘Natuurlijk! Wie wil er nu langer dan enkele weken in deze poel van verderf, waar je je nooit welkom voelt, tussen al die platzakke buitenlanders rondhangen?’
Mijn verbale klap komt hard aan wanneer hij zichzelf herkend in mijn antwoord. Hij zakt langzaam onderuit en verdwijnt onder zijn eigen ellendige bestaan. Hij is zelf een van die buitenlanders zonder een cent op zak die het in zijn thuisland financieel niet red maar ook niet voldoende financiële middelen heeft om hier in dit relatief goedkope land een redelijk bestaan te hebben.
Zo, dat is voor de komende week opgelost. Tweeëntwintig november ga ik waarschijnlijk twee koffers ophalen. Misschien wel alle bagage want ik ga onderzoeken wat het kost om de koffers drie weken in het “Nakorn Siam Boutique Hotel” op te slaan. Het is jammer voor de kapster want die loopt inkomen mis. Ik betaal haar voor de opslag van onze bagage maandelijks een redelijk bedrag.
Bij de kapper kreeg ik nog meer slecht nieuws! Ik krijg steeds meer dikke witte plekken op mijn scalp die lijken op een vorm van Psoriasis. Ernstige harde schilferende witte plekken. Het is niet levensbedreigend maar het ziet er voor de mensen waar ik mee omga onsmakelijk uit. Het is niet besmettelijk maar dat is wel waar een leek het eerste gezicht aan denkt. Een kort onderzoek op het internet is niet hoopgevend. Er is weinig tegen te doen en er is een kleine kans dat het weer uit zichzelf verdwijnt. Daar moet Dokter Barek dus nog maar eens goed naar kijken! Misschien kunnen aspirine en vitamine D helpen.
Aan het einde van de middag is het tijd om bier te drinken met een oude vriend. John is ook nog een paar dagen in Pattaya voordat hij naar de Filipijnen vertrekt, en die dagen laten we niet ongebruikt voorbij gaan. Oude tijden herleven en nieuwe verhalen, ideeën en plannen passeren de revue. We zitten helemaal op dezelfde golflengte. Reizen zolang onze benen ons kunnen dragen en wij de gekte van het reizen kunnen verdragen. Nooit meer een huis of appartement huren maar altijd, voor langere of korte tijd, in hotels verblijven. Onderhandelen over een korting wanneer je langer dan drie weken in een hotel verblijft is altijd mogelijk en onvermijdelijk!
Het is heel gezellig maar rond zeven uur moeten we echt naar de “Captain’s Bar” voor ons avondeten. Helaas worden we begroet met slecht nieuws! Morgen is het restaurant gesloten want het is honderd dagen geleden dat de kapitein is gecremeerd. Die honderd dagen is in Thailand na een overlijden een belangrijk termijn.Thaise boeddhistische begrafenissen
Hoewel er variaties bestaan tussen de culturen van de verschillende regio's van Thailand, bevatten de meeste boeddhistische begrafenissen over het algemeen dezelfde gemeenschappelijke basiskenmerken.
Het eerste ritueel na de dood is de baden ceremonie. Tegenwoordig vindt het vaker plaats als een ceremonieel gieten van water. De gasten van de ceremonie zullen één voor één water met glanzend water over de hand van de overledene gieten. Na de baden ceremonie wordt het haar ritueel gekamd en het lichaam gekleed en in de kist geplaatst; de begrafenisondernemer zal tijdens het proces bepaalde rituelen uitvoeren.
De kist wordt vervolgens tentoongesteld om verdienste te maken, en er worden dagelijkse riten gehouden, waarbij monniken worden uitgenodigd om de Abhidhamma te zingen. Dit werd traditioneel thuis gehouden, maar tegenwoordig vindt het meestal plaats in een boeddhistische tempel (wat), meestal 's avonds. Dergelijke riten worden meestal drie, vijf of zeven opeenvolgende dagen gehouden. Een belangrijk ritueel tijdens dergelijke begrafenisriten is bangsukun (บังสุกุล, van Pali paṃsukūla) - het aanbieden van doek aan monniken namens de doden. Elke zangceremonie kan worden gesponsord door een familielid of vriend die betaalt voor versnaperingen en geschenken (kleding, enz.) aan de monniken.
Het lichaam wordt uiteindelijk weggegooid in een crematieceremonie, die plaatsvindt in het crematorium van een tempel (mannen (เมรุ) genoemd in het Thais voor hun symboliek van de berg Meru). Het lichaam kan drie keer tegen de klok in rond het crematorium van de tempel worden meegenomen, meestal via een kar die wordt getrokken door monniken of familie en vrienden. Het lichaam zal dan naar de mannen worden gebracht, waar de crematie zal plaatsvinden. Soms wordt de crematie gehouden na een bepaalde periode te hebben gewacht (bijv. 100 dagen of een jaar na de dood). Verdienste-makende riten worden ook gehouden op 7, 50 en 100 dagen na de dood.
Dan komt het slechtste bericht! Een jongen die ons altijd begroette en waar ik altijd een kort gesprek mee voerde is op 27 oktober op 42 jarige leeftijd ’s morgens boven het restaurant dood in zijn bed gevonden. Dan moet je toch wel even slikken!
De harde realiteit van het eindige leven wordt er steeds weer opnieuw ingewreven wanneer je ouder word. Het is voor mij de energie, het felle licht, die me langer laat doorgaan met wat ik het liefst met mijn leven doe. Reizen, het ontdekken van nieuwe plaatsen en landen, gerechten en het maken van nieuwe vrienden. Totdat ikzelf een plaats krijg aan die lange tafel in Valhalla waar we eindeloos bier drinken geserveerd door blonde deernen met een weelderige boezem, en herenigd wordt met mijn goede vrienden van weleer.
Onderweg heb ik drie verhalen overgeslagen om verschillende redenen. Teveel foto’s, te weinig tijd over of geen inspiratie. Deze keer ben ik gewoon verder gegaan met de verhalen aan de orde van de dag of de vorige dag. De verloren dagen haal ik later wel in wanneer ik in rustiger vaarwater ben en ’s morgens of ’s middags wat meer tijd heb. Het lijkt in ieder geval dat het niemand is opgevallen dat ik dagen heb overgeslagen. ;) Morgen heb ik een drukke dag als voorbereiding voor de komende weken met onze vrienden uit Nederland. Ik kijk er echt naar uit!
