Thailand: Een dag vol tegenslagen

Bangkok (Siam-Champs Elyseesi Unique Hotel) 311), donderdag 14 november 2024

Zoals gewoonlijk ben ik al vroeg uit de veren en zet mijn verse beker koffie. Zodra ik in de koelkast duik is de eerste tegenvaller van vandaag een feit. Het water in mijn rode siliconen ijsblokjesvorm is nog vloeibaar. Een controle van de draaiknop van de thermostaat maakt meteen duidelijk dat dit probleem de komende dagen waarschijnlijk niet kan worden opgelost. De draaiknop zit muurvast en kan niet worden veranderd. Ook zit in het vriesvakje een bonk ijs, dat werkt ook tegen. De stekker gaat uit het stopcontact en de deur blijft openstaan. Een slokje van mijn sodawater geeft ook duidelijk aan dat de koelkast slecht koelt, ik kan niet zeggen dat het drankje waar ik ’s ochtends van geniet echt koud is!
Ik ga weer aan de gang met mijn dagelijkse bezigheden en drink de koffie uit mijn roze melamine kopje dat ik enkele jaren geleden als trofee heb meegenomen uit een hotel waar we jaarlijks meerdere nachten slapen. Gelukkig koelt de koffie snel genoeg af tot drinktemperatuur zodat ik kan genieten van het aromatische vocht zonder mijn mond te branden.
Na een uurtje valt de ijslaag van het kleine vriesvak met een klap op de opvangbak onder het vriesvak en dat is voor mij het teken om al het overbodige water weg te gooien en het vriesvak met een handdoek helemaal droog te maken. Mijn gevulde rode siliconen ijsblokjesvorm gaat weer in het vriesvakje en het deurtje gaat dicht. Ik kan alleen maar hopen dat het probleem nu is opgelost.
Vandaag is het dus de eerste dag met onze vrienden in Bangkok en het programma is niet al te vol. Er moet rekening worden gehouden met het restje vermoeidheid van de reis en op zo’n eerste dag in een compleet nieuwe wereld zit je hoofd snel vol met de nieuwe indrukken. Er is vanuit de vriendengroep geen informatie gekomen over wat ze wilden doen of wilden zien in Bangkok dus tast ik ook wat in het duister om wat te gaan doen. Een tussenoplossing voor vandaag is wat ik vorig jaar met Danny heb gedaan eventueel aangevuld met een andere tempel.
De ochtendwandeling van ons hotel naar het metrostation “Sam Yot”geeft aan mijn vrienden een goed beeld van het dagelijkse leven in Bangkok. Zelf probeer ik het ook weer voor de eerste keer te zien en de rijen gouden Boeddha beelden in de winkels rond de “Reuzen schommel” zijn indrukwekkend.
Niet minder indrukwekkend is de Metro in Bangkok! Een vernuftig systeem van enorme tunnels die in de drassige grond onder de stad zijn gegraven en waar nog steeds aan wordt gewerkt. Dat Bangkok zo verwesterd is verwachten er maar weinig bezoekers. Er zijn zelfs mensen die voor de eerste keer naar Thailand komen die denken dat er in Thailand geen toiletpapier te koop is! Die brengen zelf toiletpapier mee in hun koffer! Zodra we aan de overkant van de rivier boven de grond komen is de teleurstelling groot! De grootste zittende Boeddha van Thailand bij “Wat Paknam Phasi Charoen” in ingepakt en staat in de steigers. De afmetingen van het ingepakte beeld blijven indrukwekkend maar het blijft een grote teleurstelling en een tegenslag.
Voordat we de tempel betreden moeten de schoenen uit en dat is voor de dames onder onze gasten een hoge drempel. Ze zijn er niet blij mee. Op blote voeten lopen in Thailand is niet ongewoon. Gelukkig hebben ze sokken aan zodat ze toch met hun eigen ogen in de tempel alle rijkdom en pracht en praal van het Thaise Boeddhisme kunnen aanschouwen.
In de tempel zijn we al snel van elkaar gescheiden dus ze zullen te tempel bekijken zonder mijn uitleg. Ik breng mijn zegeningen aan de gouden kist waarin de resten van “Luang Pu Sodh” worden bewaard. Op de achtergrond zingen monniken gekleed in oranje gewaden. Om mij heen zitten biddende nonnen in witte gewaden.
In mijn eentje slenter ik door deze bijzondere gebouwen en er vallen me zaken op die ik tijdens ons vorige bezoek niet heb opgemerkt, of alweer ben vergeten. Jullie begrijpen dat Lyka en ik zoveel indrukken per jaar moeten verwerken dat het onmogelijk blijkt om ze allemaal te onthouden? Af en toe is de harde schijf in mijn hoofd gewoon vol!
De Boeddha onder het dak van de kleine tempel is niet minder indrukwekkend. Ook de schilderijen die langs de wanden van de tempel zijn opgehangen zijn schitterend om te zien. Deze keer een schilderij van de nog jonge “Luang Pu Sodh” en van de tempel aan de rivier zonder de wolkenkrabbers op de achtergrond, “Wat Arun”.
De dood is altijd en overal aanwezig in Thailand. In het Boeddhisme is de dood slechts een punt op de cirkel van het leven en geen afscheid van het wereldse! Vermeldingen van dode mensen op de muur achter een lange rij zittende Boeddha’s De oudste met alleen een vermelding in tekst en de nieuwste met een foto.
De schoenen zijn voor ons het verzamelpunt want zonder je schoenen willen de meesten niet verder wandelen over het tempelterrein. Zoals verwacht ontmoeten we elkaar weer bij het rek met de schoenen/sandalen om onder de ingepakte Boeddha onze teleurstelling een plaatsje te geven.
Gelukkig is de indrukwekkende “Phra Maha Chedi Maha Ratchamongkhon” wel gewoon open. Eenmaal binnen, met een tasje met mijn sandalen in de hand, ben ik mijn gasten ook meteen weer kwijt. Er is maar een uitgang dus het zal ook hier niet zo’n vaart lopen. Nog voor de bovenste verdieping worden we weer herenigd om later weer alleen naar de voet van de Chedi af te dalen. Maar niet zonder een foto van de ingepakte Boeddha te maken die ik onderaan dit verhaal naast de Boeddha heb geplaatst zoals we verwacht hadden het gouden beeld van de Boeddha te zien.
We maken al heel lang grapjes over de katoenen “olifantbroeken” waar veel toeristen, en tegenwoordig ook de Thai zelf, in lopen. Langs de weg van de tempel naar het metrostation passeren dit mooi staaltje van straatkunst: De Pink Panther in een olifantenbroek! Zelfspot is altijd goed en getuigd van een gezonde geest.
Ondertussen is er ook overleg geweest over wat de volgende stap is vandaag. De voorkeur gaat uit naar “Wat Pho”, met de grote liggende Boeddha, voor “Wat Arun” aan de rivier.
Het eerste metrostation aan de andere kant van de rivier is “Sanam Chai”. We zijn nu in het culturele hart van Bangkok en daar wordt veel extra aandacht besteed aan de vakantie-ervaring voor de toeristen. Het is ongetwijfeld het mooiste metrostation van heel Bangkok.
Nadat we alle Tuk-tuk chauffeurs naast de uitgang van het metrostation hebben weten te ontwijken sjokken we naar “Wat Pho” waar de toegang in het afgelopen jaar met 50% is gestegen.
‘Waarom ook niet?’
Er zijn weer voldoende toeristen in aantocht en de kas van de tempel moet nu eenmaal worden gespekt. De kosten voor het onderhoud zijn tenslotte ook stevig gestegen. Lyka loopt, wegens haar Thais uiterlijk, gewoon rustig door maar de witte gezichten worden op de kassa’s gewezen want zij zijn veroordeeld tot het kopen van een toegangsbewijs. De dames moeten hun benen bedekken en op zijn zachtst gezegd zijn de gekleurde motieven van de gratis in bruikleen gegeven lange rokken niet van de laatste mode. Ze zijn te lelijk om gestolen te worden. En dat zal dan ook wel waarschijnlijk de achterliggende gedachte zijn.
Het is verschrikkelijk druk in “Wat Pho”. Zo druk heb ik het hier in de afgelopen vijfentwintig jaar nog nooit gezien! Ik heb alle foto’s met AI binnen “Adobe Lightroom” gemanipuleerd en de storende mensenmenigte uitgegomd! Voor de hal met de grote liggende Boeddha staat een hele lange rij en onze gasten hebben geen zin om in de rij te wachten om naar binnen te gaan. Het zij zo, zelf ervaar ik het als een tegenslag. Onze gasten hebben genoeg tempels, Boeddha beelden en cultuur voor een dag gezien en ze willen richting het hotel om wat te rusten van deze dag en waarschijnlijk ook nog van de lange reis van Brussel naar Bangkok.
Maar niet zonder eerst wat te eten. De beste plaats om te eten is net buiten het toeristengebied. Daar zijn de prijzen lager en de porties groter. Ze kunnen het maar moeilijk geloven dat we maar een kwartiertje lopen van ons hotel zijn. Ze zien er een beetje tegenop om in deze drukkende warmte nog verder te wandelen.
We gaan zitten in het “Yong Seng Lee Restaurant” aan de overkant van de klong en bestellen de alom gewaardeerde “Pas Krapow Moo”. Het is voor Lyka en mij de zoveelste variatie met stukjes (vet) varkensvlees in plaats van gehakt varkensvlees. Het smaakt goed maar het is even wennen voor de nieuwkomers in Thailand. De saus is in ieder geval een oud familierecept van het restaurant!
Ik laat onze gasten achter in het hotel en ook Lyka gaat vanmiddag haar eigen dingen doen. Het is nog geen twee uur en dat ik voor mij te vroeg om op het bed te gaan liggen. Er zijn nog wat dingen die ik wil bekijken dus loop ik verder en ga met mijn eigen agenda aan de slag. Tussen de drukke werkzaamheden voor de metro zoek ik naar het “Ratchadamnoen Residence”. Het blijkt een prima hotel voor een paar dagen. Over de prijs kan ik op dit moment weinig zeggen want die schommelt nogal.
Na een extra grote ronde langs de gezellige plaatsen van weleer kan ik alleen maar zeggen dat niet alle veranderingen verbeteringen blijken. Ik blijf een moment voor het oude Sawadee Hotel in het steegje achter Khao San Road staan, alle ramen en deuren zijn dichtgetimmerd en het vervallen hotel ligt er verlaten bij. Waarschijnlijk ook een slachtoffer van de wereldwijde Covid-19 samenzwering! Wat hebben we vroeger hier veel plezier gehad en wat was het eten goed en goedkoop!
‘Om een uur of zeven beneden op het terras.’, dat was de afspraak vanmiddag toen ik in een zonnig Bangkok afscheid nam van mijn gasten. Om zeven uur komt de regen met bakken naar beneden. Opnieuw een tegenslag want we moeten door de regen op zoek naar een restaurant.
Vanmiddag op de terugweg hebben we even naar de foto’s voor de deur van een restaurant staan te kijken. Het zag er allemaal goed uit en er is voor iedereen wat wils. Het is ook niet al te ver weg en tussen twee buien door komen we bijna droog aan in het eethuis. Noem het eenvoudig, de porties zijn in ieder geval ruim en de smaak is ook voldoende. De Japanse kerrie is wat aan de waterige kant maar de honger maakt de rauwe bonen zoet. Onze eerste dag zit er in ieder geval op.
Wat we te zien kregen en wat we hadden gehoopt om te zien, Jammer.