Thailand: Het kraaien van de hanen

Mukdahan (Riverfront Hotel Mukdahan) 407), vrijdag 1 november 2024

Om half zes beginnen de hanige bazen in de kippenhokken te kraaien. Gevolgd door de vele honden die hun zwervende makkers op de straat laten weten dat ze de nacht weer hebben overleefd. Net als wij overigens. Voor de verandering blijf ik nog liggen totdat mijn iPhone het signaal geeft dat het nu 06:00 is. Het lijkt hier aan de oostgrens om zes uur donkerder dan verder naar het westen. Dat best wel eens geen inbeelding kunnen zijn! Koffie en verhalen, slecht nieuws over een wereld die wel eens zou kunnen ontvlammen in een dozijn conflicten over religie en politieke voorkeuren. Met als grootste slachtoffer de “Verenigde Europese Emiraten” met een vrouwelijke moefti, dat ik voor de mannen met baarden in witte jurken natuurlijk onaanvaardbaar. Ik ben klaar met die fictieve droomwereld van de linkse elite!
Een blik van de veranda, voor onze toch wel erg kleine kamer, naar het oosten geeft de mens weer moed en de blauwe lucht ziet er veelbelovend uit. Er is voor komende dinsdag neerslag in het noorden voorspeld maar dat zien we dinsdag dan wel weer. We gaan vandaag richting het noorden naar Mukdahan. Na een kleine tachtig kilometer hopen we de Mekong Rivier weer eens te zien.
Samen op de motor naar de 7-11 voor een tosti en een dubbele hamburger. We hebben alles bij ons en kunnen na het ontbijt direct vertrekken. Ik kan er nog steeds niet met mijn hoofd bij dat er gisteren na zes uur geen enkel restaurant meer open was. Is “Khong Chiam” een bestemming geworden voor Thaise dagjesmensen? Ik probeer een reden te bedenken voor het ontbreken van rugzakartiesten in het huidige reis milieu van Thailand. Waarschijnlijk zijn de echte individuele rugzakkers uitgestorven en heeft de nieuwerwetse jeugd andere dromen en idealen? Ik mis af en toe nog steeds mijn trouwe reisgenoot voor jaren genaamd: “Lonely Planet”! De mobiele telefoon heeft haar plaats ingenomen. Het is wel een stuk gemakkelijker maar ook minder romantisch. Een blik op de covers van de (reis)boeken die de mensen in het guesthouse zaten te lezen kon voldoende zijn voor een verbinding en een nieuwe vriendschap.
De benzinetank wordt weer gevuld en de motor brult tussen onze benen. Het weer is goed en onze moraal is hoog. We houden allebei onze duim omhoog als teken dat het goed gaat en dat we op weg kunnen naar onze volgen slaapplaats in Mukdahan. We klimmen opnieuw naar de hoogvlakte een paar honderd meter boven de kleine golven van de Mekong rivier. De bergen die we aan de horizon zien liggen allemaal in Laos. De Mekong rivier heeft haar stroomgebied uit het Zuidoost-Aziatische landschap gesneden tegen de Laotiaanse bergen aan en uit de Thaise hoogvlakte. Daardoor vormt het stromende water van de rivier een hele lange grens tussen Laos en Thailand. Een grappig detail is dat beide landen hebben afgesproken dat al het land, of zand, dat boven het water uitsteekt bij Laos behoort. Zo sta je dus met een stap over het water op een rots in de rivier, zonder een visum, in een ander land!
Onze eerste pauze van de dag is meteen op een bijzonder mooie plaats. We hebben gisteren samen besproken om te proberen zoveel mogelijk bij een (grote) tempel, in dit geval “Wat Pa Phu Pang”, te pauzeren. Dat heeft voor ons het voordeel dat er vaak schone toiletten zijn en dat het ook relatief veilig is. Geen vrome Thai durft te stelen onder de toeziende ogen van de Boeddha!
De enorme kleurrijke slang, de Naga, en een landrover met een buste van de vorige koning van Thailand ervoor springen meteen in het oog. Koning Bhumibol Adulyadej (Rama XI), die op 13 oktober 2016 is overleden, is een halfgod die nog steeds door het hele land door tientallen miljoenen Thai word vereerd. Er wordt geen slecht woord over hem gezegd, òf getolereerd, omdat hij de laatste koning van het volk is en vaak leefde in nederigheid uit genegenheid voor zijn Thaise volk. Dat kan, en mag, van de nieuwe koning, “Maha Vajiralongkorn", (nog) niet worden gezegd. Er circuleert een statie portret van hem met zijn vrouw èn minnares aan zijn zijde!
Er zijn natuurlijk ook de bekende taferelen van de diverse Boeddha beelden en de oude monniken dus laat ik Lyka op het terrein los om foto’s te gaan gaan maken terwijl ik ik de schaduw dichtbij onze volgepakte motor blijf wachten. De tempel in een gouden druipsteen grot is wel heel bijzonder. De religieuze fantasie van de Thai kent geen grenzen!
Mij lieve vrouw fotografeert tegenwoordig als de beste en ik verbaas me nog regelmatig over haar artistieke inzichten. We kunnen niet altijd samen op pad, omdat ik bij de volgepakte motor moet blijven, en dan ben ik erg blij met haar foto’s die ik op mijn beurt hier op mijn blog kan publiceren.
De motor wordt weer gestart en over muisstille slingerende asfaltwegen tussen de rijstvelden door staan we een uurtje later voor het eerst weer oog in oog met de Mekong rivier. Meteen rijst de vraag of het water laag staat of dat de rotsen hoog zijn.
De Mekong rivier is een wisselvallige rivier, hele stukken zijn onbevaarbaar. In het verleden is er wel eens besproken om rotsen die de vaarweg blokkeren op te blazen zodat een boot van Saigon tot aan China zou kunnen navigeren. Dit met het oog op het economisch ontsluiten van China en Laos. Een open verbinding met de Zuid-Chinese zee zou voor een heel groot gebied in het centrum van Zuidoost-Azië een economische impuls kunnen zijn die het dagelijkse leven van honderden miljoenen mensen zou kunnen verbeteren.
Van die plannen is (gelukkig) nooit wat terecht gekomen omdat de Chinezen meer dan twaalf stuwdammen in de bovenstroom hebben gebouwd die de waterstand verderop stroomafwaarts aanzienlijk hebben doen dalen en en bij zware regenval in de Himalaya's veel laten stijgen. Ecologisch zou het plan ook enorme schade hebben aangericht aan de vruchtbare buitendijkse landbouwgronden. Gelukkig is de visstand wel op peil gebleven want die is ook belangrijk voor een grote groep bewoners op de oevers van de rivier.
Thailand is een masculine maatschappij waar de mannelijke seks gelijkstaat aan kracht en macht. Overal kun je stijve lullen kopen in uiteenlopende afmetingen en uit verschillende materialen die de mannen die ze in hun broekzak dragen eraan herinneren dat impotentie een doodzonde en een straf van de goden is.
Tijdens de plaspauze stoppen bij een vestiging van de “Natal Highway Section”. Natuurlijk is dit overheidsinstituut een mannenbolwerk en de beelden van de olifantenstieren met de enorme stijve lullen, zelfs de baby olifant is niet vergeten in dit symbolische tafereel, wie thuis de baas is.
Het beeld van de Mekong rivier bij “Khemarat” tijdens de volgende pauze natuurlijk het tegenovergestelde van de rotsachtige rivier die we eerder vandaag hebben gezien. Dit is het land van de smokkelaars! Laos grenst in het noorden aan China en honderden vrachtwagens vol met spotgoedkope consumptiegoederen passeren die grens dagelijks, op weg naar Vietnam, Thailand en Maleisië.
Deze prullen worden onder de bescherming van de duisternis in de nacht op gammele bootjes vanuit Laos naar de overkant van de Mekong rivier, naar Thailand, gebracht. Een miljarden business in handen van de Thaise maffia die op haar beurt grote groepen beambten van de overheid omkoopt.
In “Khemarat” valt mijn oog tijdens het passeren voor een kort moment op een praalwagen die ik absoluut wil zien. Het ging zo snel dat Lyka de praalwagen niet eens opmerkte. Ik kijk in mijn rechtse, en in mijn linkse, spiegel en rem langzaam af en kom tot stilstand aan de linkerkant van de weg. Heb ik al verteld dat ze in Thailand aan de linkerkant rijden? Kijk nog eens goed over mijn schouder of er geen verkeer aan komt en draai op de weg om om terug te rijden naar de oranje praalwagen.
Ieder jaar is er, ik geloof in Juli, in “Ubon Ratchatani” het “Kaarsen Festival” waar praalwagens in een optocht rijden die gemaakt zijn van oranje kaarswas. Ik heb het vele jaren geleden al een keer gezien tijdens een mooie motorreis met Jack toen ik Lyka nog niet had ontmoet.
Lyka kijkt ook haar ogen uit en we kunnen het niet laten om met de nagel van onze duimen een krasje in de beelden te maken om te kijken of ze echt van oranje was zijn gemaakt. Dat zijn ze! Meesterlijke religieuze kunstwerken die maar zeer weinig toeristen in het echt te zien krijgen.
Voordat we weer op de motor stappen zijn we het er snel over eens dat het tijd is om te eten. Het is iets over twaalf uur maar we hebben allebei al een stevige trek. Geluk is aan onze zijde in “Khemarat”, een paar honderd meter verder stoppen we bij restaurant “Oma's huis” voor de bekende “Pad Krapow Moo”. Het is de zoveelste variatie van het authentieke Thaise gerecht deze reis en tijdens het eten bedenk ik dat ik in de toekomst een heel verhaal aan dit iconische Thaise gerecht moet gaan besteden.
Jullie kunnen het thuis in Nederland ook bereiden want er zijn in elke toko de zakjes van Lobo “Holy Basil Seasoning Paste” te koop. Probeer het thuis eens, Lyka en ik vinden het lekker met rijst, of spaghetti, met sperzieboontjes als groente.
We hebben nog een kleine negentig kilometer voor de wielen. Een laatste pauze in het midden van niets en dan snel verder naar onze eindbestemming “Mukdahan”.

Mukdahan is een stad in Noordoost-Thailand. Mukdahan is hoofdstad van de provincie Mukdahan en het district Mukdahan. De stad heeft ongeveer 50.000 inwoners. Mukdahan ligt aan de Mekong tegenover de Laotiaanse stad Savannakhet.

Voordat we Mukdahan binnenrijden tikt Lyka mij op mijn linkerschouder als teken dat er wat te zien is. Mijn ogen dwalen voor enkele seconden van het verkeer af naar een grote Boeddha aan de horizon op een berghelling. Ik knik bevestigend en concentreer me weer volledig op het steeds drukker wordende verkeer. We komen dichter bij de stad, en dichter bij onze eindbestemming.
Voor de zoveelste keer deze reis geeft Agoda op het kaartje op de website een foute locatie aan! Daar moet ik eens melding van maken, het is heel ongemakkelijk en zeker onwenselijk. Zeker wanneer je met je eigen vervoer onderweg bent. Een taxichauffeur is bekend met de omgeving maar wij niet. Dat wordt dan weer zoeken en we komen terecht op een markt met eenrichtingsverkeer. Vanzelfsprekend worden wij door de Garmin GPS tegen de richting van het verkeer in gestuurd!
Ons hotel heet “Riverfront Hotel Mukdahan”, dan moet het logisch zijn dat het gelegen is aan de straat langs de rivier? Door middel van een omtrekkende beweging komen we weer in dezelfde straat terecht en deze keer met de richting van de verkeersstroom mee. Na een stuk rijden ziet Lyka de naam van het hotel op een bord langs de straat staan en na 217 kilometer zijn wij eindelijk op onze bestemming. Het “Riverfront Hotel Mukdahan” blijkt een prima hotel, inclusief ontbijt, te zijn. We zijn tevreden met onze ruime kamer en warme douche. Ook is de parkeerplaats voor de motor onder het hotel fantastisch.
Google Maps is tegenwoordig een prima stuk gereedschap om te kijken waar ik in de omgeving van ons hotel een paar flessen koud bier op de kop kan tikken. Ook restaurants in de buurt van het hotel zoeken gaat snel en efficiënt. Laat dat laatste nu eens een vreemd resultaat opleveren. Er staan verdacht weinig icoontjes met een lepel en vork in de omgeving van ons hotel!
Het is bijna vijf uur en dan mag de 7-11 weer koud bier verkopen van de overheid aan de smachtende klanten. Dit is het moment om op zoek te gaan naar de winkel en mijn ogen open te houden voor een restaurant waar we vanavond rijst of noedels kunnen eten.
Bij de eerste stap naar buiten ben ik verbaasd en tegelijkertijd verward. We verblijven in een hotel aan een wereldberoemde rivier en ik kijk tegen een rij lelijke markt stallen aan waar overdag waarschijnlijk nog lelijkere Chinese smokkelwaar word verhandeld. Hoe hebben de overheden dit ooit kunnen goedkeuren? Ik struin door een van de weinige smalle doorgangen en zie met mijn eigen ogen dat de achterkant van de markt stallen ook geen schoonheidsprijs zal winnen.
En dat is niets minder dan diep treurig omdat de, nog steeds in aanbouw zijnde, promenade achter de lelijke markt stallen een mooi uitzicht heeft over de majestueuze Mekong rivier.
De 7-11 is snel gevonden maar restaurants zijn in Mukdahan net zo zeldzaam als in “Khong Chiam”! Het enige restaurant dat ik heb kunnen ontdekken sluit om vijf uur en ze zijn al aan het opruimen en schoonmaken! Ik tel mijn zegeningen en neem een belangrijk besluit! Het mag dan pas vrijdag zijn maar dit is voor ons het juiste moment voor een Pizza! Op de kamer bezorgt door de Pizza Company. Morgen hebben we een korte dag op de motor dus vanavond kan ik een beetje doorzakken en genieten van mijn koude Beer Leo. Enkele afleveringen van Justified kijken en ontspannen.