Tilligte (achter Koopman Mode), woensdag 1 mei 2019Met vijf nachten in de camper hebben we weer kunnen proeven van de vrijheid. Binnen een week zijn we weer op pad. Waarom? Omdat we samen gewoon veel plezier hebben onderweg! Afgelopen week is me nog de vraag gesteld waarom er geen verhaal over de laatste dag van onze korte trip is geplaatst. Dat is eigenlijk heel simpel en ook voor de hand liggend. Onder normale omstandigheden rijden we na het ontbijt, op de laatste dag, gewoon richting Zaltbommel. We doen niets speciaals meer, we genieten gewoon nog wat na en verheugen ons weer op ons eigen bed thuis.
Deze keer hebben we een speciale gast aan boord! Ik heb gelezen over de hoge kwaliteit van de nieuwe compacte systeem camera’s. Ik hou enorm veel van mijn Nikon D600, met de 24-70 f2.8, maar voor onderweg met de rugzak wordt het me nu soms allemaal een beetje te zwaar. Daarom heb ik maar een Canon EOS M100 gekocht, gewoon om te proberen of het voldoende is om te combineren met mijn weblog.
Thuis heb ik al een dag getest en ook Lyka is in haar nopjes met de camera die met haar aanraakscherm als een mobiele telefoon aanvoelt. De eerste resultaten zijn zeer hoopgevend terwijl ik erg moet wennen aan een mindel lichtsterk objectief. De D600 is nog niet zonder meer afgeschreven.
Deze reis gaan we naar het noorden van Nederland, via Duitsland en de Achterhoek. We nemen een alternatieve route omdat we via Den Bosch, ik moet nog een verkeerd besteld UV-filter omruilen bij “Kamera-Express” en zonder op de autosnelwegen te rijden, naar Denekamp gaan.
Via Grave en Gennip belanden we in Duitsland, waar het opvallend stil is. Het is vandaag de dag van de arbeid. Een feestdag in Duitsland. Dat staat tot een schril contrast met Nederland waar de dag van de arbeid niet (meer) wordt gevierd maar de datum van de Duitse capitulatie een feestdag is. Samen met de dag ervoor, 4 mei, de dag van bezinning en herdenking, voor mij “de week van de tweede wereldoorlog” is.
Met elk jaar dat mijn leeftijd een punt omhoog gaat wijzigt mijn beeld over wat er allemaal tijdens en vooral nà die oorlog is gebeurd. Het is niet aan mij om te oordelen maar al die heldenmoed en zwart/wit stelling over de afschuwelijke moorden door de Nazi’s lijken steeds verder uit hun context te worden getrokken. Afgelopen week ging het in een lokaal krantje over de schoonmaakbeurt voor de “Stolpersteine” in Zaltbommel. Een bijzonder aangrijpend idee van een bijzondere kunstenaar.
Ik heb wel gemerkt dat er heel verschillend door de plaatselijke bevolking naar wordt gekeken. Ik vraag me altijd af wat er met de huizen en eigendommen van deze afgevoerde mensen is gebeurd. Zou de gemeente Zaltbommel ze ook hebben toegeëigend en met de opbrengst van deze huizen en goederen de wederopbouw van de stad hebben gefinancierd?
Wat dàt is namelijk een zeer zwarte dag in de vaderlandse geschiedenis! Mensen met nummers op hun onderarmen getatoeëerd die voor hun eigen huis stonden en te horen kregen van de nieuwe eigenaar/bewoners dat ze maar contact met de gemeente moesten opnemen. Na de oorlog werd er namelijk vaak gedacht dat er niemand van de afgevoerden zou terugkeren.
Een stukje over de grens in Duitsland bezoeken we, per ongeluk, het “Reichswald Forest War Cemetary”. Een geallieerd kerkhof voor de slachtoffers van onze bevrijding. De uniformiteit van deze begraafplaatsen is opvallend, net als hun perfecte staat van onderhoud. Overal in de wereld waar ik ben geweest heb ik zulke begraafplaatsen bezocht. Hier wordt er na ruim zeventig jaar niet bezuinigd op onze verschrikkelijke geschiedenis.
Na een moment van bezinning rijden we verder. Er zijn maar weinig mensen op straat en ook hier lijkt de strijd tegen het grootkapitaal gestreden. Loopt het socialisme op haar laatste benen? Socialisme bestaat nog wel maar het heeft in de loop der jaren veel verschillende namen, zoals participatie, gekregen. Het lijkt soms dat de overheid de rol van het monster heeft overgenomen.
Zodra “de Achterhoek” wordt betreden veranderd de omgeving opnieuw. We zijn aan de late kant en de moderne slaven kruipen in een file van flets gekleurde kleine automobielen naar de avondmaaltijd. Er is op veel plaatsen werk aan de weg! We komen op smalle landwegen terecht die de GPS onder normale omstandigheden nooit zou kiezen.
Het wordt later en later en daarmee komt mijn tijd om na het rijden te ontspannen steeds verder in gevaar. Met elke kilometer die onder ons door glijd krijg ik minder zin om vanavond voor een goede en gezonde maaltijd in de camper te zorgen.
New York Pizza in Oldenzaal is mijn reddende engel! Zodra we een mooi rustig plaatsje hebben gevonden doen we ons tegoed aan deze van oorsprong Italiaanse heerlijkheid.
Het is een mooi plaatsje, het is er redelijk rustig maar de doorgaande weg niet ver van onze staanplaats baart me enige zorgen. Ook de ontvangst van het KPN 4G signaal is niet zoals ze zou behoren te zijn. We willen vanavond natuurlijk wel voetbal kijken! Barcelona -Liverpool is een mooi affiche dat voor ons als AJAX fans ook een meerwaarde heeft.
Uiteindelijk komen we een paar kilometer verderop terecht in Tilligte, een gehucht vlakbij de wandeling die we voor morgen hebben gepland. Het is er rustig en donker, een schitterend plaatsje voor de nacht.
