Parijs Parijs (Gennevilliers Barbanniers Hotel (220)
Na twee volle dagen in Parijs met een programma, dat nog het meest aan een stormbaan of triatlon doet denken, probeer ik echt om zes uur op te staan. Na de vierkante hamburger van gisteren waren we meteen vertrokken en ik heb het idee dat ik een seconde later alweer door mijn iPhone gewekt wordt. Tevergeefs! Ik schakel de wekker uit en draai me nog eens om. Maar niet voor lang! Een seconde later loopt de wekker weer af en het is nu zeven uur. Tijd om op te staan.
Ondanks dat we pas om half tien vertrekken wordt dit toch waarschijnlijk de langste en zwaarste dag van de vijf-daagse reis naar Parijs. Een leuke reis, die elke ochtend weer begint met het goede ontbijtbuffet in het “Gennevilliers Barbanniers Hotel”. Twee croissants, een broodje chocolat, met extra honing, en twee bakken vers gezette koffie vinden hun weg naar binnen.
Wegens een mechanische storing wordt het programma aangepast en komt er vandaag een jongensdroom van me uit. We gaan naar het “Père Lachaise” kerkhof om een blik te werpen op het graf van “Jim Morrison”, de iconische voorman van “The Doors” die onder mysterieuze omstandigheden in Parijs zou zijn overleden.
Zo mysterieus dat het een “Urban Legend” is dat hij helemaal niet in dat graf ligt en dat hij gewoon genoeg had van de muziek business en zo anoniem is ontvlucht en de rest van zijn leven van het verdiende geld zou genieten. Een schitterende legende.
Het kerkhof is toch anders dan ik had verwacht! Er lopen grote groepen Fransen, op deze nationale feestdag, begeleid door een gids over het kerkhof waar mee dan honderd, in Frankrijk, wereldberoemde mensen liggen begraven. Voor ons zijn er maar enkele die we ècht willen zien en voor de rest is het vrij lopen om te zien hoe de familie van de overledenen tot een laatste poging van ultieme zelfverheerlijking overgaat, al dan niet op verzoek van de overledene.
Een hele vreemde was deze reeds voorbereide graftombe terwijl de toekomstige bewoner waarschijnlijk nog gewoon elke maand even naar zijn laatste rustplaats komt kijken.
Er is veel moois op het kerkhof te zien, een ware kunstvorm op zich! Onder de bekenden die we vandaag hebben gezien zijn “Jim Morrison”, “Gilbert Becaud”, “Frederik Chopin” en natuurlijk “Edith Piaf”. Ik zie in mijn gedachten een kist in het familiegraf verdwijnen terwijl op de achtergrond een blaasorkest zachtjes “Non, je regrette rien” ten gehore brengt. Hier de foto’s, jammer dat het licht vandaag zo hard was.
De twee uur dodenakker zijn zo om en de mensen die ik heb overgehaald om toch maar mee te gaan op deze gratis excursie hebben er toch wat van opgestoken. Want zeg nu eens eerlijk? Er zijn toch maar weinig vakantiegangers die een bezoek aan het kerkhof op het programma hebben staan?
Voor de eerste keer vergeten we twee mensen! Veel deelnemers hebben tijdens deze busreis de gewoonte om steeds op een andere plaats te gaan zitten met als gevolg dat niemand meer weet of je voor- of achterbuurman nu wel of niet in de bus zit. Niet zo heel slim!
Vanmiddag hebben we vrij om de stad in te gaan. Nu wordt het voor ons ook vrij wandelen en we hebben een gemakkelijke route uitgekozen. Van de “Place de Concorde” naar de “Arc de Triomphe”, dan linksaf naar de Seine waar de “Eiffel toren” voor ons zal opdoemen en dan weer linksaf langs de Seine naar de “Place de Concorde”. Klinkt niet interessant maar we hebben nog voldoende onderweg te doen om de dag te vullen.
De luie wandeling over de “Champs d’Ellysees” is meer dan een wandeling van A naar B. Onderweg genieten we van de bekendste, en vaak bezongen, straat van Parijs. We nemen foto’s bij sportauto’s, we eten een broodje, waar de prijs best wel van meevalt, we kopen voor Lyka wat souvenirs bij H&M, drinken koffie en proeven de macaron’s bij McDonald’s, èn maken de foto’s van Lyka met de “L’ Arc de Triomph” op de achtergrond.
We slaan de beklimming van de “Arc de Triomphe” wegens de enorme drukte op deze mooie zomerdag maar over omdat we weten dat we hier toch wel wel een keer terugkomen. Tijdens de wandeling zien we van alles en nog wat maar Lyka is nog het meeste verrukt van de ideale plaats om een foto met de Eiffel Toren op de achtergrond te schieten.
We slenteren in de lome zomerzon langs de Seine en onze gedachten dwalen af naar onze ervaringen van de afgelopen dagen in Parijs. En zo komen we bij het officieuze monument voor Lady Diana en Dodi Fayed, die hier in een tunnel naast de Seine hun leven verloren. Een kopie van de vlam van het vrijheidsbeeld in New York.
Na een snel broodje, om de opkomende trek te stillen, gaan we voor de laatste keer met Ellen mee wandelen. De oortjes die het commentaar van onze gids doorgeven zijn geweldig maar de inhoud van deze laatste wandeling is een beetje karig of we hebben de laatste dagen zoveel gehoord en gezien dat we het niet meer in ons kunnen opnemen. We laten het in het midden want we hebben tot nu helemaal geen klachten over deze reis naar Parijs.
Als afsluiting van de lange dag gaan we naar het “Trocadéro” om de lichtjes van de Eiffel Toren te zien ontsteken inclusief het knipperende slot precies om tien uur.
Mooie foto’s maar dat knipperen kun je alleen maar op bewegende beelden vastleggen.
Om half elf arriveren we in het hotel, de keuken en de bar zijn dicht. Wij eten de laatste restjes van een voorverpakte sandwich en voor mijn gevoel zit ons bezoek aan Parijs er op. Hoewel we morgenvroeg toch nog een bezoek aan de Eiffel Toren gaan brengen. Het is vanavond niet anders dan op de andere avonden. Doodvermoeid zoeken we ons bed op en zijn al snel in diepe slaap.
