Het was alweer donderdag en na een dagje rustig aan werd het tijd om mijn oude lichaam een keer te geselen. Vandaag stond er een wandeling op het programma. Één van de mooiste kanten van Seoul is dat het een paar Nationale Parken binnen zijn stadsgrenzen heeft. Vandaag zouden we een wandeling gaan maken in het “Bukhansan National Park”.
Ik was een paar minuten later dan normaal maar dat was geen probleem. Andy had ook een verrassing, er zou een andere jongen meegaan. Mike, uit de USA. Het was voor mij geen probleem, het was eigenlijk wel fijn want ik raakte een beetje uitgepraat met Andy. En als hij niets of weinig te zeggen had begon hij meestal wartaal uit te slaan.
De eerste hindernis die we moesten nemen wan het vinden van de juiste bus naar de ingang west van het park. We hadden het nummer van de buslijn en we wisten de plaats waar we moesten opstappen, eenvoudig toch? Helaas werkt het niet zo! De dingen veranderen snel en ook hier was de reisgids achterhaald. Bij het vragen naar de juiste bus liepen de antwoorden uiteen van het schouderophalen tot en met een verhaal in het Koreaans waar we natuurlijk geen touw aan konden vastknopen. Uiteindelijk wees er een vrouw naar de overkant en zei, “green bus, green bus”.
Aan de overkant aangekomen keek ik op de zuilen met informatie om te zien of ik wat kon ontdekken dat het probleem zou vereenvoudigen. En ja, er waren twee groene buslijnen wat inhield dat ik het maar twee keer moest vragen aan de buschauffeurs. Andy stond ondertussen heel wijs de blauwe buslijnen in het Koreaans te bestuderen. “Laat maar”, dacht ik nog. De eerste bus was mis en de tweede was raak! “Bukhansan”? De chauffeur knikte en ik riep de ploeg om snel in te stappen. “Weet je zeker dat dit de juiste bus is?”, zeurde Andy. Ik antwoordde niet eens.
Na ruim een half uur stonden we aan de westelijke ingang van het park. Het zag er veel belovend uit. Een veelvoud van bergtoppen lag voor ons. Mike was bekend met het wandelen in de bergen en Andy zou er zeker geen problemen mee hebben. Ik kocht snel nog twee flessen water en nam een foto van de plattegrond van het park. Je weet nooit of het nog van pas zou komen. Daar gingen we met grote stappen de berg op.
Die grote stappen werden al snel kleiner. Het was een stevige klim. De wandeling zou ons eerst naar een hoogte van ongeveer 450 meter brengen. Eenmaal op de bergkam zouden we het pad blijven volgen en op de top van de “Baekundae” (836 mtr) brengen. In totaal was het een wandeling van ongeveer zes uur inclusief een paar keer rusten.
Na ongeveer driehonderd meter vonden we de eerste tempel, één van de velen die op de berg in de loop van de eeuwen gebouwd zijn. Een korte bezichtiging en we gingen weer verder. Mike, 20 jaar oud, rende zo ongeveer de berg op. Andy, die zich niet wilde laten kennen probeerde hem zo goed mogelijk te volgen. Ikzelf deed het rustig aan en spaarde mijn water. Helaas was ik ook zo dom geweest om mijn sandalen te dragen in plaats van mijn hoge schoenen, iets waar ik later nog spijt van zou hebben.
Mike werd al snel gepromoveerd tot verkenner en hij werd dan ook een paar keer er op uit gestuurd om te kijken of er wel wat te zien was, best handig.
Helaas leverde al dit rennen en op zichzelf lopen ook een probleem op. We hadden het pad naar de top, ons oorspronkelijke doel, gemist. Jammer, dan nog maar een keer later als ik weer hier ben. Des te verder we kwamen des te stiller Andy werd. Ik kan niet zeggen dat ik het gemakkelijk had maar in moeilijkheden ben ik nooit geweest. Alleen mijn sandalen gaven me problemen tijdens het afdalen op stukken met ongelijke rotsen en grote stenen. Weer wat geleerd.
Het was een fantastische wandeling die ons een heel stuk langs de oude stadsmuur van Seoul leidde en ons naar een hoogte van 639 meter heeft gebracht.
Er was voldoende volk op de been en de gemiddelde leeftijd lag hoog. Ik heb het al eerder in mijn verhalen gezegd. Het is ongelofelijk hoe fit de oudere mensen hier in Korea zijn. Het zal wel aan het eten liggen.
Eenmaal weer onder aan de berg stond Andy demonstratief bij een restaurant te wachten, Mike stond erbij te wachten en wist niet goed wat te doen. Hij wilde nu fatsoenlijk eten, ergens zitten en eten. Ik haalde mijn wenkbrauwen op en vertelde hem dat ik daar geen probleem mee had. Ik ging verder en hij zou op zijn eentje ook wel weer in de stad geraken. Mike vond het een goed idee en samen liepen we verder. Het duurde niet lang voordat Andy volgde en tegen dovenmansoren zei dat hij eigenlijk ook wel zin had in een snack. Hij greep naar zijn snackzak droge muesli en begon als een varken te eten. Vreemd hoe iemand kan veranderen als hij weer wat geld in zijn zak heeft. Het was hem gisteren zeker gelukt om met zijn creditkaart nog wat geld te versieren.
Mike en ik liepen voorop en een meter of twintig achter ons liep Andy heel demonstratief zijn vermoeidheid te etaleren. Hij bleef maar vragen waar het station voor de metro was. Wij waren hier ook voor de eerste keer en wij hadden geen idee! Uiteindelijk namen we maar een bus naar de stad en verlieten de bus bij het eerste station wat we zagen. Ik was het nu spuugzat en nam afscheid van de jongens twee stations voordat we bij ons hotel waren. Mike wilde ook wel een stukje lopen en Andy volgde als een schaap. Eigenlijk was ik wel blij dat de dag er op zat.
Ik at heerlijk in mijn bekende restaurant. En slapen zou later geen probleem zijn, ik was echt moe en morgen rustig aan doen. Andy wilde nog één keer met mij op pad. Nou ja, zo erg was het nu ook weer niet.
