Daar gingen we dan voor de tweede poging naar de Seodaemun gevangenis, maar niet voordat we een vervolg hadden gehad van de soap over de aankoop van het vliegticket van Andy. Er moest namelijk worden afgezegd en dat vond hij een beetje moeilijk, waarschijnlijk omdat hij zich zou schamen dat hij geen geld had. Ik legde hem rustig uit dat niet op komen dagen nog veel erger is. En uiteindelijk stemde hij er mee in en samen liepen we eerst naar “Freedom Tours”. De overvriendelijk Christine kon het allemaal wel begrijpen nadat Andy had uitgelegd dat hij o geld zijn broer zat te wachten. Zo dat was een sprankelend begin van de dag.
Andy zat er al zover doorheen dat hij de twee kilometer naar de gevangenis niet wilde lopen maar liever met de metro ging. OK, ik ben gemakkelijk. Dan maar met de metro. Er blies sowieso een erg frisse wind en het dragen van schoenen in plaats van sandalen bleek al een goede keuze te zijn geweest. Daar stonden we dan voor de poort van de gevangenis omgeven door schoolkinderen.
Eenmaal binnen vonden wij het bijbehorende museum, in een nieuw gebouw, wel een beetje schokkerend. De schoolkinderen hadden er helemaal geen problemen mee om de martelingen en andere misdaden tegen de mensheid te zien. Het zette mij wel aan het denken. Ik herinnerde mij de schoolreisjes met de lagere school naar de diverse dierentuinen en pretparken. Hier gaat het anders, hier gieten ze de historie en glorie van je land al met de paplepel in. Geschiedenis staat bovenaan.
We volgden de aangegeven route door de gevangenis en bekeken het één en ander. Het meeste was in het Koreaans en Chinees uitgelegd, twee talen die wij niet beheersten. Het was op zich toch wel de moeite waard geweest. Vooral de lieve kinderen die met veel discipline het “Hello, what is your name”? en het “Hello, where you come from? Oefenen op echte buitenlanders. Ze willen ook allemaal met je op de foto en geven snoepjes. Was het in Nederland nog maar zo! Ik zal wel ouderwets zijn geworden?
Nu werd het tijd voor een stevige wandeling over de berg aan de overkant van de gevangenis. Dit zag er dus niet goed uit! We voelden druppels water en er was regen voorspeld. Ik wilde hier eigenlijk niet aan denken, vooruit met de geit. Daar gingen we dan de steile steeg omhoog. Nog geen tweehonderd meter verder stonden we op een grote bouwplaats waar ze zeker vier torenflats aan het bouwen waren. Nadat we de eerste hindernis waren gepasseerd stonden we nu voor een helling die er mocht wezen. Het schouwspel voor onze ogen liet onze monden open vallen. Een oud vrouwtje liep schoorvoetend naar beneden, alleen dit schouwspel en de gedachte dat ze ook weer omhoog moest deed ons verbazen. In Nederland zitten zulke mensen in verzorgingstehuizen.
Daar was de poort naar de tempel, het gehele dorp maakte onderdeel uit van de tempel. Het druppelen van de regen was nu overgegaan in een motregen, maar wel een dikke. Langzaam zagen wij de hoogbouw in de verte vervagen en tenslotte verdwijnen. Het had nu geen zin meer om terug te gaan! We zouden de wandeling afmaken. We klommen hoger en hoger en kregen steeds meer van het echte leven in Korea te zien.
Overal zagen we de traditionele “Kimchi” potten. Hier maken de mensen het zelf nog op de ouderwetse manier. Tempels en kleine altaren zagen we nu rond ons. Er zaten mensen te mediteren, op trommels te slaan of gewoon te picknicken, en dat op een berg midden in de stad tijdens een bui motregen. Het was gewoon ongelofelijk om te zien hoeveel fitte oude mensen hier nog rondlopen. Ik had nu het “Hallo” onder de knie en in mijn beste Koreaans zei ik dan ook elke keer, “Anjo Hashido”. Dat werd dan steevast met een brede glimlach en een “Anjo Hashido” beantwoord. Het was een mooie wandeling, alleen jammer van het weer.Eenmaal beneden onder aan de berg was het nog te vroeg om terug naar het hotel te gaan. Na overleg met Andy, gisteren had ik nationale schatten nummer 2 en 3 gezien, kwamen we overeen om naar nationale schat nummer één, de “Namdaemun” poort, te lopen. Onderweg kochten wat te lunchen en we lieten het ons goed smaken. Het was tenslotte koud, althans voor mij. Om nog wat meer tijd te doden slenterden we wat rond over de markt die net achter de poort ligt. Maar ja, als je niets wil kopen dan is shoppen eigenlijk niet zo leuk
Op de terugweg kwamen we uiteindelijk weer langs het reisbureau en wij natuurlijk weer naar binnen. Het was deel veel van de soap.
Geen geld betekende geen ticket. Andy zat nu zo in de put dat hij meteen na het avondeten weer naar zijn kamer ging, zelf liep ik weer de stad in om de “Namdaemun” poort in het donker te fotograferen. Dat was inderdaad een schitterend gezicht. Om half tien ging het winkelpersoneel naar huis en het was heel druk op straat. Het werd nu voor mij tijd om te gaan slapen, morgen weer een deel van de soap en daarna richting Suwon om het “Hwaseong” fort te gaan bekijken.
