Het was mijn zesde dag in Korea en het werd tijd om de stad uit trekken. Ik heb na veel nadenken mijn strijdplan gewijzigd voor deze reis. Mijn nieuwe plan is om zo lang mogelijk in een goed hotel te blijven als mogelijk. Veel zaken kunnen per openbaar vervoer binnen een uurtje worden bereikt. Korea is niet zo’n groot land. Het is dan ook beter voor mij om dagtripjes vanuit een vast punt te maken dan elke keer een halve dag te verliezen aan een verplaatsing tussen twee plaatsen.
Met de Metro kun je vanuit het centrum van Seoul tot wel zestig kilometer naar de buitenwijken en aanliggende steden reizen. Zo ook naar Suwon, een stad met meer dan een miljoen inwoners. In het centrum ligt het UNESCO World Heritage “ Hwaseong fort”, een oud fort gebouwd tussen 1776 en 1800. Dat was ons doel voor vandaag. Maar niet voordat we het zoveelste deel uit het drama van het vliegticket naar Londen hadden meegemaakt. Al zichzelf verontschuldigend ging ik met Andy naar het kantoor van “Freedom reizen”. De creditkaart werd weer overhandigd en even later kwam Christine weer vol verontschuldigingen terug. De kaart werkte niet, niet voldoende saldo!
Dus gingen we nu eindelijk op weg naar Suwon. Andy deed wel een beetje vreemd en hij maakte zich duidelijk zorgen, zijn broer had hem verteld dat hij het geld op zijn rekening zou storten. Was dat wel gebeurd? Ik probeerde hem op zijn gemak te stellen en vertelde hem dat het soms wel twee dagen kan duren voordat het verwerkt is. Andy lachte zuur en geloofde hier weinig van. Hij stopte zijn oordoppen in zijn oren en deed net of hij zat te slapen. Nee, hij was gewoon oplossingen voor zijn problemen aan het zoeken. Struisvogelpolitiek?
Na drie kwartier in de metro stonden we op het bordes van het treinstation voor het enorme stationsplein. Een stad met meer dan een miljoen inwoners, en nog minder mensen die engels spreken. Een nieuw avontuur! Na een snelle blik op de kaart in mijn LP had ik de juiste richting te pakken en we waren onderweg naar ons doel. Het was heerlijk weer om te wandelen en in een rustig tempo liepen we richting het toeristen informatie centrum. Het “Anjo Hashido” werkte goed en we kregen meteen een kaart met veel informatie over het fort en de andere attracties in en om het fort. Er is veel te doen en te zien maar voor ons was alleen het fort belangrijk.
Nu konden we dus aan de bijna zes kilometer lange wandeling langs de muur beginnen. De muur is voor bijna 95% gerestaureerd en een magnifiek gezicht. We begonnen eerst aan een flinke klim naar de uitkijkpost op de heuvel. Er was nog niet zoveel te zien, toch viel ons op dat er enorm veel oude mensen op de bankjes zaten te genieten van de voorjaarszon. Zelf vond ik het maar koud, zo koud dat ik schoenen droeg in plaats van sandalen. Eenmaal op de top van de 135 meter heuvel hadden we een mooi uitzicht over een gedeelte van de stad en een flink stuk van de muur.
Nadat we een kilometer of drie hadden afgelegd en al een paar poorten en andere bouwwerken hadden bekeken werd het toch wel tijd om wat te eten. Op zo’n moment heb ik eigenlijk geen trek in een maaltijd in een restaurant, iets kleins uit een supermarkt met een flesje cola is wel genoeg voor mij. Ook Andy zag hier wel wat in want hij zat maar aan zijn budget voor de laatste twee dagen te denken. Een soort driehoekige sushi met tonijn er in smaakte voortreffelijk. We maakten de wandeling af en gingen weer richting Seoul. Maar, nu waren er twee mogelijkheden met vervoer. Een man wees mij naar de trein terwijl een ander Andy naar de Metro verwees. Gelukkig konden we dit met ons eigen gezond verstand oplossen zonder ook maar een persoon te kwetsen. Eerst maar naar het toilet ☺. De reis terug verliep voorspoedig en eerlijk gezegd had ik niet anders verwacht in het efficiënte Korea!
Bij aankomst in Seoul was het weer tijd voor het volgende deel in de soap die mij zo ondertussen ook wel begon te vervelen. Gelukkig nam hij wel wat van mijn adviezen aan maar uiteindelijk wilde hij gewoon zijn eigen ding doen. Misschien had ik al eerder moeten zeggen, “Zoek het zelf maar uit”! Maar ja, je wil nu eenmaal iemand helpen als hij in de problemen zit. Gelukkig had hij wel in de gaten dat hij er niet op moest rekenen om van mij geld te lenen. Op dat gebied moet iedereen het maar voor zichzelf uitzoeken, is mijn filosofie. Ik kon mijn ogen niet geloven toen Christine deze keer terugkeerde met een glimlach breder dan ooit tevoren. Het was gelukt! Hiep, hiep, hoera! De soap was over en de laatste twee dagen zou ik niet meer naar het reisbureau gaan in de ochtend.
Iedereen was blij dat het uiteindelijk toch gelukt was, alleen bood zich nu een ander probleem aan. Andy had zijn restbedrag zo klein gelaten dat hij nu nog ongeveer acht euro per dag te besteden had. Ik werd er moe van. Hij wilde niet gaan avondeten maar een Snickers reep en een bekertje fruit yoghurt zou genoeg zijn voor vanavond. Met hondenogen keek hij mij aan. Nee, jammer maat! Ik betaal geen avondeten voor je, ik had er wat bij willen leggen maar dan had hij met een eenvoudige maaltijd genoegen moeten nemen. Ik zat dus alleen te eten terwijl hij op jacht was naar een pinautomaat om zijn creditkaart opnieuw te proberen, alleen was hij niet zeker van zijn PIN.
Toen hij onverrichterzake terugkeerde kocht ik een ijsje voor hem en hij was oprecht dankbaar. Hij nam afscheid en ging terug naar zijn GH. Nu was het ook tijd voor het laatste gratis advies van de dag: “Probeer geld op te nemen met je creditkaart in je GH”. Normaal willen ze dit niet in verband met het risico en de provisie. Nee heb je, en ja kan je krijgen. Welterusten, ik hoor morgen wel hoe het is gegaan.
Een laatste korte wandeling om de gefrituurde dumplings en noedelsoep te laten zakken en dan terug naar het hotel. Morgen heb ik een zware dag voor de boeg maar daarover meer in het volgende verhaal.
