Kuala Lumpur (KLIA2) Op een harde stoel), maandag 22 oktober 2012
Wanneer we om half tien uit bed komen denk ik voor een moment aan Frans: “Zou hij wel in de bus naar de luchthaven zitten?”
Zonder me ook maar enigszins druk over te maken over de terugreis van Frans naar Thailand zet ik de elektrische ketel met drinkwater op het nachtkastje aan voor de eerste kop oploskoffie van de dag. Het wordt vandaag een vreemde dag! Een hele dag in transit, een hele dag wachten, een hele dag die in het teken staat van ons nachtelijke vertrek naar Zuid-Korea.
Vanzelfsprekend heb ik onze hotelkamer voor een extra nacht geboekt want twaalf uur rondhangen met je volle bepakking in de stad, of op de luchthaven, is ook geen pretje! Voor de prijs hoef je het in in Azië in ieder geval niet te laten. Gelukkig kunnen we zo nog de hele dag gebruik maken van het internet, ook al is het niet al te snel.
Na een paar uur wachten slaat de verveling toe en Lyka vist de de resterende bundel Maleisische Ringgit uit mijn broekzak. Nog even een foto van het kleurige Maleisische geld maken!Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de schade die de zware regens gisteren hebben aangericht. Mijn enige paar schoenen voor deze reis zijn nog net zo doorweekt zoals ik ze gisteren heb uitgetrokken. Ook mijn wollen sokken hebben geen gram water afgestaan aan de vochtige tropen lucht. Er zit niets anders op dan de natte sokken gewoon weer aan te trekken!
Mijn gedachten zweven voor een moment naar de jongens die hier zeventig jaar geleden tegen de Jappen vochten. Voetschimmel was je grootste vijand. Tijdens de eerste wereldoorlog noemden ze het loopgraaf voeten. Gelukkig bevinden we ons in een vreedzame omgeving en in veel betere positie.
Ik probeer mijn sokken nog wat extra te drogen door ze in mijn gebruikte handdoek te rollen en er op te staan om er regenwater eruit te persen. Ik weet niet of het helpt, of het misschien een illusie is. Mijn sokken lijken toch weer wat droger wanneer ik ze weer uit de handdoek haal.
Nat, warm en zweterig voelt het geheel aan mijn voeten aan. Maar er zit niets anders op dan de natte sokken opnieuw te dragen en klagen heeft geen zin. Het is tijd voor de lunch, ik kan Lyka er van overtuigen om te gaan eten bij “Berjaya Times Square”. Een enorm winkelcentrum net achter “Bukit Bintang”. In de kelder van het winkelcentrum is een prima foodcourt waar je voor spotprijzen gerechten van hoge kwaliteit kunt eten.
Lyka gaat voor de noedelsoep met kip en ik kies bij mijn favoriete eetstalletje de verse halal noedels met champignons en kip.Na de lunch ziet de donkere lucht er dreigend uit en het ziet er niet naar uit dat we onze schoenen vanmiddag in de zon kunnen drogen. We kunnen dus niets anders doen dan terug naar het hotel en proberen onze schoenen zo droog als mogelijk te krijgen.
Ik heb tijdens de afgelopen drukke vijf dagen maar weinig kunnen schrijven en ook mijn foto’s zijn blijven liggen. Een stevige sessie op mijn MacBook is een rustgevend en ook een nuttig tijdverblijf voor me.
Regel na regel verschijnt vanuit mijn gedachten op het beeldscherm, mijn herinneringen zijn dan misschien wat minder scherp en bijgeslepen maar zeker niet minder goed. Wanneer ik van mijn toetsenbord omhoog kijk zie ik het rooster van de airconditioning.
Airconditioning?Het duurt niet lang en de thermostaat staat op 30 graden en de ventilator op maximum. Een paar Hollandse wollen sokken in een ultieme poging om geforceerd gedroogd te worden. Lyka vindt het ook een goed idee en haar sokjes worden naast mijn wollen sokken in het rooster geperst.
Terwijl ik op het bed lig mijn verhalen te schrijven Klinkt: ‘Captain incoming message!’, uit de luidsprekers van mijn MacBook.
Het is een verontrustende email van AirAsia die alle gemaakte plannen voor ons onbruikbaar maakt! Het vertrek van onze vlucht naar Incheon International Airport - Seoul - is vertraagt van 01:00 naar 05:10. Dat betekend dat we nog veel langer op de kamer zouden moeten blijven.
We moeten plotseling wel gaan uitzoeken hoe we een gepeperde rekening van een corrupte islamitische Maleisische taxichauffeur kunnen ontlopen. De laatste vertrektijden van de bus en trein naar de LCCT zijn snel gevonden. 23:33 is de op een na laatste trein, om 00:03 is het dus echt allemaal voorbij!
Na een laatste avondmaaltijd op de hoek bij de islamitische Indiërs - een prima “Chicken Masala” met naan en een Tandoori kippenpoot - gaan we weer terug naar de kamer. Een laatste kop oploskoffie als dessert en met een oog op de klok in de bovenbalk op de computer kruipen de minuten voorbij. Wanneer ik het echt niet meer kan houden ga ik mijn rugzak maar inpakken.De sokken worden uit het rooster van de airconditioning geplukt en de wol ruikt alsof er een explosie van fungus leven heeft plaatsgevonden. Het ruikt een beetje als champignons! Toch zullen ze nog een paar uur aan mijn voeten moeten zitten omdat ik me niet in de positie bevindt om een tweede, en laatste, paar droge sokken kan verspelen aan vochtige schoenen.
Wachten is, en blijft moeilijk voor mij. Dus nog voor tien uur verlaten we het hotel. We zijn het er voor de verandering een keer over eens dat we maar beter op pad kunnen gaan. Tijdens de wandeling naar het “Masjid Jamek Station” voelen mijn schoenen droog aan. Misschien zijn ze nog niet helemaal droog maar ze zijn over het kantelpunt. Een paar uur in de brandende zon zou ze zeker goed doen!
In de trein naar “Salak Tinggi KLIA Ekspres” treinstation drink ik het laatste biertje - wat er nog in de koelkast stond - op en om eerlijk te zijn smaakte het biertje me van geen kanten. Lyka zit net als ik te mijmeren en in het donkere niets achter het raam van de trein te staren. De reis met de “KLIA Ekspres” gaat snel en efficiënt.
Bij aankomst op de luchthaven van Kuala Lumpur wordt er direct aan een computerterminal ingecheckt en we worden er bij de paspoortcontrole op gewezen dat we nog wat vouchers voor een maaltijd te goed hebben. RM 40 (€ 10,50) korting voor twee maaltijden bij de gouden bogen. Het moet dus maar! We eten de helft van de burger en snoepen wat van het ijs. De koffie is vers gezet en erg lekker! Maar ik moet straks ook nog slapen dus kan ik beter niet al te veel koffie drinken.
We lopen zonder problemen door de immigratie en rond 00:30 nemen we plaats in een verlaten vertrekruimte bij de gates. Gratis internet en games. Een cola light en een oppervlakkig gesprek met een Thais stel dat reizen naar Thailand in Korea moet gaan verkopen. Ze blijken ook nog eens in hetzelfde hotel als wij te verblijven. De tijd kruipt langzaam voorbij terwijl de oogleden steeds zwaarder worden. Lyka zoekt haar eigen plekje in de tijd. We kunnen nu alleen nog maar wachten op het vertrek naar Zuid-Korea.
