zondag 28 oktober 2012

Zuid Korea: 400 Km in de trein

Mokpo (F1 Hotel (712)

Na de rustige dag van gisteren is het vandaag opnieuw een dag van weinig inspanning. Die biertjes hadden me gisteren goed geraakt. Ik was voldaan en we lagen op tijd te slapen. Van die dagen heb je eenmaal ook nodig als je op reis bent. Ik realiseer me -  onderweg naar de McDonald’s - dat ik nu alweer 18 hele dagen onderweg ben. Het voelt voor me aan als 18 weken!
Het ontbijt smaakt me weer prima en ook de koffie is hier van prima kwaliteit. We overleggen samen - tijdens het ontbijt - wat we de komende drie weken willen gaan doen. Plannen worden gemaakt en weer net zo gemakkelijk gewijzigd of van tafel geveegd.
Na het ontbijt gaan we terug naar het Songwontel om de laatste bagage in onze rugzakken te proppen. Lyka heeft nu al zoveel toegevoegd aan haar bagage dat de rugzak bijna niet meer dicht gaat. Vanzelfsprekend verhuist er het een en ander naar mijn rugzak waar nog een beetje ruimte over is. Echte liefde!
Met de zakken op de rug dalen we af naar de begane grond waar de oude vrouw op ons wacht. Wij spreken geen woord Koreaans en zij spreekt geen woord engels. We hadden graag gereserveerd voor onze laatste dagen in Korea. Het hotel is prima voor de prijs, zeker nu het internet prima werkt. Maar ja, zo is het moeilijk communiceren en moeten we dus maar weer via het internet boeken.
Ze houdt de deur voor ons open zwaait ons na totdat we uit de straat zijn verdwenen. Dat is nog eens oprechte vriendelijkheid. Na een paar keer verkeerd te zijn gelopen in het ondergrondse doolhof van de metro vinden uiteindelijk het goede perron. Ik denk voor een moment weer aan Andy die altijd op het verkeerde perron terecht kwam en dan met veel pijn en moeite zijn kaartje weer kon activeren om naar het andere perron te gaan.
Vanaf het moment dat we in de metro zitten gaat alles van een leien dakje. Overstappen op het Yongsan station en onze dag kan al niet meer kapot. We zijn ruim een uur te vroeg en onze trein staat nog niet op de schermen. Dat maakt voor mij niets uit want zo heb ik voldoende tijd om het een en ander te eten en te drinken voor onderweg in te slaan. Vijf uur en zeven minuten in de trein zitten is natuurlijk niet niets. Er moet voldoende proviand worden ingeslagen hoewel ik vermoed dat er een restauratiewagon moet zijn. Maar zekerheid boven alles!
De trein is precies op tijd - we hadden ook niet anders verwacht - en eenmaal op onze plaatsen neer gezeteld zijn wij er klaar voor. De trein is opvallend leeg, maar dat veranderd bij de tweede en derde halte. De trein is nu voor meer dan 90 % gevuld.
De reis gaat langzaam aan ons voorbij. De iPad komt uit de rugzak en gaat weer terug in de rugzak terwijl ik zelf uit het raam blijf kijken. Na al die uren uit het raam kijken kom ik tot de volgende conclusies: Elke vlakke vierkante meter wordt hier gebruikt voor de landbouw, en met name voor voedsel. De Koreanen hebben het kubisme tot een kunst verheven, ze bouwen - met stip op één - de lelijkste gebouwen die ik in mijn leven gezien gezien heb. Het liefst in prefab in lelijke vreemde kleuren. Er zijn in Zuid-Korea tienduizenden kerken die allemaal een enorm neon kruis op hun toren hebben staan. Op een moment telde ik maar liefst zes van die lelijke spitsen in een oogopslag. Ze zijn zo lelijk en beangstigend dat ze allemaal in aanmerking komen om een rol te spelen in “de Exorcist 6”.
We zijn blij en opgelucht wanneer er eindelijk een einde aan onze treinreis is gekomen. In de hal van het station is natuurlijk een “Tourist Information” die ons de standaard kaart van de stad in het engels aanbied. Mokpo blijkt veel groter dan ik had verwacht en veel van de bezienswaardigheden zijn zeker niet op loopafstand van het hotel.
Op het stationsplein kijk ik eerst een rustig om heen om een paar herkenningspunten in mijn geheugen op te slaan. Mokpo lijkt op het eerste gezicht een vriendelijk stadje. De Engelstalige reclames zijn nu bijna allemaal verdwenen. Ook de restaurants zijn moeilijker te onderscheiden. Aan de buitenkant lijken alle winkels nu op elkaar, het kan net zo goed een kapper of een restaurant zijn. Je kan vaak ook niet naar binnen kijken, dus dat wordt gewoon maar experimenteren.
Ik heb het kaartje van Agoda in mijn geheugen opgeslagen en verbluffend snel manoeuvreren we door de smalle straten naar het hotel waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Het hotel is niet goedkoop maar meteen ook erg mooi en nieuw. Het is een van de hotels die speciaal gebouwd zijn om gasten te ontvangen die de Formule 1 GP van Korea willen bezoeken.
Wifi is onbekend maar met de ouderwetse LAN-kabel gaat het ook prima. Ik koppel de computer gewoon los en verbind mijn MacBook met het internet. We krijgen bericht van Lyka’s vriendin uit haar geboortedorp. Om 18:45 bij de drogist voor de deur tegenover het station van Mokpo.
Het is voor Lyka vreemd om zo haar verre familie te ontmoeten. Hoewel ze niet echt verlegen meer is is ze toch nog wat bedeesd. Het zijn twee heel vriendelijk mensen die ons uitnodigen om mee uit te gaan eten en later bezoeken een ballet van water en licht. Een heel leuke en gezellige avond. De Koreaanse man van Lyka’s nicht spreekt helaas maar heel weinig engels hoewel hij wel het een en ander kan verstaan.
Om half tien nemen we afscheid en gaan ieder ons eigen weg. Morgen is het tenslotte weer maandag en iedereen gaat weer aan het werk. Voor ons wordt het geen al te drukke dag.
Copyright/Disclaimer